فصلنامه آرشیو توانبخشی
سال هفدهم شماره 3 (پیاپی 67، پاییز 1395)

کاره به فعالیت های مربوط به مراقبت از خود، مشارکت در منزل، بازی، فعالیت های اوقات فراغت، مشارکت اجتماعی و محیط های آموزشی گفته می شود. مشارکت کودکان در کاره ها با سلامت و رفاه آن ها ارتباط دارد. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه مشارکت کودکان فلج مغزی 4 تا 6 سال درمقایسه با کودکان همسال در هریک از کاره ها طبیعی بوده است.
در این مطالعه مورد-شاهد، 50 کودک مبتلا به فلج مغزی با دامنه سنی 4 تا 6 سال از کلینیک های خصوصی جسمی حرکتی و 50 کودک سالم دامنه سنی 4 تا 6 سال از پیش دبستانی ها و مهدکودک های سطح شهر تهران در سال 1394 در مطالعه شرکت کردند. نمونه های نام برده به روش غیراحتمالی آسان و دردسترس انتخاب شدند. مشارکت این کودکان از طریق نسخه فارسی پرسش نامه مشارکت کودکان (CPQ) ارزیابی شد. پس از ارائه توضیحات لازم والد کودک پرسش نامه مذکور را تکمیل کرد. برای تجزیه داده ها از نسخه 18 نرم افزار SPSS و به منظور مقایسه مشارکت کودکان فلج مغزی و سالم در کاره ها از آزمون تی مستقل استفاده شد.
میانگین سنی کودکان مبتلا به فلج مغزی و سالم در این مطالعه به ترتیب 5 و 5 سال و یک ماه بود. از نظر تنوع، شدت، میزان کمک، میزان لذت و رضایت والدین، مشارکت در حیطه های مراقبت از خود، مشارکت در منزل، بازی، اوقات فراغت و محیط های آموزشی تفاوت معناداری بین کودکان فلج مغزی و کودکان سالم همسال مشاهده شد (001/0P<). در حیطه مشارکت اجتماعی تفاوت معناداری بین دو گروه نبود (05/0P>).
نتایج نشان داد میزان مشارکت کودکان مبتلا به فلج مغزی در کاره ها پایین تر از کودکان سالم است؛ بنابراین آگاهی از مشارکت این کودکان به متخصصان سیستم بهداشتی برای طراحی درمان های متناسب با نیازهای کودکان و ارتقای مشارکت و سلامت آن ها کمک می کند. احتمالا یکی از دلایل پایین بودن میزان مشارکت کودکان فلج مغزی در کاره ها هدفمندنبودن بسیاری از مداخلات و استفاده نکردن از کاره ها در مداخلات است.

یکی از ملاک های تشخیصی اختلال اتیسم، آسیب به مهارت های ارتباطی فرد است که مشکلاتی را در فراگیری مهارت های زبانی و گفتاری به وجود می آورد. امروزه استفاده از بازی درمانی با هدف حمایت از کودکان با اختلال اتیسم رواج یافته است. بازی درمانی رویکردی فعال است که به کودک اجازه می دهد تا احساسات هشیار و ناهشیار خود را به واسطه بازی آشکار کند. این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی بازی درمانی گروهی بر ارتباط کودکان 5 تا 8 سال مبتلا به اختلال اتیسم با عملکرد بالا انجام شد.
پژوهش حاضر مطالعه ای آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با یک گروه کنترل بود. از جامعه آماری کودکان پسر 5 تا 8 ساله مبتلا به اختلال اتیسم، 12 کودک مراجعه کننده به بنیاد خیریه کودکان اتیسم در سال 1392، به شیوه هدفمند انتخاب شدند. معیارهای ورود کودکان به مطالعه شامل این نکات بود: تشخیص اختلال اتیسم با عملکرد بالا، باسوادبودن والدین برای تکمیل پرسش نامه، مبتلانبودن کودک به اختلال های بینایی و شنوایی و جسمی حرکتی مانند فلج مغزی و حضورنداشتن در جلسات مداخله بازی درمانی مشابه به طورهم زمان. کودکان به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 6 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش افزون بر خدمات آموزشی بنیاد خیریه (شرکت در جلسات کاردرمانی ذهنی و جسمی و گفتاردرمانی)، در 20 جلسه 45 تا 60 دقیقه ای (3 جلسه در هفته) بازی درمانی گروهی شرکت کردند؛ ولی گروه کنترل فقط خدمات آموزشی و درمانی روزانه بنیاد خیریه را دریافت کردند. افراد هر دو گروه از نظر مهارت های ارتباطی قبل و بعد از بازی درمانی گروهی و 2 ماه پس از آن، با استفاده از مقیاس رتبه بندی اوتیسم گیلیام (گارس) ارزیابی شدند. داده های به دست آمده از مرحله پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از تحلیل کوواریانس تجزیه وتحلیل شد. به منظور بررسی پایداری اثر مداخله (2 ماه پس از آخرین جلسه بازی درمانی) آزمون اندازه گیری مکرر به کار رفت.
نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بازی درمانی گروهی بر ارتباط کودکان مبتلا به اختلال اتیسم با عملکرد بالا تاثیر معنادار می گذارد. همچنین نتایج آزمون اندازه گیری مکرر بیانگر آن بود که این تاثیر پس از 2 ماه پیگیری باقی می ماند (001/0>P).
از پژوهش حاضر نتیجه گرفته می شود که بازی درمانی گروهی به عنوان فعالیتی با قابلیت انطباق پذیری درخور توجه، نوعی وسیله برای درک و برقراری ارتباط با کودک به شمار می رود و نتایجی از این دست را در کودک به دنبال دارد: 1. در برقراری ارتباط با دیگران از نمادهای غیرکلامی استفاده کند؛ 2. ادراکش را گسترش دهد؛ 3. اضطراب کمتری را تجربه کند؛ 4. با کاوش درزمینه تعارض های پیرامون خود احساسات خود را بروز دهد؛ 5. خلا بزرگ بین تجارب و ادراک خود را برطرف کند و از این طریق بتواند به بینش و حل مسئله دست یابد. در بازی درمانی گروهی کودک شیوه همکاری و تبادل با دیگران و رعایت حقوق آن ها را می آموزد و طبیعی به نظر می رسد که کودک بتواند در مقابل کمک خواهی دیگران پاسخگو باشد و به هنگام بروز مشکلات در حین بازی، بردباری و صبوری نشان دهد و از این طریق، مهارت ارتباط را در خود ارتقا بخشد. بنابراین بازی به عنوان یک روش آموزشی و درمانی مناسب برای ارتقای مهارت های ارتباطی کودکان با اختلال اتیسم به شمار می رود.

مراقبان خانوادگی کودکان مبتلا به فلج مغزی در سیر مراقبت از کودک فلج مغزی با مشکلات مراقبتی در حیطه های مراقبت فردی، پی جویی برای درمان، تطابق های مراقبت آموزشی و اوقات فراغت (بازی وتفریح) مواجه می شوند. آن ها به آموزش های ویژه ای نیاز دارند تا بتوانند نیازهای خود را در حین مراقبت برطرف کنند. هدف از این مطالعه تعیین اولویت نیازهای آموزش هندلینگ مادری در مراقبان خانوادگی کودکان مبتلا به فلج مغزی براساس رویکرد خانواده محور بود.
این پژوهش از نوع توصیفی تحلیلی بود که به صورت مقطعی انجام شد. جامعه هدف مطالعه حاضر کودکان فلج مغزی 4 تا 12 سال شهر اراک و نمونه های دردسترس کودکان مراجعه کننده به مراکز توانبخشی بودند. از بین این کودکان 186 کودک که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، به صورت ساده و از نمونه های دردسترس انتخاب شدند. برای تعیین سطح عملکرد حرکتی ظریف از سیستم طبقه بندی توانایی دستی (MACS) و برای تعیین اولویت نیازها از مقیاس عملکرد کاری کانادایی (COPM) استفاده شد. داده های به دست آمده با استفاده از آماره های توصیفی و روش تحلیلی واریانس دوطرفه تجزیه و تحلیل شد.
در این پژوهش 89 دختر و 97 پسر مبتلا به فلج مغزی، با میانگین سنی 52/7 و انحراف معیار 38/2 شرکت داشتند که براساس نوع فلج مغزی 67/7درصد اسپاستیک، 13/9درصد دیس کنیتیک، 5/9درصد آتاکسیک و 4/8درصد هیپوتونیک بودند. بیشترین اولویت نیاز آموزش هندلینگ مادری، آموزش در حیطه مراقبت از خود و مربوط به سطح پنج سیستم طبقه بندی توانایی دستی بود. اولویت نیازهای آموزش هندلینگ مادری به مراقبان خانوادگی کودکان مبتلا به فلج مغزی براساس عملکرد کاری (مراقبت از خود و بهره وری و بازی وتفریح) در سطوح عملکرد حرکتی ظریف، مربوط به سرویس بهداشتی و مربوط به سطح چهارم بود. بین اولویت نیازهای آموزش هندلینگ مادری کودکان مبتلا به فلج مغزی از نظر سن و سطح عملکرد حرکتی ظریف و سن و بهره وری و سن و تفریح تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0P>). درزمینه سن و مراقبت از خود، این تفاوت آماری معنی دار شد (05/0P<)؛ یعنی با تغییر وضعیت از نظر سن در سطوح توانایی عملکرد دست و بهره وری و تفریح، از نظر نوع نیازهای آموزشی هندلینگ مادری تفاوت آماری معنی داری به وجود نمی آید. باوجوداین درباره مراقبت از خود این تفاوت آماری معنی دار است.
نتایج نشان داد بیشترین اولویت نیاز آموزش هندلینگ مادری در حیطه مراقبت از خود، غذادادن، سرویس بهداشتی، تحرک و جابه جایی است. از طرفی هرچه سطح عملکرد توانایی دستی بیشتر می شود، میزان نیازهای آموزشی هندلینگ مادری برای مراقبان افزایش و با افزایش سن کودکان مبتلا به فلج مغزی این اولویت ها تغییر می یابند. از طرفی تعامل هم زمان سن و سطح عملکرد توانایی دستی کودک مبتلا به فلج مغزی تاثیری بر اولویت نیاز آموزشی هندلینگ مادری ندارد. آموزش نظام مند خانواده ها و مراقبان درزمینه نیازهای هندلینگ مادری کودک فلج مغزی و نحوه صحیح برطرف کردن آن ها و چگونگی مراقبت از این کودکان گامی تسهیل کننده درراستای ارتقای آموزش هندلینگ مادری کودک مبتلا به فلج مغزی است. به نظر می رسد شناخت و آموزش هندلینگ مادری برای کاردرمانگرانی که هم نقش درمان کودک فلج مغزی و هم نقش آموزش به خانواده را برعهده دارند، بتواند راهگشای مراقبت و درمانی اثربخش باشد.

هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات استقامتی و قدرتی بر عضلات کف لگن زنان مبتلا به بی اختیاری ادرار استرسی با استفاده از EMG بیوفیدبک است.
این پژوهش یک کارآزمایی بالینی نیمه تجربی از نوع قبل و بعد بود که به منظور بررسی مقایسه ای استقامت عضلات کف لگن در بیماران خانم مبتلا به بی اختیاری ادرار استرسی، قبل و بعد از تمرینات کف لگن انجام و به وسیله EMG بیوفیدبک ارزیابی شد. نمونه گیری به روش نمونه گیری دردسترس و به صورت غیراحتمالی ساده انجام شد؛ به این ترتیب که افرادی که شرایط ورود به آزمون را داشتند، به طورتصادفی و داوطلبانه وارد آزمون می شدند. در مدت زمان انجام مطالعه 40 نفر با داشتن شرایط ورود به آزمون به مطالعه وارد شدند و در یک گروه قرار گرفتند و اندازه گیری قبل و بعد از درمان انجام شد که از میان آن ها 35 نفر درمان را تا انتها انجام دادند. قدرت و استقامت عضلات کف لگن قبل و بعد از مداخله با کمک EMG بیوفیدبک مدل مایوتراک اینفینیتی ساخت کشور کانادا ارزیابی شد. جلسات به مدت 10 هفته و هرهفته دوبار انجام و هر جلسه اعداد مربوط به استقامت و حداکثر قدرت عضلات کف لگن هر بیمار برحسب میکروولت ثبت شد. زمان حفظ انقباض در کلینیک سه هفته اول 5 ثانیه و سه هفته دوم 10 ثانیه و از هفته ششم به بعد، 15 ثانیه بود. برای انجام تمرین در منزل از بیمار خواسته می شد انقباض ها را از وضعیت خوابیده شروع کند و هر دو هفته به وضعیت های نیمه خوابیده، چهاردست و پا، نشسته و درنهایت ایستاده پیشرفت دهد. زمان حفظ انقباض ها در هریک از این وضعیت ها از 3 تا 30 ثانیه پیشرفت داده شد. تعداد انقباض ها هم از 10 تا 30 تکرار در هر دفعه بود. بیماران تمامی تمرینات کف لگن تجویزشده را زیرنظر مستقیم فیزیوتراپیست و به کمک EMG بیوفیدبک انجام دادند. در این پژوهش هر آزمودنی قبل و بعد از مداخله با خودش سنجیده شد: به این صورت که آزمودنی در ابتدای مداخله از نظر میزان حداکثر قدرت و استقامت عضلات کف لگن و در پایان دوره مداخله نیز از نظر میزان تغییرات حداکثر قدرت و استقامت عضلات کف لگن به کمک EMG بیوفیدبک ارزیابی می شد. اطلاعات به دست آمده از فرم ها جمع آوری و به جدول مادر منتقل و با استفاده از نسخه 11 نرم افزار SPSS تجزیه وتحلیل شد. برای ارائه آمار توصیفی، شاخص های تمایل مرکزی و پراکندگی تمام متغیرهای کمی به دست آمد. در بخش آمار تحلیلی آزمون حالت عادی از متغیرهای کمی گرفته و با استفاده از آزمون شاپیرو-ویلک از طبیعی بودن توزیع آن ها اطمینان حاصل شد.پس ازآن برای تجزیه وتحلیل تاثیر مداخله بر متغیرهای وابسته آزمون تی زوجی به کار رفت. همچنین از تحلیل رگرسیونی و آزمون اسپیرمن به منظور یافتن رابطه میان متغیرها و ضریب همبستگی درون گروهی و میزان تکرارپذیری اندازه گیری از دستگاه EMG بیوفیدبک استفاده شد.
دستگاه EMG بیوفیدبک تکرارپذیری عالی و بسیارخوب را در هر دو گروه سالم و بیمار برای متغیر حداکثر قدرت (94/0 و 90/0) و تکرارپذیری عالی و خوب را برای متغیر استقامت در هر دو گروه سالم و بیمار (91/0 و 73/0) نشان داد. حداکثر قدرت و استفامت عضلات کف لگن در بیماران قبل و بعد از مداخله تفاوت معنادار آماری داشت (001/0P<). همچنین تاثیر مداخله بر استقامت عضلات کف لگن با توجه به سن، تعداد و نوع زایمان افراد شرکت کننده معنادار نبود (05/0).
نتایج پژوهش نشان داد تمرینات قدرتی و استقامتی عضلات کف لگن با استفاده از EMG بیوفیدبک حداکثر قدرت و استقامت عضلات کف لگن را در زنان مبتلا به بی اختیاری ادرار استرسی افزایش می دهد.

لکنت رشدی، اختلالی در روانی گفتار است که توسط تکرارهای غیرارادی، کشیده گویی و گیر بدون صدا به ویژه در بخش اول سخن تشخیص داده می شود و تاکنون علت قطعی بروز آن مشخص نشده است. یکی از نظریات مطرح شده در این زمینه، فرضیه نقص در کنترل حرکتی گفتار است که در آن کنترل، زمان بندی و هماهنگی عضلات بین مسیرهای تنفسی و حنجره ای و راه صوتی گفتار آسیب می بیند. فرکانس پایه، شدت صوت، دامنه تغییرات فرکانس پایه، دامنه تغییرات شدت صوت و زمان شروع آواسازی ازجمله مهم ترین مولفه های آکوستیکی است که معمولا برای ارزیابی غیرمستقیم عملکردهای فیزیولوژیکی زیربنایی عملکردهای کنترل حرکتی گفتار استفاده می شوند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی برخی از ویژگی های آکوستیکی کنترل حرکتی گفتار در کودکان مبتلا به لکنت و غیرلکنتی دوزبانه آذری و فارسی و غیرلکنتی تک زبانه فارسی است.
این پژوهش به صورت توصیفی تحلیلی و از نوع بررسی مقطعی مقایسه ای انجام شد. نمونه های مطالعه شده، 25 پسر مبتلا به لکنت دوزبانه و 23 پسر غیرلکنتی دوزبانه و 21 پسر غیرلکنتی تک زبانه در محدوده سنی 6 تا 10 سال بودند. مولفه های آکوستیکی فرکانس پایه، شدت صوت، دامنه تغییرات شدت صوت، دامنه تغییرات فرکانس پایه و زمان شروع آواسازی در تکالیف کشیدن واکه های /a/ و /i/ و همچنین تکرار عبارات حامل و با استفاده از نرم افزار PRAAT در آزمودنی ها ارزیابی و تحلیل شد. اطلاعات جمع آوری شده و مقادیر به دست آمده با استفاده از نسخه 17 نرم افزار SPSS مشخص شد. تجزیه وتحلیل داده های به دست آمده برای مقایسه گروه های لکنتی و غیرلکنتی دوزبانه و تک زبانه با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس یک راهه و کروسکال والیس براساس اهداف مطالعه انجام شد.
مطالعه حاضر به منظور بررسی ویژگی های آکوستیکی موثر در کنترل حرکتی گفتار در هرسه گروه افراد لکنتی و غیرلکنتی دوزبانه و تک زبانه انجام شد. تجزیه وتحلیل ویژگی های آکوستیکی مطالعه شده شامل فرکانس پایه، شدت صوت، دامنه تغییرات شدت صوت، دامنه تغییرات فرکانس پایه و زمان شروع آواسازی در تکالیف کشیدن واکه های /a/ و /i/ و همچنین تکرار عبارات حامل، حاکی از نبود تفاوت معنادار بین گروه لکنتی دوزبانه و غیرلکنتی دوزبانه و تک زبانه بود (P>0/05).
با استناد به یافته های این پژوهش می توان چنین استنباط کرد که ویژگی های کنترل حرکتی گفتار مطالعه شده در این تحقیق شامل فرکانس پایه، شدت صوت، دامنه تغییرات فرکانس پایه، دامنه تغییرات شدت صوت و زمان شروع آواسازی در گفتار روان کودکان مبتلا به لکنت و غیرلکنتی و بین گروه های زبانی تفاوت معناداری ندارد. تاکنون مطالعات متعدی نشان داده اند که لکنت ارتباط نزدیکی با نقص در کنترل حرکتی گفتار دارد. باتوجه به این موضوع که در بیشتر مطالعات تصویربرداری عصبی، تفاوت های ساختاری و عملکردی مغزی مربوط به کنترل حرکتی گفتار افراد لکنتی مشاهده شده است، در صورتی که نتایج مطالعه حاضر نتوانست این تفاوت های رفتاری را نشان دهد. یافته های این پژوهش مبنی بر وجودنداشتن تفاوت معنادار در متغیرهای مطالعه شده، از فرضیه وجود محدودیت های کنترل مهارت های حرکتی گفتار در کودکان لکنتی حمایت نمی کند.

سنجش رضایت والدین از خدمات ارائه شده به کودکان کم شنوا، از شاخص های مهم ارزیابی اثربخشی برنامه های مراکز خانواده و کودک کم شنوا و همچنین ابزار مفیدی برای بررسی نقایص این برنامه هاست. براین اساس در مطالعه حاضر طراحی و تعیین روایی و پایایی پرسش نامه رضایت والدین از خدمات ارائه شده به کودکان کم شنوا زیر 6 سال مدنظر بوده است.
پژوهش حاضر مطالعه ای توصیفی تحلیلی و از نوع اعتبارسنجی و ابزارسازی بود. پرسش نامه محقق ساخته رضایت مندی والدین از خدمات ارائه شده به کودکان کم شنوا شهر تهران توسط 60 نفر از والدین کودکان کم شنوا تکمیل شد. این افراد به طورتصادفی انتخاب شده و حداقل یک سال از خدمات آموزشی و توانبخشی شنوایی مراکز خانواده و کودک کم شنوا شهر تهران استفاده کرده بودند. 15 نفر از این والدین به منظور سنجش تکرار پذیری در آزمون مجدد شرکت کردند. این پرسش نامه از 5 زیرآزمون تشکیل شده بود. این زیرآزمون ها عبارت بود از: رضایت از امکانات ساختاری و محیطی مرکز ( شامل 7 سوال)، رضایت از شرایط بهداشتی مرکز (شامل 10 سوال)، رضایت از خدمات و عملکرد مرکز (شامل 18 سوال)، رضایت از ارتباط و شیوه برخورد کارکنان مرکز (شامل 12 سوال) و رضایت از هزینه های پرداختی در مقابل خدمات (شامل3 سوال). به منظور اعتبارسنجی و خصوصیات روان سنجی پرسش نامه طراحی شده این دست گزینه ها ارزیابی شد: رضایت والدین از خدمات ارائه شده به کودکان کم شنوا، ثبات درونی در سطح مورد و مقیاس، همبستگی مورد با کل مقیاس، تکرارپذیری آزمون بازآزمون و روایی صوری و روایی محتوایی. درنهایت، داده های موجود با استفاده از نسخه 17 نرم افزار SPSS تجزیه وتحلیل آماری شد. روش های آماری مطالعه حاضر عبارت بود از: محاسبه ضریب های آلفای کرونباخ، همبستگی اسپیرمن و آزمون های کولموگروف اسمیرنوف، فریدمن،کروسکال والیس و یومان ویتنی.
درباره ویژگی های روان سنجی روایی محتوایی پرسش نامه 79/0 و پایایی ثبات درونی 90درصد به دست آمد. همبستگی مورد با کل مقیاس برای هر مورد محاسبه شد که همگی موارد، همبستگی مناسبی را نشان داد. به علاوه پایایی آزمون بازآزمون 75درصد بود. در این بررسی بیشتر والدین از تمامی حیطه های خدماتی مراکز راضی یا نسبتا راضی بودند. این حیطه ها شامل این نکات بود: رضایت مندی کلی (5/69درصد)، امکانات ساختاری و محیطی (66/80درصد)، شرایط بهداشتی (75درصد)، خدمات و عملکرد مرکز (91/66درصد)، ارتباط و شیوه برخورد کارکنان (91/66درصد) و هزینه ها (55/5درصد). درمیان موارد پرسش نامه بیشترین میزان رضایت به نحوه ارتباط و شیوه برخورد کارکنان (31/0=SD و 72/4=M) و کمترین میزان رضایت از هزینه های پرداختی در مقابل خدمات مرکز (62/0=SD و 27/3=M) مربوط بود. نتایج حاصل از همبستگی اسپیرمن بین ابعاد ویژه و رضایت کلی به طور معناداری مثبت بود (P<0/01) که روایی ساختار پرسش نامه را تایید کرد. در تحلیل بین میزان رضایت از خدمات دریافتی سن، میزان تحصیلات، تعداد اعضای معلول در خانواده، مدت زمان رسیدن به کلینیک و وضعیت شنوایی والدین ارتباط معناداری دیده نشد.
نتایج حاصل از این مطالعه حاکی از آن بود که پرسش نامه حاضر روایی و پایایی مناسبی داشت. به علاوه به نظر می رسد والدین از بیشتر زمینه هایی که در موارد پرسش نامه به آن ها پرداخته شده و درمجموع از کل خدمات بسیارراضی بودند.

در بین آسیب های مربوط به بزرگ سالان و جوانان، مشکلات زانو از رایج ترین آن ها و سندرم درد پتلوفمورال ازجمله شکایات متداول مبتلایان به شمار می رود و ازآنجایی که در افراد ورزشکار شیوع بالایی دارد، به آن درد دونده ها نیز می گویند. سندرم درد پتلوفمورال یکی از اختلالات مربوط به زانوست که سبب ایجاد درد در جلوی زانو و اختلالات عملکردی در افراد مبتلا می شود. علایم این عارضه اغلب در ناحیه کشکک است. کریپتاسیون هم از علایم شایع در این بیماران است. این علایم با بالاوپایین رفتن از پله، زانوزدن، نشستن طولانی مدت و ایستادن از حالت نشسته شدت می یابد. علت ایجاد این سندرم متفاوت است و ازجمله آن ها می توان به این موارد اشاره کرد: پتلاآلتا، اختلالات فمور، نبودن تعادل عضلانی، افزایش زاویو کیو و پرونیشن بیش ازحد. سندرم درد پتلافمورال در زنان درمقایسه با مردان شایع تر است. این سندرم با پرونیشن ساب تالار همراه است که به سبب آن نحوه توزیع فشار کف پا تغییر می کند. سندرم درد پتلافمورال احتمال خطر ابتلا به استئوارتریت را افزایش می دهد؛ بنابراین درمان مناسب این بیماری اهمیت فراوانی دارد. روش های درمانی زیادی در این زمینه ذکر شده است که می توان آن ها را به دو گروه جراحی و غیرجراحی تقسیم کرد. فیزیوتراپی و کفی ها و ارتزهای زانو که به طور گسترده برای درمان افراد مبتلا به سندرم درد پتلوفمورال به کار می رود، در گروه درمان های غیرجراحی قرار می گیرد. از کفی ها به طورگسترده در شرایط وجود پرونیشن بیش ازحد مانند سندرم پتلافمورال استفاده می شود. کفی ها می تواند از طریق کاهش پرونیشن درد را بهبود بخشد. یکی از این کفی ها، کفی با تکنیک برداشت از بخش داخلی پاشنه (قالب گچی) است. این تکنیک روش جدید اصلاح کفی است که پرونیشن را کنترل می کند. این تکنیک برداشتن مقدار کوچکی از قسمت داخلی سطح پلنتار پاشنه را شامل می شود. کفی ها می تواند علایم ذکرشده را در این افراد بهبود بخشند. هدف این مطالعه ارزیابی تاثیر کفی ساخته شده با تکنیک برداشت از بخش داخلی پاشنه (قالب گچی) بر توزیع فشار کف پا در افراد مبتلا به سندرم درد پتلوفمورال است.
این مطالعه از نوع مطالعه کنترل شده به صورت قبل و بعد بود که در آن 14 زن مبتلا به سندرم درد پتلوفمورال شرکت کردند. توزیع فشار کف پا و سطح تماس در این افراد با استفاده و بدون استفاده از کفی با تکنیک برداشت از بخش داخلی پاشنه (قالب گچی) در 8 ناحیه در زیر پا با استفاده از سیستم پدار اندازه گیری شد. برای مقایسه دو حالت نام برده آزمون آماری مقایسه زوج ها به کار رفت.
نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد کفی ساخته شده با تکنیک برداشت از بخش داخلی پاشنه (قالب گچی) فشار کف پا در داخل ناحیه عقب پا را کاهش می دهد (001/0P=). همچنین میانگین فشار کف پا (003/0 P=) و سطح تماس (002/0 P=) در ناحیه داخلی قسمت میانی پا در حالت استفاده از کفی درمقایسه با بدون کفی به طورمعناداری افزایش یافت. در نواحی دیگر تفاوت معناداری دیده نشد.
کفی مدنظر در نحوه توزیع فشار تغییر ایجاد و میزان پرونیشن پا را حفظ کرده است. کفی مدنظر فقط نحوه توزیع فشار را از ناحیه ای به ناحیه دیگر منتقل کرده و نتوانسته است در تمام نواحی ارزیابی شده فشار را به طوریکنواخت و متناسب منتقل کند؛ بنابراین نمی توان گفت که توزیع فشار کف پا را در افراد مبتلا به سندرم درد پتلو فمورال بهبود بخشیده است یا خیر.

هدف از این مطالعه، شناسایی مسائل بهداشت باروری جنسی زنان با مشکلات جسمی حرکتی در پنج حیطه سلامت جنسی، غربالگری بیماری های شایع زنان، سلامت مادران، پیشگیری از بارداری ناخواسته و پیشگیری از بیماری های مقاربتی است.
در این مطالعه مروری که در سال 1395 انجام شده است، از مقالات نمایه شده در پایگاه های اطلاعاتی پروکوییست، اس.آی.دی، مگیران، آوید، ایران داک، ایران مدکس، ساینتس دایرکت، کورنس، اشپرینگر، گوگل اسکالر و اسکوپوس استفاده شد. مجموعه مقالات بررسی شده شامل 61 مقاله (از 18 کشور مختلف) بود که تحقیقات کیفی و کمی مربوط به 15 سال اخیر (از سال 2000 تاکنون) را به زبان های فارسی و انگلیسی دربرداشت. پژوهش هایی که حجم نمونه و نحوه اجرای نامشخصی داشتند یا فقط روی معلولان ذهنی یا مردان انجام شده بود، از روند مطالعه حذف شدند. همچنین مقالاتی که متن کامل آن ها دردسترس نبود نیز از مطالعه حذف شدند.
شیوع 10درصدی زنان ناتوان در سنین باروری و افزایش سالانه 5/8میلیون نفری افراد ناتوان، بر ضرورت تلاش برای یافتن راه حل هایی برای ارائه هرچه بهتر خدمات تاکید دارد. بااین حال در این زمینه تحقیقات، به ویژه پژوهش های کیفی، بسیارمحدود بوده است. نتایج بیانگر آن بود که در بیشتر جوامع، دانش لازم درباره ناتوانی و چگونگی ارائه خدمات بهداشتی به این گروه از افراد کم بوده است. مهم ترین علل دسترسی نداشتن این جوامع به مراقبت های بهداشتی عبارت بود از: مشکلات بیمه و مالی، نداشتن دسترسی فیزیکی به مراکز بهداشتی، نگرش منفی ارائه دهندگان خدمت، نبود ارتباط موثر، ساختار فیزیکی غیردوستانه، کمبود تجهیزات، نبود نیاز ضروری به انجام آزمون، محدودیت های جسمی و شناختی و دسترسی نداشتن به تسهیلات. در جوامع اشاره شده ارائه خدمات غربالگری پاپ اسمیر و ماموگرافی بسیارضعیف بود و بیشتر آن ها مشاوره لازم را از پزشک مرتبط دریافت نمی کردند و آگاهی پایین و مراقبت های ضعیف تنظیم خانواده کاملا مشهود بود. در ایران نیز افرادی که دچار معلولیت هستند، به طور چشمگیری مراقبت های تنظیم خانواده کمتری دریافت کرده بودند. اغلب این زنان بارداری و زایمان را امری طبیعی می دانستند و به بچه دارشدن تمایل داشتند. این افراد با توجه به متفاوت بودن ارائه خدمات در بارداری و زایمان، تجربه مثبتی از این دوران را بیان می کردند؛ اما با افزایش عوارض بارداری و زایمان مواجه می شدند. آنان در معرض ابتلا به بیماری های مقاربتی بودند و در آن ها ارائه مشاوره جنسی ضعیف بود؛ زیرا بیشتر پزشکان تصور می کردند که آن ها رابطه جنسی ندارند.
با توجه به پایین بودن آگاهی و دریافت مراقبت های بهداشت باروری جنسی در این گروه، آگاه سازی جامعه به ویژه افرادی که به نحوی با معلول ارتباط دارند، از مهم ترین برنامه هایی است که می تواند در درجه اول به شناخت و دستیابی مناسب تر به شیوه های انطباق خانواده و جامعه با معلول و برعکس منتهی شود و درآینده خدمات توان بخشی را نیز بهبود بخشد. همچنین به نظر می رسد باید به دنبال ارائه راهکاری برای افزایش توجه مسئولان به این گروه از افراد جامعه بود. برای رسیدن به این مهم باید نیازسنجی مرتبط صورت گیرد تا براساس آن سیاست های بهداشتی لازم برای آن ها درنظرگرفته شود و از این طریق بتوان به ارتقای سلامت افراد ناتوان جامعه کمک کرد