چند روز پیش روز جهانی پناهندگان و آوارگان بود. برنامه های مختلفی برگزار شد و شاید همه بر این نکته توجه داشتند؛ «صلح آنچه است که پناهندگان سریعا به آن نیاز دارند». آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، از بشردوستی کشورهایی که با وجود دست به گریبان بودن با چالش های اقتصادی و نگرانی های امنیتی، میزبان پناهندگان هستند، قدردانی کرد و سوالی را نیز مطرح کرد و پرسید: «میلیون ها نفر در سراسر جهان به جنبش روز جهانی پناهندگی کمیساریای عالی امور پناهندگان ملل متحد پیوسته اند و گام هایی کوتاه یا بلند، در همبستگی با پناهندگان بر می دارند. آیا شما هم با پناهندگان همگام خواهید شد؟». بیش از 70 میلیون زن، کودک و مرد پناهنده و آواره مجبور به فرار از جنگ، تعارض و ظلم و ستم شده اند. این رقم حیرت آور است؛ یعنی دوبرابر آنچه که 20 سال پیش بود. بیشتر این آوارگان اجباری تنها از چند کشور آمده اند: سوریه، افغانستان، سودان جنوبی، میانمار و سومالی.