فهرست مطالب

چشم پزشکی بینا - سال بیست و سوم شماره 4 (تابستان 1397)

مجله چشم پزشکی بینا
سال بیست و سوم شماره 4 (تابستان 1397)

  • 65 صفحه،
  • تاریخ انتشار: 1397/11/10
  • تعداد عناوین: 9
|
  • سعید کریمی، همایون نیکخواه، پویان پهلوانی، نسترن مقبولی صفحات 235-241
    هدف
    بررسی نقش تزریق هم زمان داخل زجاجیه فاکتور فعال کننده پلاسمینوژن بافتی و بواسیزوماب برای درمان بیماری های عروقی شبکیه.
    روش پژوهش: در این مطالعه آینده نگر و مداخله ای، 19 چشم از 19 بیمار مبتلا به بیماری های عروقی شبکیه شامل ادم ماکولای دیابتی، خون ریزی داخل زجاجیه در اثر دیابت، انسداد ورید مرکزی شبکیه (CRVO) و دژنراسیون ماکولا تحت تزریق هم زمان داخل زجاجیه 50 میکروگرم TPA و 1/25 میلی گرم بواسیزوماب قرار گرفتند. اندازه گیری حدت بینایی،B Scan وOCT برای بیماران قبل و یک ماه بعد از تزریق صورت گرفت.
    یافته ها
    میانگین سنی بیماران 56/8 سال بود. هشت بیمار (42/1 درصد) مرد و 11 بیمار (57/9 درصد) زن بودند. هفده چشم فاکیک (89/4 درصد) و 2 چشم سودوفاکیک (10/6 درصد) بودند. میزان بروز جداشدگی خلفی زجاجیه برای بیماران با بیماری های عروقی شبکیه 57/8 درصد (11 از 19) بود. یک ماه پس از تزریق، حدت بینایی بیماران به طور معناداری افزایش (0/005P=) و ضخامت مرکز ماکولا کاهش یافت (0/013P=). کاهش ضخامت مرکز ماکولا در چشم های PVD مثبت به طور معناداری بیش تر از چشم های PVD منفی بود (0/014P=).
    نتیجه گیری
    در بیماری های عروقی شبکیه، تزریق هم زمان داخل زجاجیه بواسیزوماب و فاکتور فعال کننده پلاسمینوژن بافتی به طور معناداری با افزایش حدت بینایی و کاهش ضخامت مرکز ماکولا و ایجاد جداشدگی خلفی زجاجیه همراه بود.

    کلیدواژگان: بیماری های عروقی شبکیه، بواسیزوماب، فاکتور فعال کننده پلاسمینوژن بافتی
  • رضا کارخانه، حمیدرضا ترابی *، علیرضا خدابنده، رامک روحی پور، محمد ریاضی اصفهانی، محسن شهسواری صفحات 242-247
    هدف

    ارزیابی تاثیر بواسیزوماب داخل زجاجیه برای درمان type I رتینوپاتی نوزادان نارس در Zone I.
    روش پژوهش: نوزادان مبتلا به type I رتینوپاتی نوزادان نارس در Zone I (ROP Zone I، هر مرحله ای از ROP همراه با plus disease و یا Zone I ROP، stage III ROP بدون Plus disease) در این مطالعه آینده نگر وارد شدند. بواسیزوماب داخل زجاجیه ای به میزان ml 0/025 / mg 0/625 با بی حسی موضعی تزریق گردید. بیماران تا 4 هفته به فواصل هر یک هفته و بعد از آن هر دو هفته یک بار تا هفته 90 بعد از آخرین قاعدگی پیش از بارداری، معاینه شدند.

    یافته ها

    هفتاد چشم از 35 بیمار با type I رتینوپاتی نوزادان نارس در Zone I برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. در سن 90 هفتگی بعد از آخرین قاعدگی پیش از بارداری در 82/9 درصد از بیماران، رتینوپاتی با یک بار تزریق پس رفت کرد و رگ زایی کامل یا نزدیک به کامل در قسمت های محیطی شبکیه اتفاق افتاد و در 2/92 درصد از بیماران بعد از دو بار تزریق پس رفت رتینوپاتی حاصل شد. در 5 چشم (7/1 درصد) رتینوپاتی تا مرحله B 4 و یا مرحله 5 بیماری پیش رفت کرد به طوری که به درمان جراحی نیاز شد. عوارض مهم بعد از تزریق از قبیل اندوفتالمیت، کاتاراکت و خون ریزی زجاجیه در هیچ یک از بیماران دیده نشد.

    نتیجه گیری

    تزریق بواسیزوماب داخل زجاجیه روش موثری در درمان بیماران با Zone I رتینوپاتی نوزادان نارس می باشد. اما در بعضی از موارد، ممکن است بیماری تا مراحل بالاتر پیش رفت کرده و نیاز به جراحی وجود داشته باشد. کنترل دقیق برای تشخیص برگشت بیماری و یا پیش رفت آن ضروری است. احتمال دارد چشم های با Zone I رتینوپاتی نوزادان نارس پایدار با وجود تزریق بواسیزوماب داخل زجاجیه به مراحل پیش رفته تر وارد شوند و ممکن است درمان مجدد ضروری باشد.

    کلیدواژگان: رتینوپاتی نوزادان نارس Zone I، تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی، درمان
  • محمدحسن سیفی، سپهر فیضی، سعید رحمنی، محمدعلی جوادی صفحات 248-253
    هدف
    بررسی تثبیت طولانی مدت عیب انکساری سابژکتیو بعد از پیوند لایه ای عمیق قدامی قرنیه (DALK) در بیماران مبتلا به قوزقرنیه.
    روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، 73 چشم از 69 بیمار مبتلا به قوزقرنیه که بعد از عمل DALK و پیوند شفاف (Clear graft) حداقل 12 ماه از کشیدن تمام بخیه ها گذشته بود، مورد بررسی قرار گرفتند. حدت بینایی دور اصلاح شده (CDVA) ، رفراکشن معادل کروی، آستیگماتیسم و اجزای برداری آستیگماتیسم (45J و 0J) در زمان های مختلف بعد از برداشتن تمام بخیه ها اندازه گیری و مورد مقایسه قرار گرفتند.
    یافته ها
    میانگین سنی بیماران در شروع پیوند قرنیه، 8/3±28/3 سال بود. طی دوره پی گیری، تغییر واضحی در حدت بینایی دور اصلاح شده (CDVA) مشاهده نشد. رفراکشن معادل کروی یک و سه ماه بعد از برداشتن کامل بخیه ها به ترتیب معادل 3/41±3/18- دیوپتر و 26/4±29/4- دیوپتر بود که به طور قابل توجهی با اندازه گیری در آخرین معاینه (3/75±4/70- دیوپتر) متفاوت بود. این مقادیر اندازه گیری شده 6 ماه پس از برداشتن تمام بخیه ها به تثبیت رسید. میزان آستیگمات رفراکتیو و اجزای برداری آن (45J و 0J) با گذشت زمان بعد از برداشتن تمام بخیه ها تغییر نکرد.
    نتیجه گیری
    میزان عیب انکساری 6 ماه بعد از برداشتن تمام بخیه ها در پیوند لایه عمیق قدامی (DALK) به تثبیت می رسد. توصیه می گردد هرگونه اقدام جراحی انکساری بعد از گذشت این زمان و تثبیت عیب انکساری بعد از پیوند DALK انجام شود.
  • سیدجواد هاشمیان ، حسین فرخی ، علیرضا فروتن جزی ، محمد ابراهیم جعفری ، سیدمهیار هاشمیان ، مهساسادات هاشمیان ، سیدامیرپویا عالمزاده صفحات 254-261
    هدف
    بررسی تغییرات ابیراهی های رده بالای چشمی (HOAs) بعد از استفاده از ICL و TICL در چشم های نزدیک بین و نزدیک بین با آستیگمات بالا.
    روش پژوهش: در این مطالعه مجموعه موارد از نوع مداخله ای آینده نگر، 33 چشم از 18 بیمار مورد بررسی قرار گرفت. معادل کروی (SE) بیماران بین 6- تا 21/9- دیوپتر و میزان آستیگماتیسم بین 0/5- تا 4/75- دیوپتر بود. کلیه بیماران قبل از جراحی، روز پنجم و ماه های دوم و ششم بعد از جراحی از نظر دید اصلاح نشده (UCVA) ، بهترین دید اصلاح شده (BCVA) و عوارض جراحی بررسی شدند. ابیراهی های رده بالای چشمی نیز با ابرومتری بر پایه اصول Hartmann-Shack ارزیابی گردید.
    یافته ها
    شش ماه پس از عمل جراحی، 40 درصد از بیماران دید اصلاح نشده 20/20 داشتند و در 66/7 درصد، بهترین دید اصلاح شده 20/20 بود. میانگین دفوکوس و آستیگماتیسم بیماران به ترتیب از 12/79- و 2/18 دیوپتر به 0/66- و 0/65 دیوپتر کاهش یافت. HOA های بررسی شده با مردمک 6 میلی متری، تغییر قابل توجهی نداشت و فقط از 0/162±0/417 میکرون قبل از جراحی، به 0/119±0/393 میکرون پس از جراحی رسید (0/45P=). ابیراهی کروی (400(Z به طور قابل ملاحظه ای افزایش یافت (0/001P<). آستیگماتیسم ایجاد شده ناشی از عمل جراحی کم تر از 0/25 دیوپتر بود و در ابیراهی های کما و ترفویل، تغییری مشاهده نشد. در طول مدت بررسی، هیچ عارضه تهدیدکننده بینایی، رخ نداد.
    نتیجه گیری
    کارگذاری ICL و TICL در اصلاح نزدیک بینی بالا همراه با آستیگماتیسم، بسیار موثر بوده و با وجود افزایش معنی دار ابیراهی کروی (400(Z، تغییر قابل ملاحظه ای در HOAها را در طول دوره 6 ماهه بررسی به دنبال نداشت.
  • محمدحسن سیفی ، سپهر فیضی ، سیدباقر حسینی ، مژگان رضایی کنوی ، علی مسعودی ، محمدعلی جوادی صفحات 262-267
    هدف
    بررسی میزان و عوامل آلودگی در لنز تماسی نرم پانسمانی (Bandage soft contact lens) استفاده شده در درمان نقص پایدار اپی تلیوم قرنیه (Persistent corneal epithelial defect) و نیز ارزیابی متغیرهایی که در ایجاد خطر آلودگی در این لنزها تاثیرگذار هستند.
    روش پژوهش: در این مطالعه مقایسه ای آینده نگر، 57 چشم که به علت نقص پایدار اپی تلیوم قرنیه تحت درمان با لنز تماسی پانسمانی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. این لنزها پس از بهبود نقص اپی تلیوم قرنیه و یا در مواردی که نیاز به تعویض بود، برداشته شده و بلافاصله به داخل لوله های استریل حاوی محیط مایع تیوگلیکولات غنی شده (Enriched thioglycolate liquid medium) ، منتقل شدند. پس از مشخص شدن آلودگی این لنزها در محیط ذکر شده، میکروارگانیسم در محیط های مختلف جهت مشخص شدن نوع آن مورد کشت قرار گرفت. تست های حساسیت آنتی بیوتیکی و نیز تحلیل های تک متغیره (univariate analysis) جهت بررسی تاثیر متغیرهای مختلف در آلودگی لنزهای تماسی پانسمانی انجام شد.
    یافته ها
    هفده مورد (29/8 درصد) از لنزهای پانسمانی آلوده بودند. شایع ترین عوامل بیماری زا شامل استافیلوکوک اپیدرمیدیس در 10 مورد، انتروباکترکلوآکا (Enterobacter cloacae) در 3 مورد، استافیلوکوک اورئوس در یک مورد، استرپتوکوک ویریدنس در یک مورد، Alcaligenes SPP در یک مورد و آلودگی هم زمان انتروباکتر کلوآکا و کاندیدا در یک مورد مشاهده گردید. کراتیت عفونی در هیچ موردی یافت نشد. ارتباط بین آلودگی لنزهای تماسی و متغیرهای بررسی شده از نظر آماری معنی دار نبود.
    نتیجه گیری
    تعداد قابل توجهی از لنزهای تماسی پانسمانی که در درمان نقص پایدار اپی تلیوم قرنیه استفاده شدند دارای کشت مثبت از نظر باکتری های هوازی بودند، هرچند که در موارد بررسی شده هیچ مورد از کراتیت عفونی مشاهده نشد. این آلودگی به متغیرهای مختلف از جمله طول مدت استفاده از لنز بستگی نداشت.
  • علی شریفی ، مجید شمس، حمید شریفی ، سارا کیانفر صفحات 268-272
    هدف
    تعیین نوع پاتولوژی ناخنک در جراحی های انجام شده در بیمارستان شفای کرمان.
    روش پژوهش: این مطالعه به روش مقطعی و توصیفی- تحلیلی در کلیه افرادی که از فروردین ماه 1390 تا شهریور ماه 1391 در بیمارستان شفای کرمان تحت عمل جراحی ناخنک قرار گرفته بودند (111 نفر) صورت گرفت. اطلاعات زمینه ای شامل سن و جنس، یافته های بالینی شامل سمت چشم درگیر ناخنک و pingecula در چشم مقابل، محل ناخنک، میزان پیش رفت ناخنک به طرف مرکز قرنیه و وسعت ضایعه در ناحیه لیمبوس، قطر مردمک، نوع پاتولوژی درجه بندی (Grading) بیماری همراه و تکنیک جراحی و یافته های پاتولوژی نمونه ها در فهرست ثبت اطلاعات درج گردید. در نهایت کلیه داده های جمع آوری شده مورد تحلیل آماری قرار گرفت.
    یافته ها
    در 54 درصد از افراد، چشم راست درگیر بود. در بررسی چشم مقابل، 50 درصد از افراد دارای ناخنک و 40 درصد دارای پینگاکولا بودند. کاهش دید، بیش ترین علت مراجعه (79 درصد) بود و ناخنک در 94 درصد افراد در سمت نازال دیده شد. میانگین پیشرفت ضایعه، وسعت ضایعه و قطر قرنیه به ترتیب 3/9، 6/1 و 11 میلی متر بود. در 6 نفر پاتولوژی های squamous cell carcinoma (SCC) ، Carcinoma insitu و CIN دیده شد. شصت و چهار درصد افراد در رده سنی بیش از 50 سال و 53 درصد مبتلایان زن بودند اما از نظر سن و جنس تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. در افراد مبتلا به ناخنک درجه یک، پاتولوژی با تمایل بدخیمی وجود نداشت. در افراد مبتلا به درجه دو در آسیب شناسی (Grade) ، بیش ترین نوع Carcinoma insitu و در افراد مبتلا به درجه سه، از نوع SCC بود. شصت درصد افراد با روش conj flap و40 درصد افراد با روش Bare Sclera تحت عمل جراحی ناخنک قرار گرفتند.
    نتیجه گیری
    با توجه به مشاهده تعدادی از موارد بدخیمی Carcinoma insitu و SCC در بیماران با تشخیص بالینی ناخنک در بررسی آسیب شناسی، توصیه می شود کلیه موارد ناخنک برداشته شده از نظر آسیب شناسی مورد بررسی قرار گیرند.
  • مقاله مروری
  • معصومه سادات معصوم پور صفحات 273-279
    پتیکال کوهرنس توموگرافی آنژیوگرافی (OCTA) یک روش تصویربرداری نوین است که امکان تصویربرداری از عروق شبکیه و سرعصب بینایی را فراهم می کند. این تصویربرداری با کیفیت تصویر خوب و سرعت بالا، نیازی به تزریق ماده حاجب ندارد و تکرارپذیر می باشد و در بررسی بسیاری از بیماری های شبکیه و عصب بینایی کاربرد دارد. در این مقاله به بررسی اصول این فن آوری و کاربرد آن در زمینه تشخیص گلوکوم می پردازیم.

    کلیدواژگان: اپتیکال کوهرنس توموگرافی آنژیوگرافی گلوکوم
  • گزارش مورد
  • عباس باقری، محمدعلی جوادی، کوروش شهرکی صفحات 280-282
    کموزیس پایدار ملتحمه به دنبال جراحی بلفاروپلاستی پلک های فوقانی، عارضه ای ناشایع است که درمان موارد مزمن و مقاوم آن چالش برانگیز می باشد. در این مقاله یک مورد از این عارضه در چشم راست یک خانم جوان که به دنبال جراحی بلفاروپلاستی جهت زیبایی ایجاد شده بود، معرفی شده و شیوه ای موفق و نوین در درمان با استفاده از کوتر دستی با نوک ظریف ارایه می گردد.
    کلیدواژگان: بلفاروپلاستی، کموزیس پایدار، کوتر
  • صبا فکری صفحات 283-290
    این مقاله ترجمه ای از مجموعه “Focal Point” مربوط به ماه December سال 2012 با عنوان “Perioperative Visual Loss in Ocular and Nonocular Surgery” می باشد.
    مقدمه
    گاهی ممکن است بیماری با شکایت کاهش ناگهانی بینایی به دنبال انجام جراحی غیرچشمی بدون عارضه به صورت اورژانسی نزد شما مراجعه کند، هرچند که چنین تجربه ای شایع نیست. امروزه این موضوع در زمره مباحث مهم پزشکی قانونی قرار گرفته است و چشم پزشک باید قادر به تشخیص صحیح بوده و علت افت بینایی را مستند کند. علاوه بر آن، یک چشم پزشک باید به علل افت بینایی و یا کاهش میدان بینایی پس از جراحی های چشمی آشنایی کامل داشته باشد تا بتواند در کنار تعامل مناسب با بیمار، ارزیابی های لازم را انجام داده و از انجام آزمایش های غیرضروری اجتناب ورزد. در این مبحث، به بررسی علل افت بینایی حین جراحی های چشمی و غیرچشمی با تاکید بر علل نوروافتالمولوژی پرداخته می شود. افت بینایی ناشی از جراحی های اربیت، آسیب مستقیم به مسیر بینایی حین جراحی های سینوس و یا مغز و اعصاب، عفونت های بعد از عمل، اختلالات قرنیه و ادم ماکولا از جمله علل کاهش بینایی به دنبال عمل جراحی می باشند که مورد بررسی قرار نگرفته اند.
|
  • S. Karimi , H. Nikkhah , P. Pahlevani , N. Maghboli Pages 235-241
    Purpose
    To evaluate the effects of combined intravitreal tissue plasminogen activator (TPA) and bevacizumab on retinal vascular diseases.
    Methods
    In this prospective, interventional case series, a total of 19 eyes from 19 patients with retinal vascular diseases, including diabetic macular edema (DME), diabetic vitreous hemorrhage (VH), central retinal vein occlusion (CRVO), and neovascular age related macular degeneration (AMD) received combined intravitreal TPA (50 μg) and bevacizumab (1.25 mg). The measurement of best corrected visual acuity, B-scan, and OCT was performed at the baseline and 1 month after injections.
    Results
    The mean age of the patients was 56.8 years. Eight patients (42.1%) were male and 11 patients (57.9%) were female. Seventeen eyes (89.4%) were phakic and 2 eyes (10.6%) were pseudophakic. The incidence of posterior vitreous detachment (PVD) was 57.8% (11 of 19). One month after intravitreal injections, best corrected visual acuity (BCVA) improved (P=0.005) and central macular thickness (CMT) decreased (P=0.013) significantly. Decrement of CMT was significantly greater in PVD positive eyes compared with PVD negative eyes (P=0.014).
    Conclusion
    Combined intravitreal injection of bevacizumab and TPA was significantly related with increase in BCVA and decrease in CMT and PVD.
    Keywords: Bevacizumab, Retinal Vascular Diseases, Tissue Plasminogen Activator
  • R. Karkhaneh, HR Torabi, AR Khodabande, R Roohipoor, M. Riazi, Esfahani, M. Shahsavari Pages 242-247
    Purpose

    To evaluate the efficacy of intravitreal bevacizumab for the treatment of type 1 retinopathy of prematurity (ROP) in zone I.

    Methods

    Preterm infants with type 1 ROP in zone I (zone I ROP, any stage with plus disease or zone I ROP, stage 3 without plus disease) were enrolled in this prospective study. Intravitreal bevacizumab (0.625 mg/0.025 ml) was injected under topical anesthesia. The patients were followed-up weekly for 4 weeks and, then, biweekly till 90 weeks gestational age.

    Results

    Seventy eyes of 35 patients with type 1 ROP in zone I were enrolled. At a gestational age of 90 weeks, ROP regressed with complete or near‑complete peripheral retinal vascularization, in 82.9% of eyes after a single injection and in 92.9% of eyes after up to two injections. In 5 eyes (7.1%), ROP progressed to stage 4B or 5, so that surgical management was required. There were no major complications such as endophthalmitis, cataract, or vitreous hemorrhage after injection.

    Conclusion

    Intravitreal bevacizumab injection is an effective method for the management of patients with Zone I ROP requiring treatment; however, some cases may progress to more advanced stages and require surgical management. Close monitoring for recurrence or progression is necessary. Eyes with persistent zone I ROP may progress to advanced stages when treated with intravitreal bevacizumab injection and re‑treatment may be needed.  

    Keywords: Anti?Vascular Endothelial Growth Factor, Intravitreal Bevacizumab, Retinopathy of Prematurity, Treatment, Zone I
  • MH Seifi , S Feizi , S Rahmani , MA Javadi Pages 248-253
    Purpose
    To evaluate the long-term stability of subjective refraction after deep anterior lamellar keratoplasty (DALK) performed in keratoconus-affected eyes.
    Methods
    This retrospective case series analyzed the data of 73 eyes in 69 patients with keratoconus, who underwent DALK. Only patients with clear grafts, who had all sutures removed for at least 12 months, were enrolled. The corrected distance visual acuity (CDVA), spherical equivalent refraction, refractive astigmatism, and vector components of refractive astigmatism (J0 and J45) were recorded and compared at different time points after all sutures were removed.
    Results
    The mean age of the patients was 28.3±8.3 years at the time of keratoplasty. No significant changes in the CDVA were observed during the follow-up. Spherical equivalent refraction was measured at 1 month (23.18±3.41) and 3 months (4.29±4.26) after complete suture removal differed significantly from that measured at the last examination (4.70±3.75, respectively). These measured values were stabilized from 6 months after complete suture removal onward. Refractive astigmatism and its vector components (J0 and J45) did not change over time after complete suture removal.
    Conclusion
    Refraction is stabilized 6 months after complete DALK suture removal. Therefore, postponing refractive surgery until this time is advisable to manage post-DALK refractive errors.
    Keywords: Deep Anterior Lamellar Keratoplasty, Keratoconus, Stability, Subjective Refraction
  • SJ Hashemian , H Farrokhi , A Foroutan , ME Jafari , M Hashemian , A Alemzadeh Pages 254-261
    Purpose
    To investigate the changes in aberrations induced by implantation of Implantable Collamer Lenses (ICL and Toric ICL; STAAR Surgical, Nidau, Switzerland) in eyes with high myopia .and high myopic astigmatism
    Methods
    We investigated thirty-three eyes of 18 consecutive patients, with spherical equivalent errors of - 6.00 to -21.09 diopters (D) and cylindrical errors of -0.5 to -4.75 D, who underwent ICL and toric ICL implantation. Before and 5 days, 2 and 6 months after surgery, the uncorrected visual acuity (UCVA), best spectacle-corrected visual acuity (BSCVA), defocus and adverse events of the surgery were assessed. Ocular higher order aberrations also were evaluated by Hartmann-Shack aberrometry ((Technolas PV, Rochester, New York, USA) before and 6 months after surgery.
    Results
    6.0 month after surgery, the uncorrected and best corrected visual acuity respectively in 40% and 66.7% of eyes were 20/20. Six month post-operation, mean defocus refraction and astigmatism reduced to - 0.66 and 0.65 D from -12.79 and 2.18 at baseline respectively. For a 6-mm pupil, higher order aberrations were not significantly changed, merely from 0.417±0.162μ before surgery to 0.393±0.119μ after surgery (P = 0.45). Spherical aberration (Z400) increased significantly (P= 0.00). Surgical induced astigmatism was lower than 0.25 D and there were no changes in trefoils and coma aberration. No vision-threatening complications occurred during the observation period.
    Conclusion
    This study shows, the ICL and toric ICL performed well in correcting high myopic astigmatism without significant changes in HOAs during a 6.0 months observation period, although the spherical aberration (Z400) increased significantly.
    Keywords: Higher Order Aberrations, Implantable Collmer Lens, Myopic Astigmatism, Phakic IOL
  • MH Seifi , S Feizi , B Hosseini , M Rezaei Kanavi , A Masoudi , MA Javadi Pages 262-267
    Purpose
    To investigate the rate and agents of contamination in bandage soft contact lenses fitted for the management of persistent corneal epithelial defects and to evaluate potential variables that could influence contamination risk.
    Methods
    This prospective comparative case series enrolled 57 consecutive eyes fitted with bandage contact lenses for the treatment of persistent corneal epithelial defects. The lenses were collected at the time of epithelial closure or when it was necessary to exchange contact lenses and were immediately placed in sterile tubes containing an enriched thioglycolate liquid medium. When contamination of the contact lens was detected, the microorganism was cultured in different media and identified based on various tests. All isolates were tested for susceptibility to various antibiotics. Univariate analyses were used to evaluate the influence of different variables on bandage contact lens contamination.
    Results
    Seventeen of the contact lenses (29.8%) were contaminated. The most commonly isolated pathogen was Staphylococcus epidermidis (n=10), followed by Enterobacter cloacae (n=3), Staphylococcus aureus (n=1), Streptococcus viridans (n=1), and Alcaligenes spp. (n=1). One contact lens yielded a mixed infection with Enterobacter cloacae and Candida spp. Infectious keratitis was not observed in any eyes. Correlations between contact lens contamination and investigated variables were statistically non-significant.
    Conclusion
    A significant number of bandage contact lenses used for the management of persistent corneal epithelial defects yielded positive cultures for aerobic bacteria. However, no cases of infectious keratitis were observed. Contamination was independent of different investigated variables, including the duration of contact lens use.
  • A Sharifi , M Shams , H Sharifi , S Kianfar Pages 268-272
    Purpose
    To determine the pathology type of pterygium in surgeries performed in Shafa Hospital of Kerman.
    Methods
    This descriptive-analytical study was performed on all patients (111) that were under surgeries since March 2011 till August 2012 in Shafa Hospital of Kerman. Background information including age and gender, clinical findings including the side of the eye involved with pterygium and the pingecula in the other eye, the location of pterygium, the degree of progression of the pterygium to the center of the cornea and the extent of the lesion in the Limbus area, the pupillary diameter, the type of pathology, the grading of the disease, the surgery technique, and pathological findings of the samples were included in the checklist. Finally, the data were analyzed by of SPSS 20 software.
    Results
    Right eye was involved in 54% of the patients. In this study 50% of patients’ other eye had pterygium and 40% of the patient had pingecula. The most common complaint of patients was vision loss (79%). In 94% of the patient, pterygium was in nasal area. The mean enhancement of lesion, extent of the lesion, and corneal diameter were 3.9, 6.1, and 11.00 mm, respectively. In 6 patients, SCC, carcinoma insitu, and CIN was seen. A total of 64% of the patients were older than 50 years and 53% were female, but there was no significant difference in age and gender. In patient with grade 1, there were no pathology. In grade 2, the most common pathology was carcinoma insitu, and in grade 3, it was SCC. Generally, 60% of the patients were treated with the conj flap method and 40% of the patients underwent pterygium surgery, using the Bare Sclera method.
    Conclusion
    With respect to observation of many of malignant cases such as SCC, carcinoma insitu in patients with clinical diagnosis of pterygium, it is useful to remove all ptertgium samples to refer to pathology experiments.

    Keywords: Pathology, Pterygium, Squamous Cell Carcinoma
  • M Masoumpour Pages 273-279
    Optical Coherence Tomography Angiography (OCTA) is a new imaging technique that allows imaging of the retina and optic nerve. It is noninvasive and provides high resolution and rapid image. It is reproducible and has several applications in evaluation of retinal and optic nerve diseases. In this review, principle of imaging technique and application of OCTA in glaucoma detection will be discussed.
    Keywords: Optical Coherence Tomography Angiography, Glaucoma
  • A Bagheri , MA Javadi , K Shahraki Pages 280-282
    Persistent conjunctival chemosis after upper lid blepharoplasty is an uncommmon complication of, and the treatment of chronic and resistant cases is challenging. The authors report a case of chronic chemosis after cosmetic upper lid blepharoplasty in the right eye of a young female and present and successful and innovative method of treatment with hand-held cautery with fine tip. 

    Keywords: Blepharoplasty, Cautery, Persistent Chemosis