فهرست مطالب

چشم پزشکی بینا - سال نوزدهم شماره 3 (بهار 1393)

مجله چشم پزشکی بینا
سال نوزدهم شماره 3 (بهار 1393)

  • تاریخ انتشار: 1393/03/15
  • تعداد عناوین: 12
|
  • ژاله رجوی، محمدعلی جوادی، نارسیس دفتریان، ساره صافی*، فرهاد نجات، آرمین شیروانی، حسین ضیایی، بهاره خیری، شیرین محبی خو، حمیدرضا معین، سهیلا خوش نشین صفحه 183
    هدف
    بومی سازی راهنمای بالینی درمان آب مروارید (کاتاراکت) بالغین برای جمعیت ایرانیروش پژوهش: چهار راهنمای بالینی آب مروارید (آکادمی آمریکا 2006 و 2011، چشم پزشکان کالج سلطنتی انگلستان 2010 و انجمن چشم پزشکان کانادا 2008) به عنوان راهنماهای بالینی قابل استناد انتخاب شدند. سپس کلیه توصیه های این راهنماهای بالینی به همراه شواهد پشتیبان آن ها مورد مطالعه قرار گرفتند. هر یک از توصیه های راهنماهای بالینی مورد استناد در 4 جدول خلاصه گردید. در جدول اول، اصل توصیه وارد شد و سوال بالینی این توصیه و اجزاء سوال، استخراج و وارد جدول گردید. در جدول دوم خلاصه شواهد پشتیبان هر توصیه مشخص و مورد نقد قرار گرفت. در جدول سوم مزیت بالینی، هزینه و عوارض جانبی و در جدول چهارم، قابلیت بومی سازی هر توصیه بر اساس معیارهای ((قابلیت به کارگیری، قابلیت تعمیم پذیری و قابلیت پذیرش)) ارزیابی گردید و نمره دهی از 1 تا 9 انجام شد. در نهایت، کلیه توصیه های بومی شده برای اساتید صاحب نظر در زمینه آب مروارید (اعضا پانل)، یک ماه قبل از جلسه اجماع جهت بررسی و ارایه نظرات ارسال گردید.
    یافته ها
    تعدادی از توصیه ها، در مرحله اول بررسی و بقیه پس از مطرح شدن در جلسه اجماع و تغییر در متن آن ها، مورد توافق اعضا پانل و گروه بومی سازی قرار گرفت. در نهایت 81 توصیه با ذکر منبع و سطح شواهد پشتیبان آن ها برای جمعیت ایرانی ارایه شد.
    نتیجه گیری
    راهنمای بالینی آب مروارید بالغین بومی شده برای جمعیت ایرانی می تواند نقش موثری را در استانداردسازی ارجاع، تشخیص و درمان بیماران مبتلا به آب مروارید ایفا نماید.
  • حسین ضیایی، مرضیه کتیبه*، محمد پاکروان، رضا سلیمانی زاد، مهدی یاسری، حمیدرضا گیلاسی، محمدعلی جوادی صفحه 205
    هدف
    تعیین شیوع عیوب انکساری و عوامل موثر بر آن در شهرستان یزد.
    روش پژوهش: در این مطالعه مقطعی مبتنی بر جامعه با روش نمونه گیری چندمرحله ای خوشه ایتصادفی، یک نمونه قابل تعمیم از جمعیت شهری و روستایی از ساکنین 40 تا 80 سال شهرستان یزد در سال 1390 انتخاب گردید. برای تمام افراد اندازه گیری دید اصلاح شده و اصلاح نشده، رفرکشن، رتینوسکوپی و فوندوسکوپی صورت گرفت. در این مطالعه نزدیک بینی، معادل کروی بیش تر از 0.5-، دوربینی، معادل کروی بیش تر از 0.5+ دیوپتر، آستیگماتیسم، قدرت سیلندر بیش تر از 0.5 دیوپتر و آنیزومتروپیا اختلاف معادل کروی دو چشم مساوی و بیش از 1 دیوپتر تعریف شد.
    یافته ها
    از 2320 فرد انتخاب شده، 90.4 درصد (2098 نفر) در مطالعه شرکت کردند. از این تعداد 198 نفر به دلیل سابقه جراحی از این تحقیق خارج شدند. شیوع نزدیک بینی، دوربینی، آستیگماتیسم و آنیزومتروپیا به ترتیب 36.5 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 39.4-33.6)، 20.6 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 23.3-17.9)، 53.8 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 56.3-51.3) و 11.9 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 13.4-10.4) بود. شیوع نزدیک بینی مساوی یا بیش تر از 6- دیوپتر 2.3 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 2.9-1.6) و شیوع دوربینی مساوی یا بیش تر از 4 دیوپتر 1.2 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 1.8-0.6) بود. بر اساس یافته های رگرسیون لجستیک چندمتغیره، نزدیک بینی در زنان به طور معنی داری بیش تر بود؛ هم چنین با افزایش سن، شیوع دوربینی، آستیگماتیسم و آنیزومتروپیا افزایش یافت. شیوع آستیگماتیسم مخالف قاعده، موافق قاعده و مایل به ترتیب 35.7 درصد، 13.4 درصد و 4.6 درصد بود. شیوع آستیگماتیسم مخالف قاعده در افراد 40 تا 49 سال، 27.6 درصد و در افراد 70 تا 80 سال، 55.2 درصد بود (0.001>P، فاصله اطمینان 95 درصد: 1.054-1.034 و 1.044= OR). شیوع آستیگماتیسم موافق قاعده در زنان به طور معنی داری از مردان بیش تر بود (0.038=P).
    نتیجه گیری
    بیش از نیمی از جمعیت مورد مطالعه حداقل یک نوع عیب انکساری داشتند و شیوع نزدیک بینی و آستیگماتیسم در این مطالعه به طور قابل ملاحظه ای از گروه سنی مشابه در مطالعات پیشین صورت گرفته در ایران، بیش تر بود.
  • زهرا حیدری، حسین محمدربیع، مهرداد محمدپور*، ابراهیم جعفرزاده پور، مهدی خباز خوب، محمود جباروند، حسن هاشمی صفحه 216
    هدف
    تعیین ارتباط بین آستیگماتیسم رفرکتیو، قرنیه ای و لنتیکولار با ابیراهی های درجه بالا در افراد کاندید جراحی رفرکتیو.
    روش پژوهش: این مطالعه توصیفی- مقطعی بر روی 400 چشم (200 بیمار) که جهت جراحی رفرکتیو در سال های1392-1390 به بیمارستان فارابی مراجعه کرده بودند، انجام شد. برای همه بیماران شرکت کننده در مطالعه، رفرکشن، توپوگرافی و ابرومتری جهت تعیین آستیگماتیسم رفرکتیو، قرنیه ای و لنتیکولار صورت گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS ویرایش 20 انجام شد.
    یافته ها
    این مطالعه بر روی 400 چشم صورت گرفت. از کل بیماران، 62.7 درصد از چشم ها (250 چشم) مربوط به بانوان بود و میانگین سن افراد شرکت کننده 6.24±28.2 (52-20) سال محاسبه شد. بر اساس معادل کروی، 375 چشم (94.2 درصد) نزدیک بین، 13 چشم (3.3 درصد) دوربین و 315 چشم (78.9 درصد) آستیگماتیسم بیش تر از 0.75 دیوپتر بودند. میانگین عیب انکساری بر اساس معادل کروی در گروه نزدیک بین 1.95±3.59- دیوپتر (0.54- تا 10.22-) و در گروه دوربین 0.97±2.72 دیوپتر (0.67 تا 4.23) بود. میانگین آستیگماتیسم، در گروه نزدیک بین 1.3±1.97- و در گروه دوربین 1.37±1.3- بود. میانگین اعوجاجات درجه بالا (HOA) در تمام چشم ها 0.15±0.38، در گروه نزدیک بین 0.15±0.38 و در گروه دوربین 0.15±0.39 بود که با افزایش میزان معادل کروی در دو گروه افزایش می یافت (P<0.001). رابطه بین آستیگماتیسم قرنیه ای و HOA از نظر آماری معنی دار بود (0.03=P) هم چنین رابطه معنی داری بین آستیگماتیسم لنتیکولار با HOA حاصل شد (0.02=P). ارتباط آستیگماتیسم رفرکتیو و HOA به صورت لب مرزی ولی معنی دار نبود (0.08=P).
    نتیجه گیری
    با توجه به رابطه معنی دار که بین ابیراهی های درجه بالا و آستیگماتیسم، قرنیه ای و لنتیکولار وجود دارد توصیه می شود جهت دستیابی به دید بهتر و پیش گیری از هاله بینی و خیرگی و مشکلات دید در شب پس از عمل جراحی رفرکتیو، ابیراهی های چشمی به ویژه در بیمارانی که آستیگماتیسم قابل توجهی دارند قبل از جراحی مورد بررسی قرار گیرد که در صورت نیاز Customized Ablation انجام پذیرد.
  • سپهر فیضی*، کتر زهراسهیلا سهیلی، ابوذر باقری، سحر بالاقلی، سایه کریمی اول صفحه 222
    هدف
    ارزیابی اثر مایع آمنیوتیک انسانی (Human Amniotic Fluid; HAF) بر روی رشد سلول های اندوتلیال قرنیه انسانی (Human Corneal Endothelial Cells; HCECS) و هم چنین تعریف محیط کشت برای رشد این سلول ها.
    روش پژوهش: سلول های آندوتلیوم در محیط 12DMEM-F که با سرم جنین گاوی 20 درصد غنی شده بود کشت داده شدند. پس از اشباع محیط کشت، سلول ها مورد درمان با تریپسین قرار گرفته و به محیط کشت حاوی سرم جنین گاوی 20 درصد و مایع آمنیوتیک انسانی 10، 20 و 30 درصد منتقل شدند. HAF از زنان باردار در سه ماهه اول بارداری گرفته شد. جهت ارزیابی اثر HAF بر روی رشد و توانایی زیستی سلول، از روش ELISA برای بررسی تکثیر و مرگ سلولی استفاده شد. ماهیت سلول های کشت داده شده در محیط حاوی مایع آمنیوتیک 20 درصد با استفاده از روش های ایمونوسیتوشیمی و Real time PCR جهت نشانگرهای ویژه HCECs شامل 67Ki-، Vimentin، Na/K-ATPase، و 1ZO- بررسی شد.
    یافته ها
    کشت های اولیه در محیط حاوی مایع آمنیوتیک منجر به رشد و تکثیر سلول های آندوتلیوم در 8/95 درصد موارد گردید. Real time PCR و ایمونوسیتوشیمی نشان داد که نشانگرهای Na/K-ATPase و 1ZO- که ویژه HCECs می باشند در سلول های کشت شده در محیط حاوی مایع آمنیوتیک 20 درصد، بیش تر از محیط شاهد (حاوی سرم جنین گاوی) بیان می شود. آزمایش ایمونوسیتوشیمی روی سلول های اندوتلیال کشت داده شده با HAF 20 درصد، افزایش بیش تری را در بیان نشانگرهای مذکور در مقایسه با محیط های حاوی غلظت های 10 درصد و 30 درصد HAF نشان داد. تعداد سلول های اندوتلیال کشت داده شده در HAF 20 درصد که نشانگرها را بروز می دادند برای شاخص های Vimentin، 1-ZO، Na/K-ATPase به ترتیب 98 درصد، 95 درصد، و 100 درصد بود. بیش از 80 درصد سلول ها، 67-Ki را بروز می دادند که نشان می دهد سلول ها ظرفیت تکثیر خود را حفظ کرده اند. میزان افزایش شاخص های Vimentin، 1-ZO، Na/K-ATPase به ترتیب 5 برابر (003/0P=)، 5/3 برابر (001/0P=) و 3 برابر (03/0P=) در محیط حاوی HAF 20 درصد در مقایسه با محیط شاهد بود. Real time PCR افزایش 400 برابری (008/0P=) در بیان ژن Na/K-ATPase و افزایش 500 برابری (01/0P=) در بیان ژن 1-ZO در محیط حاوی HAF 20 درصد در مقایسه با محیط شاهد نشان داد.
    نتیجه گیری
    محیط حاوی HAF 20 درصد به طور مشخصی باعث افزایش توانایی تکثیر سلول های آندوتلیال قرنیه انسان می شود ولی مشخصات مورفولوژی و آنتی ژنیک آن ها را حفظ می نماید. بنابراین HAF می تواند به عنوان یک مکمل غنی در مطالعات تکثیر HCECs در نظر گرفته شود.
  • علی میرزاجانی*، علی افشاری، علیرضا جعفری، امیر الماسی صفحه 234
    هدف
    مقایسه نتایج دو روش رتینوسکوپی دینامیک (monocular estimate method) MEMو Nott در اندازه گیری پاسخ های تطابقی.
    روش پژوهش: در این مطالعه 48 نفر (19 زن و 29 مرد) دارای دستگاه بینایی طبیعی تحت رتینوسکوپی دینامیک MEM و Nott قرار گرفتند. توافق بین دو روش به کمک Bland-Altman بررسی گردید. همبستگی بین داده ها به روش غیر پارامتریک اسپیرمن بررسی شد.
    یافته ها
    میانگین سنی بیماران 3.9±23.2 سال (18 تا 36 سال) بود. روش های MEM و Nott به ترتیب 0.67±1.01 و 0.53±0.84 دیوپتر بود. میانگین اختلاف بین دو روش 0.38±0.18 و محدوده 95 درصد توافق بین دو روش 0.74± بود. آزمون غیرپارامتریک اسپیرمن بین «اختلاف دو روش» و «میانگین دو روش»، یک همبستگی معنی دار را نشان داد (P=0.004،وr=0.41).
    نتیجه گیری
    به رغم پایین بودن میانگین اختلاف بین دو روش، وجود همبستگی بین «اختلاف دو روش» و «میانگین دو روش» نشان می دهد که اختلاف بین دو روش تا حدودی وابسته به میزان تاخیر تطابقی است و ممکن است با افزایش میزان تاخیر تطابقی، این اختلاف نیز بیش تر شود.
  • اعظم عسگری، کیخسرو کشاورزی، علی اصغر پرچ* صفحه 242
    هدف
    بررسی اپتیکی اثر جابه جا شدن لنزهای داخل چشمی Tecnis-Z9000 در جراحی آب مروارید به روش شبیه سازی با استفاده از مدل ریاضی- اپتیکی لیو- برنان.
    روش پژوهش: برای این کار از یک فانتوم دارای پارامترهای یک چشم واقعی برای شبیه سازی لنز Tecnis-z9000 در کد zemax با مدل لیو-برنان استفاده شد. تابع انتقال مدولاسیون (MTF، Modulation Transfer Function) و کنتراست MTF در سیستم اپتیکی نمایانگر نسبت اطلاعات بین تصویر (دید فرد) بر میزان کل اطلاعات شی می باشد.
    یافته ها
    جابه جا شدن لنز داخل چشمی در جهت +X نشان داد که در 0 تا 0.2 میلی متر، MTF و کنتراست خوبی دارد ولی در 0.4 میلی متر و بیش تر از آن، MTF و کنتراست به طور پیوسته کاهش می یابد. افزایش جابه جا شدن لنز داخل چشمی در جهت -X به طور مرتب کاهش MTF و کنتراست را در پی داشت؛ به طوری که جابه جا شدن بیش از 0.4- میلی متر با افت موثر MTF و کنتراست همراه بود. جابه جا شدن لنز داخل چشمی در جهت Y± نیز نشان داد که در هر دو جهت، MTF و میزان کنتراست به طور متقارن کاهش می یابند.
    نتیجه گیری
    جابه جا شدن لنز داخل چشمی Tecnis-z9000 در هر دو جهت افقی و عمودی باعث افت کیفیت بینایی فرد می شوند. این اثر در موارد جابه جا شدن بیش از 0.4 میلی متر قابل توجه می گردد و دید فرد را به شدت کاهش می دهد که به کارگیری روش های جبرانی برای بهبود بینایی فرد را ضروری می نماید.
  • محمد زارع، سپهر فیضی*، حمیدرضا حسنی صفحه 249
    هدف
    تعیین اثر دسمه جدا نشده قرنیه دهنده بر نتایج بینایی، حساسیت کنتراست، اعوجاج های درجه بالا و ضخامت مرکزی قرنیه پیوندی به دنبال جراحی پیوند لایه ای عمیق قدامی قرنیه با روش حباب بزرگ.
    روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر مقایسه ای، چشم های مبتلا به قوزقرنیه که تحت عمل جراحی پیوند لایه ای عمیق قدامی قرنیه با روش حباب بزرگ قرار گرفته بودند، برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. در قرنیه همه بیماران مورد مطالعه پس از برداشتن لایه استروما، پرده دسمه لخت (Bared) ایجاد گردید. قرنیه پیوندی بدون پرده دسمه (گروه 1، 48 چشم) و با پرده دسمه (گروه 2، 22 چشم) به بستر گیرنده بخیه شد. سه ماه پس از برداشتن کل بخیه ها دو گروه از نظر بهترین دید اصلاح شده، آستیگماتیسم قرنیه ای، خطای انکساری، حساسیت کنتراست، اعوجاج های درجه بالا و ضخامت مرکزی قرنیه پیوندی مقایسه شدند. هم چنین میزان ایجاد اتاق قدامی کاذب پس از جراحی بین دو گروه مقایسه گردید.
    یافته ها
    میانگین زمان پی گیری در گروه اول 6.9±23.2 ماه و در گروه دوم 6.5±26.5 ماه بود (P=0.61). بهترین دید اصلاح شده بعد از عمل در گروه اول 0.08±0.18 لوگمار و در گروه دوم 0.3±0.24 لوگمار بود (P=0.36). دو گروه از نظر آستیگماتیسم قرنیه ای بعد از عمل، معادل کروی خطای انکساری و اعوجاج های درجه بالا تفاوت قابل ملاحظه ای نداشتند ولی از نظر حساسیت کنتراست، گروه اول نتایج بهتری را در فرکانس های مکانی پایین تر نشان داد. میانگین ضخامت مرکزی قرنیه پیوندی پس از جراحی در گروه دوم (34.5±589.8 میکرون) نسبت به گروه اول (63±523.6 میکرون) بیش تر بود (P=0.001). اتاق قدامی کاذب در 3 چشم از گروه اول و 2 چشم از گروه دوم ایجاد شد (P=0.23) که همه بیماران از طریق تزریق هوا داخل اتاق قدامی به طور موفقیت آمیزی درمان شدند.
    نتیجه گیری
    در بیماری قوزقرنیه، پیوند لایه ای عمیق قدامی قرنیه با روش حباب بزرگ و برداشتن پرده دسمه قرنیه دهنده نتایج مطلوب تری از نظر حساسیت کنتراست دارد.
  • محمد پاکروان*، شهرام صالحی راد، الهام قهاری، شاهین یزدانی، مهدی یاسری صفحه 256
    هدف
    بررسی تاثیر شروع زودهنگام درمان با داروهای کاهنده تولید زلالیه در افزایش میزان موفقیت دریچه احمد (AVG).
    روش پژوهش: در این کارآزمایی بالینی تصادفی، تعداد 94 چشم از 94 بیمار مبتلا به گلوکوم مقاوم به درمان مورد بررسی قرار گرفتند. چشم ها به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه 1 (تعداد 47 چشم) برای بیماران پس از کارگذاری دریچه احمد و افزایش فشار چشم به بالاتر از 10 میلی متر جیوه، ترکیب تیمولول- دورزولامید به طور زودهنگام به فاصله زمانی هر 12 ساعت تجویز شد. پس از 3 ماه و بر اساس فشار چشم مورد نظر، داروهای تنظیم کننده فشار چشم تجویز شدند. در گروه شاهد (تعداد 47 چشم) برای بیماران در صورت افزایش فشار چشم به بالای میزان هدف، درمان دارویی به صورت مرحله به مرحله آغاز شد. فشار داخل چشمی، تعداد داروهای مصرفی، میزان افزایش فشار و میزان موفقیت بین دو گروه مقایسه گردید. موفقیت کلی به صورت فشار داخل چشمی بین 6 و 15 میلی متر جیوه به همراه حداقل 30 درصد کاهش نسبت به مقدار پایه تعریف شد.
    یافته ها
    میزان موفقیت کلی در گروه 1 به طور معنی داری از گروه 2 بیش تر بود. در ماه 6 (70.5 درصد در مقابل 32.6 درصد، 0.001 P<) و در ماه 12 (63.2 درصد در مقابل 2/33 درصد، (P=0.008). میانگین IOP در گروه 1 بین هفته های 1 و 54 از نظر آماری کم تر از گروه 2 بود. تعداد داروهای گلوکوم در گروه 1 بین هفته های 1 و 12 بیش تر از گروه 2 بود (P=0.001). تعداد داروهای گلوکوم در هفته های 24 (P=0.180) و 54 (P=0.197) تفاوت معنی داری با گروه 2 نداشت. میزان افزایش فشار در گروه 1 به طور معنی داری از گروه 2 کم تر بود (23.4 درصد در مقابل 66 درصد، P<0.001).
    نتیجه گیری
    شروع زودهنگام درمان با داروهای کاهنده زلالیه در افزایش موفقیت دریچه احمد کمک کننده می باشد.
  • رضا نبیی*، دیما عندلیب، رامبد صبوری حامد، نگین مولازاده، هادی سلیمانی، راحله انتظاری صفحه 265
    هدف
    مقایسه نتایج جراحی داکریوسیستورینوستومی خارجی با لوله گذاری دو کانالیکول و بدون لوله گذاری در انسداد اکتسابی اولیه مجرای اشکی.
    روش پژوهش: طی یک کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی، بیمارانی که به انسداد اکتسابی اولیه مجرای اشکی مبتلا بودند به دو گروه تقسیم شده و در گروه اول عمل داکریوسیستورینوستومی خارجی (DCR) بدون لوله گذاری و در گروه دوم با لوله گذاری دو کانالیکول انجام شد. معاینه مجدد یک و شش هفته پس از جراحی صورت گرفت و در گروه دوم لوله سیلیکونی 2 هفته بعد از عمل درآورده شد. موفقیت ذهنی (Subjective) با مقایسه سیستم Munk و عینی (Objective)با میل زدن و شستشوی مجرا پس از عمل ارزیابی شد. امتیاز 1-0 در آخرین مراجعه به عنوان موفقیت ذهنی در نظر گرفته شد. موفقیت عینی به باز بودن مجرا طی میل زدن و شستشو اطلاق گردید. بیماران حداقل به مدت 6 هفته پی گیری شدند.
    یافته ها
    تعداد موارد عمل شده در هر گروه به ترتیب 26 و 25 چشم بود (51 چشم از 51 بیمار). میانگین سن بیماران در دو گروه به ترتیب 21.2±48 سال و 15.7±46 سال بود که تفاوت آماری معنی دار وجود نداشت (P=0.66). نسبت جنس مرد به زن در گروه بدون کانالیکول 9.17 و در گروه دوم 5.20 بود (P=0.242). در تفکیک جنسی، میانگین سنی برای هر جنس در مردان و زنان به ترتیب در گروه بدون کانالیکول 16.2±38 و 22±53.5 سال و برای گروه دوم 18.2±37.6 و 14.8±48.1 سال محاسبه شد. در تمامی موارد، فقط یک مورد شکست در گروهی که از لوله سیلیکونی استفاده نشده بود دیده شد که بر اساس آزمون آماری فیشر، معنی دار نبود. درصد موفقیت در گروه بدون کانالیکول و تعبیه دو کانالیکولی لوله سیلیکونی به ترتیب 96.2 درصد و 100 درصد به دست آمد. بر اساس این مطالعه، زمان پی گیری بیماران در گروه بدون لوله گذاری و گروه دوم به ترتیب 2.5±7.2 و 1.6±6.1 ماه بود.
    نتیجه گیری
    میزان موفقیت در هر دو روش، زیاد و قابل مقایسه اند. به نظر می رسد روش انجام عمل جراحی و توانایی جراح، عامل اصلی موفقیت بوده و تعبیه لوله و یا عدم آن، نقش بارزی در میزان موفقیت ندارد.
  • رامین نوری نیا، سیدحامد فقیهی صفحه 271
    افت دید یک طرفه گذرا (TMVL) از تظاهرات بالینی شایعی است که چشم پزشکان با آن مواجه می شوند. در ارزیابی این مورد، علل متعددی مطرح می شوند که برخی از آن ها خطر جدی و حیاتی به شمار می آیند. TMVL در مقایسه با آموروزیس فوگاکس عبارت مناسب تری می باشد چرا که در آموروزیس فوگاکس فقط علت ایسکمیک افت بینایی مطرح می شود. در ارزیابی بیمار مبتلا به افت دید یک طرفه گذرا (TMVL)، توجه دقیق به شرح حال و وضعیت طبی بیمار برای تعیین احتمالات تشخیصی، مهم است.
  • سندرم Masquerade
    محمدحسین دهقان، حسین قاضی صفحه 279
  • ماکولوپاتی های ارثی
    محسن آذرمینا، امیررضا کهر کبودی صفحه 289
|
  • Rajavi Zh, Javadi Ma, Daftarian N., Safi S.*, Nejat F., Shirvani A., Ziaei H., Kheiri B., Mohebikhoo S., Moein Hr, Khoshneshin S Page 183
    Purpose
    To customize clinical practice guidelines (CPGs) for cataract management for Iranian population.
    Methods
    First, four CPGs (American Academy 2006 and 2011, Royal College of Ophthalmologists 2010 and Canadian Ophthalmological Society evidence-based clinical practice guidelines 2008) were selected from a number of available CPGs for cataract management in the literature. Second, all recommendations of these guidelines together with their supporting sources were studied. Each recommendation was summarized in 4 tables; the first table entailed the recommendation itself in clinical question components format along with its level of evidence. The second table contained the abstracts of the supporting articles in clinical question components format together with their levels of evidence. The third table covered the customized recommendation of the group respecting Iran’s condition, its clinical advantage, cost and complications. In the fourth table, the customizing team scored the recommendation from 1 to 9 based on the customizing capability of the recommendation (applicability, acceptability, external validity). At last, customized recommendations were sent to the faculty members of all universities across the country one month prior to the consensus session asking their comments.
    Results
    The agreed-upon items were accepted as the conclusive recommendations while the ones that they had no agreements on were discussed at the consensus session. Finally, all customized recommendations were codified as 81 recommendations along with their sources and levels of evidence for Iranian population.
    Conclusion
    It seems that customizing the CPGs of adult cataract management could be effectively useful in standardization of referral, diagnosis and treatment of the affected subjects.
    Keywords: Adult, Cataract, Iran, Practice Guideline
  • Ziaei H., Katibeh M.*, Pakravan M., Solaimanizad R., Yaseri M., Gilasi Hr, Javadi Ma Page 205
    Purpose
    To determine prevalence and associated factors of refractive errors in elderly population of Yazd, Iran.
    Methods
    This is a cross-sectional population-based survey performed between 2010 and 2011. The participants were among the subjects aged from 40 to 80 years old. The samples were selected from urban and rural inhabitants using multi-stage random cluster sampling design. All participants underwent manifest refraction, visual acuity measurements, retinoscopy and funduscopy. Myopia, hyperopia, astigmatism and anisometropia were defined as, spherical equivalent (SE) > -0.50 D, > 0.50 D, cylinder power > 0.5 D, as well as a difference of 1 D or higher in SE of the right and left eyes, respectively.
    Results
    Of 2320 individuals selected, 2098 (90.4%) subjects participated in the study. out of which, 198 subjects were excluded due to previous surgical history. Prevalence of myopia, hyperopia, astigmatism, and anisometropia were 36.5% (95% confidence interval [95% CI]; 33.6-39.4%), 20.6% 95% CI; 17.9-23.3%), 53.8% (95% CI; 51.3-56.3%), 11.9% (95% CI; 10.4-13.4%), respectively. Myopia ≥ -6 D and hyperopia ≥ +4 D were observed in 2.3% (95% CI; 1.6-2.9%) and 1.2% (95% CI; 0.6-1.8%)of participants, respectively. Multiple logistic regression model shows that myopia prevalence significantly increased in female subjects. In addition, the prevalence of hyperopia, astigmatism, and anisometropia directly correlated with age. With-therule, against-the-rule and oblique astigmatisms prevalence were 35.7%, 13.4% and 4.6%, respectively; prevalence of against-the-rule astigmatism increased from 27.6% among 40-49 year-old subjects to 55.2% among 70-80 year-old subjects (OR=1.044, 95%CI, 1.034-1.054, P<0.001). With-the rule astigmatism prevalence was significantly higher in women (P=0.038).
    Conclusion
    More than half of the study population had at least one refractive error; myopia and astigmatism prevalence were found to be considerably higher compared to previous studies in Iran. As the refractive errors are a main cause of avoidable visual impairment, high prevalence of refractive errors in this study is important from a public health perspective.
    Keywords: Anisometropia, Astigmatism, Elderly, Hyperopia, Myopia, Population, based Study
  • Heidari Z., Mohammad Rabie H., Mohammadpour M.*, Jafarzadehpour E., Khabazkhoob M. , Jabbarvand M. , Hashemi H Page 216
    Purpose
    To evaluate the correlation between refractive, corneal and lenticular astigmatism and higher order aberrations (HOA) in refractive surgery candidates
    Methods
    This cross-sectional descriptive-analytical study consisted of 400 eyes (200 patients) who were referred between 2011 to 2013 to Farabi Eye Hospital for refractive surgery. Refraction, topography and aberrometry were performed to determine refractive, corneal and lenticular astigmatism and HOA for all of participants and statistical analyses were performed using software SPSS version 20.
    Results
    Overall, 400 eyes of 200 subjects with the mean age of 28.2±6.24 years (range 20-52 years) participated in this study; among whom (250 eyes) 62.7% of cases were female; According to spherical equivalent, 375 eyes (94.2%) were myope and 13 eyes (3.3%) were hyperope and 315 eyes (78.9%) had refractive astigmatism greater than 0.75 D. Mean spherical equivalent refractive errors in the myopic group was -3.59±1.95 D (range, -0.54 to -10.22 D) and in the hyperopic group was 2.72±0.97 D (range, 0.67 to 4.23 D) with a mean astigmatism of -1.97±1.3 D and -1.3±1.37 D in each group, respectively. The root mean square (RMS) of higher order aberrations was 0.38±0.15 μm in all cases. It was 0.38±0.15 μm in myopic group and 0.390.15 μm in hyperopic group which positively correlated with SE in both groups (P<0.001). There was a significant statistical correlation between corneal astigmatism and HOA (P= 0.03) and between lenticular astigmatism and HOA (P= 0.02). The correlation between refractive astigmatism and HOA was borderline (P= 0.08).
    Conclusion
    There are significant correlations between refractive, corneal and lenticular astigmatisms and higher order aberrations. Therefore, to achieve better vision and prevention of halos and glare and night vision problems after surgery, we recommend evaluating all aberrations in refractive surgery candidates especially in patients who have high astigmatism to consider them for customized ablations.
    Keywords: Corneal Astigmatism, Higher Order Aberration, Refractive Astigmatism, Lenticular Astigmatism, Wavefront
  • Feizi S.*, Soheili Zs, Bagheri A., Balagholi S., Karimi Aval S Page 222
    Purpose
    To evaluate the effect of human amniotic fluid (HAF) on the growth of human corneal endothelial cells (HCECs) and to establish an in vitro method for the expansion of HCECs.
    Methods
    HCECs were cultured in DMEM-F12 supplemented with 20% fetal bovine serum (FBS). Confluent monolayer cultures were trypsinized and passaged using 20% FBS- or 10%, 20%, or 30% HAF-containing media. Cell proliferation and cell death ELISA assays were performed to assess the effect of HAF on cell growth and viability. The identity of cells cultured with 20% HAF were studied using immunocytochemistry (ICC) and Real-Time RT-PCR techniques for markers presenting specific characteristics of HCECs including Ki-67, Vimentin, Na/K-ATPase and ZO-1.
    Results
    Primary cultures of HCECs were successfully established under HAF-containing media which led to rapid cell proliferation according to cell proliferation and death ELISA assays. Real-Time PCR and ICC revealed that expression of Na/K-ATPase and ZO-1 in 20% HAF cell cultures was more compared to controls (20% FBS).
    Conclusion
    HAF containing medium exhibited an invaluable stimulatory effect on HCEC growth. It can be regarded as an enriched supplement in HCECs regeneration studies.
    Keywords: Human Corneal Endothelial Cells, Human Amniotic Fluid, Invitro Culture
  • Mirzajani A.*, Afshari A., Jafari Ar, Almasi A Page 234
    Purpose
    To compare the accommodative response values of two dynamic retinoscopy methods; monocular estimate method (MEM) and Nott dynamic retinoscopy.
    Methods
    In this study 48 patients (29 men) with normal visual system underwent MEM and Nott retinoscopy. The agreement between the two methods was tested using Bland-Altman method. The correlation between data was tested using Spearman non-parametric method.
    Results
    Mean age of the patients was 23.29.3 (range, 18-36) years. Mean accommodative response values of MEM and Nott dynamic retinoscopy were +1.01±0.67 and +0.84±0.53 D, respectively with mean difference of 0.180.38 and 95% limits of agreement of ±0.74. Based on Spearman's non-parametric method, there was a significant correlation between differences and mean value accommodative response of the two methods (R 0.41, P=0.004).
    Conclusion
    Despite the difference between the two methods was small, this difference depends on the degree of the response to some extent and this difference may increase in higher values of accommodative response.
    Keywords: Accommodative response, MEM dynamic retinoscopy, Nott dynamic retinoscopy
  • Asgari A., Keshavarzi K., Parach Aa* Page 242
    Purpose
    To assess the optical effect of the technis-z9000 IOL decentration by Lio Brennan mathematicoptical eye model.
    Methods
    The phantom with real eye parameters (Lio-Brennas) was used for IOL Technis z9000 modeling with Zemax code. Modulation Transfer Function (MTF) and MTF Contrast that represent the ratio of the image data to total object data in optical system were used for analysis.
    Results
    A 0 to 0.2-mm decentration of IOL on +X direction showed good contrast and MTF but, MTF and Contracst reduced continuously with decentration ≥ 0.4 mm. Increasing the IOL decentration on –X resulted in a reduction of MTF and Contrast, so that decentration ≥ -0.4 mm led to a significant reduction in MTF and Contrast. IOL decentration on ±Y demonstrated a symmetrical reduction in MTF and Contrast in two directions.
    Conclusion
    Decentration of the Technis-z9000 IOL led to degradation of the visual quality in both X and Y directions. This effect was remarkable when decentration was more than 0.4 mm.
    Keywords: Decentration, Modeling, Visual Quality
  • Zare M., Feizi S.*, Hasani Hr Page 249
    Purpose
    To determine the effect of retained donor Descemet membranes (DMs) on visual outcomes following deep anterior lamellar keratoplasty (DALK).
    Methods
    In this retrospective comparative study, keratoconic eyes undergoing DALK using the big-bubble technique were enrolled. A bared DM was achieved in all cases. A donor cornea without (group 1; 48 eyes) or with (group 2; 22 eyes) DM was sutured to the recipient bed. The 2 groups were compared in terms of best spectacle-corrected visual acuity, keratometric astigmatism, refractive error, contrast sensitivity (CS), higherorder aberrations (HOAs), and central graft thickness at least 3 months after complete suture removal.
    Results
    The mean follow-up duration was 23.2±6.9 months in group 1 and 26.5±6.5 months in group 2 (P = 0.61). The postoperative best spectacle-corrected visual acuity was 0.18±0.08 logMAR and 0.24±0.30 logMAR, respectively (P = 0.36). The 2 groups had comparable postoperative keratometric astigmatism, spherical equivalent refraction, and HOAs. In terms of CS, however, group 1 demonstrated better results at a low spatial frequency. The mean postoperative central graft thickness was greater in group 2 (589.8±34.5 mm) than in group 1 (523.6±63.0 mm; P< 0.001).
    Conclusion
    DALK using the big-bubble technique for keratoconus may give better results in terms of CS if a donor cornea without DM is transplanted.
    Keywords: Big, bubble Technique, Deep Anterior Lamellar Keratoplasty, Donor Descemet Membran, Keratoconus
  • Pakravan M.*, Salehirad S., Ghahari E., Yazdani S., Yaseri M Page 256
    Purpose
    To evaluate the effect of early aqueous suppressants initiation on Ahmed glaucoma valve success rate.
    Methods
    In this randomized clinical trial, a total of 94 eyes of 94 patients with refractory glaucoma were enrolled. The eyes were randomly selected into 2 groups. In group 1 (n=47), patients received early topical combination of Timolol-Dorzolamide twice daily after Ahmed glaucoma valve implantation when the intraocular pressure (IOP) reached 10 mmHg. After 3 months the glaucoma medications were adjusted (decreased or increased) based on target pressure. In control group (n=47), patients received stepwise glaucoma medications when IOP reached higher than target. Main outcome measures included cumulative probabilities of success rate (defined as IOP between 6 and 15 mmHg, and 30% reduction in IOP), IOP, the number of medications, and the rate of hypertensive phase.
    Results
    Cumulative probabilities of success rate was significantly higher in group 1 compared with control at months 6 (70.5% versus 32.6%, P<0.001) and 12 (63.2% versus 33.2%, P= 0.008). Mean IOP was statistically lower in group 1 between weeks 1 and 54 (P<0.05). Number of medications in group 1 was statistically higher between weeks 1 and 12 (P<0.001) but was not different at weeks 24 and 54 (P= 0.180 and P= 0.197 respectively). The rate of hypertensive phase was significantly less in group 1 compared with control 23.4% versus 66%, P<0.001).
    Conclusion
    Early initiation of aqueous suppressants after Ahmed glaucoma valve implantation can improve success rate.
    Keywords: Ahmed Valve, Aqueous Suppressants, Glaucoma
  • Nabie R.*, Andalib D., Sabouri Hamed R., Molazadeh N., Soleimani H., Entezari R. Page 265
    Purpose
    To compare the success rate of external dacryocystorhinostomy (DCR) with and without bicanalicular silicone intubation for the management of primary acquired nasolacrimal duct obstruction.
    Methods
    In this study, 51 eyes from 50 patients who were diagnosed with primary acquired nasolacrimal duct obstruction underwent external DCR. Patients with history of trauma and/ or surgery in the periorbital area, and punctal or canalicular obstruction were excluded from the study. In 25 eyes, bicanalicular silicone intubation was performed intraoperatively (group 1), while 26 eyes underwent DCR without intubation (group 2). The evaluated variables were age, gender, history, and presenting symptoms. All procedures were performed by one oculoplastic surgeon. Tube removal was planned for 6 weeks postoperatively and 3 months after tube removal treatment success was assessed. Treatment was considered successful if Munk score was 0-1 three months after tube removal.
    Results
    The mean age ± standard deviation was 48.3±21.2 and 46±15.7 years in groups 1 and 2, respectively (P=0.66). The male/female ratio was 9/17 and 5/20, respectively (P=0.242). The mean age of male and female participants in each study group was 38.3±16.2, 53.5±22 and 37.6±18.2, 48.1±14.8 years, respectively. The mean follow up was 6.1±1.6 weeks in group 1 and 7.2±2.5 weeks in group 2.
    Conclusion
    Both techniques have high success rate. We believe that the success rate depends mainly on the surgeon’s experience.
    Keywords: Bicanalicular Silicone Intubation, External Dacryocystorhinostomy, Nasolacrimal Duct Obstruction