Iranian Journal Of Dermatology
Volume:10 Issue: 1, 2007

امروزه برای درمان زگیل روش های درمانی متعددی وجود دارد ولی هیچ کدام از این روش ها به عنوان درمان انتخابی این ضایعه ها شناخته نمی شود. Pulsed-dye laser (PDL) با اثر روی عروق دیلاته درم پایی موجب از بین رفتن عروق تغذیه کننده زگیل می شود و مطالعه های اولیه اثر آن را در درمان زگیل های مقاوم به درمان نشان داده اند. هدف از این مطالعه مقایسه اثربخشی و عوارض PDL با طول موج های 585 و 595 نانومتر در درمان زگیل بوده است.
روش اجرا: این مطالعه در سال 1384 به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی روی 40 بیمار مبتلا به زگیل ویروسی مراجعه کننده به بیمارستان رازی تهران صورت گرفته است. ضایعه های بیماران در سمت چپ یا راست به صورت تصادفی با PDL با طول موج 585 یا 595 نانومتر در فواصل سه هفته تا حداکثر سه نوبت تحت درمان قرار گرفت و یک ضایعه نیز به عنوان شاهد درمان نشد. در هر نوبت مساحت زگیل های تحت درمان و زگیل شاهد و عوارض ناشی از درمان (درد و پورپورا) ارزیابی شد. معیار اصلی پاسخ به درمان از بین رفتن زگیل ها بود.
در مجموع، 36 بیمار تا پایان دوره پی گیری مطالعه را کامل کردند. در گروه PDL با طول موج 585 نانومتر زگیل ها در 27 بیمار (75%) و در گروه PDL با طول موج 595 نانومتر زگیل ها در 25 بیمار (69%) به طور کامل از بین رفتند. میزان عود در پی گیری چهار ماهه بیماران در دو گروه 585 نانومتر و 595 نانومتر به ترتیب سه (11%) و چهار (16%) مورد بود. متوسط اندازه ضایعه ها قبل از درمان در بیمارانی که تحت درمان با PDL با طول موج 585 نانومتر قرار گرفتند 19.7±13.2 میلی متر مربع و در گروه تحت درمان با PDL با طول موج 595 نانومتر، 21.7±15.4 میلی متر مربع بود. این در حالی است که پس از سومین جلسه درمان میانگین کاهش اندازه ضایعه ها در دو گروه فوق به ترتیب 18.1±12.2 میلی متر مربع و 18.1±11.6 میلی متر مربع بوده است (P=0.83). پورپورا و درد در همه بیماران مشاهده شد که به ترتیب در دو گروه 585 نانومتر و 595 نانومتر درد در 15 و 16 مورد و پورپورا در 19 و 18 مورد به عنوان درد و پورپورای شدید ارزیابی شد (P=0.8).
PDL یک روش درمانی موثر در درمان زگیل است و بین میزان اثر آن در طول موج های 585 نانومتر و 595 نانومتر متفاوت معنی داری وجود ندارد. به علاوه با توجه به نبود اختلاف معنی دار در درد و پورپورا نمی توان در مورد انتخاب طول موج PDL ارجحیتی قایل شد.

درمان اصلی لیشمانیوز جلدی، ترکیب های پنج ظرفیتی آنتی موان هستند. تجویز سیستمیک این ترکیب ها با عوارضی از جمله آسیب قلب و تغییرهایی در الکتروکاردیوگرام بیماران همراه است. هدف از این مطالعه بررسی تغییرهای الکتروکاردیوگرافی در بیماران مبتلا به لیشمانیوز جلدی تحت درمان با گلوکانتیم سیستمیک است.
روش اجرا: در این مطالعه مبتلایان به لیشمانیوز جلدی که تحت درمان با گلوکانتیم سیستمیک قرار می گرفتند به روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند. قبل از شروع درمان از بیماران EKG گرفته که طی درمان به طور هفتگی و یک ماه بعد از اتمام درمان مجددا تکرار شد. همه EKG های گرفته شده توسط پزشک متخصص قلب و عروق خوانده و نتایج آن ثبت شد. بیماران با EKG غیرطبیعی وارد مطالعه نشدند.
131 بیمار وارد مطالعه شدند. شایع ترین تغییر مشاهده شده، طولانی شدن زمان QT بود که در 19% بیماران رخ داد. تغییرها به صورت ST depression در 6.1% و تغییرهای جزیی به صورت ST elevation در 3% رخ داد. موج T در 7.4% موارد معکوس شد. از تغییرهای ریتم قلب اکستراسیستول دهلیزی در 0.7%، اکستراسیستول بطنی در 2.29%، برادیکاردی در 10.6% و بلوک شاخه چپ در 0.7% بیماران مشاهده شد. همه تغییرها به جز بلوک شاخه چپ یک ماه بعد از قطع دارو به حالت طبیعی برگشت.
شیوع تغییرهای جدی و قابل توجه در الکتروکاردیوگرام بیماران مبتلا به لیشمانیوز جلدی تحت درمان با گلوکانتیم سیستمیک پایین و تجویز این دارو در بیماران با الکتروکاردیوگرام طبیعی نسبتا بی خطر است.

سرطان های پوست از شایع ترین سرطان های بدن انسان هستند. مهم ترین عامل ایجاد کننده آن امواج ماورا بنفش خورشید است. افراد با پوست روشن که ساعت های زیادی در طول روز در تماس با آفتاب هستند احتمال ابتلای بیش تری دارند. در این مطالعه وضعیت سرطان های پوست در استان یزد که یکی از مناطق کویری و پرآفتاب کشورمان است مورد بررسی قرار گرفته است.
روش اجرا: مطالعه به روش data study صورت گرفت. همه موارد ثبت شده سرطان طی سال های 1367 تا 1375 در آزمایشگاه آسیب شناسی دانشگاه علوم پزشکی یزد مطالعه شد و سرطان های پوست مورد بررسی قرار گرفت.
در این مدت 2360 مورد سرطان ثبت شده که سرطان پوست با 646 مورد (27.3%) شایع ترین سرطان و در درجه های بعدی و به ترتیب سرطان مثانه، معده، پستان و مری بوده است. 77% مورد سرطان پوست از نوع بازو سلولر، 17.8% موارد اسپینوسلولر، 2.8% ملانوم بدخیم و 2.4% موارد بقیه سرطان های پوست بوده است. بیماری در مردها 1.5 برابر شایع تر از خانم ها بود. عمده موارد در دهه هفتم و هشتم عمر دیده شد. 91.5% کل سرطان های پوست در ناحیه سر و گردن و صورت بود.
در استان یزد (منطقه کویر مرکزی ایران) شایع ترین سرطان های بدن انسان سرطان پوست است. با توجه به نوع پوست و شدت آفتاب در منطقه، لازم است برای پیش گیری از بروز بیش تر بیماری و کاهش آن تمهیدات علمی و عملی اندیشیده شود.

خارش اورمیک شکایتی شایع و عذاب آور در بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی است. سروتونین و هیستامین از مدیاتورهای احتمالی این پدیده در نظر گرفته می شوند. گرانیسترون نوعی مهارکننده قوی و انتخابی گیرنده های 5- هیدروکسی تریپتامین است که مصرف رایج آن در کنترل تهوع حاصل از شیمی درمانی است. مطالعه های چندی در رابطه با تاثیر اندانسترون در خارش اورمیک موجود است و گزارش از یک مورد بهبودی خارش اورمیک با گرانیسترون نیز وجود دارد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر گرانیسترون در درمان خارش اورمیک در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی تحت دیالیز است.
روش اجرا: 14 بیمار اورمیک تحت همودیالیز دارای خارش متوسط و شدید وارد این مطالعه شدند و به مدت یک ماه با 1 میلی گرم روزی دو بار از قرص گرانیسترون تحت درمان قرار گرفتند. در طول درمان شدت خارش بیماران دو بار در روز با استفاده از یک پرسش نامه نمره بندی شده مجددا ارزیابی می شد.
77% بیماران به درمان با این دارو جواب دادند به طوری که در روزهای 7 و 14 و 28 درمان، متوسط امتیاز خارش به ترتیب 23 (طیف 40-11)، 16 (طیف 35-8) و 8 (طیف 35-0) بود در حالی که در بدو درمان این میزان 31 (طیف 35-20) بود (P=0.03). در انتهای هفته چهارم درمان خارش در 7 بیمار محو شد و در 3 بیمار خفیف بود، این اثر در طول دوره درمان ثابت باقی می ماند. بررسی های کلینیکی و آزمایشگاهی هیچ گونه عوارض جانبی را نشان ندادند.
گرانیسترون می تواند در درمان خارش مبتلایان به نارسایی مزمن کلیه تحت همودیالیز موثر باشد.

درماتیت تماسی، التهاب پوست ناشی از تماس با مواد موجود در محیط است که می تواند به صورت اگزمای حاد و یا مزمن تظاهر کند. Patch Test روش استاندارد تشخیص نوع آلرژن است. در این مطالعه فراوانی پاسخ مثبت کاذب در بیماران مبتلا به سندروم پوست تحریک شده Excited Skin Syndrome (ESS) مورد بررسی قرار گرفت.
روش اجرا: 14 بیمار بزرگ تر از 12 سال مبتلا به درماتیتی تماسی که در Patch Test اولیه به بیش تر از یک آلرژن از گروه ESS پاسخ مثبت نشان داده بودند، برای Patch Test مجدد با همان آلرژن ها بدون وجود بیماری فعال در زمان تست، انتخاب شدند. پس از 48 ساعت چسب ها باز و در ساعت های 48 و 96 نتایج تست بر اساس دستورالعمل ICDRG خوانده شد.
5 مرد و 9 زن با میانگین سنی 34.92 سال وارد مطالعه شدند. در تست اولیه، بیش ترین حساسیت به ترتیب مربوط به Nickel Sulfate (10 مورد)، Cobalt chloride (5 مورد)، Colophony (4 مورد)، Pottasium dichromate، PTBF، Fragrance mix، MCI/MI (هر کدام 3 مورد) بود. در تست مجدد، بیش ترین حساسیت به Nickel (10 مورد)، Cobalt، Colophony (هر کدام 4 مورد) و Potassium dichromate و Fragrance mix (هر کدام 3 مورد) دیده شد. در 6 نفر از 14 بیمار، نتیجه تست مجدد با تست اولیه، تفاوت داشت که از این تعداد 3 بیمار، در زمان تست اولیه بیماری فعال داشتند که در تست مجدد در 2 بیمار 1 مورد منفی و در 1 بیمار 2 مورد منفی شده بود.
در بیمارانی که در Patch Test چند واکنش مثبت نشان می دهند، بهتر است مدتی به ویژه پس از کنترل اگزما، تست تکرار شود.

دیابت بیماری متابولیک با عوارض فراوانی و هزینه های سنگین برای فرد و جامعه است. Skin tag نیز ضایعه ای پایه دار روی پوست است که به طور شایع به خصوص در خانم ها مشاهده و احتمال همراهی آن با دیابت مطرح شده است. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی دیابت در مبتلایان به Skin tag صورت گرفت.
روش اجرا: مطالعه به صورت توصیفی روی 100 بیمار مبتلا به Skin tag صورت پذیرفت. برای تشخیص دیابت آزمایش قندخون ناشتا و تست تحمل گلوکز صورت گرفت.
از مجموع 100 بیمار، 66 نفر دارای قندخون ناشتا نرمال، 27 نفر مبتلا به دیابت، 5 نفر مبتلا به اختلال در تست تحمل گلوکز و دو نفر مبتلا به اختلال قند خون ناشتا بودند. در مجموع 34 نفر مبتلا به اختلال متابولیسم گلوکز بودند، که 7 نفر از آنها از وجود اختلال متابولیسم گلوکز در خود بی اطلاع بودند. در 40 بیمار بستری 50% اختلال متابولیسم گلوکز دیده شد در حالی که در 60 بیمار سرپایی این اختلال در %23.3 موارد وجود داشت (P<0.01). بین Body mass index، محل، تعداد ضایعه ها، جنس و چاقی با وضعیت اختلال متابولیسم گلوکز ارتباطی دیده نشد.
توصیه می شود تمام بیماران مبتلا به Skin tag برای کشف زود هنگام بیماری دیابت تحت غربال گری قرار گیرند.

میزان اثربخشی واکسن ها به نوع یاور ایمونولوژیکی مورد استفاده بستگی دارد. یکی از مشکل های عمده کارایی ناکافی واکسن های لیشمانیوز، فقدان یاور ایمونولوژیک مناسب است. در این مطالعه لیشمانیا ماژور کشته شده با حرارت (ALM) در لیپوزوم های دارای بار مثبت محصور شده و پاسخ های ایمنی در مدل موشی نسبت به این فرمولاسیون و امکان القای پاسخ اختصاصی Th1 بررسی شده است.
روش اجرا: لیپوزوم های حاوی ALM به وسیله روش دهیدراسیون و هیدراسیون مجدد تهیه شد. موش های Balb/c در سه نوبت به فاصله سه هفته با فرمولاسیون لیپوزومی حاوی آنتی ژن یا گروه های شاهد به صورت زیرجلدی تزریق شدند. پاسخ های ایمنی با آزمون پوستی و تعیین تیتر آنتی بادی ضد لیشمانیا بررسی شد. میزان مصونیت با بررسی روند پیشرفت ضایعه در حیوانات عفونی شده مطالعه شد.
نتایج چالش با انگل زنده، نشان داد که قطر زخم کف پای موش های ایمونیزه شده با فرمولاسیون لیپوزومی دارای بار مثبت به صورت معنی داری (P<0.05) از گروه های شاهد کم تر بود. هم چنین تیتر IgG2a در این گروه به صورت معنی داری (P<0.001) از گروه های شاهد بالاتر بود. نتایج آزمون پوستی گروه های دریافت کننده فرمولاسیون لیپوزومی حاوی آنتی ژن به صورت معنی داری (P<0.001) از گروه های شاهد بالاتر بود.
کوچک تر بودن ضایعه در گروه واکسینه، بالاتر بودن تیتر ضد لیشمانیا IgG2a و نتایج آزمون پوستی نشان داد که لیپوزوم های دارای بار مثبت با توانایی قوی تر نسبت به لیپوزوم های بدون بار، سیستم ایمنی سلولی را تحریک می کند و می تواند برای آنتی ژن های لیشمانیا به منظور تحریک پاسخ Th1 یک یاور ایمونولوژیک مناسب باشد.

به تجربه دیده شده است خال های ملانوسیتی، فریکل و لنتیگو در خانم های ملاسمایی شایع تر است و شاید یک زمینه وراثتی مشترکی وجود داشته باشد. لذا در این پژوهش شیوع انواع خال ها، فریکل و لنتیگو در خانم های ملاسمایی و غیرملاسمایی مورد مقایسه قرار گرفته است.
روش اجرا: در یک مطالعه مورد– شاهدی تعداد 120 نفر خانم ملاسمایی و 120 نفر خانم غیرملاسمایی که از نظر سنی هم سان بودند، وارد مطالعه شدند. افراد، توسط متخصص پوست مورد معاینه قرار می گرفتند. تشخیص ضایعه ها صرفا توسط معاینه و مشاهده صورت می گرفت. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون مربع کای (یا دقیق فیشر) و T در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شد.
میانگین سنی و انحراف معیار در گروه مورد 29.97±6.6 و در گروه شاهد 29.7±6.7 سال بود. این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. شیوع فریکل در گروه مورد (%24.3) نسبت به گروه شاهد (%4.16) بیش تر بود (P<0.001). مبتلایان به لنتیگو در گروه مورد 77 نفر (%64.1) و در گروه شاهد 20 نفر (16.6%) بودند (P<0.001). میانگین تعداد لنتیگو در گروه مورد 25.5 و در گروه شاهد 8 بود (P=0.01). شیوع خال ملانوسیتی در گروه شاهد (%96.6) پایین تر از شیوع آن در گروه مورد (%98.3) بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. میانگین تعداد خال های ملانوسیتی در گروه شاهد 2.8 و در گروه مورد 13.2 بود (P<0.001). آنژیوم های کمپل دمرگان در 26 نفر (%21.8) از گروه مورد و 6 نفر (5%) از گروه شاهد وجود داشت (P<0.001). میانگین تعداد این آنژیوم ها در گروه شاهد 1 و در گروه مورد 5.2 بود (P=0.02).
شیوع و تعداد خال ها در خانم های ملاسمایی از غیرملاسمایی بیش تر است لذا می توان فرض کرد عوامل و ژن های مشترکی می تواند در بروز ملاسما و خال ها نقش داشته باشد.

تظاهرهای پوستی بیماری های تیروئید را می توان به سه دسته تقسیم کرد:1- ضایعه های اختصاصی مانند کیست تیروگلوسال و متاستاز پوستی بدخیمی های تیروئید2- ضایعه های غیراختصاصی که ثانویه به اختلال در تعادل هورمون تیروئید ایجاد می شود.
3- تظاهرهای پوستی بیماری های سیستمیک یا پوستی دیگر که می توانند با بیماری های تیروئید همراهی داشته باشند.
در این مقاله مروری جامعه بر تمامی مقاله های مرتبط با تظاهرها و عوارض پوستی بیماری های تیروئید صورت خواهد گرفت.

مورفه آیک بیماری با علت ناشناخته است که با اسکلروز لوکالیزه پوست مشخص می شود. یک نوع شدید و نادر مورفه آDisabling pansclerotic morphea of childhood است که با اسکلروز سطحی و عمقی پوست، عضله و حتی استخوان مشخص و معمولا قبل از سن 14 سالگی شروع می شود. بیماری که در این مقاله معرفی می شود کودک 8 ساله ای است که با سفتی پیش رونده پوست سطح پالمار مچ و کف دست و انگشتان بدون درگیری نوک انگشتان همراه با Flexion contracture مفصل مچ و claw hand deformity در انگشتان سوم، چهارم و پنجم دست که با تشخیص Disabling pansclerotic morphea of childhood تحت درمان با پردنیزولون و هیدروکسی کلروکین و فیزیوتراپی قرار گرفت. درمان یاد شده موجب کندی در سیر پیش رفت بیماری شده است.

گرانولوم آنولار پرفولار یک زیر گروه نادر گرانولوم آنولار است که با حملات دوره ای پاپول های نافدار یا پوسته دار مشخص می شود. ضایعه های پلاک، شبه پوسچول و اسکار نیز ممکن است دیده شود. این بیماری به دو صورت لوکالیزه و ژنرالیزه تظاهر پیدا می کند و خصوصیت مهم هیستولوژیک آن، تخلیه الیاف کلاژن دژنره شده موسینی از طریق اپیتلیوم است که وسیله گرانولوم های لنفوهیستوسیتی نردبانی احاطه شده است.
بیماری که در این جا معرفی می شود مرد 23 ساله ای است که از 8 سال قبل دچار حمله ای دوره ای (هر چند هفته یک بار) ضایعه های پاپولار نافدار شده، که عمدتا تنه و اندام ها را درگیر کرده و با اسکارهای آبله ای، بهبود یافته است.

معرفی بیماربیمار آقای 26 ساله با شکایت ضایعه های تاولی در اندام ها از زمان کودکی مراجعه کرد. در معاینه، تاول های سفت در دیستال اندام تحتانی (تصویر شماره 1) و نازک شدن، تلانژکتازی و هیپرپیگمانتاسیون ماکولار در تنه و پروگزیمال اندام فوقانی مشاهده شد (تصویر شماره 2). آتروفی پوست، روی مفاصل اندام فوقانی به خصوص دست ها و آرنج مشهود بود (تصویر شماره 3). بیمار از حساسیت به نور شکایت داشت. سابقه فامیلی مشابه در خواهر بیمار وجود داشت.