فهرست مطالب

آرشیو توانبخشی - سال هفدهم شماره 4 (پیاپی 68، زمستان 1395)

فصلنامه آرشیو توانبخشی
سال هفدهم شماره 4 (پیاپی 68، زمستان 1395)

  • تاریخ انتشار: 1395/12/21
  • تعداد عناوین: 8
|
  • سیده سمیه جلیل آبکنار *، محمد عاشوری، سعید حسن زاده صفحات 280-289
    هدف
    آسیب شنوایی بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان آسیب دیده شنوایی تاثیر می گذارد. هدف این پژوهش بررسی ارتباط راهبردهای مدیریت منابع و جهت گیری هدف های پیشرفت در پیش بینی پیشرفت تحصیلی دانش آموزان آسیب دیده شنوایی بود.
    روش بررسی
    پژوهش حاضر مطالعه ای توصیفی تحلیلی از نوع همبستگی بود و جامعه آماری آن را دانش آموزان آسیب دیده شنوایی در محدوده سنی 15 تا 18 سال تشکیل می دادند. 80 دانش آموز (46 پسر و 34 دختر) با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس از شهرستان های استان تهران انتخاب شدند که در سطح اقتصادی و اجتماعی متوسطی قرار داشتند. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش پرسش نامه راهبردهای مدیریت منابع (پینتریچ و همکارانش، 1991) [7] و پرسش نامه تجدیدنظرشده جهت گیری هدف های پیشرفت (الیوت و موریاما، 2008) [30] بود. پینتریچ و همکارانش پرسش نامه راهبردهای مدیریت منابع را ساخته اند که براساس مقیاس هفت درجه ای لیکرتی نمره گذاری می شود. این پرسش نامه مدیریت زمان و محیط مطالعه، نظم دهی به تلاش، یادگیری از همتایان و کمک طلبی را دربردارد. الیوت و موریاما نیز پرسش نامه تجدیدنظرشده جهت گیری هدف های پیشرفت را طراحی کرده اند. این پرسش نامه دوازده آیتم دارد که براساس مقیاس هفت درجه ای لیکرتی نمره گذاری می شود. علاوه براین شامل این چهار مقیاس است: هدف تبحرگرا، هدف اجتناب از تبحر، هدف عملکردگرا و هدف اجتناب از عملکرد. داده های مطالعه با استفاده از میانگین، انحراف استاندارد، ضریب همبستگی و رگرسیون گام به گام با استفاده از نسخه 19 نرم افزار آماری SPSS تجزیه وتحلیل شد.
    یافته ها
    در این پژوهش طبیعی بودن متغیرها با استفاده از آزمون کلموگروف اسمرینوف ارزیابی شد. نتایج نشان داد راهبردهای مدیریت منابع (نظم دهی به تلاش و کمک طلبی) و جهت گیری هدف های پیشرفت (هدف تبحرگرا و هدف اجتناب از عملکرد) با پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معنادار دارد (05/0P<). هدف تبحرگرا، نظم دهی به تلاش، کمک طلبی و هدف اجتناب از عملکرد توانست 53/0درصد از واریانس پیشرفت تحصیلی را پیش بینی کنند (05/0P<). دراین میان هدف تبحرگرا بیشترین نقش را در پیش بینی پیشرفت تحصیلی داشت (001/0P<).
    نتیجه گیری
    افراد ناشنوا نمی توانند صدای بلند را بشنوند و حتی آن را درک کنند. آستانه شنوایی آن ها در گوش بهتر 90 دسی بل یا بیشتر است و با یا بدون سمعک نمی توانند بشنوند. آسیب شنوایی یکی از فراوان ترین آسیب های حسی در جوامع است که بیش از 250 میلیون نفر در دنیا به آن مبتلا هستند. نتایج نشان داد پیشرفت تحصیلی دانش آموزان با آسیب شنوایی شبیه دانش آموزان عادی است و به متغیرهای زیادی بستگی دارد. در این پژوهش نقش راهبردهای مدیریت منابع و جهت گیری هدف های پیشرفت در پیش بینی پیشرفت تحصیلی دانش آموزان آسیب دیده شنوایی بررسی شده است. آسیب شنوایی با ناتوانی در ارتباط، تاخیر در زبان، محرومیت آموزشی، انزوای اجتماعی گوشه گیری، طرد، افسردگی و اضطراب همراه است. این عوامل سلامت روانی و عمومی را کاهش می دهد. کشورهای مختلف به نحو متفاوتی خدمات آموزشی و توان بخشی را به این افراد ارائه می کنند. توجه به متغیرهای راهبردهای مدیریت منابع (نظم دهی به تلاش و کمک طلبی) و جهت گیری هدف های پیشرفت (هدف تبحرگرا و هدف اجتناب از عملکرد) در پیش بینی پیشرفت تحصیلی دانش آموزان آسیب دیده شنوایی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در مطالعه حاضر از روش همبستگی استفاده شده است و روابط نشان داده شده را نمی توان به عنوان عوامل علی درنظرگرفت؛ ازاین رو این احتمال وجود دارد که چنین نتایج و همبستگی هایی از اثر متغیرهای دیگری ناشی شده باشد. از محدودیت های این مطالعه می توان به استفاده از پرسش نامه های خودگزارش دهی اشاره کرد. شاید دانش آموزان به دلیل اجتناب از برچسب خوردن یا پذیرفته شدن از طرف جامعه، دربرابر ارائه پاسخ درست و صادقانه احساس مسئولیت نکنند. راهبردهای مدیریت منابع و جهت گیری هدف های پیشرفت در آموزش دانش آموزان با آسیب شنوایی بسیار مفید هستند؛ بنابراین پیشنهاد می شود از این روش در مدرسه های ابتدایی و همچنین دیگر گروه های افراد استثنایی استفاده شود.
    کلیدواژگان: راهبردهای مدیریت منابع، جهت گیری هدف های پیشرفت، آسیب شنوایی
  • مریم رستگار، سید حسین حسینی *، محمدحسین ناصرملی، مرتضی تفاح صفحات 290-299
    هدف
    افزایش پیش رونده جمعیت سالمندان در بسیاری از کشورهای توسعه یافته توجه را بیش ازپیش به سلامت این گروه سنی معطوف کرده است. یکی از مهم ترین فعالیت های حرکتی زندگی روزانه راه رفتن است که نقشی حیاتی در زندگی افراد این گروه سنی ایفا می کند و می تواند به تامین سلامت جسمانی و روانی سالمندان کمک شایانی کند. به طورخاص بررسی نیروی عکس العمل زمین در حین راه رفتن سالمندان در سرعت های مختلف و مقایسه آن با جوانان می تواند درک بهتری از سازوکارهای زیربنایی تنظیم سرعت در طول راه رفتن به وجود آورد. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات سن و سرعت راه رفتن بر نیروی عکس العمل عمودی زمین در جوانان و سالمندان بود.
    روش بررسی
    آزمودنی های این پژوهش را پانزده مرد جوان و پانزده مرد سالمند تشکیل می داد که میانگین سنی آن ها به ترتیب 46/26 و 3/70 سال بود. همگی این افراد سالم و به روش نمونه گیری غیرتصادفی انتخاب شده بودند. یک مسیر پیاده روی ده متری در طول آزمایشگاه درنظرگرفته و یک صفحه نیروی سه محوره کیستلر در وسط مسیر جاسازی شد. فاصله نقطه شروع راه رفتن آزمودنی ها تا صفحه نیرو چهار متر بود. هریک از آزمودنی ها این مسیر ده متری را با سرعت های مختلف خودانتخابی (100درصد) و کند (80درصد) و سریع (120درصد) راه رفتند. نیروهای عکس العمل عمودی زمین طی مراحل استقرار راه رفتن شامل مرحله پذیرش وزن یا اوج اول (FZ1) و مرحله میانه استقرار یا عمق (FZ2) و مرحله پیشروی یا اوج دوم (FZ3) با صفحه نیرو با فرکانس 200 هرتز ثبت شد. داده ها با آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی تجزیه وتحلیل شد.
    یافته ها
    نتایج نشان داد اثر سن (002/0=P) و سرعت (001/0=P) بر میانگین نیروی عکس العمل عمودی زمین معنی دار است. همچنین اثر تعاملی سن و سرعت بر میانگین نیروی عکس العمل عمودی زمین نیز معنی دار بود (013/0=P). مطابق آزمون بونفرونی در هر دو گروه سنی جوانان و سالمندان میانگین نیروی عکس العمل عمودی بین سرعت های مختلف تفاوت معنی داری داشت (01/0>P). به علاوه در سرعت های 100درصد (036/0=P) و 120درصد (002/0=P) بین جوانان و سالمندان تفاوت های معنی داری دیده شد. در سرعت 80درصد در نیروهای اوج اول و عمق و اوج دوم عکس العمل عمودی زمین بین جوانان و سالمندان تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0P). این در حالی است که در نیروی عمق تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0P).
    نتیجه گیری
    به طورخلاصه نتایج پژوهش حاضر نشان داد هنگام راه رفتن با سرعت های دلخواه و سریع نیروهای اوج اول و دوم در بین جوانان و سالمندان تفاوت معنی داری دیده شد؛ درحالی که در نیروی عمق تفاوت معنی داری وجود نداشت. علاوه براین در هر دو گروه سنی در مقدار نیروهای اوج اول و دوم بین سرعت های مختلف راه رفتن تفاوت های معنی داری مشاهده شد. از نتایج تحقیق حاضر چنین استنباط می شود که کاهش نیروی اوج اول عکس العمل عمودی زمین در سالمندان به نوعی موید ضعف پویا و واکنش سیستم عصبی عضلانی در آن ها و کاهش نیروی اوج دوم عکس العمل زمین بیانگر عملکرد ضعیف تر عضلات پلانتارفلکسور سالمندان در هنگام راه رفتن است. به نظر می رسد تقویت عضلات اندام تحتانی در سالمندان بتواند به بهبود سرعت راه رفتن آن ها کمک کند و در کاهش خطرهای افتادن و ناتوانی عملکردی موثر واقع شود.
    کلیدواژگان: سرعت راه رفتن، سالمندان، جوانان، نیروی عکس العمل عمودی زمین
  • سیدصادق رحیمی، مرتضی فرازی *، اکبر دارویی، عنایت الله بخشی، سلمان عبدی، وحید ولی نژاد، محی الدین تیموری صفحات 300-307
    هدف
    نتایج مطالعات و تجارب افراد مبتلا به لکنت نشان داده است که لکنت می تواند مشکلات روانی اجتماعی را به وجود آورد که به طورمنفی بر کیفیت زندگی تاثیر می گذارد. آزمون OASES-A یک آزمون جامع روان شناختی مبتنی بر چهار شاخصه عمده است و در شاخصه چهارم این آزمون روی دلالت بر کیفیت زندگی افراد تاکید شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی مقایسه کیفیت زندگی در افراد دچار لکنت با افراد بدون لکنت و بررسی همبستگی شدت لکنت با هریک از مولفه های آزمون OASES-A در افراد مبتلا به لکنت بود.
    روش بررسی
    مطالعه مقطعی توصیفی تحلیلی حاضر روی 56 فرد بزرگ سال دچار لکنت و 56 فرد بزرگ سال فاقد لکنت انجام شد که براساس سن، جنس، میزان تحصیلات و شغل با گروه هدف همتاسازی شده بودند. در این مطالعه نمونه گیری به صورت نمونه گیری طبقه ای تصادفی انجام گرفت. برای جمع آوری داده ها آزمون تعیین شدت لکنت SSI-3 در موقعیت گفتاری خواندن شفاهی متن دویست کلمه ای (448هجایی) و برای بررسی کیفیت زندگی از آزمون ارزیابی جامع تجربه فرد از لکنت بزرگ سال به کاررفت. افزون براین از آزمون تی مستقل برای مقایسه میانگین های کیفیت زندگی و سن و از آزمون کای اسکوئر به منظور مقایسه میانگین های جنسیت و سطح تحصیلات و شغل دو گروه دچار لکنت و بدون لکنت و از آزمون های لون و ضریب همبستگی اسپیرمن برای بررسی ارتباط کیفیت زندگی با شدت لکنت استفاده شد. داده ها به کمک نسخه شانزدهم نرم افزار SPSS تجزیه وتحلیل شد.
    یافته ها
    نتایج نشان داد که میانگین نمرات کیفیت زندگی افراد دچار لکنت در مقایسه با افراد بدون لکنت بیشتر و این تفاوت از نظر آماری معنادار بود (001/0>P). همچنین همبستگی معنی داری بین شدت لکنت با کیفیت زندگی یافت شد (001/0>P). علاوه براین از لحاظ سن (68/0 نتیجه گیری براساس شاخصه های آزمون ارزیابی جامع تجربه فرد از لکنت افراد دچار لکنت سطح کیفیت زندگی پایین تری داشتند. بررسی توزیع امتیازهای کیفیت زندگی بیماران دچار لکنت در شدت های مختلف آن نشان داد کیفیت زندگی افراد مبتلا به لکنت در مراحل خفیف و متوسط بهتر از مراحل شدید و خیلی شدید بود. به علاوه نتایج تحقیق نشان داد متغیرهای سن، جنس، میزان تحصیلات و شغل عوامل موثری بر کیفیت زندگی بود. بنابراین در فرایند ارزیابی و درمان لکنت بزرگ سال شایسته است ضمن توجه به جنبه های روانی گفتار، در زمینه های روان شناختی تغییرات مثبت ایجاد شود و برای برقراری تعاملات ارتباطی روزمره بهتر و ارتقای کیفیت زندگی افراد نگرش آنان نیز مدنظر قرار گیرد.
    کلیدواژگان: کیفیت زندگی، لکنت بزرگ سال، پرسش نامه OASES، A، شدت لکنت
  • پریا پورحسین هندآباد *، مصطفی اقلیما، ملیحه عرشی، زهرا تقی نژاد صفحات 308-317
    هدف معلولیت مفهومی کلی است که با محرومیت هایی که فرد در نتیجه نقص (اختلال) و ناتوانی تجربه می کند مرتبط است. هر گونه کمبود و کاهش فرصت برای مشارکت در زندگی اجتماعی در سطحی برابر با دیگران معلولیت نامیده می شود. با توجه به افزایش جمعیت معلولان جسمی و حرکتی در اثر عوامل ارثی و مادرزادی و اکتسابی (ضربه، تصادف، بیماری و سالمندی) و محدودیت ایجادشده در اثر معلولیت و بحث مشارکت اجتماعی معلولان در طبقه بندی ICF، پرداختن به مشارکت اجتماعی معلولان جسمی و حرکتی اهمیت خود را نشان می دهد. با توجه به مطالعات صورت گرفته توسط پژوهشگران، ازجمله نیازهای معلولان، نیاز آموزشی و کسب مهارت های لازم برای حضور فعال در جامعه است. لذا کمک به معلولان جسمی و حرکتی به منظور رشد و گسترش مهارت های زندگی مطلوب، ایجاد یا افزایش اعتماد به نفس در برخورد با مشکلات، کمک به آن ها در رشد و تکامل عواطف و مهارت های اجتماعی برای مشارکت اجتماعی موفق ضروری به نظر می رسد. لذا هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش مهارت های اجتماعی بر مشارکت اجتماعی معلولان جسمی و حرکتی مجتمع آموزشی نیکوکاری رعد مرکز بود.
    روش بررسی پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش تمام کارآموزان مرکز آموزشی نیکوکاری رعد مرکز بودند که در زمان انجام پژوهش کل کارآموزان مرکز 195 نفر بود. از این بین 120 نفر زن و 75 نفر مرد بودند. نمونه بررسی شده در این تحقیق 60 نفر از معلولان جسمی و حرکتی مرکز آموزشی نیکوکاری رعد مرکز شهر تهران بودند که با توجه به معیارهای ورود به روش تصادفی ساده انتخاب و با قرعه کشی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. برنامه آموزش مهارت های اجتماعی در هشت جلسه و هر جلسه 90 دقیقه برای گروه آزمایش انجام گرفت. به منظور سنجش مشارکت اجتماعی افراد قبل از شروع اولین جلسه و بعد از پایان آخرین جلسه بین افراد شرکت کننده در پژوهش پرسش نامه مشارکت اجتماعی و پرسش نامه جمعیت شناختی توزیع و توسط آنان تکمیل شد. این پرسش نامه را یزدان پناه در سال 1386 در ایران ساخته و روا و پایا شده است. ضرایب روایی و پایایی به دست آمده برای مشارکت اجتماعی 788/0 و 87/0 بود. برای تحلیل داده ها از نسخه 16 نرم افزار SPSS، آمار توصیفی نظیر میانگین و فراوانی و انحراف معیار و آمار استنباطی نظیر آزمون های من ویتنی، لون، کولموگروف اسمیرنف، تی وابسته و مستقل و آزمون کوواریانس آنوا استفاده شد.
    یافته ها نتایج این پژوهش نشان داد بین مشارکت اجتماعی کل و خرده مقیاس های مشارکت نهادی و غیرنهادی افراد قبل و بعد از آموزش مهارت های اجتماعی (p<0/05) و نیز بین مشارکت اجتماعی کل و زیرمقیاس های آن در بین افراد آموزش دیده و آموزش ندیده (p<0/05) تفاوت آماری معناداری وجود دارد.
    نتیجه گیری با توجه به نتایج این مطالعه می توان گفت برگزاری جلسه های آموزش مهارت های اجتماعی بر مشارکت اجتماعی معلولان جسمی و حرکتی در دو بعد نهادی و غیرنهادی موثر است. لذا احتمال داده می شود که به کارگیری گسترده تر این نوع مداخله توسط متخصصان حوزه معلولان بتواند در بر طرف کردن محدودیت مشارکت معلولان جسمی و حرکتی موثر واقع شود.
    کلیدواژگان: مشارکت اجتماعی، معلولان جسمی و حرکتی، مهارت اجتماعی
  • فاطمه بهرامیان، عاطفه ابوترابی، فاطمه زارع زاده *، تهمینه رضاییان صفحات 318-325
    هدف صافی کف پا به کاهش یا ازبین رفتن قوس طولی داخلی کف پا گفته می شود و در این حالت پا در وضعیت پرونیشن قرار می گیرد. عارضه صافی کف پا اغلب اختلال پیچیده ای است که علائم متنوع و درجات مختلفی از بدشکلی و ناتوانی دارد. گاهی این اختلال می تواند به علت تغییر در الایمنت مشکلاتی در مفصل مچ پا و زانو به وجود آورد و روی مفاصل اندام تحتانی و کمر استرس وارد و ایجاد درد کند. همچنین این عارضه می تواند سبب اعمال فشار بر بافت های عمقی تر مانند لیگامان ها و تاندون ها نیز شود. عارضه صافی کف پا به دو نوع انعطاف پذیرو سخت تقسیم می شود. شیوع این عارضه به عوامل مختلفی بستگی دارد. تحقیقات نشان می دهد صافی کف پا احتمال آسیب دیدن پا را حین فعالیت های روزانه افزایش می دهد. درمان های محافظتی به طور شایع برای درمان افراد مبتلا به صافی کف پا استفاده می شود. ازجمله این درمان ها می توان به درمان های ارتوزی و فیزیوتراپی اشاره کرد. متخصصان کفی ها را عموما برای درمان صافی کف پا تجویز می کنند. معمولا کفی ها قوس کف پا را به حالت معمولی برمی گرداند و عوارض ناشی از صافی کف پا را کاهش می دهد. کفی با شیوه medial heel skive یکی از روش های درمانی است.
    روش بررسی این مطالعه از نوع شبه تجربی به صورت قبل و بعد بود که در آن 12 زن مبتلا به صافی کف پا از میان دانشجویان دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی شرکت داشتند. معیارهای ورود و خروج برای این افراد درنظر گرفته شد. برای به دست آوردن قالب منفی، پای هر فرد قالب گیری شد. برای نخستین بار روش اصلاح medial heel skive را کربی معرفی کرده است و مطابق با آن اصلاحات قالب مثبت انجام شد. سپس به هر فرد کفی ساخته شده با شیوه medial heel skive داده شد. معیارهای درد و عملکرد به ترتیب با ابزار های مقیاس آنالوگ بینایی (VAS) و FAOS قبل از استفاده از کفی و پس از 6 هفته استفاده از کفی مدنظر سنجیده شد. مقیاس آنالوگ بینایی شامل یک خط افقی 100 میلی متری است که میزان درد را با آن اندازه می گیرند. پرسش نامه مدنظر نیز شامل 21 سوال است که میزان عملکرد را ارزیابی می کند. برای مقایسه میزان درد و عملکرد افراد مبتلا به صافی کف پا قبل و بعد از استفاده از کفی با شیوه medial heel skive، روش آماری تی زوجی و آزمون ناپارامتری به کاررفت.
    یافته ها در این مطالعه نشان داده شد که میزان درد و عملکرد در افراد مبتلا به صافی کف پا بعد از 6 هفته استفاده از کفی ساخته شده به شیوه medial heel skive به طور معناداری بهبود یافت (P<0/001).
    نتیجه گیری با توجه به نتایج مطالعه، در عملکرد و درد افراد مبتلا به صافی کف پا با استفاده از کفی با شیوه medial heel skive تفاوت معناداری وجود داشت؛ بنابراین به نظر می رسد این کفی تجویز مناسبی برای بهبود علایم در افراد مبتلا به صافی کف پاست.
    کلیدواژگان: صافی کف پا، کفی، ارتز پا، درد، عملکرد
  • سعید حسن زاده، فاطمه نیک خو * صفحات 326-337
    هدف مداخله زودهنگام اقدامی ضروری برای پیشگیری از تاثیر ناشنوایی بر رشد زبان و مهارت های ارتباطی است. تشخیص زودهنگام ناشنوایی و برنامه های منسجم توانبخشی نقش بسزایی در رشد زبان بیانی و زبان دریافتی و مهارت های ارتباطی کودکان ناشنوا ایفا می کند. از طرفی کاهش سن تشخیص و مداخله ضرورت حضور بیشتر والدین در برنامه های توانبخشی را به دنبال دارد. افزون براین ارتباط کودکان ناشنوا با والدین در سال های اولیه در رشد زبان و مهارت های ارتباطی موثر است. اهمیت مشارکت والدین در توانبخشی کودکان ناشنوا به عنوان والد-درمانگر، لزوم ارائه برنامه جامع توانبخشی خانواده محور را هم زمان با تشخیص ناشنوایی و شروع اقدامات ادیولوژیکی و اتولوژیکی نشان می دهد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه جامع توانبخشی والدمحور نوایش بر رشد مهارت های ارتباطی اولیه و زبانی کودکان ناشنوای 0 تا 2 سال انجام شده است.
    روش بررسی پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی بود و در آن از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه استفاده شد. با روش نمونه گیری هدفمند، 62 نفر از کودکان ناشنوای 0 تا 2 سال (30 دختر و 32 پسر) از مرکز کاشت حلزون شنوایی بیمارستان رسول اکرم(ص) به صورت هدفمند انتخاب و به طورتصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. روی این کودکان عمل کاشت حلزون شنوایی انجام گرفته بود یا برای استفاده از کاشت حلزون شنوایی نامزد شده و در مرکز کاشت حلزون شنوایی بیمارستان رسول اکرم(ص) تشکیل پرونده داده بودند. آزمودنی های گروه آزمایش برنامه جامع توانبخشی والدمحور نوایش را در قالب 18 جلسه گروهی و فردی (6 جلسه گروهی و 12 جلسه فردی) دریافت کردند. همچنین در طول اجرای تحقیق، برای پیگیری روند اجرای برنامه و نیز پاسخ گویی به سوالات والدین مشاوره های تلفنی انجام گرفت. برای بررسی مهارت های ارتباطی اولیه و زبانی از ابزارهایی مانند ویرایش سوم پرسش نامه سنین و مراحل (ASQ-3) و نیم رخ مقیاس رشدی رفتار نمادین و ارتباط ((CSBSDP استفاده شد. تجزیه وتحلیل داده ها با نسخه 19 نرم افزار SPSS و در سطح معنی داری 001/0>P انجام گرفت. همچنین برای تحلیل یافته ها از تحلیل کواریانس تک و چندمتغیری استفاده شد.
    یافته ها یافته ها نشان داد میانگین نمرات در حیطه مهارت ارتباطی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون افزایش بیشتری یافته است (33/43). همچنین تحلیل یافته ها با استفاده از تحلیل کواریانس تک متغیری و چندمتغیری حاکی از آن بود که برنامه جامع توانبخشی نوایش در افزایش نمرات در حیطه مهارت های ارتباطی (23/26)، زبان بیانی و گفتار (83/16) و رفتار نمادین (77/12) موثر بوده است (001/0>P).
    نتیجه گیری نتایج این پژوهش حاکی از تاثیر برنامه جامع توانبخشی والدمحور نوایش بر رشد مهارت های ارتباطی اولیه و زبان در کودکان ناشنواست. ازاین رو کاربرد این برنامه در مراکز توانبخشی کودکان ناشنوا و با هدف آموزش والدین به عنوان درمانگر اصلی کودک ناشنوا توصیه می شود.
    کلیدواژگان: برنامه جامع توانبخشی والدمحور، مهارت های ارتباطی، مهارت های زبانی، کودکان ناشنوا
  • زینب سید نظری *، محمد حسنی، علیرضا قلعه ای، مهدی کاظم زاده بیطالی صفحات 338-349
    هدف در طول بیشتر از سه دهه رفتار سیاسی در سازمان حوزه پژوهش مهمی بوده است. رفتار سیاسی در سازمان اغلب پنهان و تحت تاثیر تفاوت در ادراکات و نگرش های کارکنان است و براساس ماهیت عمل یا درک افراد از واقعیت تعیین می شود. رفتار سیاسی رفتاری عینی است. چنین رفتاری از ادراک فرد و واکنش برای نفع شخصی سرچشمه می گیرد. ادراک سیاست سازمانی این عقیده را منعکس می کند که رفتار سیاسی در یک سازمان خاص متداول است. نتایج پژوهش های مختلف نشان می دهد این رفتارها بخش اجتناب ناپذیر هر فعالیت انسانی است. کارکنان هنگامی که درباره رفتار سیاسی در محیط کار سوال می شود، اغلب آن را به رفتارهای خویش خدمتی مرتبط می کنند و به عنوان پدیده ای کثیف در نظر می گیرند که اهداف شخصی را به هزینه دیگران محقق می کند. ممکن است برای اهداف سازمان یا افراد مضر باشد. بنابراین، چنین رفتاری تهدید بالقوه ای برای اثربخشی و کارایی سازمانی در نظر گرفته می شود. اگر کارکنان شایسته احساس کنند سیاست های سازمانی او را فریب داده است، ممکن است واکنش های منفی مانند نارضایتی، دلسردی، اضطراب و جابجایی نشان دهد. اغلب پژوهشگران استدلال کرده اند که ادراک سیاست استرس زا و مضر است و آثار منفی بالقوه ای بر حوزه گسترده ای از پیامدهای کاری و فردی دارد. اگر چه ممکن است سیاست ها هم مثبت و هم منفی ادراک شوند، به سبب قوت سرایت در سازمان و نیز شدت پیامدهای منفی ناشی از سیاست های منفی در هر دو سطح فرد و سازمان بسیاری از پژوهشگران مطالعات خود را روی ادراک منفی سیاست سازمانی و پیامدهای آن متمرکز کرده اند. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین ادراک از فضای سیاسی سازمان با تمایل به ترک شغلی، عملکرد شغلی و رفتار شهروندی سازمانی با آزمون نقش میانجی عدالت سازمانی انجام شده است.
    روش بررسی این پژوهش، توصیفی-تحلیلی بوده است، که از روش نمونه گیری سرشماری 200نفر از کارکنان سازمان بهزیستی و مجتمع های آن در استان آذربایجان غربی مورد مطالعه قرار گرفتند، از بین همه پرسشنامه ها 184 پرسشنامه به دلیل کامل بودن تحلیل شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های استاندارد ادراک از سیاست سازمانی کاچمر وکارلسون (1997)، عدالت سازمانی نیهوف و مورمن (1993)، تمایل به ترک شغلی میلر، کاتربرگ و هولین (1979)، عملکرد شغلی ویلیام و اندرسون (1997) و رفتار شهروندی سازمانی کارکنان پودساکوف وهمکاران (2000) استفاده شد. به منظور ارزیابی روابط بین متغیرهای مکنون و اندازهگیری شده در الگوی مفهومی، از مدلیابی معادلات ساختاری استفاده شد.
    یافته ها نتایج بررسی ها نشان داد که بین متغیرهای سیاست با عدالت (37/0- =r)، عملکرد شغلی (14/0- =r) و رفتار شهروندی سازمانی (27/0- =r) همبستگی منفی و معنی دار و با ترک خدمت (45/0=r) همبستگی مثبت و معنی دار هستند. همچنین بین عدالت با عملکردشغلی و رفتار شهروندی سازمانی(12/0 =r، 11/0 =r، 01/0>P) همبستگی مثبت و معنی دار می باشد. اما با متغیر تمایل به ترک خدمت همبستگی معنیدار و منفی دارد. میزان همبستگی دو به دو از 11/0 تا 45/0 در نوسان است.
    نتیجه گیری براساس یافته های پژوهش نتیجه می گیریم که هر گونه افزایش در ادراک سیاست سازمانی همراه با افزایش در تمایل به ترک شغلی و کاهش در عدالت، عملکرد و رفتار شهروندی سازمانی از طرف کارکنان می باشد.
    کلیدواژگان: سیاست سازمانی، ترک شغلی، عملکرد شغلی، رفتارشهروندی سازمانی، عدالت سازمانی
  • امیر رحمانی رسا، سیدعلی حسینی *، حجت الله حقگو، حمیدرضا خانکه، جی جی ری صفحات 350-359
    هدف توان بخشی ضایعات نخاعی فرایندی مداوم و نیازمند انطباق در تمامی جنبه های زندگی است. انطباق موفقیت آمیز با شرایط مسئله ساز را تاب آوری می نامند. کاردرمانگران می توانند در فرایند بازسازی هویت و انطباق شخص با شرایط جسمانی و روانی خود، با پرورش تاب آوری به او کمک کنند. تاب آوری نقش بسزایی در زندگی افراد با ضایعه نخاعی ایفا می کند و به عنوان مسئله ای بزرگ در کاردرمانی این افراد مطرح است. همچنین در مفهوم و تعریف و نیز جایگاه آن در توان بخشی براساس بافت و فرهنگ زندگی شخص تنوع و گستردگی دارد. فرایند تاب آوری به شدت از فرهنگ و محیط پیرامون تاثیر می پذیرد. هدف این مطالعه، مروری روایتی بر شواهد پیرامون جنبه های مرتبط با تاب آوری افراد مبتلا به ضایعه نخاعی بود.
    روش بررسی این پژوهشی مروری درباره تاب آوری افراد مبتلا به ضایعه نخاعی است. داده های مطالعه حاضر از طریق جست وجوی گسترده کلیدواژه های ضایعه نخاعی و تاب آوری و انطباق در پایگاه های اطلاعاتی الکترونیکی داخلی و بین المللی مانند گوگل اسکالر، اسکوپوس، پابمد، پروکوییست، ساینس دایرکت و ایران مدکس بین سال های 2000 تا 2015 جمع آوری شد. در مرحله اول جست وجو براساس کلیدواژه های انتخابی 1823 مقاله به دست آمد که پس از بررسی چکیده مقالات، 1756 مقاله به علت نداشتن ملاک های ورود یا تکراری بودن کنار گذاشته شد. پس از بررسی چکیده 67 مقاله، درنهایت به منظور بررسی نهایی 21 مقاله براساس ملاک های ورود به فرایند مطالعه انتخاب شد. در این بین دوازده مقاله بر عوامل زمینه ساز تاب آوری و چهار و پنج مقاله نیز به ترتیب بر روابط و مشارکت اجتماعی و انطباق روانی اجتماعی پس از ضایعه نخاعی متمرکز بود.
    یافته ها براساس مستندات بررسی شده تعاریف متنوعی از تاب آوری وجود دارد. به نظر می رسد تاب آوری کنارآمدن با شرایط پیش آمده برای فرد مبتلا به ضایعه نخاعی است؛ به نحوی که بتواند به فعالیت های روزمره خود بپردازد و از سلامت روان و تحرک اجتماعی مناسب برخوردار باشد. تاب آوری فرایندی است که با گذشت زمان و درخلال تعامل پیچیده فرد و زمینه اجتماعی وی رخ می دهد و درک می شود. در زمینه کنارآمدن با ضایعه نخاعی چهار مسیر ارائه شده است: حدود نیمی از افراد با ضایعه نخاعی تاب آوراند، 25درصد آن ها بهبودی را نشان می دهند و 12/8 و 12/5 درصد به ترتیب به آشفتگی با تاخیر و اختلال عملکرد مزمن مبتلا هستند. این انطباق به قطع متاثر از زمینه اجتماعی پیرامون فرد است؛ به گونه ای که هرگونه مشکلات محیطی می تواند تاب آوری را کاهش دهد. هرچه ارتباطات محیطی بیشتر و منسجم تر باشد، انطباق با شرایط آسان تر صورت می گیرد؛ بنابراین ضروری است در برنامه ریزی توان بخشی این افراد به تسهیل کننده های محیطی و ارتباطی توجه داشت. خانواده و شرایط مالی مناسب نقش بسزایی در تاب آوری افراد با ضایعه نخاعی ایفا می کند. افراد تاب آور انطباق بهتر و سطوح پایین تری از افسردگی در زمان ورود به توان بخشی و پذیرش بیشتر ناتوانی هنگام ترخیص و رضایت از زندگی بیشتری را نشان می دهند. بیشترین مشکلات درباره وضعیت مالی، دشواری در حمل ونقل، مناسب سازی منزل، تحصیل، ازدواج و ارتباط اجتماعی است. تاب آوری به میزان چشمگیری تحت تاثیر ویژگی های فردی و نیز شرایط اجتماعی شکل می گیرد. تاب آوری مفهومی چندبعدی و دربردارنده عوامل زمینه ای، مشارکت اجتماعی و انطباق روانی است. مذکربودن، شغل فیزیکی سبک تا متوسط پیش از آسیب، سطح تحصیلات دانشگاهی و آموزش مناسب پس از آسیب از زمینه سازهای تاب آوری و استخدام درآمدزا پس از آسیب گزارش شده است. درمقابل درک نادرست از مشکلات جسمی، شخصیت غیرفعال، نگرش منفی دربرابر مسائل و نبود حمایت های روانی اجتماعی خانواده از موانع برگشت به کار در افراد مبتلا محسوب می شود. هرچه موانع محیطی و خانوادگی پیش رو کمتر باشد، شخص از سلامت روان و به دنبال آن از انطباق بهتری برخوردار خواهد بود. عواملی نظیر شغل و تحصیلات مناسب پیش از آسیب همانند خوش بینی و مثبت اندیشی زمینه تاب آوری مناسب پس از آسیب را فراهم می کند. همچنین معنویات و خودکنترلی می تواند پیش آگهی تاب آوری را داشته باشد. البته نقش حمایتی محیط، به ویژه خانواده شخص، در این امر نیز حائز اهمیت است.
    نتیجه گیری تاب آوری در ضایعه نخاعی از نظر روان شناختی در مقایسه با زمینه جسمانی به تلاش بیشتری نیاز دارد؛ زیرا به دلیل پیشامد ناگهانی ضایعه نخاعی، برای انطباق با شرایط به زمان بیشتری نیاز است. معنویات، آموزش شیوه های مقابله با استرس، مثبت اندیشی، پشتکار و حمایت اجتماعی از سوی خانواده و دوستان تسهیل کننده های مهمی در تاب آوری افراد مبتلا به ضایعه نخاعی معرفی شده است. ازآنجایی که تاب آوری به شدت از فرهنگ و محیط پیرامون تاثیر می پذیرد. ازاین رو توصیه می شود پژوهش های بیشتری در کشورمان، به ویژه در حیطه تبیین جنبه های مرتبط با تاب آوری آن ها انجام شود.
    کلیدواژگان: ضایعه نخاعی، تاب آوری، انطباق
|
  • Seyede Somayeh Jalil, Abkenar *, Mohammad Ashori, Saeed Hasanzadeh Pages 280-289
    Objective
    The purpose of the present research was to investigate the relationship of the resources management strategies and achievement goals orientation in predicting academic achievement in students with hearing impairment.
    Materials and Methods
    The present research is a descriptive-analytical correlation study. The study population included students with hearing impairment who were aged 15-18 years. Eighty students (46 boys and 34 girls) were selected by convenient sampling method from Tehran province. The instruments of present research were resources management strategies questionnaire and achievement goals orientation questionnaire-revised. Data were analyzed by using mean, standard deviation, correlation coefficient, and stepwise regression along with SPSS (version 19).
    Results
    The normality of variables was tested. The Kolmogorov-Smirnov test showed that all variables were normal. The findings showed that resource management strategies (effort regulation and help-seeking) and achievement goals orientation (mastery approach goal and performance avoidance) have a positive and significant relationship with academic achievement (p
    Conclusion
    Variables such as resource management strategies and achievement goals orientation have a crucial role in predicting academic achievement in students with hearing impairment.
    Keywords: Resources management strategies, Achievement goals orientation, Hearing impairment
  • Maryam Rastegar, Seyyed Hosein Hoseini *, Mohammad Hosein Naser Melli, Morteza Taffah Pages 290-299
    Objective
    Walking is one of the most important activities of daily living that plays a vital role in the lives of the elderly population and can help improve their physical and mental health. Especially, the survey of ground reaction force (GRF) during walking with different speeds between young and old adults results in better perception of essential mechanisms of speed regulation during walking. Thus, the purpose of this study was to examine the effects of age and walking speeds on vertical GRF in younger and older adults.
    Materials and Methods
    The subjects of this study included 15 younger and 15 older men with a mean age of 26.46 and 70.33 years, respectively. All the subjects were healthy and randomly selected. A-10-meters walking path was considered along the laboratory, and a three-axis Kistler Force plate was placed in the middle of the track. The distance of walking start line to force plate was 4 meters. Each subject walked this 10-meters path with self-selected (100%), slow (80%) and fast (120%) speeds. The vertical GRF during walking stance phases including weight acceptance or first peak phase (FZ1), midstance or depth phase (FZ2), and heel off or second peak phase (FZ3) were measured by the Force plate at 200-Hz frequency. The data were analyzed by ANOVA with repeated measures and Bonferroni tests.
    Results
    The results showed that the effects of age (P=0.002) and speed (P=0.001) on the mean vertical GRF are significant. Also, the interaction effect of age and speed on the mean vertical GRF was significant (P=0.013). According to the Bonferroni test, in both age groups, the mean vertical GRF was significantly different between different speeds (P0.05). At self-selected and fast speeds, there were significant differences in FZ1 and FZ3 between the two groups (p0.05). In addition, there were significant differences at FZ1 and FZ3 between different speeds (p
    Conclusion
    In summary, the results of the present study showed that during walking with self-selected and fast speeds, the reaction forces of weight acceptance and heel off phases were significantly different between younger and older adults, but there was no significant difference in the reaction force of midstance phase. Moreover, in both age groups, there were significant differences among walking different speeds in the reaction forces of weight acceptance and heel off phases. It seems that lower extremity muscles strengthening in the older adults can increase walking speed and decrease falling risks and functional disabilities of these people.
    Keywords: walking speed, older adults, Younger adults, Vertical ground, reaction force
  • Seyed Sadegh Rahimi, Morteza Farazi *, Akbar Darouie, Enayatollah Bakhshi, Salman Abdi, Vahid Valinejad, Mohyeddin Teimori Pages 300-307
    Objective
    Stuttering can negatively impact the quality of life and cause psychosocial problems for individuals who stutter. The Overall Assessment of the Speaker’s Experience of Stuttering for Adults (OASES-A) is a comprehensive psychological test containing four components in which the fourth one focuses on the quality of life. The main purpose of this study is to examine the quality of life in individuals with and without stuttering, as well as the relationship (correlation) between stuttering severity and each component of OASES-A test in people who stutter.
    Materials and Methods
    Fifty-six adults with stuttering and 56 adults without stuttering participated in this cross-sectional study, and they were matched on age, sex, educational level, and vocation. The stratified random sampling method was used for the survey. The Stuttering Severity Instrument was used to evaluate the severity of stuttering through the oral reading of a 200-word (448-syllabic) text. Similarly, the quality of life was determined by the overall assessment of the speaker’s experience of stuttering. Afterward, independent t-test, Chi-square test, correlation test, Levene’s test, and Spearman’s correlation coefficient were employed to analyze the relationship between quality of life and the components of the OASES test. The data analysis was performed with SPPS version 16.
    Results
    Our results showed that the mean quality of life score of people who stutter was higher than that of non-stuttering people, and this difference was statistically significant (P0.68), gender (P>0.9), education level (P>0.65), and vocation (occupation) (P>0.92).
    Conclusion
    Based on the OASES-A characteristics, people who stutter had a lower level of quality of life. It was also found that the quality of life of people with mild and moderate stages of stuttering was better than the people at severe and very severe stages. In addition, age, gender, education, and vocation were found to affect the quality of life. Therefore, it is important to make positive changes in the psychological aspect of the assessment and treatment processes of adults with stuttering. In addition, attitude should be considered for better interactions in daily communications and to improve the quality of life.
    Keywords: Quality of life, Adult who stutter, OASES, A test, Stuttering severity
  • Paria Pourhossein Hendabad *, Mostafa Eghlima, Malihe Arshi, Zahra Taghinezhad Pages 308-317
    Objective Disability is a general concept that relate to a person's deprivations resulting from defects (disorder) disability. In other words, any lack or reduction in equal level of opportunity to participate in social life is called disability. As a result of increasing population of physical and motor disabled, which is mainly caused by genetic factors, congenital and adventitious such as trauma, accidents, diseases and aging, active social participation of a large number of people will be restricted, but on the other hand, considering ICF classification which emphasize on participation of people with disabilities, the importance of addressing the social participation of people with physical and motor disabilities will be more prominent. Thus helping the individuals with physical and motor disabilities develop their skills for good life, increased confidence in dealing with problems and also help them in development of emotions and social skills seems necessary for successful social participation. So the purpose of this study was to investigate the effectiveness of social skills training on social participation among physical and motor disabled people in educational Raad charity rehabilitation complex.
    Materials & Methods This research was semi-experimental with pre-test and post-test pattern and control group. The statistical population in this study included all students of Raad center (195 members of which 120 were females and 75 males). Sixty physical and motor disabled members were selected randomly and divided into two groups (intervention and control). Social skills program was implemented in the experiment group in 8 sessions, each of 90 min duration. To assess the social participation of participants, the social participation and demographic questionnaires were filled by the participants before the first session and after the last session. Validity and reliability for social participation were 0.788 and 0.87, respectively. The data were analyzed by software SPSS version 16. Descriptive statistics such as mean, frequency, standard deviation, and inferential statistics including Mann-Whitney U test, Levene’s test, Kolmogorov-Smirnov test, t-dependent and independent t-tests and covariance (ANCOVA) were used
    Results Significant differences were found between total social participation before and after social skills training (pConclusion According to the results of this study, holding training sessions on social skills can be effective for the physical and motor disabled people. So, it is likely that the widespread use of this intervention by professionals can relieve the limitations of participation of people with physical and motor disability.
    Keywords: Social participation, Physical disabled, Social skills
  • Fateme Bahramian, Atefeh Abootorabi, Fateme Zarezadeh *, Tahmine Rezaeian Pages 318-325
    Objective A flat foot is a complex postural deformity in which the medial longitudinal arch is decreased. It is associated with diverse symptoms and varying degrees of deformity and disability. This disorder can sometimes contribute to problems in the ankles and knee as it can alter the alignment. Conservative treatments are used to treat patients with a flat foot. One common treatment is the use of insoles with medial heel skive technique. The purpose of this study was to evaluate the effect of custom-molded insoles with new technique on pain and function in females with a flexible flat foot..
    Materials & Methods This research is a quasi-experimental study of before-and-after type that included 12 subjects with a flexible flat foot from the Social Welfare and Rehabilitation Sciences University of Tehran. To provide a negative cast, plaster cast impressions were taken for each participant’s foot. According to the method of modification (medial heel skive) that was introduced by Kirby, the positive cast of the foot was corrected. Each person received an insole with medial heel skive technique. The pain and function of each foot were evaluated with a visual analogue scale and Foot and Ankle Outcome Score before applying the treatment and at six weeks follow-up. Paired t-test and non-parametric tests were used for statistical analysis.
    Results It was found that the pain and function significantly improved after 6 weeks of using insoles with medial heel skive technique in subjects with flat foot (pConclusion According to our findings, there was a significant difference in pain and function in patients with a flat foot through medial heel skive technique. Therefore, it seems that the insoles can be an effective prescription for subjects with a flat foot.
    Keywords: Flat foot, insole, foot orthoses, medial heel skive, pain, function
  • Saeid Hassanzadeh, Fatemeh Nikkhoo * Pages 326-337
    Objective Early diagnosis and coherent rehabilitation programs play a key role in improving receptive and expressive language and communicational skills of deaf children. Communication with their parents could influence the development of languages and communication skills in these children. It is important to ensure parental involvement in the rehabilitation of deaf children as parent-therapists show the necessity for the provision of a comprehensive family-centered rehabilitation program along with the diagnosis of hearing loss and audiological and etiological evaluations.
    Materials & Methods This is an experimental study, with pre-test and post-test design. Sixty-two 0-2 years-old deaf children (30 girls and 32 boys), who either had undergone cochlear implant surgery or were candidates for cochlear implant surgery and had medical records at the Cochlear Implant Center in the Rasul Akram Hospital, were selected using purposive sampling. The subjects were then randomly divided into two groups (experimental and control groups). The subjects of the experimental group received the Navayesh parent-based comprehensive rehabilitation program in 18 group and individual sessions (6 group sessions and 12 individual sessions). To investigate early language and communication skills, the Ages and Stages Questionnaires, third edition, and the Communication and Symbolic Behavior Scales Developmental Profile were used. In addition, the Univariate and Multivariate Analysis of Covariance (MANCOVA) was used for the analysis of data.
    Results The findings of this study demonstrated that post-test average scores in communication skills increased in the experimental group compared to the control group with respect to pre-test (43.33). In addition, the MANCOVA results suggested that Navayesh comprehensive rehabilitation program was effective in increasing the scores in the areas of communication skills, expressive language, and symbolic behavior (PConclusion The results are indicative of the effect of the Navayesh parent-based comprehensive rehabilitation program on the development of early language and communication skills of deaf children. Therefore, it is recommended that this program should be used at rehabilitation centers for deaf children, aiming at training parents as the primary therapists of deaf children.
    Keywords: Parent, based Comprehensive Rehabilitation Program, Communication Skills, Language Skills, Deaf Children
  • Zeynab Seyed Nazari *, Mohammad Hassani, Ali Reza Ghaleei, Mahdi Kazemzade Beytali Pages 338-349
    Objective Political behavior in organizations is influenced by the differences in perceptions and attitudes of the staff, nature of the action, or people's perception of reality. Such behavior stems from the perception and reaction to self-interest. Different studies have showed that this behavior is an inevitable part of any human activity. Staff when asked about political behavior in the workplace, Often it related to serve their behaviors and to consider as a phenomenon dirty that the personal goals at the expense of other researchers. Such behavior may be harmful to the objectives of the organization and can be considered as a threat to the organizational effectiveness and organizational performance. If employees feel good he has deceived organizational policies, Possible show negative reactions such as annoyance, frustration, anxiety and movement. Most researchers have argued the perception of policy of stressful and harmful and potential negative effects on a wide range of business and personal consequences. Although policies may be both positive as well as negative perceptions, due to the strength of contagion in the organization venice extremely negative consequences resulting from negative policies The present study was conducted to survey the relationship of perception of organizational politics with turnover intentions, job performance, and organization citizenship behavior considering the mediating role of organizational justice.
    Methods & Materials This descriptive-analytic study consisted of a sample of 200 employees of the welfare organization and its assemblies in West Azarbaijan. Data were collected using standard questionnaires of Kacmar and Carlson’s Perception of Organizational Politics, Niehoff and Moorman’s Organizational Justice, Miller, Katerberg and Hulin’s Turnover Intentions, Williams and Anderson’s Job Performance, and Podsakoff et al.’s Organization Citizenship Behavior. Structural Equation Modeling was applied to evaluate the relationships between latent and measured variables in a conceptual model.
    Results The results showed that the politic variables had a negative significant correlation with organizational justice (r=−0.37), job performance (r=−0.14), and organization citizenship behavior (r=−0.27). A significant positive correlation was observed between politic variables and turnover (r=−0.45). A significant positive correlation was also observed between justice and job performance and organizational citizenship behavior (r=0/12, r=0.11, pConclusion We concluded that any increase in the perception of organizational politics is accompanied by an increase in the staffs’ turnover intention and a decrease in justice, job performance, and organizational citizenship behavior.
    Keywords: Organizational justice, Organizational politics, Turnover intentions, Job performance, Organizational citizenship behavior
  • Amir Rahmani Rasa, Seyyed Ali Hosseini *, Hojjatollah Haghgoo, Hamid Reza Khankeh, G.G. Ray Pages 350-359
    Objective Rehabilitation of the spinal cord injury is a continuous process needing adaptation in all aspects of life. Successful adaptation to challenging situations is called "resilience". Occupational therapists can help the person reconstruct his/ her identity and adapt by improving their resilience. It is also extensive and diverse in concept and definition. It is extremely influenced by the culture and environment. This study aims to narratively review the evidences published on the aspects related to the resilience of people with spinal cord injury.
    Materials & Methods Comprehensive electronic search of keywords including “spinal cord injury”, “resilience” and “adaptation” was done via Google Scholar, PubMed, Scopus, ScienceDirect and Pro Quest and IranMedex to find related articles published within 2000-2015 according to inclusion criteria. From the initially obtained 1823 articles, 1756 articles were omitted due to failure to satisfy the inclusion criteria or being repetitions. After actors underlying resilience and 4 and 5 articles focused on social participation and psychosocial adaptation after spinal cord injury in respect.
    Results As seen from the included documents, there are various definitions of resilience. Resilience was defined as coping with the conditions after spinal cord injury such that the person takes in his/ her activities of daily living with improved mental health and appropriate community mobility. It is also defined as the process that involves a complex interaction of the person with his/ her environment. There are four trajectories in terms with resilience. Fifty percent of people involved are resilient, 25 percent of them showed recovery, 12.8 percent showed delayed distress, and 12.5 percent have chronic dysfunction. This adaptation is definitely influenced by the surrounding social context since any environmental complication can lead to a decline in resilience. The more the environmental relations are, the simpler adaptation occurs. So, it is necessary to notice the communicative and environmental simplifiers in the rehabilitation program. Family and economic status have a significant role in the resilience of people with spinal cord injury. Resilient people with spinal cord injury have better adaptation and lower levels of depression while entering rehabilitation as well as show more acceptance of the disability during discharge and more satisfaction of their lives. The resilience is extensively impacted by the individual characteristics and social circumstances. The resilience is a multidimensional concept that includes contextual factors, social participation, and mental adaptation. Being a male, having a mild-to-moderate physical job, having a high academic level before the injury, and obtaining appropriate education after injury can lead to resilience and paid employment later. In contrast, misunderstanding of physical complications, passive personality, pessimism, and lack of psychosocial support from the family are barriers for being employed after injury. The less the family and environmental barriers are, the better mental health and adaptation is anticipated. Factors such as job and suitable education before the injury as well as optimism and positive attitude provide effective resilience later. Spirituality and self-control have a good prognosis for resilience. The supportive role of the environment, particularly of that of family members, is also important.
    Conclusion Resilience in spinal cord injury needs psychologically more attempt than the physical aspects, because it needs more time to adapt after a sudden accident. Spirituality, stress management strategies, optimism, and social support from family members and friends facilitate resilience. As resilience is impacted by the culture and environment, more studies on the explanation of the aspects related to the resilience of Iranian population is recommended.
    Keywords: Spinal cord injury, Resilience, Adaptation