شماها یادتون نمیاد، اما ما نسلی هستیم که با کفش پاره ساعت ها تو کوچه و خیابون دنبال یه توپ دولایه می دویدیم و خسته نمی شدیم. ساعت ها تو گرمای تابستون و سرمای زمستون همه سختی ها را به جون می خریدیم تا با دوتا دروازه قراضه آهنی و تور پاره، استعدادهای خودمونو تو محل نشون بدیم. اون موقع ها مدرسه فوتبال و این قرتی بازی ها نبود. همه استعدادهای ناب تو کوچه پس کوچه ها بود، اما دریغ که از هزارتا یکیش هم دیده نمی شد. اون موقع ها کفش فوتبال هم به تنوع این روزها نبود و هممون یا «اسپورتکس» می پوشیدیم یا «کتونی چینی» که باهاش کلی خاطره داریم و تا تهش در نمی اومد و انگشتمون از چهارجاش بیرون نمی زد ولش نمی کردیم.