Iranian Journal Of Dermatology
Volume:6 Issue: 4, 2003

درمانهای فعلی که در درمان آفت مکرر دهان بکار می روند یا اثر قابل ملاحظه ای ندارند و یا عوارض جانبی، کاربرد دراز مدت آنها را محدود می کند.
مقایسه اثر محلولهای دهانشویه سوکرالفیت و تتراسایکلین بر آفت راجعه دهانی.
روش اجرا: این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی تصادفی یکسان شده بر روی 60 بیمار شرایط و مبتلا به آفت راجعه دهانی مراجعه کننده به درمانگاه های پوست بیمارستانهای وابسته به مرکز تحقیقات پوست دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سالهای 80 و 81 انجام شد. پس از قرار دادن افراد همسان از نظر سن، جنس و نوع آفت، بیماری به صورت تصادفی به دو گروه شاهد (34 نفر) و مورد (26 نفر) تقسیم شدند. گروه مورد تحت درمان با دهانشویه سوکرالفیت یک گرم در 15 میلی لیتر و گروه شاهد تحت درمان با دهانشویه تتراسایکلین 250 میلی گرم در 15 میلی لیتر روزانه 4 بار قرار گرفتند و به فواصل 15 روز یکبار پیگیری شدند. تجزیه و تحلیل آماری بر اساس آزمونهای T و chi-square با قبولی سطح معنی داری اختلافات P<0.05 انجام شد.
اختلاف بین دو گروه از نظر دفعات ایجاد آفت، طول زمان بهبودی و میزان درد آفت از لحاظ آماری معنی دار نبود. اما میزان رضایت بیماران از درمان در گروه مورد به طور معنی داری درانتهای درمان (P<0.03) و در انتها دوره پیگیری (P<0.04) بیشتر بود. هیچگونه عارضه جانبی در دو گروه مشاهده نشد.
در درمان آفت مکرر دهانی، محلول موضعی سوکرالفیت بصورت دهانشویه همانند سایر درمانهای موضعی بخصوص در مواردی که احتمال بلع تصادفی یا جذب مخاطی وجود دارد، به علت بی عارضه بودن جذب سیستمیک، مورد استفاده قرار گیرد.

تینه آورسیکالر یک عفونت سطحی قارچی ناشی ازفلور طبیعی پوست است که از داروهای موضعی و خوراکی در درمان آن استفاده می شود.
بررسی میزان پاسخ بالینی و آزمایشگاهی بیماران مبتلا به تینه آورسیکالر نسبت به دوز خوراکی واحد فلوکونازول و کتوکونازول و مقایسه عوارض جانبی این دو دارو.
روش اجرا: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بوده که در آن تعداد 66 بیمار تینه آورسیکالر را به روش تصادفی ساده به دو گروه تقسیم کرده و به گروه اول فلوکونازول خوراکی به میزان 300 میلی گرم و به گروه دوم کتوکونازول خوراکی به میزان 400 میلی گرم در دوز واحد داده شد. پس از 2 هفته بیماران از نظر بهبودی بالینی و آزمایشگاهی و عوارض جانبی داروها مقایسه شدند. برای تعیین هر گونه اختلاف معنی دار آماری بین این دو روش درمانی در آزمون دقیق فیشر و chi-square استفاده شده و میزان P کمتر از 0.05 معنی دار تلقی گردید.
از نظر بالینی و آزمایشگاهی در گروه اول به ترتیب 60.6 درصد و 78.7 درصد و در گروه سوم 33.3 درصد و 51.5 درصد بهبودی داشتند (P<0.05). از نظر عوارض جانبی تفاوت معنی دار آماری بین دو گرو وجود نداشت (P>0.05).
در درمان تینه آورسیکالر فلوکونازول به صورت دوز واحد خوراکی بر کتوکونازول ارجحیت دارد.

بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوس سیستمیک اغلب به علت اضافه شدن عفونت، گرفتاری قلب و عروق و یا نارسایی کلیه کمتر از معمول عمر می کنند.
تهیه میانه سالهای بقا بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوس سیستمیک طی سالهای 1369 الی 1380.
روش اجرا: این مطالعه بر روی 62 بیمار بستری در بخش های روماتولوژی و پوست بیمارستانهای دانشگاهی کرمان که تشخیص بیماری لوپوس اریتماتوس سیستمیک برای آنها قطعی گردید، انجام شد و متغیرهای دموگرافیک مختلف موثر بر روند و سیر بیماری، مدت زمان بقا و بروز مخاطره در این بیماران از لحاظ آماری مورد بررسی قرار گرفت.
میانه سالهای بقا کلی بدون در نظر گرفتن متغیرهای توصیفی اثر گذار بر طول عمر این بیماران 0.89±9.2 سال بود. بیمارانی که تظاهر پوستی، اولین نشانه بروز بیماری آنها بوده در مقایسه با کسانی که بطور اولیه درگیری زودرس مفاصل داشتند از معلولیت بیشتر و سالهای بقا کمتری برخوردار بوده اند. میانه مدت زمان بقا در بیمارانی که درمان توام استروئید و کلروکین داشتند، در کسانی که داروی استروئید را به تنهایی دریافت می کردند و در کسانی که با سیکلوفسفامید و آنتی کواگولان درمان می شدند به ترتیب بالاتر از 12، 9.5 و 8.5 سال بدست آمد.
در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوس سیستمیک، بروز زودرس تظاهرات پوستی در مقایسه با تظاهرات مفصلی از پیش آگهی بدتر و درمان سیستمیک با استروئید در مقایسه با سایر درمانها از عواقب بهتری برخوردار است.

تشکیل کومدون نقش محوری در پاتوفیزیولوژی آکنه ایفا می کند، لذا از بین بردن کومدون و متوقف ساختن روند کومدون سازی از محوری ترین اصول درمانی آکنه است.
بررسی میزان اثر بخشی پیلینگ سطحی با گلیکولیک اسید 70% در بهبود آکنه.
روش اجرا: در یک کارآزمایی بالینی باز بدون گروه شاهد، 30 بیمار مبتلا به آکنه مراجعه کننده به بیمارستان رازی تهران با میانگین سنی 18 سال تحت درمان با پیلینگ سطحی با گلیکولیک اسید 70% قرار گرفته و سپس از لحاظ بهبودی بالینی ارزیابی شدند.
متوسط تعداد کومدونها در بیماران در اولین معاینه 15.2 ± 24.4 عدد و در آخرین معاینه 5.90± 2.6 عدد بود (P<0.005) ضمن اینکه 18 بیمار (60%) بهبودی کامل و 12 بیمار (40%) بهبودی نسبی نشان دادند.
4 بیمار از 6 بیماری که از واضح بودن سوراخهای فولیکولر شکایت داشتند و تمام 23 بیماری که از زیادی سبوم در سطح پوست صورت ناراضی بودند، بعد از پیلینگ ابراز رضایت داشتند. عوارض این درمان در مبتلایان به آکنه حداقل و گذرا بود.
پیلینگ سطحی با گلیکولیک اسید 70% در درمان آکنه خفیف موثر است.

ویتیلیگو یک اختلال اتوایمیون بخصوص اختلالات سیستم آندوکرین مشاهده گردد. دیابت ملیتوس از جمله بیماری های شایع آندوکرین است که با ویتیلیگو همراهی دارد.
بررسی همراهی ویتیلیگو با دیابت.
روش اجرا: در این مطالعه توصیفی مقطعی، 750 بیمار دیابتی مراجعه کننده به مرکز دیابت مشهد طی یک ماه از شهریور تا مهر 1380 مورد بررسی قرار گرفتند.
32 نفر (4.3 درصد) از افراد تحت بررسی مبتلا به ویتیلیگو بودند که بیماری آنها بیشتر از نوع منتشر بود و صورت شایعترین محل درگیری را تشکیل می داد. 22 نفر (68.7 درصد) زن و 10 نفر (31.3 درصد) مرد بودند. 5 درصد زنان و 3.3 درصد مردان دیابتی مبتلا به ویتیلیگو بودند. 4.2 درصد مبتلایان به دیابت غیر وابسته به انسولین و 4.7 درصد مبتلایان به دیابت وابسته به انسولین ویتیلیگو داشتند.
در این مطالعه ویتیلیگو بطور شایعتر با دیابت غیر وابسته به انسولین همراهی داشت که ناشی از شیوع بیشتر آن است. ولی ارتباط ویتیلیگو با دیابت وابسته به انسولین قویتر بود. شیوع ویتیلیگو در زنان دیابتی نسبت به مردان بیشتر بود.

کچلی پا احتمالا شایعترین نوع کچلی قارچی در کشورهای توسعه یافته ویکی از مشکلات بهداشت عمومی در اکثر جوامع است که پوشیدن کفش، تعریق و ماسراسیون پا از عوامل مستعد کننده آن می باشند.
بررسی شیوع وتعیین عامل کچلی پا در کارکنان بیمارستان سینا همدان.
روش اجرا: این بررسی به روش توصیفی مقطعی بر روی 156 نفر از کارکنان بیمارستان سینا همدان با انجام معاینات بالینی و مطالعات آزمایشگاهی به انجام رسیده است.
93 نفر (59.6 درصد) از کارکنان مرد و 63 نفر (40.4 درصد) زن بودند. هفت نفر (4.48 درصد) مبتلا به کچلی پا بودند و ترایکوفیتون منتاگروفیت (اینتردیژیتال) عامل اصلی عفونت به شمار می رفت.
کچلی پا در 4.48 درصد کارکنان بیمارستان وجود داشت که در مقایسه با سایر کشورها از شیوع نسبتا پاینی برخوردار بود.

راه های فعلی درمان اسکارهای هیپرتروفیک و کلوئید با موفقیت اندکی همراه است. جراحی این ضایعات بدون درمانهای همراه (adjuvant therapy) نیز با میزان بالایی از عود همراه می باشد. اسکارهای هیپرتروفیک و کلوئید نتیجه اختلال در یکسری از واکنشهای سلولی و مولکولی هستند که می توان با شناخت آنها، درمانهایی را به منظور کاهش وضعیت پاتولوژیک موجود و یا تنظیم ترمیم زخم طراحی کرده و ایجاد اسکارهای بیش از حد جلوگیری نمود. در این مقاله سعی شده تا علاوه بر مرور درمانهای جدید این ضایعات، آخرین اطلاعات موجود در مورد واکنشهای مولکولی و سلولی در هنگام تشکیل اسکارهای هیپرتروفیک و کلوئید مورد بررسی قرار گیرد.

در این مقاله یک بیمار دیابتی با عفونت قارچی از دسته زیگوومایست ها معرفی می شود که به دنبال بستری شدن در بیمارستان و قرار دادن آنژیوکت جهت درمان، ضایعات پوستی در روی ساعد چپ او پدیدار و به درگیری عصبی اولنار منجر شده است.
هنگام مرجعه از ضایعات پوستی و عصب اولنار بیمار نمونه برداری شد که در بازبینی مجدد آنها با فاصله زمانی دو ماه، تشخیص عفونت قارچی ناشی از زیگومایست ها از جمله موکور با دیدن هیف های بدون سپتوم همراه با انتشار آن به عروقی خونی مجاور مورد شک قرار گرفت. در رنگ آمیزی، نمونه قارچ شناسی مثبت گزارش شده است اما کشت نمونه منفی بود. بدنبال یک دوره درمان کامل با آمفوتریسین B تزریقی پاسخ بالینی در بیمار مشاهده شد.
بطور کلی هر بیمار دیابتی یا فردی که سیستم ایمنی او تضعیف شده است و حتی در افراد سالم با عفونت های غیر معمول که به درمانهای متداول با آنتی بیوتیک ها پاسخ نمی دهند، لازم است که زایگومیکوزیر مشکوک شده و بررسی هیستوپاتولوژیک و قارچ شناسی جهت تشخیص آن بعمل آید.

سندرم لئوپارد (LEOPARD) یک بیماری ارثی با توارث اتوزمال غالب می باشد که با لکه های پیگمانته پوستی و تغییرات نوار قلبی، هیپرتلوریسم چشمی، تاخیر رشد، تنگی ریوی، ناهنجاری های ژنیتالیا و کری مادرزادی مشخص می شود. ژن این بیماری نفوذ بالا دارد ولی ظهور بیماری متغیر است و ممکن است اشکال ناکامل بیماری ایجاد شود. ما در اینجا یک خانم 23 ساله را با لکه های پیگمانته پوستی مخاطی، کری مادرزادی، تاخیر بلوغ و تغییرات نوار قلبی معرفی می کنیم. بنظر می رسد که مورد فوق یک شکل ناکامل سندرم لئوپارد باشد.

بیمار خانمی 65 ساله کشاورز، اهل و ساکن تفرش می باشد که از سال 1380 بدلیل آنمی همولیتیک کومبس مثبت و اسپلنومگالی ابتدا تحت درمان با کورتیکواستروئید قرار گرفته و سپس بدلیل عدم پاسخ به درمان اسپلنکتومی شده است. بیمار مجددا در سال 1381 بدلیل سرفه و تب در بیمارستان بستری شده است که در معاینه، دارای ضایعات پوستی بصورت پاپول و ندول هایی به رنگ پوست و گاه مایل به زرد و بعضا شفاف، بدون علامت و با قوام نسبتا سفت بوده است. این ضایعات از 4 ماه قبل از مراجعه در ناحیه تنه شروع شده و سپس قسمت های فوقانی و تحتانی اندام ها را نیز درگیر کرده است. تعداد ضایعات بتدریج افزایش یافته و ابعاد آنها نیز بزرگتر شده است. ابعاد ضایعات از 5/0 × 5/0 سانتیمتر تا 1×1 سانتیمتر متفاوت و بعضا نافدار بودند (تصویر شماره 1).
آزمایشهای انجام شده به شرح ذیل می باشد:Hb= 6.5 gr/ 100cc, WBC= 4.1 mil/mm3Retic= % 0/1, RBC= 2.26 mil/mm3در نمونه برداری از مغز استخوان بیش از 10 درصد پلاسما سل دیده شد. در الکتروفورز پروتئین های سرم میزان پروتئین های گاما، 26.4 درصد (طبیعی 19-11 درصد) گزارش گردید. یافته های الکتروفورز با یک گاموپاتی مونوکلونال همخوانی داشت.
جهت تشخیص ضایعات پوستی از یکی از پاپول های پشت تنه نمونه برداری بعمل آمد و نمونه با روش هماتوکسیلین- ائوزین رنگ آمیزی شد (تصویر شماره 2).