«عمق کلا آدم را به جایی نمی رساند، عمق یک بعد جداگانه است. فقط عمق است و هیچ چیز دیگری در آن دیده نمی شود»

برتولت برشت

«فرشته تاریخ» آقای رضایی راد، فخیم، محترم و گرامی است، یک مثال از آنچه تئاتر باید باشد. هفت، هشت ماه تمرین، با بازیگرانی متمرکز(نه بازیگرانی که صبح آفیش فیلم اند، ظهر سریال و غروب هم روی صحنه اند. این پرکاری را همین جماعتی به ارزش بدل کردند که خودشان پرکار ند وگرنه ارزش نبود). با مدت زمانی که تماشاچی تفننی را پیشاپیش از دیدن منصرف می کند و با موضوع و نحوه پرداختی که به هیچ یک از عادت های تماشاچی آسان پسند و همه چیز خوار پا نمی دهد. با سوژه ای که اساسا از چنگ ابتذال می رهد.