Iranian Journal of Veterinary Research
Volume:8 Issue: 4, Autumn 2007

مطالعه تجربی حاضر به منظور بررسی تاثیر تجویز روی در بهبود پاسخ بیضه های موش در برابر حرارت موضعی کوتاه مدت طراحی شده است. پس از بیهوشی 54 موش نژاد Balb/C، اسکروتوم 36 سر از آن ها در حمام آب °C43 به مدت 15 دقیقه قرار داده شدند. به نیمی از موش های حرارت دیده (18 سر) سالین نرمال و به 18 سر دیگر روی با دوز 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن (به صورت داخل صفاقی) تزریق شد. این تزریقات یک روز در میان و تا 60 روز ادامه داشت. گروه شاهد (18 سر) مشابه با گروه سالین تزریق شده، درمان شدند ولی دمای حمام آب °C23 بود. 6 موش از هر سه گروه در روزهای 15، 30 و 60 پس از حرارت دیدن کشته شدند و بیضه های آن ها بلافاصله خارج گردید. دو پارامتر شامل قطر لوله های سمینی فر و درصد اسپرماتوژنز در این بیضه ها مورد اندازه گیری قرار گرفت. کاهش معنی دار در متوسط قطر لوله های سمینی فر و درصد اسپرماتوژنز در گروه سالین تزریق شده در مقایسه با گروه شاهد تا روز 30 پس از حرارت دیدن وجود داشت (55/2 ± 5/172 در برابر 53/1 ± 2/208 و 77/0 ± 18 در برابر 33/0 ± 33/99، به ترتیب). اما در گروه روی تزریق شده تنها تا روز 15 کاهش اولیه در متوسط قطر لوله های سمینی فر (90/1 ± 1/199 در برابر 51/2 ± 206، معنی دار نیست) و درصد اسپرماتوژنز (95/0 ± 33/91 در برابر 66/0 ± 67/97، P<0.001) مشاهده شد. سپس هر دو فاکتور بهبود پیش رونده ای تا انتهای آزمایش داشتند. مشاهدات هیستوپاتولوژیک حاکی از وجود دژنراسیون پیشرونده تا روز 30 بعد از حرارت دادن بود و بعد از این مدت در گروه سالین تزریق شده ساختار طبیعی درحال برگشت بود. در گروه روی تجویز شده تا روز 15 پس از حرارت دادن ساختار طبیعی بافت بازگشت. چنین نتیجه گیری شد که، پس از آسیب به بیضه ها با حرارت کوتاه مدت، تجویز مدت دار روی ممکن است بهبود سریع تر روند اسپرماتوژنز را در پی داشته باشد.

همبستگی بین ترکیب شیمیایی گوشت قطعه های لاشه و کل لاشه ی 48 بره ی نر 9 ماهه ی قزل و مهربان (هر نژاد 24 بره) در یک آزمایش فاکتوریل با دو نژاد (قزل و مهربان) و دو سطح تغذیه (بالا و پایین) و در قالب یک طرح کاملا تصادفی تعیین شد. پس از80 روز تغذیه، بره ها کشتار شدند و نیمه ی راست لاشه ی سرد به قطعه های ران، دست، گردن، پیش سینه، قلوه گاه و راسته تقسیم شد. ماده ی خشک (DM)، پروتئین خام (CP)، چربی و خاکستر گوشت لاشه و قطعه های لاشه اندازه گیری شدند. به طور کلی، نژاد و سطح تغذیه تاثیر معنی داری بر ترکیب شیمیایی گوشت نداشتند اما همبستگی معنی داری بین ترکیب شیمیایی گوشت بیشتر قطعه ها و گوشت لاشه وجود داشت. در نژاد قزل، درصد ماده ی خشک گوشت دست (81/0r =) و چربی خام (در ماده ی خشک) گوشت راسته (74/0r =) بزرگ ترین ضرایب همبستگی را با درصد ماده ی خشک لاشه نشان دادند (P<0.001). در نژاد مهربان، درصد ماده ی خشک گوشت راسته بیشترین همبستگی را با درصد ماده ی خشک لاشه داشت)84/0r =، (P<0.001. در هر دو نژاد، درصد پروتئین خام گوشت راسته (در ماده ی خشک)، بیشترین همبستگی را با درصد پروتئین خام لاشه نشان داد)80/0r =، (P<0.001. درصد چربی خام گوشت لاشه، بزرگ ترین ضریب همبستگی را با درصد چربی گوشت راسته در گوسفندان قزل (76/0r =) و مهربان (84/0r =) داشت (P<0.001). ضریب همبستگی بین درصد خاکستر گوشت لاشه ی گوسفندان قزل با درصد خاکستر گوشت هیچ یک از قطعه ها، معنی دار نبود. درصد خاکستر گوشت لاشه ی گوسفندان مهربان، همبستگی کوچکی با درصد خاکستر گوشت دست)58/0r =، (P<0.01، راسته)49/0r =، (P<0.05 و پیش سینه)43/0r =، (P<0.05 نشان داد. در این آزمایش، در بین قطعه های مختلف لاشه، ترکیب شیمیایی گوشت راسته بیشترین همبستگی را با ترکیب گوشت لاشه نشان داد و به نظر می رسد شاخص مناسبی برای تعیین ترکیب شیمیایی گوشت لاشه در گوسفندان قزل و مهربان باشد. آنالیز رگرسیون داده ها نشان داد که درصد پروتئین و چربی گوشت راسته، 65% از پراکنش کل درصد پروتئین و چربی گوشت لاشه ی گوسفندان قزل و مهربان را توجیه کردند.

روی 5 گوساله نر سالم نژاد آمیخته به منظور بررسی وضعیت کینتیکی و دفع ادراری لوفلوکساسین به دنبال یک تزریق زیر پوستی با دوز mg.kg-1 4 انجام گرفت. غلظت لوفلوکساسین در نمونه های پلاسما و ادرار با استفاده از آزمایش های میکروبیولوژیکی اندازه گیری گردید. حداکثر سطح پلاسمایی دارو (μg.ml-1 3/0 ± 8/2) بعد از 45 دقیقه مشاهده گردید و سطح دارو بالای MIC90 در پلاسما، 12 ساعت پس از تزریق نشان داده شد. فراهمی زیستی لوفلوکساسین 2/3 ± 9/41% بود. مقدار بالای AUC (μg.ml-1.hr1/0 ± 88/9) نشان دهنده ی پوشش بخش وسیعی از بدن توسط دارو بود. توزیع مناسب دارو با مقدار بالای Vdarea (L.kg-1 04/0 ± 73/0) مشخص گردید. نیمه عمر دفع و MRT به ترتیب hr 2/0 ± 3 و hr 2/0 ± 79/4 بود. دوزاژ مناسب برای تزریق زیر پوستی لوفلوکساسین mg.kg-1 25/1 با تکرار در فواصل زمانی 12 ساعته در گوساله ها محاسبه گردید.

به منظور تشخیص مخازن اشریشیا کولای O157 تولید کننده توکسین شیگا، روش های جداسازی و تشخیصی حساس مورد نیاز می باشد. حساسیت روش های متداول کشت را با استفاده از روش های ایمنولوژیک تغلیظی به طور معنی داری می توان افزایش داد و نتایج منفی کاذب کمتری به دست آورد. در مطالعه حاضر روش غنی سازی و جداسازی ایمنو مگنتیک (IMS) همراه با آزمایش واکنش زنجیره ای پلی مراز چندگانه (M-PCR) به منظور تشخیص ژن های hlyA، eaeA، stx2 و stx1 مورد مقایسه قرار گرفتند. در این مطالعه تعداد 975 نمونه مدفوع از 26 گاوداری شیری صنعتی اطراف شیراز اخذ گردید. نمونه های اخذ شده در محیط کشت برات تریپتوز سویا برات تغییر یافته(m-TSB) و در دمای °C37 به مدت 18 تا 24 ساعت غنی سازی شدند. نمونه های غنی سازی شده به صورت 5 تایی با هم مخلوط شده و با دو روشPCR و IMS مورد آزمایش قرار گرفتند. در ارزیابی حساسیت روش M-PCR به کار رفته، حداقل تعداد باکتری اشریشیا کولای O157:H7 در واکنش مثبت، CFU 102 × 23/1 در میلی لیتر m-TSB بدون حضور مدفوع و CFU 106 × 23/1 در میلی لیتر مدفوع غنی شده در m-TSB به دست آمد. در PCR نمونه های غنی شده هیچ مورد مثبتی شناسایی نشد اما در روش IMS یک نمونه مثبت تشخیص داده شد و با روش M-PCR صحت آن تایید گردید. میزان وقوع این باکتری در مدفوع گاوهای شیری گاوداری های شیراز برابر 51/0% و میزان وقوع گله ای این باکتری 86/3% به دست آمد. جداسازی این سروتیپ از نمونه های مدفوع نشان می دهد که گاو مخزن این پاتوژن است و می تواند منشا عفونت برای انسان واقع شود. این یافته دارای اهمیت قابل توجهی از دیدگاه بهداشت عمومی می باشد.

لپتوسپیروز یک بیماری مشترک بین انسان و دام با انتشار جهانی است که عامل آن، گونه بیماری زای باکتری، تحت عنوان لپتوسپیرا اینتروگانس می باشد. به منظور ارزیابی شواهد سرولوژیک و باکتریولوژیک ناشی از این بیماری، در دامپروری های صنعتی اطراف تهران، از آذرماه 83 تا خرداد ماه 84، تعداد 380 نمونه سرم و 33 نمونه ادرار از دام هایی که حداقل یکی از علایم بالینی بیماری را در زمان نمونه گیری و یا در گذشته نزدیک نشان می دادند، تهیه شد. نمونه های اخذ شده، با استفاده از آزمایش آگلوتیناسیون میکروسکوپی (MAT)، الیزا (ELISA)، آزمایش مستقیم با میکروسکوپ زمینه تاریک (DFM)، آزمون پادتن درخشان غیر مستقیم (IFAT)، کشت میکروبی و جداسازی باکتری (Culture methods) و در نهایت واکنش زنجیره پلی مراز (PCR)، مورد بررسی قرار گرفتند که از مجموع 380 نمونه سرم، 55 مورد (47/14%)، حداقل با یک سروتیپ، با رقت سرمی 1:100 یا بیشتر، در آزمایش آگلوتیناسیون میکروسکوپی واکنش مثبت نشان دادند، که سروتیپ ایکتروهموراژیه به عنوان شایع ترین عامل مطرح بود. از مجموع 380 نمونه سرمی اخذ شده، 85 مورد (37/22%)، با استفاده از آزمون الیزا مثبت تشخیص داده شدند. تعداد 4 نمونه ادرار (12/12%)، از مجموع 33 نمونه اخذ شده، در مشاهده مستقیم با استفاده از میکروسکوپ زمینه تاریک، مشکوک تلقی شدند، ولی اجرام لپتوسپیرایی در هیچ یک از این 33 نمونه، با استفاده از آزمون پادتن درخشان غیر مستقیم مشاهده نشدند و کشت 33 نمونه ادرار اخذ شده از جمعیت مورد مطالعه نتیجه مثبتی در بر نداشت. در این مطالعه با استفاده از روش واکنش زنجیره پلی مراز، ردیابی باکتری تا رقت 2000 جرم در هرمیلی لیتر ادرار در نمونه های کنترل مثبت، انجام گرفت. بنابراین در استفاده از این تست جهت تشخیص نمونه های اخذ شده از دامپروری های مذکور، نتیجه مثبتی حاصل نشد. در مجموع به نظر می رسد که استفاده همزمان از چندین روش تشخیص آزمایشگاهی و مقایسه نتایج آن ها با یکدیگر، دقت تشخیص نهایی را افزایش می دهد.

به منظور بررسی سرمی عفونت لپتوسپیرایی در گوسفندان اهواز، نمونه خون از 181 راس گوسفند ماده اخذ گردید. سرم ها بعد از جداسازی در دمای °C20- نگهداری شدند. نمونه ها با استفاده از 6 آنتی ژن زنده لپتوسپیرا اینتروگانس سرووارهای پومونا، گریپوتیفوزا، کانیکولا، هارجو، ایکتروهموراژیه و بالوم و با استفاده از روش آگلوتیناسیون میکروسکوپیک جهت جستجوی آنتی بادی علیه این سروارها مورد آزمایش قرار گرفتند. نمونه هایی که در آن ها بیش از 50% لپتوسپیراها در رقت 1:100 یا بیشتر آگلوتینه می شدند، مثبت در نظر گرفته شدند. سپس از نمونه های مثبت رقت های مختلف، تا 1:1600 تهیه و مورد آزمایش قرار گرفتند. از این تعداد (92/14%) 27 نمونه به یک یا چند سروار در رقت های مساوی یا بیشتر از 1:100 واکنش مثبت نشان دادند. از نظر فراوانی پومونا با 75/43% دارای بیشترین و بعد از آن به ترتیب کانیکولا (87/21%)، ایکتروهموراژیه (5/12%)، گریپوتیفوزا (38/9%) و هارجو و بالوم (هر کدام 25/6%) قرار داشتند. نتایج حاصل از این بررسی نشان می دهد که عفونت لپتوسپیرایی در بین گوسفندان اهواز شایع بوده و سروارهای متعددی می توانند باعث بروز آن گردند.

هدف از انجام این تحقیق مطالعه علت کاهش میزان باروری بعد از شیمی درمانی بود. سیکلو فسفامید یکی از داروهای مهم در شیمی درمانی است که در درمان بسیاری از بیماری های سرطانی و خود ایمنی مصرف می شود. در این تحقیق 20 قطعه موش سوری ماده به سن 5 تا 6 هفته انتخاب شد. به 12 قطعه داروی سیکلوفسفامید به مقدارmg/kg BW 75 و به 8 قطعه دیگر، به عنوان شاهد، آب مقطر استریل به طریق داخل صفاقی (i. p.) تزریق گردید. در مطالعه ساختار بافتی تخمدان، انواع فولیکول های باقی مانده در هر دو تخمدان و جسم زرد شمارش شدند و قطر تخمدان ها هم اندازه گیری گردید. میانگین تعداد فولیکول های مقدماتی در گروه شاهد 135 ± 1210 و در گروه آزمایش 55 ± 464 بود. این ارقام نشان می دهند که بیش از 50٪ از ذخیره فولیکول های مقدماتی تخریب شده اند. البته میانگین فولیکول های ثانویه، ثالثیه و جسم زرد هم در نمونه های آزمایش به طور معنی دار کاهش یافته بود (P<0.05). در مطالعه هیستومورفومتری، قطر تخمدان هم بررسی گردید که در نمونه های آزمایش به طور معنی دار کاهش یافته بود (P<0.01). میانگین قطر تخمدان در گروه آزمایش 86 ± 9/900 میکرومتر و در گروه شاهد 78 ± 1703 میکرومتر بود. در مطالعه هیستومورفومتری ضخامت کل رحم و آندومتر نیز اندازه گیری شد. ضخامت رحم در گروه آزمایش 23 ± 1/393 و در گروه شاهد 13 ± 7/745 میکرومتر بود و ضخامت مخاط رحم (آندومتر) در گروه آزمایش 10 ± 194 و در گروه شاهد 16 ± 1/392 میکرومتر بود که اختلاف معنی داری (P<0.001) را نشان می دهد. نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که شیمی درمانی با سیکلو فسفامید بر روی ساختار تخمدان اثر گذاشته و آن را تغییر می دهد. این تغییر به صورت تخریب فولیکول های تخمدانی، به خصوص فولیکول های مقدماتی است. با کاهش فولیکول های تخمدانی، تخمدان کاهش قطر (آتروفی) یافته و ضخامت آندومتر نیز کاهش می یابد. این روش مطالعه به نظر می رسد برای اثبات اثرات سوء شیمی درمانی بر روی توان تولید مثلی مناسب باشد.

هدف از این بررسی یافتن میزان فراوانی موارد هاری در جمعیت های انسانی کلیه مناطق شهری و روستایی استان کرمان می باشد. در این مطالعه با توجه به اهمیت استان کرمان از نظر وسعت جغرافیایی و شرایط اقلیمی و آب و هوایی ویژه و متنوع، بررسی بیماری هاری و حیوان گزیدگی در جمعیت های انسانی شهرستان های ده گانه استان در طول مدت ده سال (1373 تا 1382) طی پژوهشی به انجام رسید و پس از جمع آوری داده های رسمی به ثبت رسیده و آنالیز آماری با روش های «مربع کای»، «تی-تست»، «کولموگروف اسمیرنوف» و ضریب همبستگی «پیرسون» و با استفاده از نرم افزار «اس. پی. اس. اس» مشخص شد که از سال 1373 تا سال 1382 تعداد 10 نفر انسان (2 زن و 8 مرد) در اثر بیماری هاری متعاقب گاز گرفتگی توسط سگ و روباه هار فوت کرده اند. در سال1373 (برابر با 1994 میلادی) موردی از هاری انسان در استان کرمان گزارش نشده بود. از نظر نقش حیوانات گزنده در 50% موارد (5 نفر)، حیوان مهاجم سگ و در 50% (5 نفر) حیوان حمله کننده به انسان روباه بوده است. هیچکدام از بیماران (ده نفر) مبتلا به هاری قبل از بروز علایم، تحت معالجه برنامه ویژه پیشگیری-درمانی ضد هاری قرار نداشته اند. موارد حیوان گزیدگی انسان ها در طول 10 سال در استان کرمان بالغ بر 21546 نفر بوده است که 57/55% موارد آن در مناطق روستایی و 43/44% در مناطق شهری اتفاق افتاده است (P<0.05). از میان کل جمعیت افراد حیوان گزیده در طول ده سال مورد نظر، بالغ بر36/79% موارد از برنامه ویژه پیشگیری-درمانی کامل ضد هاری استفاده نکرده اند و تنها 64/20% افراد بلافاصله بعد از گاز گرفتگی توسط حیوان هار و یا مشکوک به هاری به مراکز بهداشتی-درمانی استان کرمان جهت معالجه مراجعه نموده و به موقع نجات یافته اند. از نظر سن مجروحین حیوان گزیده، بیشترین گروه مواجهه یافته افراد 10 تا 19ساله و کمترین گروه افراد زیر چهار سال سن بوده اند. از نظر جنسیت افراد گاز گرفته شده تعداد افراد مذکر با نسبت 48/73% به طور معنی داری بیشتر از افراد مونث (52/26%) بوده اند (P<0.01). از نظر اعضای آسیب دیده، بررسی کل مجروحین حیوان گزیده در طول ده سال مورد نظر نشان داد که گاز گرفتگی در ناحیه پاها (47%) و دست ها (41%) بیشترین و تنه (7%)، صورت (3%) و ناحیه سر و گردن (2%) به ترتیب کمترین اندام های آسیب دیده بدن مجروحین را تشکیل می داده اند. با انجام آزمون ضریب همبستگی «پیرسون» بین میزان بارندگی سالانه و موارد حیوان گزیدگی در استان کرمان رابطه معکوس و معنی داری به دست آمد 0.01) =P، 5/0 = (r. بر اساس مطالعه حاضر، اگر چه نقش روباه و «خدنگ» و سایر حیوانات وحشی در انتقال بیماری هاری به حیوانات اهلی و افراد در معرض خطر در استان کرمان حایز اهمیت به نظر می رسد، اما افزایش روز افزون سگ ها و گربه های ولگرد نشان می دهد که هنوز هم لزوم توجه و همکاری بین بخشی دستگاه های ذیربط برای از بین بردن سگ ها و گربه های ولگرد در سطح استان اجتناب ناپذیر است.

این گزارش در مورد آلودگی گاوهای شیری هلشتاین به کوریوپتس بویس در یک گاوداری با 900 راس دام می باشد. ده راس تلیسه و 25 راس گاو بالغ شیری کمتر از 5 سال آلوده بودند. نشانه های کلینیکی شامل ریزش مو، دلمه، زخم و ترک های سطحی جدا شونده بود. خارش شدید در همه دام ها مشاهده گردید. جراحات به طور عمده در ناحیه قاعده دم، گردن و زیر زانو بودند. در آزمایش اسکرپینگ پوست، تخم، لارو، نمف و فرم بالغ مایت مشاهده گردید. دام های آلوده جدا گردیده و در سه نوبت به فاصله یک هفته با محلول 05/0% سباسیل تحت درمان قرار گرفتند. نشانه های بهبودی بعد از آخرین درمان مشاهده گردید.

درخرداد ماه سال 1384 یک بیماری تنفسی در ماکیان یک مزرعه بزرگ پرورش مرغ گوشتی در استان کرمانشاه مشاهده شد. در سن 27 روزگی نشانه های نسبتا شدید بیماری تنفسی با عطسه شروع شد. بیماری تا پایان دوره پرورش ادامه داشت و با تلفات نسبتا زیاد (6/13%) همراه بود. در کالبدگشایی، تراکئیت، آماس کیسه های هوایی و ذات الریه مشاهده شد. نتیجه آزمایش های سرولوژیک از نظر آلودگی به مایکوپلاسما گالی سپتیکوم و مایکوپلاسما سینوویه منفی بود. در آزمایش های ویروس شناسی، ویروس های حاد برونشیت عفونی، آنفلوآنزای پرندگان و بیماری نیوکاسل جدا نشدند. در بررسی های هیستوپاتولوژی، جراحت پاتوگنومونیک بیماری لارنگوتراکئیت عفونی مشاهده نگردید. در بررسی های باکتریولوژی، اورنیتوباکتریوم راینوتراکیال از نای، ریه ها و کیسه های هوایی ماکیان مبتلا جدا گردید. بر اساس نشانه های درمانگاهی، جراحات کالبدگشایی و یافته های آزمایشگاهی، اورنیتوباکتریوم راینوتراکیال را شاید بتوان به عنوان عامل اولیه بروز بیماری تنفسی در این گله مرغ گوشتی قلمداد کرد.

هدف از این تحقیق کسب اطلاعات دقیق در مورد ساختار لایه های مختلف سرخرگ کلیه و مقایسه این ساختارها در زندگی پس از تولد گوسفند نر و ماده می باشد. به این منظور از 12 راس گوسفند نر و ماده (6 راس گوسفند بالغ و 6 راس بره نوزاد) و از هر جنس سه راس استفاده شد. پس از تشریح، سرخرگ های کلیوی راست و چپ جدا و از هر نمونه قطعه میانی جدا گردید. پس از آماده سازی اولیه، نمونه ها به دستگاه اتوماتیک تهیه بافت انتقال و سپس قالب گیری و برش داده شدند. مقاطع بافتی به روش رنگ آمیزی معمول H&E و اختصاصی ماسون تری کروم سبز و ورهوف رنگ آمیزی شدند و نتایج در سنین و جنس مختلف مقایسه گردید. بر اساس نتایج به دست آمده هر سه لایه عروقی به خوبی تکامل یافته بودند. لایه میانی در بره نوزاد دارای 15 تا 25 ردیف سلول های ماهیچه صاف به صورت حلقوی است که این تعداد در گوسفندان بالغ افزایش یافته و به 30 تا 40 ردیف می رسد. غشای الاستیک خارجی در گوسفندان بالغ مشخص بود ولی نازک تر از غشای الاستیک داخلی مشاهده گردید. لایه ادوانتیس در تمام نمونه ها مشاهده گردید و در این لایه الیاف کلاژن و باندل های ماهیچه ای صاف به شکل طولی منظم مشاهده گردید. وجود این باندل های ماهیچه ای در لایه خارجی سرخرگ کلیه حیوانات اهلی قبلا گزارش نشده است و به صورت یافته جدید در گوسفند مشاهده گردید. الیاف عضلانی تشکیل دهنده باندل های ماهیچه ای در نوزاد کمتر و با قطر کمتر و در بالغین بیشتر و ضخیم تر می باشند. وجود این سلول های عضلانی احتمالا به علت عملکرد خاص شریان کلیه و نقش ویژه آن در تنظیم فشار خون می باشد و در واقع می توان گفت این سلول های عضلانی کمک کننده سلول های عضلانی لایه میانی هستند تا در مواقع حاد از تغییر ناگهانی فشار خون جلوگیری کنند.

یک کره اسب ماده هشت ماهه با علایم دل درد به درمانگاه ارجاع داده شد. علایم نگرانی و درد در ناحیه شکم و اتساع محوطه شکمی در کره اسب مشهود بود. ضربان قلب به صورت تاکی کاردی (min/120) و تنفس به حالت تاکی پنه (min/40) ثبت شد. آزمایش های نمونه خون و سرم نشان داد که 30% = PCV و پروتئین تام g/L70 می باشد. مایع صفاقی با رنگ روشن حاکی از افزایش جزئی پروتئین تام بود. درمان با تجویز محلول الکترولیتی و داروی آرام بخش شروع شد. علایم درد شکمی پیش رونده و بدون پاسخ به درمان بود. لذا لاپاراتومی اکتشافی تحت بی هوشی عمومی انجام گرفت. در حین اکتشاف درون قولون کوچک سنگ مدفوع بزرگی یافت شد که با دستکاری از روی دیواره روده این توده خورد شد و به طرف راست روده و مقعد هدایت شد و در نهایت از طریق مقعد بیرون آورده شد و لذا بدون نیاز به شکافتن روده ها این مشکل بر طرف گردید. شکاف لاپاراتومی در خط میانی و پوست به طور مرسوم بخیه شد. این گزارش احتمالا اولین تشخیص انباشتگی سنگ مدفوعی در قولون کوچک کره اسب نژاد تروبرد می باشد.

در کالبدگشایی یک راس گوسفند 5 ساله توده ای گلابی شکل به رنگ زرد تا قهوه ای و با ابعاد cm 20 × 15 × 12 لب راست کبد را درگیر نموده بود. مطالعات میکروسکوپی دو الگوی رشد سلول های کبدی توموری شده شامل الگوی ترابیکولر و توپر را نشان دادند. در الگوی ترابیکولر هپاتوسیت های کبدی توموری شده شبیه سلول های کبدی طبیعی بودند. در الگوی توپر در بین تجمعات سلول های کبدی توموری، سلول های غول پیکر متعددی وجود داشتند که حاوی یک یا چندین هسته هیپرکروم، بزرگ و با شکل های عجیب و غریب بودند. علاوه بر آن، اشکال میتوزی، سینوزوئیدهای متسع شده و فضاهای عروقی بزرگ که با گلبول های قرمز پر شده بودند در برخی مقاطع مشاهده شدند. بر اساس خصوصیات ماکروسکوپی و هیستوپاتولوژیک، توده فوق کارسینوم سلول های کبدی تشخیص داده شد.

یک قلاده سگ 8 ساله ماده از نژاد اشپیتز ژاپنی به علت هم اندازه نبودن مردمک چشم ها (anisocoria) به کلینیک دانشکده دامپزشکی شیراز ارجاع گردید. پس از معاینه و آزمایش افتالموسکوپیک چشم ها و تاباندن نور قوی به چشم ها مشخص شد که چشم راست حیوان دچار میدریاز شده است. پس از چکاندن قطره 2% پیلوکارپین به چشم راست از دست دادن عصب دهی پاراسمپاتیک عضله اسفنگتر (پاپیلوتونیا) در چشم راست تشخیص داده شد.

در این مطالعه اولین مورد تزریق به خود با واکسن تخفیف حدت یافته بیماری یون گاوی (BJD) در ایران که نیاز به مداخله پزشکی پیدا کرد، شرح داده شده است. آسیب توسط فرو رفتن سوزن به شست راست یک دامپزشک جوان طی واکسیناسیون گاوها با این واکسن، منجر به التهابی شد که برطرف نگردید و تا قطر cm 5/2 گسترش یافت. درمان های معمول روی این زخم اثر نداشت و عمل جراحی برای برداشت بافت ملتهب انجام نشد. برای تشخیص ضایعه، از توده بافتی ملتهب بیوپسی سوزنی تهیه گردید. آزمایش های هیستوپاتولوژی، یک آماس گرانولوماتوز توبرکولوئید، بدون هیچگونه نکروز کازئوز نشان داد. زخم به وسیله دریافت ریفامپین بهبود یافت.

مسمومیت با نیترات به علت مصرف گیاه تاج خروس در یگ گله کوچک گاو در اطراف مشهد تشخیص داده شد. نشانه های درمانگاهی مسمومیت شامل نفخ، عدم تعادل، تاکی کاردی، دیس پنه آ، فشردن سر، حرکات تهاجمی و اتساع وریدهای وداج بود. هفت راس از دام ها، 3 راس گوساله جوان و 4 راس گاو بالغ شیری در مدت کوتاهی بعد از بروز نشانه ها تلف شدند و تعدادی از دام ها نیز به وسیله تزریق داخل وریدی اسید اسکوربیک و اپی نفرین تحت درمان قرار گرفتند. به دنبال درمان تلفات جدید رخ نداد ولی یکی از گاوها در روز سوم جنین 6 ماهه ای را سقط کرد. دو نمونه از گیاه تاج خروس برای نیترات آنالیز شدند که میزان آن 6/6 و 4/10% در ماده خشک بود.