«روزی نماز ظهر را در حرم مطهر امام رضا علیه السلام خوانده بودم. از صحن که به سمت بست طبرسی پیچیدم، چند نفر از دوستانم را دیدم که با هم در پیاده رو می رفتند. جلو رفتم و سلام کردم و جویا شدم که این وقت ظهر با هم کجا می روید؟ یکی از آنها گفت که ما را فلان کس به ناهار دعوت کرده و ما داریم به سمت خانه آن شخص می رویم. اتفاقا آن شخص دوست من هم بود. در کنار آنها راه افتادم و گفتم برویم. آنها کمی مکث کردند و یکی از آنها به من گفت آقای حکیمی شاید مناسب نباشد شما تشریف بیاورید، آخر ایشان شما را که دعوت نکرده است. من هم گفتم ممکن است که او عقلش نرسیده باشد که من را دعوت کند، من که عقلم می رسد که باید بیایم