در این روزگار فناوری که سرعت زیاد دسترسی به اطلاعات، جهان را احاطه کرده و می توان فقط و فقط با یک کلیک یا لمس صفحه گوشی تلفن به هر مدیایی که می خواهی، از هر کجای دنیا وصل شوی شایسته نیست ما از مزایای این فناوری استفاده نکنیم و همچنان همان تکنیک و روش های قدیمی تولید محتوا را به کار ببندیم.

نسل جوان ما بسیار باهوش و باذکاوت است و به راحتی به سراغ رسانه های جایگزین می رود پس در سریال سازی در رسانه ملی باید مطلوبات این نسل لحاظ و از کلیشه گرایی پرهیز شود.

تکرار در برنامه سازی باعث می شود مخاطب به سمت و سوی دیگری رود. بیننده دنبال کار نو، ایده نو و جدید است و تحول و تنوع می خواهد. تلویزیون باید بداند زمان آن رسیده که تحول عملی را لحاظ کند. باید به بیننده احترام گذاشت و با وی زندگی کرد و داستان های برگرفته از زندگی واقعی مردم جامعه خودمان را مرجع تولید قرار داد. جامعه ای که هر روز با آن مواجه شده و سر و کله می زنیم از قصه های تکراری خسته است، پس باید قصه های منطبق با حوادث و حاشیه ها و اتفاقات واقعی که می تواند هر روز در زندگی هر کس رخ دهد، مرجع تولید باشد.

اگر تلویزیون زود نجنبد، بسیار دیر می شود. مردم دوست دارند زندگی واقعی و طبیعی ای که دور از واقعیت جامعه نباشد در سریال ها به تصویر کشیده شود. بهبود وضع سریال سازی باعث می شود بیننده ها به سیمای خودمان اعتماد کرده و هرگز به دیدن شبکه های ماهواره ای یا رسانه های مجازی، که به لحاظ فرهنگی هیچ وجه مشترکی با آنها نداریم، نروند.

جامعه ما نسل جوان بسیاری دارد که این نسل سلایق و سطح فکری بالایی دارد و تلویزیون باید خود را با آن وفق دهد و حقیقت این نسل را بپذیرد. حقیقت این نسل رهاشدگی در واقعیات و پرهیز از دورویی و نفاق است. می بینیم که نسل جوان حتی در برخوردهای بین خودشان هم بی تعارف حرف می زنند و علایق خود را ابراز می کنند. این نسلی است که می خواهد خودش انتخابگر باشد پس چرا نباید در محتواهای رسانه ملی حقیقت این نسل متبادر شود؟