جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « پسااستعماری » در نشریات گروه « ادبیات و زبان ها »

پیشینه اصطلاح «پسااستعمارگری»، به سال 1960 برمی گردد. این اصطلاح، به تمامی روش های موجود برای بازنمایی نژاد، قومیت ، فرهنگ و هویت انسان در عصر مدرن اطلاق می شود؛ انسانی که متعلق به کشوری مستعمره بوده که اکنون استقلال خود را بازیافته است. برخی منتقدان، این اصطلاح را برای اشاره به تمامی فرهنگ ها و محصولات فرهنگی تحت تاثیر امپریالیسم، از ابتدای دوران استعمارگری تا قرن بیست و یکم به کار می برند. ادبیات و هنر تولیدشده در کشورهای مستعمره، بعد از استقلال شان، موضوع «مطالعات پسااستعماری» شد. هدف ادبیات پسااستعماری، توصیف برهم کنش ها و تعاملات میان ملت های اروپایی و استعمارزدگان است. مطالعات دانشگاهی در این باره، ابتدا در دانشگاه های بریتانیا آغاز شد و این زمینه مطالعاتی در دهه 1970 شناخته شده و حائز اهمیت گشت و از آن زمان در حال توسعه و گسترش است. در این مطلب، به نویسندگان مهم نماینده این مکتب ادبی، ازجمله چینوآ آچه به، جی. ام. کوئتزی، جامائیکا کینکاید و مایکل آنداچی، آثار برجسته آن ها و نظریات شان پرداخته شده و همچنین با بررسی آرای اندیشمندان این مکتب، ازجمله فرانتس فانون و گایاتری چاکراورتی اسپیواک، درون مایه های اصلی آثار برجسته مکتب پسااستعماری و شاخصه های اصلی آن ها از جمله نژاد، زبان و هویت مورد تحلیل قرار گرفته است.