در باب آنچه در قطع اینترنت تجربه کردیم بحثی نیست، محل نقد و بحث هم فراوان است و به نظر می رسد که بخش اعظمی از روزنامه نگاران فارغ از جناح و حزب شان در خسارت های حاصل از قطع اینترنت اجماع نظر داشته باشند. در این میان رسانه ها با فرض تحمل محدودیت هایی فرصت و امکان استفاده از اینترنت جهانی را داشتند. استفاده از اینترنت برای روزنامه نگاران یک نیاز حیاتی است، همان طور که انسان ها بدون اکسیژن زنده نمی مانند و این امر بدیهی است، دسترسی روزنامه ها هم به اینترنت امری بدیهی است. به همین دلیل است که دسترسی روزنامه ها و رسانه ها به اینترنت را نمی توان یک رویکرد در برنامه های دولت دانست، بلکه برای دولت هم بدیهی بود که نمی توان این ابزار کار را از رسانه ها گرفت و نمی توان اینترنت را به روی روزنامه نگاران بست. از طرفی در شرایط اضطرار نمی توان با قطع اینترنت این حداقل ابزار کار را از اهل رسانه گرفت، با اینکه شاید در روزهای اخیر رسانه های ما در پوشش میدانی وقایع ضعیف عمل کردند، اما همین حضور حداقلی آنها هم واجب و ضروری است و نمی توان آن را حذف کرد یا نادیده گرفت. معتقدم همانقدر که قطع اینترنت می تواند در گردش آزاد اطلاعات تاثیرگذار باشد، آزادی بیان می تواند تاثیرات به مراتب بیشتری داشته باشد، حتی اگر دسترسی به اینترنت محدود باشد. به برکت آزادی بیان می توان مطالبات مردم را شنید و به آنها ترتیب اثر داد اما اینترنت نامحدود بدون آزادی بیان صداهای بسیاری را ناشنیده خواهد گذاشت. علاوه بر این، رسانه ها می توانستند استراتژی اطلاع رسانی اقناعی را پیش بگیرند نه اینکه اطلاع رسانی کنند. دولت می توانست با سرلوحه قرار دادن اطلاع رسانی اقناعی و شفافیت موانع و مشکلات خود را با مردم مطرح کند، از بدعهدی های امریکا در پایبندی به تعهداتش در برجام بگوید و مسائل اقتصادی را با مردم در میان بگذارد و مردم و بخش خصوصی را به مشارکت بطلبد، این کاری بود که می توانست به رسانه ها واگذار شود و رسانه ها مردم را اقناع کنند. با این حال امکان استفاده رسانه ها از اینترنت حداقل تصمیمی بود که می شد در قبال رسانه ها گرفت، تصمیمی که برای دولت هم بدیهی بود و نمی توان آن را تجدیدنظر در رویه یا برنامه ای از پیش تعیین شده دانست.