حدود 25 سال پیش بود که مقاله ای در مجله جامعه سالم به نام «ژن سالاری یا دیکتانوری مغز و روان» در نکوهش ژن محوری در مطالعات زیست شناسی و مغزپژوهی نوشتم. منطبق با این نقد، پژوهش ها در عرصه زیست شناسی اجتماعی نوین نشان می دهد که ژن ها برخلاف تصور گذشته فرمانده بدن ما نیستند، بلکه در خدمت محیط در سطوح سلولی، کل بدن و محیط خارج از بدن (طبیعی، اجتماعی و فرهنگی) هستند. سال ها بعد در دهه گذشته بود که پروژه ژنوم انسانی نشان داد که تنها کمتر از دو درصد ژنوم ما به کار رمزگذاری پروتئین ها مشغول اند. بقیه تشکیلات ژنوم، برخلاف تصور قبل، بی کار نیستند، بلکه به صورت یک نظام شبکه ای تنظیم گر به علائم محیطی از