زمستان 75 در ستاد انتخاباتی آقای خاتمی از نزدیک با احمد بورقانی آشنا شدم. با آغاز کار دولت آقای خاتمی، در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی همکار شدیم؛ احمدآقا معاون مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلا می بود و من دبیر شورای معاونان و مدیر دفتر وزارتی و روابط عمومی وزارتخانه.

از همان آغاز آشنایی ام با احمدآقا و بعد در رفاقت با وی دریافتم او از جنس دیگری است. او صریح، شوخ طبع، متواضع، نجیب، مبادی آداب، به شدت اخلا قی، صادق و صمیمی بود.

بعدها در دوران کوتاه مسئولیتش در معاونت مطبوعاتی وزارت فرهنگ به دوره «معماری مطبوعات مستقل» مشهور شد، او خود خبرنگار و روزنامه نگار بود. در بستر تحولات اجتماعی، فرهنگی و سیاسی پس از دوم خرداد 76 ، وسعت بخشیدن به آزادی و توسعه مطبوعات آزاد رویکرد جدی حرکت بورقانی در مسئولیتش به شمار می رفت و مطبوعات آزاد را رکن همه اینها می دانست. بورقانی جزء معدود مدیرانی بود که در اتاقش به روی مدیران مطبوعات و روزنامه نگاران شهرستانی باز بود و به همین علت بود که معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد در حقیقت به «خانه روزنامه نگاران» تبدیل شده بود.

آن سال ها سخن از معیارهای «جامعه مدنی» بود و در این میان احمد بورقانی نسبت میان دولت و مطبوعات را بر هم زد، چراکه نماینده مطبوعات در دولت بود.

در کنار مدیرانی باانگیزه و پرتوان مانند بورقانی، نسلی نوجو، جسور، پرتلاش و آرمان گرا در تحریریه های مطبوعات آن زمان قلم زدند، عکس گرفتند و تیتر زدند.

یادم نمی رود روزی که آقای بورقانی استعفا داد و از وزارت ارشاد رفت مدیران مطبوعات، همه کارکنان معاونت مطبوعاتی و کارکنان وزارتخانه ناراحت و دمق بودند. مستند میدان جوانان (سابق) حال و هوای آن روزهای خاص و متفاوت را برای ما زنده می کند، نام افرادی همچون بورقانی در ذهن متبادر می شود؛ روزهایی که مطبوعات با پیگیری نهادهای نظارتی بسته می شدند و نشریات دیگری جای آنها را پر می کردند. رونق مطبوعات در استان ها و پایتخت مثال زدنی بود، رشد مطبوعات در سال های پس از دوم خرداد به گونه ای بود که تعداد 550 عنوان و تیراژ 5/1 میلیون به بیش از هزار عنوان و تیراژ سه میلیون رسید.

این روزها 22 سال بعد از آن اتفاقات، روایت مینا اکبری، روزنامه نگار و مستندساز، از روزگاری که روزنامه نگاری کیا و بیایی داشت، جذاب، قابل نقد و دیدنی است.