تعطیلات امسال با تردید شروع شد و عنصر تردید، اتفاق های مهم و غیر مهم تعطیلات را به هم پیوند زد: بهار از همان آغاز با تردید آمد. آهسته خودش را از لابه لای سوز و سرمای زمستانی (که تا روزهای اول فروردین هم کش آمده بود) بیرون کشید. 

گل ها و شکوفه های بلاتکلیف بهاری هم نفهمیدند که بالاخره می توانند طبق فرموده شاعر، از باد بهاری برقصند یا باید از ترس سوز و سرمای جان سوز زمستانی، با رعایت همه شئون اخلاقی، گوشه ای کز کنند و چشم به آینده بدوزند؟ در این میان مردم هم مردد بودند که امسال با شرکت در مراسم دیدوبازدید نوروزی برای یکدیگر: «صد سال به از این سال ها» را آرزو کنند یا به روی یکدیگر نیاورند، به بهانه کرونا به دیدن هم نروند و بگذارند هرکس در خلوت خودش با ترس از اینکه «صد سال به از این سال ها» بسوزد و بسازد؟