جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « زمان پروترومبین » در نشریات گروه « پزشکی »
-
مقدمه
بر اساس برخی مطالعات، منیزیم در غلظت های فارماکولوژیک، دارای اثرات آنتی ترومبوتیک بوده و موجب اختلال عملکرد پلاکت در محیط آزمایشگاهی و داخل بدن می گردد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر سولفات منیزیم بر وضعیت انعقادی خون در مادران باردار مبتلا به پره اکلامپسی انجام شد.
روش کار:
این مطالعه مقطعی در سال 93-1392 بر روی 56 مادر باردار مبتلا به پره اکلامپسی انجام شد. مدت زمان سیلان، زمان پروترومبین، زمان نسبی ترومبوپلاستین، تعداد پلاکت و سطح منیزیم قبل و 2 ساعت بعد از تزریق سولفات منیزیم اندازه گیری شد. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون های آزمون تی زوجی و کای اسکویر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.
یافته ها:
میانگین سطح منیزیم سرم بیماران 0/51 ±53/4 میلی اکی والان در لیتر بود. میانگین تعداد پلاکت بیماران قبل از تجویز منیزیم 84/43±55/176 هزار و بعد از تجویز منیزیم 51/51±25/173 هزار بود که اختلاف معناداری نداشت (108/0=p). میانگین PT (زمان پروترومبین) قبل از شروع درمان 69/0±36/13 ثانیه و بعد از شروع درمان 79/0±57/13 ثانیه بود (059/0=p). میانگین PTT قبل از شروع درمان 05/2±1/38 ثانیه و بعد از شروع درمان 92/2±26/38 ثانیه بود (756/0=p) و میانگین BT زنان قبل از تجویز منیزیم 7/39±55/109 ثانیه و بعد از تجویز منیزیم 87/44±48/ 123 ثانیه بود (013/0=p).
نتیجه گیری:
زمان سیلان زنان باردار بعد از تجویز سولفات منیزیم با مقادیر درمانی افزایش یافت.
کلید واژگان: انعقاد, بارداری, پره اکلامپسی, پلاکت, زمان پروترومبین, زمان سیلان, زمان نسبی ترومبوپلاستین, سولفات منیزیم}IntroductionAccording to some studies, magnesium in pharmacological concentrations has antithrombotic effects, causing platelet dysfunction in vitro and in vivo. This study was performed with aim to evaluate the effect of magnesium sulfate on blood coagulation status in pregnant women with preeclampsia.
MethodsThis cross-sectional study was performed in 2013-2014 on 56 pregnant women with mild preeclampsia. Platelet count and magnesium levels, bleeding time (BT), prothrombin time (PT), and activated partial thromboplastin time (aPTT) were measured before and two hours after magnesium sulfate injection. Data were collected and analyze by SPSS software (version 16) and paired t-test and Chi-square test. P<0.05 was considered statistically significant.
ResultsMean serum magnesium level in the patients was 4.53 ± 0.51 mEq/L. Mean platelet count of patients before and after prescribing magnesium were 176.55±43.84 ×1000 vs 173.25±51.51×1000, respectively; no significant difference was observed (P=0.108). Mean PT (prothrombin time) before and after the treatment was 13.36 ± 0.69 seconds vs 13.57± 0.79 seconds, respectively. There was no significant difference between PT before and after treatment (P = 0.059). Mean PTT (partial thromboplastin time) before and after the treatment was 38.1± 2.05 and 38.26± 2.92 seconds, respectively. There was no significant difference between PTT before and after treatment (P=0.756). Mean BT of women before and after magnesium administration were 109.55±39.7 vs 123.48±44.87, respectively (P=0.013).
ConclusionBT in therapeutic values increased in pregnant women after prescribing magnesium sulfate.
Keywords: Bleeding Time, Coagulation, Magnesium sulfate, Partial thromboplastin time, Platelet, Preeclampsia, pregnancy, Prothrombin Time} -
زمینه
پسوریازیس یک بیماری شایع مزمن و التهابی عودکننده پوستی مرتبط با سیستم ایمنی می باشد که با تسریع رشد سلول های پوست مشخص می شود. مطالعه ای در زمینه نقش شاخص زمان پروترومبین در تعیین فعالیت و پیش آگهی این بیماران صورت نگرفته است و شناخت موارد موثر در پیش آگهی این بیماری می تواند کمک کننده باشد این مطالعه با هدف تعیین زمان پروترومبین در بیماران مبتلا، ارتباط آن با شدت بیماری و مقایسه آن با افراد سالم انجام گرفته است.
مواد و روش ها:
این مطالعه مورد - شاهدی بر روی 20 بیمار مبتلا به پسوریازیس و20 فرد سالم که از نظر سن و جنس با هم همسان سازی شده بودند، انجام شد. برای اندازه گیری شدت بیماری از معیار PASI استفاده شد. در هر دو گروه زمان پروترومبین با استفاده از کیت استاندارد اندازه گیری شد.
یافته ها:
نتایج نشان داد زمان پروترومبین در گروه بیماران و افراد سالم به ترتیب 638/0±213/12 و 423/0±313/12 ثانیه بود. تفاوت های یافت شده بین بیماران و افراد سالم در مورد زمان پروترومبین ارزیابی شده با استفاده از آزمون آماری معنی دار نبود (562/0=p).
نتیجه گیری:
یافته های مطالعه حاضر نشان می دهد که زمان پروترومبین با شدت بیماری پسوریازیس ارتباط نداشت و همچنین PT در دو گروه بیماران مبتلا به پسوریازیس و افراد سالم تفاوت معنی دار از لحاظ آماری نداشت و نمی تواند به عنوان یک نشانگر بیولوژیک در فعالیت بیماری ایفای نقش کند. انجام مطالعات بیش تر جهت شناسایی فاکتورهای پیش آگهی دهنده ضروری به نظر می رسد.
کلید واژگان: MRI پسوریازیس, زمان پروترومبین, پروترومبین, ویتامین K, PSAI}BackgroundPsoriasis is a common chronic and recurrent inflammatory skin disorder related to the immune system and characterized by the rapid growth of skin cells. To date, no study has been conducted on the role of the prothrombin time index in determining the disease activity and the prognosis of these patients. Recognizing the factors influencing the prognosis of this disease can be helpful. The aim of this study was to investigate the plasma levels of prothrombin time measured in patients with psoriasis, its association with the severity of the disease and its comparison with those of healthy people.
Materials and MethodsIn this case-control study, we evaluated 20 age- and sex-matched patients with psoriasis and compared them with healthy people. A PASI criterion was used to measure the severity of the disease. In both groups, prothrombin time were assayed using a standard kit.
ResultsThe results showed prothrombin time in the patients and healthy people were 12.213±0.638 and 12.313±0.423 seconds, respectively. The two groups were not significantly different in terms of prothrombin time. (P=0.562).
ConclusionThis study revealed that prothrombin time were not affected by severity of the disease. prothrombin time were not significant In the two groups, and cannot serve as a biological marker for psoriasis activity.Further studies are needed to identify prognostic factors for psoriasis.
Keywords: Psoriasis, prothrombin time, prothrombin, Vitamin K. PSAI} -
مقدمهآسیب مغزی ناشی از تروما، به عنوان یکی از عوامل اصلی مرگ و میر و ناتوانی به طور شایع با تغییر در پارامترهای انعقاد خون و کواگولوپاتی ارتباط دارد. از این رو، مطالعه ی حاضر با هدف بررسی ارتباط بین زمان پروترومبین (Prothrombin time یا PT) ، زمان نسبی ترومبوپلاستین (Partial thromboplastin time یا PTT) ، نسبت طبیعی شده ی بین المللی (International normalized ratio یا INR) و شمارش پلاکت با معیار کمای Glasgow (Glasgow coma scale یا GCS) در بیماران دچار ضربه ی مغزی انجام شد.روش هادر این مطالعه ی آینده نگر، 120 بیمار مبتلا به ضربه ی مغزی بستری شده در بخش مراقبت های ویژه ی بیمارستان الزهرای (س) اصفهان در سال های 96-1395 به صورت تصادفی انتخاب شدند و مورد بررسی قرار گرفتند. میزان PT، PTT، INR و شمارش پلاکت در بدو ورود به بخش مراقبت های ویژه و 24 ساعت پس از بستری در این بخش، اندازه گیری و با میزان GCS مقایسه شد.یافته هادر بدو ورود به بخش مراقبت های ویژه، میزان GCS رابطه ی مستقیم و معنی داری با شمارش پلاکت (010/0 > P و 31/0+ = r) و همچنین، رابطه ی معکوس و معنی داری با PT (001/0 = P و 29/0- = r) ، PTT (010/0 > P و 32/0- = r) و INR (001/0 = P و 29/0- = r) داشت. به طور مشابه، 24 ساعت پس از بستری در بخش مراقبت های ویژه، میزان GCS رابطه ی مستقیم و معنی داری با شمارش پلاکت و همچنین، رابطه ی معکوس و معنی داری با PT، PTT و INR نشان داد (050/0 > P).نتیجه گیریمعیار GCS با سطح پلاکت خون رابطه ی مستقیم و با میزان PT، PTT و INR رابطه ی معکوسی دارد و از این رو، می توان از این پارامترهای انعقاد خون جهت پیش بینی شدت ضربه ی مغزی در بیماران با ضربه به سر استفاده نمودکلید واژگان: زمان پروترومبین, زمان نسبی ترومبوپلاستین, نسبت طبیعی شده ی بین المللی, پلاکت خون, معیار کمای Glasgow}BackgroundTraumatic brain injury as one of the main causes of mortality and disability is associated with changes in blood coagulation parameters and coagulopathy. Therefore, in this study, we aimed to investigate the association between prothrombin time (PT), partial thromboplastin time (PTT), international normalized ratio (INR), and platelet count with Glasgow coma scale (GCS) in patients with brain trauma.MethodsIn this prospective study, 120 patients with a brain injury admitted to intensive care units (ICU) of Alzahra hospital in Isfahan, Iran, were randomly selected. PT, PTT, INR, and platelet counts were measured at the time of admission to the intensive care unit and 24 hours after it. Findings: At the beginning of admission to intensive care unit, GCS had a significant correlation with platelet count (r = 0.31, P < 0.010), and reverse and significant correlation with PT (r = -0.29, P = 0.001), PTT (r = -0.32, P < 0.010), and INR (r = -0.29, P = 0.001). Similarly, 24 hours after admission to the intensive care unit, GCS had a direct and significant correlation with platelet count and also a significant and inverse correlation with PT, PTT, and INR (P < 0.050 for all).ConclusionGCS has a direct correlation with blood platelet level, and has an inverse correlation with PT, PTT, and INR, and therefore, these blood coagulation parameters can be used to predict the severity of brain trauma in patients with head trauma.Keywords: Prothrombin time, Partial thromboplastin time, International normalized ratio, Blood platelets, Glasgow coma scale}
-
اهدافتغییرات و عدم تعادل در سیستم هموستاز، یکی از علل اصلی حملات قلبی است. فعالیت بدنی در کنترل خودکار سیستم قلبی- عروقی نقش مهمی ایفا می کند. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی بر برخی عوامل فیبرینولیتیک مردان جوان فعال انجام شد.مواد و روش هادر این پژوهش نیمه تجربی، 30 مرد جوان ورزشکار عضو یکی از باشگاه های شهرستان قم، در سال 1395 به صورت دردسترس انتخاب و با جایگزینی تصادفی در سه گروه تمرین مقاومتی تک مفصله، تمرین مقاومتی چندمفصله و گروه کنترل (هر گروه 10 نفر) قرار گرفتند. پروتکل تمرینی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه اجرا شد. قبل از شروع و بعد از آخرین جلسه تمرینی، cc6 نمونه خونی برای ارزیابی سطوح سرمی فیبرینوژن، PT (آزمون زمان پروترومبین) و PTT (آزمون زمان نسبی ترومبوپلاستین) جمع آوری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس عاملی 3×2، آزمون تعقیبی بونفرونی و آزمون T زوجی با نرم افزار SPSS 22 استفاده شد.یافته هاصرف نظر از نوع پروتکل، یک دوره تمرین مقاومتی باعث کاهش فیبرینوژن (0001/0=p) و افزایش زمان پروترومبین (047/0=p) شد، اما در زمان نسبی ترومبوپلاستین تغییر معنی دار ایجاد نکرد (111/0=p).نتیجه گیریتمرینات مقاومتی در مردان فعال موجب کاهش مقدار فیبرینوژن و افزایش PTمی شود، اما تغییری در PTT ایجاد نمی کند.کلید واژگان: تمرین مقاومتی, زمان پروترومبین, زمان نسبی ترومبوپلاستین, فیبرینوژن}Aims: Fluctuation in the homeostasis system is one of the main causes of heart attacks. Physical activity plays an important role in automatic control of the cardiovascular system. This study aimed at investigating the effect of one period of resistance training on some fibrinolytic factors in active young men.Materials And MethodsIn this semi-experimental study, 30 young male athletes belonging to a gym in Qom, Iran were selected through convenience sampling method in 2016; they were randomly assigned to single-joint resistance training, multi-joint resistance training, and control groups (N=10). The training protocol was implemented 3 sessions per week for 8 weeks. In order to evaluate the serum levels of fibrinogen, PT (Prothrombin Time), and PTT (Partial Thromboplastin Time), 6cc blood sample was collected from participants before training and after the last training session. The data were analyzed by SPSS 20, using factor analysis of variance (2×3), Bonferroni's post hoc test, and paired t-test.
Findings: Regardless of the type of protocol, a resistance training period reduced fibrinogen (p=0.0001) and increased prothrombin time (p=0.047), but it did not significantly change partial thromboplastin time (p=0.111).ConclusionResistance training reduces the fibrinogen amount and increases PT in active young men, but it does not change PTT.Keywords: Resistance Training, Prothrombine Time, Partial Thromboplastin Time, Fibrinogen} -
مقدمهسالمندی می تواند بر بسیاری از پارامترهای هموستازی، مانند به هم پیوستگی پلاکت ها، زمان فعال شدن پروترومبین و ترومبوپلاستین اثرگذار باشد. هدف از این تحقیق بررسی اثر تمرین هوازی بر پلاکت، حجم متوسط پلاکتی، زمان پروترومبین و زمان ترومبوپلاستین مردان سالمند بود.روش کاراز میان مردان خانه سالمندان فردوس شهر یاسوج تعداد 22 نفر به طور داوطلبانه در مطالعه شرکت کرده و سپس بر اساس توان هوازی به دو گروه همسان تمرین هوازی و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین هوازی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 30 تا 45 دقیقه با شدت 55 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب، تمرینات هوازی را اجرا نمودند. گروه کنترل در این مدت فقط فعالیت های روزانه خود را داشتند. قبل و بعد از دوره تمرینی از آزمودنی های نمونه گیری خونی به عمل آمد. جهت تجزیه و تحلیل یافته ها از آزمون های کالموگروف- اسمیرنوف، t مستقل و وابسته استفاده شد. سطح معنی داری 05/0 ≥p در نظر گرفته شد.
یافته ها: هشت هفته تمرین هوازی اثر معنی داری بر افزایش زمان پروترومبین (001/0=p) و زمان ترومبوپلاستین (001/0=p) مردان سالمند داشت با این وجود اثر معنی داری بر پلاکت (48/0=p) و حجم متوسط پلاکتی (83/0=p) نداشت.نتیجه گیریهشت هفته تمرین هوازی احتمالا منجر به بهبود فرایند انعقاد و کاهش حوادث قلبی- عروقی مردان سالمند می گردد.کلید واژگان: زمان ترومبوپلاستین, زمان پروترومبین, پلاکت خون, ورزش, سالمندی}IntroductionAging can be effective on many homeostasis parameters, such as integration of platelets and activated prothrombin and thromboplastin time. Aim of this study was review the effect of aerobic training on platelets, mean platelet volume, prothrombin time and thromboplastin time of elderly male.MethodsFrom elderly male of yasuj city ferdows nursing home, 22 persons contribute on study and base on their aerobic power divided in two equal groups of aerobic training and control. Aerobic training group trained aerobic exercise 8 weeks, 3 sessions per week and 30- 45 minutes with intensity of 55- 75 percent of maximum heart rate per session. During 8 weeks control group had just daily activity. Before and after training period blood samples were gathered. For statistical analysis of data used K-S, dependent and independent t tests. Significant level was p≤0.05.ResultEight weeks aerobic training has significant effect on increase the prothrombin time (p=0.001) and thromboplastin time (p=0.001) of elderly male nevertheless has no significant effect on platelets (p=0.48) and mean platelet volume (p=0.83).ConclusionEight weeks aerobic training probably induces improvement in coagulation process and reduction of cardiovascular events in elderly male.Keywords: Thromboplastin Time, Prothrombin Time, Blood Platelets, Exercise, Elderly} -
زمینه و هدفاگرچه تا به حال فعال شدن دستگاه انعقاد خون در پاسخ به فعالیت بدنی تا حدودی مشخص شده است، اما سهم فعالیت برون گرا یا اکسنتریک و مقایسه آن با فعالیت ایزومتریک (هم طول) به صورت مقاومتی در کنار هم، هنوز مشخص نیست. بنابراین، این تحقیق با هدف بررسی اثر یک جلسه تمرین مقاومتی برون گرا و هم طول بر برخی عوامل انعقاد خون در مردان پرورش اندام انجام شد.روش بررسیدر این مطالعه نیمه تجربی، 28 داوطلب از بین مردان بدنساز به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه تجربی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. یکی از گروه های تجربی، تمرین اکسنتریک {تمرین بازگشت کنترل شده (اکستنشن) از حرکت فلکشن آرنج، دربردارنده یک انقباض برون گرا} را اجرا کردند و گروه دیگر تمرین ایزومتریک را (به صورت نگهداری هالتر در حالت خم شدن آرنج ها با زاویه 45 درجه) انجام دادند. زمانهای خونگیری، به منظور سنجش شاخص های انعقادی، 15 دقیقه قبل و بلافاصله بعد از اجرای تمرین بود.یافته هازمان پروترومبین و ترومبوپلاستین بلافاصله بعد از تمرین، تغییر معنی داری پیدا نکرد، اما تعداد پلاکت ها بلافاصله بعد از تمرین در هر دو نوع تمرین ایزومتریک و اکسنتریک نسبت به گروه کنترل، افزایش معنی داری داشت.نتیجه گیرینتایج حاصل از تمرین حاد مقاومتی ایزومتریک و اکسنتریک نشان داد تمرین، تاثیر منفی بر عوامل انعقاد خون نداشته و بازتاب افزایش فعالیت سیستم انعقادی در افزایش تعداد پلاکت ها نمود پیدا می کند. تفاوت نتایج تحقیقات به عمل آمده در این راستا را می توان ناشی از تفاوت بین نوع پروتکل های تمرینی، روش ها و زمان اندازه گیری و سطح آمادگی افراد شرکت کننده در تحقیق دانست.کلید واژگان: انعقاد خون, ورزش, انقباض ایزومتریک, تعداد پلاکت, زمان نسبی ترومبوپلاستین, شمارش پلاکت, زمان پروترومبین}Background And ObjectivesAlthough activation of blood coagulation system in response to physical activity has been identified to some extent, but the contribution of eccentric activity in comparison with isometric activity as resistance exercise, is not clear yet. Therefore, this research was carried out with the purpose of investigating the effect of one session of eccentric and isometric resistance exercise on some coagulation factors in male bodybuilders.MethodsIn this semi-experimental study, 28 volunteers were randomly selected from male bodybuilders and divided into two experimental groups and one control group. One of the experimental groups performed eccentric exercise [controlled return (extension) of the elbow flexion movement involving an eccentric contraction] and another group performed isometric exercises (holding barbell while flexing elbows at 45 degrees. In order to assess coagulation indices, blood sampling was performed 15 minutes before and immediately after the exercise.ResultsThromboplastin and prothrombin times did not significantly change immediately after the exercise, but the number of platelets significantly increased in both isometric and eccentric types of exercise immediately after the exercise.ConclusionThe results of isometric and eccentric acute resistance exercise showed that the exercise had no negative impact on blood coagulation factors, and increased coagulation system activity reflects the increased number of platelets. The difference between the results of researches carried out in this direction can be resulted from the difference between the exercise protocols, methods and measurement time, and level of preparedness of the participants in the research.Keywords: Blood coagulation, Exercise, Isometric contraction, Partial thromboplastin time, Platelet count, Prothrombin time}
-
زمینه و هدفهدف از درمان های ضد انعقادی، حفظ سطح خونی دارو جهت پیشگیری از بروز وقایع ترومبوتیک بدون ایجاد عوارض خونریزی می باشد. یکی از ارکان مهم در مدیریت سیستم انعقادی پس از عمل جراحی تعویض دریچه قلب، افزایش آگاهی این بیماران در مورد داروهای ضد انعقادی است. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر دو روش پیگیری مراقبتی تلفنی و پیامکی بر زمان پروترومبین بیماران پس از عمل جراحی تعویض دریچه قلب می باشد.مواد و روش هااین کارآزمایی بالینی بر روی بیماران تحت عمل جراحی تعویض دریچه قلب بستری در بیمارستان های منتخب تهران در سال 1390 انجام شد. 99 واحد پژوهش به روش مبتنی بر هدف انتخاب و با تخصیص تصادفی در گروه های 33 نفری پیگیری تلفنی، پیامکی و کنترل قرارگرفتند. پس از تکمیل پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، زمان پروترومبین واحدهای پژوهش هنگام ترخیص و 3 ماه بعد از آن ثبت شد. به هر سه گروه قبل از ترخیص کتابچه و آموزش حضوری ارائه شد. درگروه پیگیری تلفنی در ماه اول دو بار در هفته و ماه دوم و سوم یک بار در هفته تماس تلفنی برقرار شد. در گروه پیگیری پیامکی روزانه یک پیامک ارسال گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار 17 SPSS و آزمون های آماری توصیفی، کای دو، تی زوجی و آزمون آنالیز واریانس استفاده شد.یافته هاآزمون آنالیز واریانس تفاوت معنی داری بین میانگین زمان پروترومبین در گروه های پیگیری تلفنی، پیامکی و کنترل بعد از مداخله نشان نداد(87/0=P).نتیجه گیرینتایج نشان داد که تاثیر دو روش در کنترل زمان پروترومبین در بیماران یکسان بود، اما با توجه به اینکه استفاده از روش های پیگیری پیامکی کم هزینه و آسان می باشد، کاربرد این روش نیز باید در مراکز درمانی قلبی مد نظر قرار گیرد.
کلید واژگان: پیگیری مراقبتی تلفنی, پیگیری مراقبتی پیامکی, زمان پروترومبین, عمل جراحی تعویض دریچه قلب}Introduction &ObjectiveHumanity always think about creation new and low cost cultures. The aim of this study is comparing the effect of follow-up care by telephone and short massage services on patient’s prothrombin time after cardiac valve replacement surgery.Material and MethodsThis clinical trial study was done on patients admitted for valve replacement in Tehran selected hospitals in 2011. 99 samples selected with based on target method and distributed according to random allocation method to telephone follow-up، short message services follow-up and control groups. In this study patient’s prothrombin time assessed at discharge and 3 months after discharge.ResultsThe One way Anova test did not show significant difference between the prothrombin time in telephone follow-up، short message services follow-up and control groups.ConclusionThere was no significant difference between follow-up care by telephone and short massage services on patient’s prothrombin time aftercardiac valve replacement surgery.Keywords: Follow, up care by telephone, Follow, up care by short massage services, Prothrombintime, Cardiac valve replacement surgery} -
سابقه و هدف فاکتور بافتی(TF)، اصلی ترین آغازکننده آبشار انعقادی است. برای بررسی مسیر خارجی انعقاد، اندازه گیری زمان پروترومبین بهترین روش است که در این روش با توجه به TF به کار گرفته شده، نوساناتی در نتیجه آزمایش دیده می شود. در این مطالعه با هدف دستیابی به نتایجی با تکرارپذیری بیشتر، از TF نوترکیب استفاده شده است.
مواد و روش ها مطالعه انجام شده از نوع تجربی بود. cDNA فاکتور بافتی در پلاسمید pcDNA3.1 کلون و به سلول های CHO منتقل گردید. پروتئین های سلول های CHO ترانسفکت شده استخراج و پس از جداسازی با روش SDS-PAGE با وسترن بلات آنالیز شدند. سلول های CHO که TF را بیان می کردند در حضور کلروکلسیم به پلاسمای سیتراته افزوده شدند و زمان لخته شدن پلاسما ثبت گردید. فعال سازی فاکتور VII در پلاسما با روش الایزا مورد بررسی قرار گرفت.
یافته ها در آنالیز پروتئین های جدا شده از سلول های ترانسفکت شده با روش SDS-PAGE، باندی حدود 40 کیلودالتون مشاهده شد که با آنتی بادی مونوکلونال TF در آنالیز وسترن بلات مورد تایید قرار گرفت. زمان انعقاد پلاسما در مقایسه با سلول های CHO ترانسفکت نشده، از 3 دقیقه به 3 ± 21 ثانیه کاهش یافت. هم چنین اضافه کردن غشای این سلول ها به پلاسما در حضور کلرور کلسیم، موجب فعال سازی فاکتور VII به میزان ng/ml 35 ±810 شد.
نتیجه گیری TF نوترکیب بیان شده در سلول های CHO، قادر به لخته کردن پلاسمای سیتراته و فعال سازی فاکتور VII بود.
کلید واژگان: سلول های CHO, فاکتور VII, زمان پروترومبین}Background and ObjectivesTissue factor (TF), a 45-kDa transmembrane glycoprotein, is the major cellular initiator of the coagulation cascade. Prothrombin Time (PT) is the test that evaluates extrinsic pathway of coagulation. Thromboplastin used in this test is mostly prepared of rabbit brain. Thus it causes variation in the PT results. There is an important advantage of using recombinant TF in PT test to get more reproducible results. Materials and MethodsTF mRNA was isolated from human lung fibroblast cells. After preparation of cDNA it has cloned in pcDNA3 plasmid. CHO cells were transfected with recombinant plasmid. Transfected cells were grown in presence of Geneticin. Total proteins were extracted from CHO cells and separated with SDS/PAGE electrophoresis and analyzed by western blotting technique. CHO cells expressing TF were added to citrated plasma in presence of Cacl2 and clotting time was measured. In addition, factor VII activation by recombinant TF in the plasma was assessed by ELISA method. ResultsExtracted proteins from tarnsfected CHO cells separated on SDS/PAGE showed an approximately 40-kDa band that verified with a monoclonal antibody against TF on western blot analysis. Adding transfected cells (106cell/ml) to the citrated plasma in presence of Cacl2 could decrease clotting time from 3 minutes to 21 ± 3 seconds compared with untransfected CHO cells. The level of factor VIIa in citrated plasma was 810 ± 35 ng/ml in presence of transfected cells’ membrane.ConclusionsRecombinant TF expressed in CHO cells was able to clot citrated plasma and to activate factor VII. -
زمینه و هدف
Allium porrum L. یا تره، گیاهی از خانواده Liliaceae است و به طور گسترده در غذاهای ایرانی به عنوان طعم دهنده و در طب سنتی ایران کاربردهای مختلف درمانی برای آن ذکر شده است. در مناطق غرب ایران عقیده بر این است که آب تازه این گیاه باعث جلوگیری از خونریزی از بینی می شود. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر عصاره های متانولی و ان- هگزانی این گیاه بر تست های انعقادی در انسان در محیط آزمایشگاه، طراحی و اجرا شد.
روش بررسیبرای تهیه عصاره متانولی و ان- هگزانی گیاه تره از روش استخراج پیوسته استفاده شد. عصاره با غلظت های مختلف تهیه و تاثیر آن بر شاخص های انعقادی زمان پروترومبین (PT)، زمان نسبی ترومبوپلاستین (PTT) و زمان انعقاد (CT) بررسی شد و نتایج بوسیله آنالیز واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته هانتایج این مطالعه نشان داد که عصاره متانولی تره باعث افزایش شاخص های انعقادی PT و PTT شد، اما تاثیر معنی داری بر شاخص انعقادی CT نداشت. از طرفی عصاره ان- هگزانی باعث کاهش PT و افزایش CT شد.
نتیجه گیرییافته های حاصل از این مطالعه حاکی از تاثیر ضد انعقادی عصاره تره می باشد. با این وجود بخشی از نتایج این مطالعه اثرات ضد و نقیضی از تاثیر فراکسیون های مختلف را نشان داد که جهت روشن شدن موضوع و پیدا کردن مکانیسم های احتمالی، مطالعات بیشتر در مدل های حیوانی ضروری است.
کلید واژگان: تره, زمان پروترومبین, زمان نسبی ترومبوپلاستین, زمان انعقاد}Background And AimAllium porrum L. is a plant from the Liliaceae family and has been used in Iranian foods as flavor. It has been used in traditional medicine in different ways. In the western parts of Iran, people believe that the fresh Allium juice can inhibit epistaxis. The aim of this study was to evaluate the effects of methanolic and n-hexanic extracts of Allium porrum L. on coagulation tests in human beings in vitro.
Materials And MethodsThe methanolic and n-hexanic extracts of Allium porrum L. were prepared using continuous extraction method. Effect of different concentrations of extracts on prothrombin time (PT), partial thromboplastin time (PTT) and clotting time (CT) was evaluated. The result was analyzed by analysis of variance.
ResultsThe results of the present study showed that the methanolic extract of Allium porrum increased PT and PTT but failed to change the clotting time. In the presence of N-hexanic extract, clotting time increased but PT decreased.
ConclusionThe results of this study indicated that Allium porrum extracts had a significant anti-coagulatory effect. However, some of the findings of this study are controversial, and further studies on animal models are needed in order to clarify the possible mechanisms.
-
زمینهنتایج آزمون های متعارف انعقادی مشتمل بر زمان پروترومبین و زمان ترومبوپلاستین فعال شده تحت تاثیر دو متغیر مستقل شامل حجم پرشدگی نهایی نمونه و غلظت تری سدیم سیترات قرار می گیرند.هدفمطالعه به منظور تعیین اثر حداقل حجم نمونه و غلظت سدیم سیترات بر نایج آزمون های متعارف انعقادی انجام شد.مواد و روش هااین مطالعه تجری طی ماه های مهر و آبان 1381 و در آزمایشگاه بیمارستان شهید دکتر لبافی نژاد بر روی نمونه های به دست آمده از داوطلبین سالم و بیمارانی که داروهای ضد انعقادی خوارکی مصرف می کردند انجام شد. لوله های آزمایش در دو گروه متفاوت با غلظت های %2/3 و %8/3 تری سدیم سیترات تهیه و با حجم های متفاوت خون از 3 تا 5 میلی لیتر پر شدند. آن گاه نایج آزمون های انعقادی با آزمون آماری تی مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته هابه هنگام استفاده از سیترات %8/3 اختلاف آماری معنی داری در نتایج آزمون PT و aPTT بین نمونه هایی که با %80 و %90 حجم توصیه شده (5/4 میلی لیتر) پر شده بودند دیده شد(05/0> p). در صورت استفاده از سیترات %2/3، اختلاف حجم نمونه از%60 تا %100 برای آزمون PT و اختلاف حجم نمونه از %70 تا %100 برای آزمون aPTT باعث ایجاد اختلف معنی داری نشد.نتیجه گیریحجم کم نمونه به ویژه هنگام استفاده از سیترات %8/3 می تواند به طور قابل ملاحظه ای زمان PTو aPTT را افزایش کاذب دهد. این مطالعه مؤید استفاده از سیترات %2/3 است. زیرا انجام آزمون PT با %60 حجم توصیه شده و aPTT با %70 حجم توصیه شده قابل قبول به نظر می رسد.
کلید واژگان: زمان پروترومبین, ترومبوپلاستین, تری سدیم سیترات, خون} -
سابقه و هدف
جهت جمع آوری نمونه های خون برای اندازه گیری زمان PT و APTT به طور روتین در ایران حتی در بیماران آنمیک نیز از 9 قسمت خون کامل و یک قسمت سیترات سدیم 6/3درصد استفاده می شود، در حالیکه در برخی از کیت های آزمایشگاهی و کتب مرجع توصیه به تصحیح حجم سیترات با توجه به میزان هماتوکریت (HCT) شده است. ما در این تحقیق نتایج تست PT و APTT را نزد بیماران آنمیک با و بدون تصحیح حجم سیترات مقایسه کرده ایم.
مواد و روش هااین تحقیق به روش تجربی بر روی نمونه خون 80 بیمار آنمیک انجام گرفت و تست PT و APTT برای هر بیمار در 2 لوله با غلظت سیترات روتین به نسبت 9 به 1 در یکی و با غلظت سیتراتی که حجم آن با توجه به میزان HCT تصحیح شده است. آزمایش ها با استفاده از کیت بیومریو و دستگاه کواگولومتر انجام شد. نتایج هر لوله نیز جداگانه گزارش شد. نتایج بر اساس آزمون t- student مورد بررسی قرار گرفت.
نتایجمیانگین اختلاف PT بین دو لوله 3/0 ثانیه و APTT 15/1 ثانیه بوده است.
استنتاجتصحیح حجم سیترات با توجه به میزان HCT تفاوت معنی داری را در میزان PT و APTT نسبت به زمانی که این تصحیح صورت نگرفته و غلظت سیترات به طور روتین استفاده شود (نسبت 9 به 1) هم از نظر بالینی و هم از نظر آماری نشان نمی دهد.
کلید واژگان: زمان پروترومبین, زمان ترومبوپلاستین, هماتوکریت, سیترات, آنمی}Background and
PurposeÇollection of blood for the measurement of PT and ÂPTT time in routine diagnostic laboratory work, and even for the anemic patients in Ïran is done as 9 parts for blood and 1 part for sodium citrate (3.6%). While in some diagnostic lab kits and reference books, adjusted citrate volume with the value hematocrits (Hct) is recommended. Ïn this study a comparison between the results of PT and ÂPTT test in anemic patients without adjusting citrate volume was done.
Materials And MethodsThis research was Basic- applied, and done on 80 anemic patients, PT and ÂPTT tests were done in two tubes for each patients. Ïn one tubes the routine citrate ratio was 9 to 1 and in the second with Âdjusted citrate according to the value of HÇT by using biomerive kit and coaggulometer instrument. The result of each tube reported separately. The results were analysed by T- student test.
ResultsThe mean difference of PT between two tubes was 0.3 second and for ÂPTT was 1.15 seconds. Çonclusion: Âdjustment of citrate volume according to the value of HÇT has no significant difference in the rate of PT and ÂPTT with the time when nonadjusted condition aie using the name routine concentration of citrate (9 to 1) clinically as well as statistically
Keywords: Prothrombin time, Partial thromboplastin time, Hematocrite, Çitrate, Ânemia, Çoagulation tests} -
سابقه و هدف
روش استاندارد جهانی برای اندازه گیری زمان پروترومبین (Prothrombin Time: P.T.) استفاده از لوله دوم خون وریدی در هنگام انجام تست بوده است. علت عدم استفاده از لوله اول تاثیرات نامطلوب حاصله از آزاد شدن ترومبوپالستین بافتی از رگ آسیب دیده ناشی از استفاده از سوزن های چند بار مصرف در گذشته بود. جالب آنکه علی رغم پیدایش روش های مدرن خون گیری تجربه، باز هم با نتایج نامطلوب همراه بوده است.
مطالعه جدید در آمریکا با کمک روش های خون گیری مدرن و خون گیر ماهر، کفایت استفاده از همان لوله اول را نشان داده است. ما در این تحقیق ضمن استفاده از روشی کماکان استاندارد در خون گیری، زمان پروترومبین لوله های اول و دوم را نزد دو گروه بیماران با و بدون مصرف وارفارین مورد مقایسه قرار دادیم.مواد و روش هااز دو گروه مساوی پنجاه نفری بیماران با و بدون مصرف وارفارین، دو نمونه خون وریدی متوالی توسط خون گیر ماهر و با کمک سرنگ بال پروانه گرفته شده و تست P.T. برای هر لوله با استفاده از دستگاه کواگولومتر انجام شد.
نتایجدر گروه اول به تعداد 50 نفر و تحت درمان با وارفارین متوسط P.T. لوله او 93/18 ثانیه و متوسط P.T. در لوله دوم 26/19 ثانیه (متوسط اختلاف 33/0 ثانیه و 46/0= t) بود.
در گروه دوم که شامل 50 بیمار و بدون درمان با وارفارین بود، متوسط P.T. لوله او 78/12 ثانیه و متوسط P.T. لوله دوم 13 ثانیه (متوسط اختلاف 22/0 ثانیه و 77/0= t) بدست آمد.استنتاجدر هر دو گروه اختلاف بین لوله اول و دوم از دیدگاه آماری و بالینی قابل اغماض بوده و برای انجام تست P.T. با استفاده از خون گیر ماهر می توان از همان لوله اول خون وریدی استفاده کرد.
کلید واژگان: زمان پروترومبین, ترومبوپلاستین بافتی, وارفارین}
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
©2000-2024 magiran.com All Rights Reserved.