فهرست مطالب

جراحی استخوان و مفاصل ایران - سال سیزدهم شماره 4 (پیاپی 53، پاییز 1394)

مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال سیزدهم شماره 4 (پیاپی 53، پاییز 1394)

  • تاریخ انتشار: 1394/10/15
  • تعداد عناوین: 9
|
  • محمود کریمی مبارکه، هومن محمدزاده عیدگاهی *، حبیبه احمدی پور صفحات 146-155
    پیش ز مینه: رباط متقاطع جلویی یکی از رباط های مهم تثبیت کننده زانو می باشد. در بازسازی این رباط، باتوجه به میزان بالای موفقیت عمل جراحی، انتخاب نوع گرافت از مباحث مورد اختلاف است. در این مطالعه، نتایج دو نوع گرافت رایج در اعمال جراحی بررسی گردید.
    مواد و روش ها
    در این کارآزمایی بالینی، 70 بیمار مراجعه کننده به مراکز درمانی کرمان در طی دوسال، در دوگروه 35 نفره کاملا مشابه، تحت عمل جراحی بازسازی رباط متقاطع جلویی با اتوگرافت چهاررشته ای سمی تندینوسوس و آلوگرافت تیبیالیس آنتریور قرار گرفتند. نتایج جراحی از نظر شلی لیگامانی، رضایت از عمل و توانایی بازگشت به کار، با استفاده از مقیاس های نمره دهی زانو شامل «لی شلم»، IKDC، KOOS وSF36 قبل و بعد از عمل ارزیابی گردید.
    یافته ها
    از نظر میانگین سنی، معاینات بالینی و پرسشنامه های ارزیابی زانو بعد از عمل جراحی شامل محدودیت اکستانسیون و فلکشن، تست های لاچمن، آنتریور و پوستریور دراور تست و ارزیابی بیمار از وضعیت خود طبق پرسشنامه های استاندارد زانو شامل شلی لیگامانی توسط دستگاه KT2000 هیچ گونه اختلاف معناداری وجود نداشت. از نظر طول مدت جراحی، بین نتایج دو نوع گرافت اختلاف معناداری مشاهده گردید.
    نتیجه گیری
    استفاده از آلوگرافت تیبیالیس جلویی در مقایسه با اتوگرافت سمی تندینوسوس برای پارگی رباط متقاطع جلویی (در بررسی کوتاه مدت) در معاینه بالینی و تست های مکانیکی نتایج مشابه داشتند؛ لیکن زمان عمل با آلوگرافت کمتر بود.
    کلیدواژگان: بازسازی، رباط متقاطع جلویی، آلوگرافت، آتوگرافت، سمی تندینوسوس
  • غلامحسین شاهچراغی، مهزاد جاوید* صفحات 156-167
    پیش
    زمینه
    فقدان «مادرزادی» تی بیا بیماری نادر است و ممکن است یک متخصص ارتوپدی در یک دوره کار هرگز با آن روبرو نشود. در این گزارش تعداد قابل ملاحظه ای از این ضایعه نادر ارائه شده است. ساق و پا در بیشتر موارد حفظ شد و عمکلرد بیمار به طور دقیق ارزیابی گردید.
    مواد و روش ها
    تعداد 36 بیمار (19 دختر و 17 پسر) با 48 نقصان تی بیا بررسی بالینی و پرتونگاری شدند. میانگین سنی بیماران 12 سال بود. کیفیت زندگی (PQL) و «وضعیت رضایت والدین» ارزیابی شد. نوع و تعداد جراحی های انجام شده، تاخیر احتمالی کودکان برای انجام وظایف مدرسه و همچنین نوع کفش مورد استفاده بررسی شدند.
    یافته ها
    مدت زمان پیگیری 9 سال بود. 48 مورد همی ملیا تی بیا در تقسیم بندی «جونز» (Jones) شامل 14 مورد تیپ یک، 16 تیپ دو، 11 تیپ چهار و 7 مورد غیرقابل طبقه بندی؛ و با تقسیم بندی «وبر» (Weber) عبارت از 16،11،6،1 و 14 به ترتیب تیپ های I،II،III،IV،VII بودند. ده عضو (8 بیمار) قطع گردید و جراحی «بازسازی» در 38 ساق (28 بیمار) انجام شد. جراحی های عمده «بازسازی » شامل سینوستوزیس تی بیا و فیبولا، هم راستا کردن ساق پا و مچ پا و بلند کردن کوتاهی با تکنیک ایلی زاروف بود. دو مورد جوش نخوردن سینوستوز و 6 مورد خشکی زانو وجود داشت. پوشش پا در گروه «بازسازی» 12 مورد کفش عادی و 18 مورد کفش های تغییر یافته یا شکل داده شده بودند. نمره کیفیت زندگی در گروه «بازسازی شده» 68 و بیش از گروه قطع عضو بود.
    نتیجه گیری
    بازسازی ساق همراه با نگاه داشتن پا در همی ملیا تی بیا در بیشتر موارد می تواند کارآیی خوب و رضایت بیمار را به همراه داشته باشد.
    کلیدواژگان: تیبیا، بدشکلی مادرزادی ساق، اندام تحتانی، ناهنجاری، نقص مادرزادی
  • سید عارفط سید عارف حسینی فرادنبه، نیما جمشیدی * صفحات 168-176
    پیش
    زمینه
    یکی از مهم ترین چالش های بعد از عمل جراحی ورتبروپلاستی و کایفوپلاستی، تمرکز تنش در ناحیه تماس میان سیمان استخوانی و استخوان اسفنجی است که باعث ایجاد درد، مرگ سلولی و تداوم شکست های میکروسکوپی می گردد. در این مطالعه روش جدید درمان مهره با ساختار شش ضلعی منتظم متخلخل ارائه گردید و رفتار مکانیکی مهره درمان شده با این ساختار با مهره های درمان شده به روش های ورتبروپلاستی و کایفوپلاستی مقایسه گردید.
    مواد و روش ها
    تعداد 10 مهره گوسفندی در پنج گروه دوتایی شامل مهره سالم، ورتبروپلاستی، کایفوپلاستی و مهره درمان شده با ساختار شش ضلعی فولادی و برنجی تهیه شد. مقایسه رفتار مکانیکی مهره درمان شده با ساختار شش ضلعی با مهره های درمان شده به روش های ورتبروپلاستی و کایفوپلاستی تحت بارگذاری استاتیکی توسط دستگاه آزمون مکانیکی صورت پذیرفت.
    یافته ها
    میزان جابجایی مهره با ساختار شش ضلعی منتظم متخلخل، تا قبل از رسیدن به استحکام نهایی (4.5-3.5 کیلونیوتون)، 6-5.5 میلی متر بود. میزان جابجایی برای مهره درمان شده با ورتبروپلاستی و کایفوپلاستی 3-2.6 میلی متر بود. در مهره درمان شده با ساختار شش ضلعی منتظم متخلخل در مقایسه با نمونه های ورتبروپلاستی و کیفوپلاستی بهبود رفتار مکانیکی مشاهده شد.
    نتیجه گیری
    افزایش چقرمگی مهره درمان شده با ساختار شش ضلعی، منجر به کاهش تنش در صفحات انتهایی مهره و کاهش فشار درون دیسک بین مهره ای می شود و خطر بروز شکست در مهره های مجاور را کاهش می دهد.
    کلیدواژگان: ورتبروپلاستی، کایفوپلاستی، ستون فقرات، استیل
  • اصغر علمی، علیرضا روحانی، علی تبریزی *، رسول قلی زاده، فرزین میرزاطلوعی صفحات 177-182
    پیش
    زمینه
    شکستگی سوپراکوندیل هومروس شایع ترین شکستگی آرنج در اطفال می باشد و حدود 16% شکستگی های اطفال را به خود اختصاص می دهد. حفظ پایداری قطعات جا انداخته شده در دو سمت لترال و مدیال از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از این مطالعه مقایسه دو روش پین گذاری «متقاطع لترال» (لترال از بالا و از پایین شکستگی) و «متقاطع لترال مدیال» بود.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه مقطعی، 140 کودک (63 پسر، 77 دختر) با شکستگی سوپراکوندیل هومروس در یک مرکز درمانی تبریز بررسی شدند. کودکان در دو گروه 70 نفره همسان از نظر سن، جنس و تیپ شکستگی، با دو روش پین گذاری «متقاطع «لترال» و «لترال مدیال» درمان شدند. عوارض و نتایج درمان در دو روش مقایسه گردید.
    یافته ها
    . آسیب عصب اولنار در روش متقاطع مدیال و لترال 4.3% بود و در روش متقاطع لترال در هیچ موردی وجود نداشت. نیاز به جراحی مجدد و از دست رفتن پایداری به ترتیب 2.9% و 1.4% بود و بین دو روش تفاوت آماری معنی دار وجود نداشت. عفونت محل تعبیه پین ها در دو گروه 4.3% و 12.9% بود و بین دو گروه تفاوت معنی دار مشاهده نگردید. در روش پین گذاری متقاطع لترال، کوبیتوس واروس در 9/2% و در روش مدیال در یک مورد مشاهده شد.
    نتیجه گیری
    هر دو روش پین گذاری متقاطع لترال و لترال همراه مدیال، در ایجاد پایداری و حفظ جااندازی مناسب می باشند ولی احتمال آسیب عصب اولنار در روش متقاطع لترال از بین می رود و از این نظر اطمینان بیشتری وجود دارد.
    کلیدواژگان: هومروس، شکستگی هومرال، تثبیت شکستگی، کودک
  • محمدعلی محسنی *، علیرضا صادق پور، صنم محسنی صفحات 183-187
    پیش
    زمینه
    پروگزیمال فمور دارای یک آناتومی پیچیده است. شکستگی های پروگزیمال فمور طیف وسیعی را در برمی گیرد و با موربیدیتی و مورتالیتی فراوانی همراه است. این شکستگی ها جزء شایع ترین شکستگی های اندام تحتانی است و در افراد جوان و مسن می تواند رخ دهد. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط سن و جنس این بیماران با انواع شکستگی های پروگزیمال فمور در محل های مختلف آناتومیک است.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه توصیفی گذشته نگر، 5000 مورد شکستگی پروگزیمال فمور (39.5 % مرد، 5/60% زن) در طی 5 سال در یک مرکز آموزشی در تبریز مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات جمعیت شناسی بیماران، علت تروما و نوع شکستگی از پرونده های بیماران استخراج، طبقه بندی و تحلیل شدند.
    یافته ها
    میانگین سنی بیماران 12.3±73.2 سال (100-32 سال) بود. شکستگی های اینترتروکانتریک در زنان نسبت به مردان بیشتر (70% در مقابل 60%)، و شکستگی های ساب تروکانتریک و گردن فمور در مردان بیشتر رخ داده بود (31% در مقابل 27%). در سن بالای 65 سال، 91% شکستگی ها اینترتروکانتریک، و در زیر 65 سال فراوانی شکستگی های ساب تروکانتریک و گردن فمور بیشتر بود.
    نتیجه گیری
    بروز شکستگی های اینترتروکانتریک، در افراد مسن و بالای 65 سال بیشتر است. زنان بیشتر در معرض خطر شکستگی پروگزیمال فمور قرار دارند. شکستگی های ساب تروکانتریک و گردن فمور اغلب در افراد جوان رخ می دهد.
    کلیدواژگان: شکستگی مفصل ران، جمعیت شناسی، پوکی استخوان، شکستگی گردن فمور
  • محمدرضا عفت پرور، نیما جمشیدی *، علیرضا کریمیان، شیروان رستگار صفحات 188-196
    دریل کاری استخوان یکی از اصلی ترین فرایند ها در جراحی ارتوپدی می باشد و از این کار در راستای اهداف متعددی استفاده می شود. ثابت کردن استخوان جهت اصلاح شکستگی یا جوش نخوردگی ها، اصلاح دفورمیتی یا بدجوش خوردگی ها و بلند کردن استخوان، اصلی ترین موارد استفاده از ثابت کننده های داخلی و خارجی می باشند و از آنجا که جهت کارگذاری این موارد از دریل استفاده می شود، لیکن نتیجه دریل کاری نیز کاربرد بسیار زیاد دارد. یکی از اصلی ترین مشکلات موجود در حین دریل کاری استخوان، افزایش دمای مته و انتقال حرارت به استخوان می باشد که همین اتفاق می تواند عامل ایجاد نکروز حرارتی در استخوان و منجر به مرگ سلول های استخوانی گردد.
    کلیدواژگان: دریل کاری، استخوان، نکروز، نکروز حرارتی استخوان، تثبیت شکستگی
  • صفحات 197-208
    قسمت دهم: محیط جراحی
    روسای جلسه: دکتر جواد پرویزی؛ دکتر تورستن گرک
  • صفحات 210-229
    بیست و سومین کنگره سالانه انجمن جراحان ارتوپدی ایران در 13 لغایت 17 مهر 1394 برگزار گردید و تمامی خلاصه مقالات در این قسمت ارائه شده است.
|
  • Mahmood Karimi Mobarakeh, Hooman Mohammadzadeh Eiedgahi *, Habibeh Ahmadipour Pages 146-155
    Background
    Anterior cruciate ligament (ACL) is one of the major stabilizing ligaments of the knee. ACL reconstruction usually has high success rate. The choice of graft in ACL reconstruction has been a source of controversy. This study compares the outcome of two commonly used grafts.
    Methods
    Seventy patients with ACL tear among the cases referring to training hospitals of Kerman, Iran from 2013 to 2015 were studied. The patients underwent reconstruction, using, randomly, either the "four-fiber semitendinosus autograft" or tibias abterior allograft". The Lysholm, IKDC, KOOS and SF36 scores were evaluated for comparing clinical stability examination, laxity, subjective satisfaction, and return to work before and after surgery.
    Results
    The two groups were the same in term of age, range of motion, knee flexion, IKDC, KOOS, Lysholm scores as well as SF36. The ligament laxity did not show a significant difference either. The operative time was significantly different between two groups (p
    Conclusions
    ACL reconstruction with tibias anterior allograft has similar clinical, functional and stability results as semitendinosous autograft in a short time follow-up; although the operation time was shorter in allograft group.
    Keywords: Reconstruction, Anterior cruciate ligament, Autograft, Allograft, Semitendinosus
  • Gholam Hossain Shahcheraghi, Mahzad Javid * Pages 156-167
    Background
    The congenital absence of the tibia is a rare disease, and an orthopaedic surgeon may not encounter such cases during the course of his/her career. This is the largest report to date of the management of such cases by a single surgeon. The foot and leg were persevered in the majority of the cases, and a functional evaluation system was used to report outcomes.
    Methods
    Thirty-six patients (19 girls, 17 boys) with 48 tibial deficient limbs were evaluated clinically and radiographically. The mean age of patients was 12 years old. The patients or their parents filled out the Pediatric Quality of Life and the parents’ satisfaction forms. The surgical interventions performed, and their effects on school attendance and the shoe type they wore were documented.
    Results
    The mean time of follow-up was 9 years. The 48 limbs included 14 type I, 16 type II, 11 type IV, and 7 unclassified by using the Jones classification; and 6 type I, 11 type II, 16 type III, 1 type IV, and 14 type VII by using the Weber classification. Primary amputation was performed in 10 limbs (8 patients) and limb preservation surgery on 38 legs (28 patients). Tibiofibular synostosis, centralization of the ankle, and Ilizarov lengthening were the most common procedures. Non:union: of tibiofibular synostosis (2 cases) and knee stiffness (6 cases) were the main complications. Among the reconstructed limbs, 12 were in regular and 18 in modified shoes. The Pediatric Quality of Life of 68 points in the reconstructed group was a significant achievement, and it was also better than the score of patients who had undergone amputation.
    Conclusions
    Reconstruction of tibial hemimelia with foot preservation provides good functional outcome in the majority of cases.
    Keywords: Tibia, Congenital limb deformities, Lower limb, Abnormalities, Congenital defect
  • Seyed Aref Hosseini Faradonbeh, Nima Jamshidi * Pages 168-176
    Background
    One of the most important challenges after vertebroplasty (VP) and kyphoplasty (KP) is the stress concentration at the junction of bone and cement which would cause not only pain, but also new microfractures or osteonecrosis. We would like to present a new concept of using hexagonal porous structure. This model is tested biomechanically in comparison with vertebrae treated with VP and KP.
    Methods
    Ten Ovine vertebrae were divided into 5 groups - 2 in each group: the groups included normal vertebrae, VP, KP and vertebrae treated by hexagonal porous structure as metal pearls (steel or brass). These vertebrae were all put under mechanical static pressure. The displacement and yield points were compared in the 5 groups.
    Results
    The hexagonal metal treated vertebrae showed a displacement of 5.5-6 mm before reaching the ultimate strength of 3.5-4.5 KN. This displacement for VP and KP was 2.5-3 mm. The improvement of mechanical behavior was observed in vertebrae treated by hexsgonal metal pearls compared to those treated by the VP and KP.
    Conclusions
    The toughness vertebrae by hexsgonal metal pearl treatment increases and this will reduce the stress in vertebral end plates and interdiscal pressure. This would reduce the chance of fracture in the adjacent vertebrae.
    Keywords: Vertebroplasty, Kyphoplasty, Spine, Steel
  • Asghar Elmi, Alireza Rouhani, Ali Tabrizi *, Rasoul Golizadeh, Fardin Mirzatolouei Pages 177-182
    Background
    Supracondylar humerus fracture is the most common elbow fracture in children and accounts for about 16% of pediatric fractures. To maintain stability in the reduced segment in medial and lateral columns is an important treatment concept. The aim of this study was to compare two methods of proximal distal lateral pinning with medial and lateral cross pinning.
    Methods
    In a cross-sectional study, 140 children (63 boys, 77 girls) with supracondylar humerus fracture were evaluated in a training center in Tabriz, Iran. The mean age was 5.04 years. The cases were divided into two groups (each 70 patients), matched for age, sex and type of fracture and were treated with two above methods. Complications and outcomes were copmpared.
    Results
    Ulnar nerve lesion in the medial and lateral cross technique was 4.3%, and none in the group done by all lateral pin technique. The need for further surgery and loss of stability was 2.9% and 1.4% respectively with no statistical difference. Pin site infection around the pins was 4.3% and 12.9% percent respectivly. Cubius varus deformity rate was 2.9% in lateral cross pinning and 4/1% in medial lateral cross pinning.
    Conclusions
    Proximal distal cross pinning technique for suprocondylar humerus fracture is comparable to medial and lateral cross pinning in terms of stability in maintaining a good reduction. The possibility of ulnar injury is negated in cross-lateral technique.
    Keywords: Humerus, Humeral fractures, Fracture fixation, Child
  • Mohammad Ali Mohseni *, Alireza Sadeghpour, Sanam Mohseni Pages 183-187
    Background
    The proximal femur has a complex anatomy and its fracture is associated with high frequency of morbidity and mortality. These fractures are one of the common lower extremity fractures that may occur in young or old people. The aim of this study was to investigate the relationship between age and sex of the patients with proximal femoral fractures in different anatomical locations.
    Methods
    In a retrospective study, 5000 registered proximal femur fracture (39.5 men, 60.5 women) were studid in a 5-year period in a teaching hospital in Tabriz-Iran. The demographic information, mechanism of trauma and type of proximal femur fracture were extracted from the medical records. The information was classified and analyzed.
    Results
    Average age of patients was 73.2 ±12.3 years old (32-100 yrs old). Intertrochanteric fracture was seen more in women than men (70% vs 60%). The sub-trochanteric and femoral neck fractures occurred more in men (31% vs. 27%). 91% of fractures were intertrochanteric in patients over 65 years of age, and most of subtrochantric fractures happened below 65 years of age.
    Conclustions: The intertrochanteric fracture is occurred more in the elderly and in ages above 65 years. Women are at greater risk of proximal femur fractures. The trochanteric and femoral neck fractures often occur in young people.
    Keywords: Hip fractures, Demography, Osteoporosis, Femoral neck fractures
  • Mohammadreza Effatparvar, Nima Jamshidi *, Alireza Karimian, Shirvan Rastgar Pages 188-196
    Bone Drilling is one of the most essential procedures in orthopaedic surgery and it is executed for various purposes. Fixing the bone in fractures, non:union:, deformities, mal:union:, and cosmetic lengthening corrections, are the main purpose for internal and external fixations. In both internal and external fixations, use of pins or screws drilling becomes necessary. One of the important issues we face while drilling, is heat escalation of the drill and its transference to the bone causing thermal osteonecrosis.
    Keywords: Drilling, Bone, Necrosis, Osteonecrosis, thermal, Fracture fixation
  • Pages 197-208
    Tenth Section: Operative Environment
    Chairmen: Javad Parvizi MD, FRCS; Thorsten Gehrke, MD
  • Pages 210-229
    The abstracts of 23rd Congress of Iranian Orthopaedic Association from 5 to 9 October, 2015.