شماها یادتون نمیاد، اما ما نسلی هستیم که با این فیلم های نگاتیو خاطره ها برای خودمان می ساختیم. از روزی که فیلم 36 تایی 135کداک رو تو دوربین کتابیمون مینداختیم تا وقتی که با هزار وسواس و دقت واسه اینکه از همه اون 36تا بتونیم استفاده کنیم عکاسی می کردیم و اونو به عکاسی محلمون می بردیم تا روی کاغذهای 13در18 برامون چاپ کنه دلمون مثل سیر و سرکه می جوشید. تازه چاپ که می شد می فهمیدیم چه خرابکاریا که نکردیم. نور و رنگ و سوژه رو ترکونده بودیم و توش نهایتا دو،سه تا عکس خوب در می اومد. مثل الان نبود که با همین موبایلاتون و یا دوربین های دیجیتالتون روزی هزار تا عکس بندازین و اصلنم دلتون نلرزه که نکنه خراب شه.نشد یکی دیگه، نشد یکی دیگه...