شما دو سنت را در میان همه ائمه(ع) می بینید که به طور وضوح و روشن هویدا است. یکی عبادت و خوف از خدا و خداباوری است... از خوف خدا می گریند و می لرزند، گویی خدا را می بینند، بهشت را می بینند، جهنم را می بینند... سنت دومی که در تمام اولاد علی(ع) از ائمه(ع) دیده می شود، همدردی و همدلی با ضعفا، محرومان و بیچارگان و افتادگان است. اصلا انسان برای اینها یک ارزش دیگری دارد... رسیدگی به احوال ضعفا و فقرا برنامه اینهاست. آن هم(به این صورت) که شخصا رسیدگی کنند نه فقط دستور بدهند، یعنی نایب نپذیرند و آن را به دیگری موکول نکنند. (1)