فردریش نیچه در رساله «سودمندی و ناسودمندی تاریخ برای زندگی» که در واقع بخش دوم «تاملات نابهنگام» اوست، ضمن تاکید بر اهمیت و ضرورت و در نتیجه سودمندی تاریخ، افراط در «تاریخی‎گری را به حال زندگی خطرناک و زیان‎بخش می‎شمارد». او در دیباچه این اثر می‎نویسد: «تاریخ به مثابه تفنن و اسراف پرخرج فکری باید جدا مورد تنفر قرار گیرد؛ زیرا ما هنوز فاقد آنچه بسیار ضروری است، هستیم و اسراف زاید، دشمن ضرورت است. مطمئنا ما به تاریخ نیاز داریم. ولی نیاز ما به تاریخ کاملا با نیاز یک تن‎پرور فاسد که در باغ علم به تفرج مشغول است فرق دارد؛ حتی اگر او با تفرعن به احتیاجات و نیازمندی های ناساز و ناموزون ما به دیده تحقیر