بوکس در گوشه رینگ. حاشیه ها ظاهرا تمامی ندارند. هفته ای نیست که خبری از استعفای یکی از مقام های مسوول در این فدراسیون شنیده نشود. مقام هایی که از دوستان نزدیک حسین ثوری، رئیس فدراسیون هستند و حلقه دوستانه شان هر روز تنگ تر و تنگ تر می شود.

روزی که ثوری در سال 96 ریاست این فدراسیون را به عهده گرفت خیلی ها امیدوار بودند با پایان امپراتوری ناطق نوری، فدراسیون شکل تازه ای به خودش بگیرد. خون تازه ای در رگ های خشک شده تزریق و بوکس از گوشه رینگ حاشیه ها خارج شود،اما ظاهرا قرار نیست این اتفاق بیفتد. ضربه ها آن قدر کاری است که بوکس ایران گوشه رینگ افتاده و هر روز دارد مشت می خورد!

جدا از همه ناکامی ها در مسابقات مختلف وضعیت داخلی فدراسیون به شدت آشفته است. آن قدر آشفته که هر هفته یک نفر استعفا می دهد. مثل طالبی، نایب رئیس یا کلانتری، رفیق نزدیک حسین ثوری که هر کدام به بهانه های مختلف از این جمع جدا شده اند.

حاشیه ها تمامی ندارد. دو هفته قبل بود که خبر رسید سرمربی قزاقستانی به دلیل سکته در کشورش بستری شده و به ایران نمی آید. خیلی ها می گویند او بهانه کرده و مشکلی در این زمینه وجود نداشته و اصلا فدراسیون آهی در بساط نداشته تا بتواند هزینه استخدام این سرمربی را جور کند!

اما این همه حاشیه ها نیست. وعده و وعیدها آن قدر بود که شاید نتوان همه آنها را روی کاغذ آورد. مثل بوکس بانوان که پیش از انتخابات از شعارهای رئیس فعلی بود.

اگرچه زمزمه هایی از برگزاری مجمع فوق العاده در این شرایط بحرانی بوکس به گوش می سد اما ظاهر امر بیانگر این است که حتی اگر قرار باشد همه استعفا دهند و بروند، ثوری ماندنی است. برخی از خانواده بوکس انتظار شرکت وی در انتخابات مجلس شورای اسلامی را داشتند و حتی نام وی در بعضی فهرست های احتمالی هم دیده شد، اما او برای حضور در انتخابات باید از ریاست فدراسیون استعفا می کرد، اتفاقی که یا نیفتاده یا علنی نشده است. وضعیت بوکس این روزها خوب نیست و این فدراسیون هر روز از خودی ها مشت می خورد!