مجله دانشگاه علوم پزشکی گیلان
پیاپی 57 (بهار 1385)

سیپروفلوکساسین (Ciprofloxacin) از آنتی بیوتیک های خانواده فلوروکینولون است که طیف اثر وسیع خود را بر باکتری ها با مکانیسم مهار آنزیم DNA–gyrase باکتری، اعمال نموده و از رونوشت برداری و تکثیر باکتری جلوگیری می کند. این دارو کاربرد وسیعی در کنترل بیماری های مختلف عفونی، عفونت های ناشی از میکروب های گرم منفی، مخصوصا دردستگاه ادراری - تناسلی انسان و حیوانات دارد و در درمان این عفونت ها نیز بسیار موثر است به طوری که در 100 کشور دنیا کاربرد درمانی دارد.
مطالعه آثار هیستوپاتولوژی سیپروفلوکساسین در بافت بیضه موش صحرایی.
20 سر موش صحرایی نر، نژاد ویستار جهت مدل آزمایشگاهی به دو گروه کنترل (10=n) و آزمایش (10=n) تقسیم شدند. در گروه کنترل موش ها به مدت 60 روز از غذا و آب در شرایط استاندارد استفاده کردند و در گروه آزمایش موش ها دوز درمانی سیپروفلوکساسین را به میزانmg/kg 12.5 به مدت 60 روز به صورت محلول در آب آشامیدنی دریافت کردند. در روز شصتم، نمونه برداری از بافت بیضه برای بررسی هیستوپاتولوژیکی زیر بیهوشی انجام شد.
نتایج بررسی با میکروسکوپ الکترونی نشان دهنده آن بود که بافت بیضه موش های گروه مطالعه نسبت به کنترل، تغییرهایی مثل هتروکروماتین تر شدن هسته سلول های رده اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت (I)، سرتولی و سلول های مایویید داشتند. همچنین غلاف رشته ای قسمت اصلی دم اسپرم ها در گروه مورد مطالعه نسبت به گروه کنترل به طور نسبی تیره و ضخیم تر شده بودند. میتوکندری های سلول های اسپرماتوگونی و اسپرماتوسیت گروه آزمایش واکوئولیزه شده بودند و این در حالی بود که در گروه کنترل هیچ تغییری دیده نمی شد.
با توجه به ایجاد آسیب های مختلف در لوله های سمی نی فر، می توان نتیجه گرفت که سیپروفلوکساسین قادر است در موش های نر باعث ایجاد ناباروری شود پس احتمال آن وجود دارد که این دارو در انسان سبب کاهش میزان باروری بشود.

لپتوسپیروز یک بیماری عفونی شایع مشترک انسان و حیوان است که در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری شیوع بیشتر دارد. مخزن این باکتری در طبیعت جوندگان و بسیاری از حیوانات وحشی و اهلی هستند. اغلب این حیوانات پس از ابتلا به این بیماری تا آخر عمر خود حامل باقی می مانند و باکتری را از راه ادرار خود ترشح می کنند. باکتری های ترشح شده می توانند از راه خراش های جلدی وارد بدن میزبان دیگر (حیوان و انسان) بشوند و چرخه بیماری راتداوم بخشند. برای انجام یک مطالعه، همه گیری شناسی جامع در یک منطقه آندمیک، شناسایی لپتوسپیراهای شایع و بومی یک قدم اساسی ست. به دلیل سخت رشد بودن لپتوسپیرا، جداسازی آن از نمونه های بالینی به روش کشت بسیار مشکل، وقت گیر و اغلب ناموفق است. به همین دلیل یک روش سرولوژیک به نام آزمون آگلوتیناسیون میکروسکوپی (MAT) برای تشخیص این بیماری و نیز شناسایی عامل آن در حد گونه و سروگروپ معتبر ترین روش محسوب می شود و در اغلب آزمایشگاه های مرجع لپتوسپیروز، متداول است.
شناسایی سروگروپها و سرووارهای مولد لپتوسپیروز حاد انسانی در استان گیلان با روش MAT.
این مطالعه در سال 1382 با نمونه گیری از خون بیماران بستری در بیمارستان های امام خمینی صومعه سرا، رازی رشت و 22 آبان لاهیجان که بر اساس علایم بالینی و طبق تشخیص پزشک معالج به بیماری لپتوسپیروز مشکوک بودند آغاز شد. سرم بیماران تا زمان آزمایش در فریزر 200- سانتی گراد نگهداری شده و در تابستان 1383 تمام نمونه سرم ها ابتدا با روش الیزای نیمه کمی غربالگری شدند و سپس نمونه های مثبت با آزمون MAT مورد آزمایش قرار گرفتند.
282 نمونه سرم ابتدا توسط آزمون الیزای نیمه کمی بررسی شدند و تعداد 130 مورد تراز IgMمساوی یا بالاتر از 1:160 داشتند که برای آزمونMAT در نظر گرفته شدند. 70 نمونه سرم تراز £ 160 در هر دو آزمون داشتند که همگی مثبت تلقی شدند و در مورد هر یک از آنها بالاترین تراز سرمی در آزمونMAT ملاک تعیین سرووار سبب ساز بیماری قرار گرفت.
تفسیر نتایج MAT به دلیل واکنش متقاطع زیادی که بین سروگروپ های مختلف بویژه در نمونه های بالینی مربوط به مرحله حاد بیماری وجود دارد مشکل و پیچیده است. طبق تعریف کنونی CDC، یک تراز سرمی 200 3 اگر با علائم بالینی مطابقت داشته باشد تشخیص احتمالی را مطرح می کند. در این مطالعه با توجه به اینکه نمونه گیری فقط از بیماران دارای علائم بالینی مشکوک به لپتوسپیروز گرفته شده و پس از غربالگری با یک روش الیزای معتبر، فقط نمونه های مثبت با تراز IgM مساوی یا بالاتر از 1:160 مورد بررسی با آزمون MAT قرار گرفته بودند، با در نظر داشتن سه ملاک: مطابقت علائم بالینی، نتیجه الیزا و نتیجه MAT، ضریب اطمینان تشخیصی بالایی در نظر گرفته شده است و می توان سرووارها و سروگروب های تعیین شده را در این منطقه شایع تلقی کرد.

میزان افزایش وزن در دوران حاملگی متغیر بوده و بستگی به وضعیت تغذیه مادر در زمان قبل از بارداری او دارد. بر اساس منابع پزشکی بین شاخص توده بدن مادر و میزان اضافه وزن در طی حاملگی ارتباط معکوس وجود دارد.
بررسی وضعیت شاخص توده بدن قبل از بارداری و افزایش وزن مادر در این دوران.
بررسی بصورت مقطعی و با استفاده از اطلاعات پرونده های زنان حامله مراجعه کننده به مرکز بهداشتی درمانی روستایی شهرستان رشت در سال 1382 انجام گرفت. با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ایتصادفی 480 پرونده از ده روستای مناطق مختلف شهرستان رشت انتخاب شدند. متغیرهای مورد بررسی شامل سن هنگام بارداری، وضعیت اشتغال، سطح تحصیلات، وزن قبل از بارداری، قد، شاخص توده بدن، افزایش وزن در دوران بارداری، رتبه حاملگی و وزن هنگام تولد نوزاد بودند. داده ها با آزمون های آماری کای دو، تست تی، آنالیز واریانس یک طرفه و همبستگی پیرسون در سطح معنی دار کمتر از 0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
با توجه به شاخص توده بدن %7.9 از مادران در محدوده لاغر، %45.4 در محدوده طبیعی، %46.7 در محدوده اضافه وزن قرار داشتند. میانگین شاخص توده بدن 26.2±5.2 و میانگین اضافه وزن دوران بارداری 9.2±4.1 با حداقل 0.5 و حداکثر 21 کیلوگرم بدست آمد. درصد نوزاد کم وزن %10.8 و در آزمون همبستگی بین شاخص توده بدن مادر و اضافه وزن دوران بارداری ارتباط معکوسی (r=-0.26, P=0.01) بدست آمد.
متوسط اضافه وزن در دوران بارداری در زنان لاغر بیشتر از زنان چاق بود. اما میانگین افزایش وزن در دوران حاملگی در کل موارد کمتر از میانگین توصیه شده در منابع پزشکی و درصد نوزادان کم وزن بیش از موارد گزارش ده کشوری بود که احتمالا ناشی از نبود الگوی مناسب تغذیه ای در دوران بارداری می باشد.

HER2 پروتئینی غشایی بوده و یکی از فاکتورهای تعیین کننده پیش آگهی سرطان پستان است.
بررسی ارتباط پروتئین غشایی HER2 با دیگر پارامترهای کلینیکوپاتولوژیک مثل اندازه، درجه آسیب شناختی تومور، وجود یا نبود تهاجم لنفی - عروقی و نیز ارتباط آن با وضعیت گیرنده های استروییدی و P53در بیماران دچار سرطان پستان.
تحقیق به روش توصیفی - تحلیلی بر 465 مورد بیمار مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به دو مرکز سرطان شناسی استان گیلان از سال 79 تا 84 انجام شد. اطلاعات دموگرافیک، آسیب شناختی و نوع روش درمانی بیماران از پرونده هایشان در مطب جمع آوری شد.
تمام نمونه های بافتی (بیوپسی) در پارافین گذاشته شد و با روش هماتوکسیلین - ائوزین رنگ آمیزی شدند. ارزیابی با روش نیمه کمی ایمونوهیستوشیمیایی برای پروتئین HER2 گیرنده P53 و گیرنده های استروییدی انجام شد.
32% بیماران دارای پروتئین HER2 مثبت بودند. وجود پروتئین HER2 با وجود P53 به طور معنی داری ارتباط داشت (P=0.000). وجود پروتئین HER2 هم زمان با نبود گیرنده های استروییدی با تومورهای با درجه آسیب شناختی بالا (درجه 3) ارتباط معنی داری داشت (با فاصله اطمینان 0.30) همچنین نبود پروتئین HER2 در کنار حضور گیرنده های استروییدی، با تومورهای درجه آسیب شناختی پایین (درجه 1) ارتباط معنی داری داشت (با فاصله اطمینان=0.50). هیچ ارتباط معنی داری بین HER2 و تهاجم عروقی - لنفی و اندازه تومور و عود وجود نداشت.
در بیماران دچار سرطان پستان، وجود پروتئین HER2 با درجه تمایز تومور ارتباط معنی دار داشت و نیز حضور پروتئین HER2 با دیگر فاکتورهای پیش آگهی بد مثل نبود گیرنده استروئیدی یا وجود P53 همراهی داشت.

در مورد ارزش استفاده بالینی از تومور مارکرها برای پیش بینی عود سرطان پستان یا میزان پاسخ به درمان هنوز اختلاف نظر وجود دارد.
در این مطالعه نقش تومور مارکرها در عود سرطان پستان ارزیابی شده است.
اطلاعات مربوط به 141 بیمار مبتلا به سرطان پستان با میانگین سنی (SD=12.3) 47.1 سال که 132 ماه پیگیری شده بودند مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج بررسی نشانگر عود در 22% بیماران بوده که به طور معنی دار در بیمارانی که در زمان تشخیص بیماری CA15.3 بالا داشتند، بیش از بیماران باCA15.3 طبیعی بوده است (1.62-23.1=CI 95% و 6.1=OR).
در این مطالعه رابطه ای بین عود و سن بیماران، مرحله بیماری، اندازه تومور، درگیری غدد لنفاوی، نوع جراحی، آسیب شناسی و مارکرهای CEA، P53، ER، PR، HER-2 دیده نشد. بنابراین در این بیماران تومور مارکر CA15.3 عامل مستقل در عود سرطان پستان است.

اثر مصرف سیگار به عنوان یکی از عوامل استئوپروز و شکستگی های ناشی از آن ثابت شده است و از نقش آن در ایجاد تاخیر در جوش خوردن استخوان در مواردی که بیمار مورد عمل جراحی فیوژن ستون فقرات قرار می گیرد نام برده شده است. با توجه به کثرت مصرف سیگار در بیماران دچار شکستگی اندام ها در استان گیلان بر آن شدیم تا مطالعه ای در مورد ارتباط بین مصرف سیگار و جوش خوردن استخوان ها انجام دهیم.
بررسی اثر مصرف سیگار بر بهبود بالینی و رادیولوژیک شکستگی بسته و شکستگی باز نوع I درشت نی.
از 195 شکستگی متوالی در 190 بیمار، 146 نفر در بیمارستان پورسینای رشت مورد بررسی قرار گرفتند که دچار شکستگی بسته یا باز نوع I درشت نی بوده و در یک دوره چهار ساله (سال 82-78) مراجعه کرده بودند. 76 بیمار غیرسیگاری و 70 نفرسیگاری بودند. از این تعداد 44 بیمار سیگاری (58%) و 59 بیمار غیرسیگاری (84%) تا جوش خوردن کامل یا تا پس از یک سال از وقوع شکستگی پیگیری شدند. جوش خوردن هم از نظر کلینیکی و هم از نظر رادیولوژیک مورد بررسی و تایید قرار گرفت.
شکستگی های درشت نی در بیماران سیگاری نسبت به غیر سیگاری ها به طور بارز در جوش خوردن تاخیر داشته و این تاخیر در مواردی که برای درمان از اکسترنال فیکساتور یا میله اینترامدولاری استفاده شده بود، معنی دار بود اما در درمان با گچ تفاوت معنی داری دیده نشد.
در این مطالعه نشان داده شد که مصرف سیگار به طور بارز باعث تاخیر در روند جوش خوردن استخوان درشت نی بخصوص در مواقعی می شود که درمان جراحی برای شکستگی های درشت نی بکار برده شده باشد.

برخی از افراد وابسته به مواد افیونی به مصرف هم زمان سایر گروه های دارویی یا مواد می پردازند که با عوارض جسمی، اقتصادی و اجتماعی بیشتر و عاقبت درمانی بدتری همراه است.
این مطالعه به منظور بررسی فراوانی مصرف مواد، داروهای دیگر و برخی عوامل همراه در افراد وابسته به مواد افیونی مراجعه کننده به درمانگاه معتادان بهزیستی رشت انجام شده است.
در یک مطالعه توصیفی و در یک مقطع چهارماهه از اول بهمن سال 1380، 96 نفر وابسته به مواد افیونی که به این درمانگاه مراجعه کرده بودند با مصاحبه و بدون استفاده از روش های غربالگری مواد مورد بررسی قرار گرفتند. از آن ها در مورد استفاده از انواع مواد (افیونی، حشیش، الکل) و داروها (بنزودیازپین، باربیتورات، دیفنوکسیلات، کدئین، دکسترومتورفان، محرک ها...) زمان مصرف، علایم مصرف - یا مصرف نکردن - و شیوه تهیه دارو یا ماده و سوابق ترک یا عود وابستگی سوال شد. برای تشخیص مفاهیم مربوط به سوء مصرف یا وابستگی، از ملاک های تشخیصی DSMIV استفاده شد.
96 نفر (93 مرد و 3 زن) که 3/31 درصد بیکار، 81% ساکن شهر، 49% دارای تحصیلات ابتدائی و کمتر و 64 درصد متاهل بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.
5/12 درصد سابقه یک بار ترک موفق (یک سال پرهیز)، 2/30 درصد سم زدایی ناموفق یا بدون اقدام به ترک، 5/38 درصد یک بار، 9/21 درصد دو بار، 4/9 درصد سه بار یا بیشتر ترک موقت (حداقل یک ماه پرهیز) داشتند. تریاک در 5/63 درصد هرویین در 2/30 درصد و کدیین در 1/3 درصد موارد ماده اصلی مورد وابستگی بودند. بیشترین فراوانی، هم ابتلایی در مورد داروها با بنزودیازپین ها و در مورد مواد با الکل بود. در 8/21 درصد، وابستگی چند ماده ای، 26 درصد هم ابتلایی وابستگی مواد افیونی و یک دارو و در 6/16 درصد هم ابتلایی وابستگی به یک دارو، یک ماده دیگر و یک ماده افیونی وجود داشت. استفاده از نسخ پزشکان در 40 درصد و تهیه دارو بدون نسخه از داروخانه در 38 درصد موارد متداول ترین راه تهیه دارو بود.
الگوهای مصرف مواد و داروها و هم ابتلایی قابل توجه بین وابستگی به مواد افیونی و وابستگی به داروها و مواد دیگر به رغم موقعیت های جغرافیایی، فرهنگی و اقتصادی متفاوت، در جمعیت مورد مطالعه ما، شباهت زیادی با یافته های بررسی در کشورهای دیگر دارد. تاکید و توجه بیشتر بر فعالیت های مربوط به سازماندهی سیستم دارویی کشور، آموزش پزشکان، درمان موارد هم ابتلایی و تاثیر این مداخله ها بر الگوی مصرف مواد و داروها پیشنهاد می شود.

بیماری دیابت یکی از مشکلات بهداشتی در تمام کشورهاست. به گزارش انجمن دیابت ایران حدود 8 درصد افراد بالای 30 سال و مجموعا حدود 3 میلیون نفر در ایران به دیابت مبتلا هستند در بیماران دیابتی خطر ابتلای به بیماری های قلبی و عروقی افزایش می یابد. نارنج در بین عموم مردم به عنوان میوه ای با خواص دارویی شناخته شده است. مطالعات مختلفی مبنی بر خواص مفید مرکبات در کاهش خطر برخی از بیماری های مزمن موجود است.
تاثیر مصرف آب نارنج بر قند و لیپیدهای سرم بیماران دیابتی مبتلا به دیس لیپیدمی.
در یک مطالعه کارآزمایی بالینی به روش قبل و بعد (before and after) 35 بیمار دیابتی نوع دوم مبتلا به دیس لیپیدمی (10 مرد و 25 زن) که مبتلا به نفروپاتی نبودند با میانگین سنی 53.1±7.7 سال و کلسترول سرم بیش از 220 میلی گرم در دسی لیتر انتخاب شدند و به مدت 4 هفته 240 میلی لیتر آب نارنج در دو یا سه دوز منقسم در روز تجویز شد و از آنها خواسته شد که در رژیم غذایی، فعالیت فیزیکی و مصرف داروهای کاهنده قند خون تغییری ندهند. وزن و قد بیماران اندازه گیری شد و BMI قبل و بعد از مصرف آب نارنج محاسبه شد میزان مصرف مواد غذایی در آنها با یک یادآور غذایی 24 ساعت گذشته جمع آوری شد قندخون ناشتا با روش آنزیمی گلوکزاکسیداز، کلسترول به روش آنزیمی استرازاکسیداز، تری گلیسیرید به روش آنزیمی هیدرولیز لیپاز/کلسترول کیناز، اسید اسکوربیک پلاسما به روش فوتومتری با استفاده از 2 و 4 دی نیتروفنیل هیدرازین و در طول موج 520 نانومتر قبل و بعداز مصرف آب نارنج اندازه گیری شد اطلاعات با نرم افزار SPSS و آزمون های آماری t زوج و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
وزن و مقدار درشت مغذی های دریافتی بیماران در طول مطالعه تغییر معنی داری نداشت، ولی میزان دریافت ویتامین C بطور معنی داری (P<0.05) افزایش(24%) یافت. مصرف آب نارنج باعث کاهش معنی داری (P<0.05) در میزان گلوکز سرم ناشتا (9 درصد) و افزایش معنی داری (p<0.001) در میزان اسیداسکوربیک پلاسما (7/12%) شد ولی تغییر معنی دار در میزان کلسترول توتال، تری گلیسرید و کلسترول LDL و HDL خون بیماران ایجاد نشد.
مصرف کوتاه مدت آب نارنج در بیماران دیابتی باعث کاهش گلوکز سرم ناشتای آنها شد. مطالعات بلند مدت برای بررسی تاثیر آب نارنج بر لیپیدهای سرم و کنترل گلیسمیک بیماران دیابتی لازم است.

آپاندیسیت حاد یکی از شایعترین اورژانس های جراحی است. تشخیص بالینی آن در بیماران بویژه در خانم ها تا 2/23% موارد ممکن است اشتباه باشد، برای افزایش دقت تشخیص گاه از تست های آزمایشگاهی از جمله شمارش لکوسیتی و CRP استفاده می شود اما ارزش تشخیصی آنها بویژه ارزش تشخیصی CRP و نیز ESR و لزوم انجام آنها قبل از عمل همواره مورد بحث و تبادل نظر بوده است.
هدف از این مطالعه تعیین ارزش تشخیصی شمارش لکوسیتی و افزایش CRP و ESR در تشخیص آپاندیسیت حاد می باشد.
این مطالعه بصورت آینده نگر بر روی 158 بیمار با تشخیص بالینی آپاندیسیت حاد که تحت جراحی قرار گرفته اند انجام شده است. برای همه بیماران قبل از عمل CBC، CRP و ESR انجام شده است. سپس شاخص های اعتبار تست های مورد نظر شامل حساسیت، ویژگی و ارزش اخباری مثبت Positive predictive value) یا PPV) و ارزش اخباری منفی (Negative predictive value یا NPV) تعیین و تجزیه و تحلیل گردیده است.
از 158 بیمار آپاندکتومی شده 98 نفر مرد (62%) و 60 نفر زن (38%) بودند. میانگین سنی 41/28 سال و طیف سنی از 3 تا 70 سال متغیربوده است. از این میان وجود آپاندیسیت حاد در 146 نفر (4/92%) در پاتولوژی تایید شد. در 12 مورد (6/7%) آپاندیس نرمال گزارش شد.
میزان حساسیت، ویژگی، PPV و NPV برای افزایش شمارش لکوسیتی به ترتیب 2/84%، 3/33%، 9/93% و 8/14% بود. این شاخص ها برای CRP به ترتیب 4/79%، 25%، 8/92% و 09/9% و برای ESR به ترتیب معادل 2/69%، 3/8%، 2/90% و 2/2% بود.
وقتی هر سه تست با هم برای تشخیص بکار روند این شاخص ها به ترتیب معادل 8/54%، 6/66%، 2/95% و 8/10% بود.
با توجه به حساسیت و ارزش اخباری مثبت (PPV) بالای تست های WBC، CRP، ESR می توان نتیجه گرفت که مثبت شدن این تست ها در بیماران مشکوک به آپاندیسیت سبب تقویت تشخیص بالینی می شود ولی پائین بودن ارزش اخباری منفی (NPV) این تست ها حاکی از آن است که منفی بودن هر کدام از این تست ها یا مجموع هر سه تست به هیچ وجه نمی تواند وجود آپاندیسیت حاد را رد کند.

برای انجامECT بی خطر و به حداقل رساندن عوارض فیزیولوژیک بافتی در بیمار بی هوشی عمومی توصیه می شود.
مقایسه اثر و عوارض تیوپنتال سدیم و پروپوفول.
25 بیمار که هرکدام حداقل 2 جلسه ECT دریافت می کردند وارد مطالعه شدند و به طور تصادفی در دو جلسه متوالی برای القای بی هوشی عمومی از داروهای هوشبری تیوپنتال سدیم و پروپوفول استفاده شد. این بیماران دارای ASA کلاس I و II بی هوشی بودند و ممنوعیتی از نظر انجام ECT نداشتند. بیماران با سابقه بیماری قلبی - عروقی و حوادث مغزی از مطالعه خارج شدند. بیماران به طور تصادفی در یک جلسه با 2.5 mg/kg تیوپنتال سدیم تحت بی هوشی عمومی قرار گرفته و در جلسه دیگر با 1 mg/kg پروپوفول بی هوش شدند. مقدار شل کننده عضلانی در بیماران ثابت بود و تجویز میزان انرژی برای شوک در این بیماران به گونه ای بود که تشنج مؤثر در بیماران ایجاد می کرد.
فشار خون متوسط شریانی (mm hg) در دقایق 1 و 5 و10 پس از ECT در گروه پروپوفول به ترتیب عبارت بودند از: 1=88.26±13.03، 5=92.50±10.01 و 10=87.56±10.24 و در گروه تیوپنتال (در دقیقه)1=84.97±0.28، 5=104.13±7.85 و 10=96.73±9.08 که از نظر آماری اختلاف معنی دار بود(0.001 < P).
بررسی میانگین تعداد ضربان قلب دقایق 1 و 5 و 10 پس از ECT در گروه پروپوفول 1=85.77±12.04، 5=98.75±11.02، 10=81.46±12.01 و در گروه تیوپنتال سدیم 1=82.2±9.07، 5=110.04±7.08 و 10=101.65±10.08 بود که از نظر آماری معنی دار است (P<0.05).
مدت تشنج در دو گروه تیوپنتال و پروپوفول به ترتیب 31.08±4.13 و 25.76±3.38 و مدت زمان بازکردن چشم ها در پاسخ به درخواست کلامی برحسب دقیقه در گروه تیوپنتال و پروپوفول به ترتیب: 5.04±1.36 و 3.28±0.89و زمان ترخیص از ریکاوری برحسب دقیقه در گروه تیوپنتال و پروپوفول به ترتیب:13.68±1.72 و 10.28±1.02 و زمان بازگشت تنفس برحسب دقیقه در دوگروه تیوپنتال و پروپوفول به ترتیب5.02±503 و 4.70±503 بود که در تمام موارد اختلاف آماری معنی دار بود (P<0.001).
در ECT پروپوفول با توجه به ثبات بهتر همودینامیک وریکاوری سریع تر و عوارض جانبی کمتر، نسبت به تیوپنتال سدیم انتخاب بهتری برای هوشبری است.

چون الکتروکاردیوگرافی در کنار سایر کارهای تشخیصی در بیماری های قلبی مادرزادی کاربرد دارد، تشخیص الگوهای طبیعی الکتروکاردیوگرام در نوزادان، امکان بیماریابی را تسهیل می کند. از طرفی الگوهای الکتروکاردیوگرام نوزادان رسیده و نارس به دلیل تغییرات مراحل مختلف رشد تفاوت هایی دارند.
چون تاکنون مطالعه ای در مورد الکتروکاردیوگرام نوزادان نارس و رسیده در مرکز ما انجام نشده بود بر آن شدیم تا الگوی نوار قلب این نوزادان را با هم مقایسه کرده و تفاوت های آنها را با سایر مراکز دنیا بررسی کنیم.
در سال 1381 از 30 نوزاد رسیده (سن جنینی بالاتر یا مساوی 38 هفته) و 30 نوزاد نارس (سن جنینی کمتر از 38 هفته) که در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز بدنیا آمده بودند و سن آنها بین 24 تا 96 ساعت بود، الکتروکاردیوگرام کامل (12 اشتقاق) در حالت خوابیده به پشت و نیز در زمانی که نوزاد آرام و هوشیار بود توسط فردی واحد گرفته شد. کلیه نوزادان از نظر وجود بیماری های زمینه ای که ممکن بود در الکتروکاردیوگرام تاثیر بگذارد به طور کامل بررسی شدند. همه الکتروکاردیوگرام ها از نظر سرعت ضربان قلب، محور الکتریکی، ولتاژ و عرض موج های P و R بررسی و مقایسه شدند. مقایسه آماری با نرم افزارSPSS و به روشfisher exact انجام شد.
محور الکتریکی قلب در نوزادان رسیده به سمت راست و در نوزادان نارس به سمت چپ منحرف بود (P<0.05). عرض موج P و موج QRS هر دو در نوزادان رسیده به نسبت نوزادان نارس بیشتر (P<0.05) و ولتاژ موج P در نوزادان نارس بیش از نوزادان رسیده بود (P<0.05). بین ولتاژ موج R در کمپلکس QRS در دو گروه نوزادان رسیده و نارس تفاوت معنی دار بدست نیامد.
الکتروکاردیوگرام نوزادان نارس از نظر محور الکتریکی قلب و ولتاژ موج P با الکتروکاردیوگرام نوزادان رسیده تفاوت دارد.

آسم یکی از شایع ترین بیماری های مزمن کودکان در سراسر دنیاست. و یکی از موارد مهم بستری شدن آنها در اورژانس و بیمارستان به شمار می آید.
بررسی شیوع آسم در بین تمامی گروه های سنی کودکان دبستانی بر پایه جمعیت در شیراز.
با توجه به مطالعه اولیه شیوع در حجم نمونه 2228 دانش آموز دبستانی 12-6 ساله شهر شیراز بدست آمد و با استفاده از طرح نمونه گیری تصادفی دو مرحله ای، دانش آموزان از هر یک از مناطق 4 گانه آموزش و پرورش شیراز انتخاب شدند. پرسشنامه غربالگری در مورد هر یک از آنها تکمیل شد و دانش آموزان مشکوک به آسم برای تشخیص قطعی به پزشک متخصص ارجاع شدند. پس از تایید تشخیص- گروه کنترل با روش جورسازی (سن - جنس - مدرسه) انتخاب و عوامل موثر شناسایی شدند. روش رگرسیون لجستیک شرطی برای تعیین عوامل موثر بر آسم استفاده شد.
مهمترین آنها به شرح زیر بدست آمد: شیوع قطعی آسم در 2228 کودک دبستانی شیراز 2/1 درصد بود (در 1174 پسر شیوع 1.19% - و در 1054 دختر 1.13% درصد)، که اختلاف بین پسران و دختران معنی دار نبود. آسم در کودکان با رتبه تولد - طبقه اجتماعی - تحصیلات والدین - شغل مادر و دوره شیردهی رابطه معنی دار آماری نشان نداد. آسم در کودکان با سابقه خانوادگی آلرژی (P<0.04)، سابقه خانوادگی آسم (P<0.01)، سابقه آلرژی در کودک (P<0.007) و سابقه مصرف دخانیات در خانواده (P<0.016) ارتباط معنی داری داشت.
سابقه بیماری های اتوپی در خانواده و سابقه آلرژی در کودک و نیز مواجهه با سیگار، پیش بینی کننده های معنی داری در افزایش احتمال بروز آسم در آینده کودکان هستند.

پوسیدگی های دندانی، آسیب هایی با حدود نامشخص هستند که برای مشاهده آنها در رادیوگرافی های معمولی باید حدود 40 درصد فرآیند معدنی زدایی صورت گرفته باشد. رادیوگرافی های معمول عمق نفوذ پوسیدگی را کمتر از مقدار واقعی آن نشان می دهد. با روش رادیوگرافی تفریقی دیجیتالیدیجیتالی تشخیص تقلیل مواد معدنی به میزان 5-1 درصد در واحد حجم امکان پذیر است.
تعیین عمق ناحیه معدنی زدایی شده دندانی در تصاویر تفریقی. با استفاده از اسید (PH=4.8) بر سطح پروگزیمال 15 دندان پره مولر کشیده شده سالم انسان یک ناحیه معدنی زدایی شده مینائی ایجاد شد. از این نمونه ها رادیوگرافی های دیجیتالی مستقیم در شرایط استاندارد در یک دوره 42 روزه تهیه و تصاویر روزهای 7، 14، 21، 28، 35 و 42 با تصویر مرجع (قبل از ایجاد معدنی زدایی) تفریق شد. چون تمام تصاویر در روز چهل و دوم نشان دهنده معدنی زدایی پروگزیمال متوسط بودند، از تمام دندان ها در روز آخر برش میکروسکوپی تهیه شد و میانگین عمق ضایعات در نمای میکروسکوپی و تصاویر تفریقی برآورد شد و اختلاف آماری بین اعداد با آزمون تی محاسبه شد.
میانگین عمق ضایعات در روز چهل و دوم بر تصاویر تفریق شده (mm 0.18 ± 0.43) کمتر از نمای میکروسکوپی (mm 0.18 ± 0.45) بود اما این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار نبود.
اندازه گیری عمق مرکزی ضایعه بر روی تصاویر تفریقی روش مناسبی برای نشان دادن پیشرفت معدنی زدایی است.

یکی از شاخص های سنجش کارآمدی و توسعه از جمله در بخش های بهداشت و درمان رضایت ارباب رجوع از خدمات دستگاه های دولتی ست که برای ارتقای آن طرح تکریم ارباب رجوع اجرا شده است.
ارزیابی نحوه اجرای طرح تکریم ارباب رجوع در بیمارستان های آموزشی رشت در سال 1383 پژوهش به صورت مقطعی و توصیفی انجام شده است. جامعه هدف، 6 بیمارستان آموزشی - درمانی رشت بودند. ابزار سنجش چک لیست بود که روایی و پایایی آن مورد تایید کمیته ارتقای کیفیت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی قرار گرفت و با سه روش مشاهده، استفاده از مستندات و داده های ثبت شده و مصاحبه بود. در این تحقیق همه فعالیت های مربوط به برنامه ده گانه طرح تکریم ارباب رجوع مورد بررسی قرار گرفت.
میانگین امتیازهای «آموزش کارکنان» در این بیمارستان ها 3/43 درصد بود که در حیطه «برنامه شفاف سازی و مستندسازی نحوه ارائه خدمات به ارباب رجوع» 60 درصد، در حیطه «اطلاع رسانی از نحوه ارائه خدمات به مردم»، 3/68 درصد، در حیطه «تدوین منشور اخلاقی سازمان در ارتباط با مردم» 100 درصد، در حیطه «پیش بینی فضا و امکانات مناسب» 3/93 درصد، در برنامه «بهبود و اصلاح روش های ارائه خدمات به مردم» 4/73 درصد، در برنامه «نظرسنجی از مراجعان 6/76، در حیطه «نظارت و بازرسی» 60 درصد، در برنامه «تشویق و تقدیر مدیران و کارکنان موفق 3/53 درصد و درحیطه «نحوه رفتار با مردم» 55 درصد بوده است. میانگین کل امتیازات حاصل از ارزیابی طرح تکریم ارباب رجوع در بیمارستان های آموزشی رشت 34/68 درصد بودکه بیمارستان دکترحشمت با 49/83 درصد و بیمارستان الزهرا (س) با 66/52 درصد به ترتیب بیشترین و کمترین امتیاز را کسب کردند.
اجرای طرح تکریم ارباب رجوع در بیمارستان های آموزشی - درمانی رشت با توفیق نسبی روبرو بوده است. با استقرار برنامه تحول در نظام مدیریت به عنوان یکی از ضروریات مهم طرح تکریم ارباب رجوع و همچنین تغییر ملاک های تشویق و تنبیه کارکنان ومدیران از روش سنتی به نحوی که از نظر مشتریان در این مورد استفاده شود، شاهد موفقیت روزافزون این طرح خواهیم بود.

گزارش حاضر مربوط به خانمی است 45 ساله، متاهل و چندزا که با آدنوپاتی کشاله ران مورد معاینه و بیوپسی قرار می گیرد. پاسخ آسیب شناسی دیس ژرمینوم در غده لنفاوی کشاله ران بود. پس از بررسی های اولیه، با شک به اینکه منشا تخمدان است، تحت جراحی و حذف کامل رحم و ضمایم دو طرف و امنتوم به دلیل درگیری از طریق شکم قرار می گیرد، گزارش آسیب شناسی برخلاف انتظار پاپیلاری سروسیست آدنو کارسینوم دو طرفه تخمدان با درگیری امنتوم بود. این مورد بسیار نادر است لذا مورد گزارش قرار گرفته است.