فهرست مطالب

دانش علفهای هرز - سال دوازدهم شماره 2 (پاییز و زمستان 1395)

نشریه دانش علفهای هرز
سال دوازدهم شماره 2 (پاییز و زمستان 1395)

  • تاریخ انتشار: 1395/12/01
  • تعداد عناوین: 8
|
  • ستار جاوید، حسن علیزاده، محمدرضا جهانسوز، فرشید نورالوندی صفحات 121-131
    این آزمایش به منظور مطالعه اثرات باقیمانده (فراهمی زیستی) برخی علف کش های رایج مورد استفاده در گندم بر روی گیاه زراعی ذرت (Zea mays L.) کشت شده پس از گندم صورت گرفت. آزمایش در سال زراعی 1390 و تحت شرایط روش های مختلف خاک ورزی در مزرعه آموزشی و پژوهشی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران واقع درکرج اجراء شد. تیمارهای خاک ورزی عبارت بودند از: خاک ورزی مرسوم، کم خاک ورزی و بدون خاک ورزی. تیمارهای علف کشی عبارت بودند از: 1- بروموکسینیل+ ام سی پی ای 5/1 لیتر در هکتار، 2- تریاسولفورون + دای کامبا 150 گرم در هکتار، 3- یدوسولفورون متیل سدیم+مزوسولفورون 400 گرم در هکتار، 4- مت سولفورون متیل + سولفوسولفورون گرم در هکتار، 5- کلودینافوپ پروپارژیل + تری بنورون متیل به ترتیب 20 گرم و 8/0 لیتر در هکتار و 6- شاهد بدون مصرف علف کش . برای آزمایش های زیست سنجی از دو عمق سطحی (5/12-0 سانتی متر) و تحتانی (25-5/12 سانتی متر) خاک نمونه گیری انجام شد. زیست سنجی بر روی گیاهان شاهی (Lepidium sativum) به عنوان گیاه محک و ذرت (Zea mays) انجام شد. درصد رویش، وزن خشک و ارتفاع شاهی و ذرت ارزیابی شد. نتایج نشان داد که نوع روش خاک ورزی با فراهمی زیستی علف کش در ارتباط بود؛ فراهمی زیستی علف کش در روش بدون خاک ورزی حداقل بود. بر اساس شاخص فراهمی زیستی، به ترتیب علف کش های تریاسولفورون + دای کامبا ، یدوسولفورون متیل سدیم+مزوسولفورون و مت سولفورون متیل + سولفوسولفورون بیشترین میزان ماندگاری را نشان دادند. بنابراین ممکن است به محصول بعدی در تناوب آسیب بزنند، هر چند گیاه ذرت نسبت به بقایای مت سولفورون متیل + سولفوسولفورون در خاک متحمل بود. از طرف دیگر علف کش های بروموکسینیل+ ام سی پی ای و کلودینافوپ پروپارژیل + تری بنورون متیل فعالیت زیستی بسیار ناچیزی در خاک داشتند و بعید به نظر می رسد که باعث ایجاد مشکل جهت گیاهان بعدی در تناوب شوند.
    کلیدواژگان: زیست سنجی، بدون خاک ورزی، کم خاک ورزی، باقیمانده علف کش، تناوب
  • حمیدرضا ساسانفر *، مهدی راستگو، اسکندر زند، عبدالرضا باقری، محمدحسن راشد محصل صفحات 133-150
    یولاف وحشی زمستانه یکی از علف های هرز مهم و مشکل ساز مزارع گندم ایران می باشد. علف کش های بازدارنده استیل کوآنزیم آکربوکسیلاز (ACCase) به طور وسیعی برای کنترل یولاف وحشی در ایران استفاده می شوند. این روند باعث بروز مقاومت این علف هرز به این گروه از علف کش ها شده است. به منظور بررسی سطح مقاومت به علف کش کلودینافوپ-پروپارژیل (EC 8%)، آزمایش دوز-پاسخ با 10 مقدار (از 0 تا 32 برابر مقدار توصیه شده (64 گرم ماده موثره در هکتار)) روی 15 توده یولاف وحشی مقاوم و یک توده حساس جمع آوری شده از استان های فارس و خوزستان انجام شد. همچنین جهت ارزیابی مکانیسم مقاومت مبتنی بر محل هدف از روش CAPS و dCAPS استفاده شد. بر اساس نتایج آزمایش دوز-پاسخ سطح مقاومت به کلودینافوپ-پروپارژیل در سه توده M2، M3، S4 از فارس و توده R5 از خوزستان بسیار بالا بود. به طوری که این توده ها حتی با کاربرد مقدار 32 برابر مقدار توصیه شده نیز کنترل نشدند. شاخص مقاومت در این توده ها بر اساس بالاترین شاخص برآورد شده (در توده AN13) بیش از 93/21 بود. سه توده M1، S1 و F3 از فارس نیز مقاومت متوسطی (5-10) به علف کش نشان دادند. بر اساس نتایج آزمایش مولکولی، دو جهش ایزولویسین-1781-لویسین و ایزولویسین-2041-آسپاراژین در توده های مقاوم شناسایی شد. ارزیابی نتایج آزمایش دوز-پاسخ و مولکولی نشان داد که در توده های M2 و R5 جهش ایزولویسین-2041-آسپاراژین و در توده R5 به همراه شش توده از فارس شامل S1، S2، S3، S4، ES1 و توده AN13 از خوزستان جهش ایزولویسین-1781-لویسین رخ داده است. این اولین گزارش وجود همزمان این دو جهش در یک توده یولاف وحشی در دنیا می باشد. نکته قابل توجه این بود که توده های M2 و R5 مقاومت بسیار بالایی به کلودینافوپ-پروپارژیل داشتند که با توجه به گزارش های موجود، جایگزینی ایزولویسین-2041-آسپاراژین مرتبط با بروز مقاومت سطح بالا به علف کش کلودینافوپ-پروپارژیل و احتمالا علف کش های دیگر از خانواده فوپ ها در یولاف وحشی می باشد.
    کلیدواژگان: بازدارنده ACCase، روش های CAPS و dCAPS، شاخص مقاومت، مقاومت به علف کش
  • علی اصغر چیت بند، رضا قربانی، محمدحسن راشد محصل، محمدعلی باغستانی، محبوبه نبی زاده صفحات 151-169
    به منظور تشخیص چگونگی تحت تاثیر قرار گرفتن منحنی کاتسکی و پارامترهای آن، دو آزمایش دز- پاسخ جهت اندازه گیری فلورسنس کلروفیل توسط علف کش های دس مدیفام+ فن مدیفام+ اتوفومیست و کلریدازون و کلوپیرالید بر روی دو گونه علف هرز تاج خروس ریشه قرمز و تاج ریزی سیاه در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی در سال 1392 انجام شد. بر پایه نتایج ارزیابی چشمی، علف هرز تاج ریزی سیاه بالاترین حساسیت را نسبت به علف کش دس مدیفام + فن مدیفام + اتوفومیست نشان داد، بطوریکه کاربرد 25/308 گرم ماده موثره در هکتار از این علف کش منجر به کنترل 100% این علف های هرز در 21 روز پس از کاربرد علف کش شده بود. نتایج آزمایشات کلروفیل فلورسنس نشان داد شدت اثر کاربرد هر یک از علف کش های فوق در علف هرز تاج ریزی سیاه بیشتر از علف هرز تاج خروس ریشه قرمز بود. بطوریکه منحنی کاتسکی در چهار ساعت پس از اعمال علف کش دس مدیفام+ فن مدیفام+ اتوفومیست از همان اولین دز کاربردی در هر دو علف هرز بصورت صاف و خطی درآمده درحالیکه علف کش کلریدازون در علف هرز تاج ریزی سیاه از همان اولین دز بکار رفته 25/81 گرم ماده موثره در هکتار و در علف هرز تاج خروس ریشه قرمز از دز کاربردی 325 گرم ماده موثره در هکتار تا حداکثر دز 2600 گرم ماده موثره در هکتار، میزان فلورسنس را کاهش داد. براساس مشاهدات چشمی، علف کش کلریدازون تاثیر معنی داری بر کنترل علف های هرز تاج ریزی سیاه و تاج خروس ریشه قرمز داشت و نیز علف کش کلوپیرالید علف هرز تاج ریزی سیاه را بهتر از تاج خروس ریشه قرمز کنترل کرد. کاربرد علف کش کلوپیرالید در دز کاربردی 240 گرم ماده موثره در هکتار در علف هرز تاج خروس ریشه قرمز و نیز در دزهای 180 و 240 گرم ماده موثره در هکتار علف هرز تاج ریزی سیاه میزان فلورسنس را کاهش داده و منحنی کاتسکی را بصورت خطی صاف و مستقیم تبدیل کردند. در بین پارامترهای فلورسنس، تغییرات نسبی فلورسنس در مرحله (Fvj) J و مساحت بین منحنی کاتسکی و(Area) Fm به شدت کاهش پیدا کردند.
    کلیدواژگان: دز، پاسخ، دستگاه فتوسنتزی، تغییرات نسبی فلورسنس، مشاهدات چشمی، منحنی کاتسکی
  • سیروس حسن نژاد، سهیلا پورحیدرغفاری صفحات 171-183
    شناسائی و مطالعه شاخص های جمعیتی علف های هرز مزارع و باغات گام اصلی در مدیریت این گیاهان ناخواسته است. هدف از مطالعه حاضر، شناسائی و بررسی شاخص های جمعیتی، تشابه و پراکنش گونه های علف هرز است. بدین منظور، نمونه برداری هایی بصورت شبکه ای (5 متر × 5 متر) توسط کوادرات های 5/0 متر × 5/0 متر در 13 قطعه مختلف باغ گیاه شناسی دانشگاه تبریز انجام شد. در مجموع، 52 گونه علف هرز از 25 خانواده گیاهی در قطعات مختلف این باغ شناسایی شد. گندمیان (Poaceae) و کاسنی ها (Asteraceae) بترتیب با شاخص اهمیت خانوادگی 1/113 و 19/54 غالب ترین تیره های گیاهی باغ مذکور بودند. جو موشی (Hordeum murinum) و جاروعلفی بامی (Bromus tectorum) با شاخص غالبیت نسبی 38/73 و 11/35، بترتیب اولین و دومین علف هرز گراس غالب بودند. باباآدم (Arctium lappa) و سیزاب ایرانی (Veronica persica) با شاخص غالبیت نسبی 61/44 و 97/23، بترتیب اولین و دومین علف هرز دولپه غالب بودند. بیشترین و کمترین تنوع گونه ای به ترتیب با شاخص شانون- وینر 41/2 و 61/0، در قطعات 13 و 7 مشاهده شد. بیشترین و کمترین تعداد گونه به ترتیب در قطعات 2 و 5 مشاهده شد. بالا بودن شاخص غالبیت سیمپسون (78/14) در قطعه 1 نشان از حضور گونه های مهاجم و کاهش تنوع گونه ای در این قطعه دارد. سس درختی (Cuscuta monogyna)، به عنوان انگل شاخساره با شاخص غالبیت نسبی 55/3، از گونه های نادر ولی خطرناک باغ است. حضور این علف هرز انگلی تنها در یک قطعه از 13 قطعه مورد مطالعه، اعلام خطر برای ممانعت از پراکنش آن به سایر قطعات می باشد.
    کلیدواژگان: باغ گیاه شناسی، تنوع گونه ای، علف هرز، غنا، غالبیت نسبی
  • سید آسیه خاتمی، محمدتقی آل ابراهیم، رقیه مجد صفحات 185-198
    به منظور بررسی اثر دز و زمان های کاربرد علف کش ریمسولفورون بر کنترل برخی علف های هرز و عملکرد غده سیب زمینی، آزمایشی مزرعه ای در نزدیکی اردبیل در سال 1393 انجام شد. تیمارهای مورد بررسی شامل مقادیر مختلف علف کش ریمسولفورون (صفر، 5، 10، 20، 30، 40 و 50 گرم ماده موثره در هکتار) و کاربرد علف کش ریمسولفورون در مراحل مختلف رشدی سیب زمینی (سبز شدن، استولون زایی و حجیم شدن غده) بودند. همچنین یک تیمار وجین کامل (بدون علف هرز) به عنوان شاهد برای صفات مربوط به عملکرد در نظر گرفته شد. تجزیه های آماری نشان داد کاربرد ریمسولفورون به میزان 50 گرم ماده موثره در هکتار، باعث کاهش زیست توده علف های هرز به میزان 6/94 درصد نسبت به شاهد بدون وجین (با علف هرز) شد. که با دزهای 30 و 40 گرم ماده موثره در هکتار اختلاف آماری معنی داری نداشت. از بین زمان های کاربرد ریمسولفورون در مراحل مختلف رشدی سیب زمینی، مرحله سبز شدن سیب زمینی بالاترین درصد کاهش زیست توده علف های هرز را ایجاد کرد. از سویی دیگر، کاربرد ریمسولفورون به میزان 50 گرم ماده موثره در هکتار در مرحله سبز شدن سیب زمینی، بالاترین متوسط وزن غده در بوته، عملکرد تک بوته و عملکرد کل غده در هکتار را ایجاد کرد. که با دزهای 30، 40 و 50 گرم ماده موثره در هکتار اختلاف آماری معنی داری نداشت. نتایج ارزیابی چشمی بوته های سیب زمینی نشان داد که ریمسولفورون کمترین خسارت را به سیب زمینی وارد کرد که قابل چشم پوشی بود.
    کلیدواژگان: اجزای عملکرد، دز - پاسخ، وزن خشک علف های هرز
  • فریبا میقانی، نوشین نظام آبادی، محمدرضا کرمی نژاد، ناصر جعفر زاده صفحات 199-209
    به منظور کنترل شیمیایی سس زراعی (Cuscuta campestris Yun.) که در مزارع چغندرقند (Beta vulgaris L.) کشور در حال گسترش است، آزمایشی با علف کش های پس رویشی متالاکلر (با نام تجاری دوآل گلد) 1، 2، 5/2 و 3 لیتر، پروپیزامید با دو فرمولاسیون سوسپانسیون غلیظ با نام تجاری برست و فرمولاسیون پودر مرطوب شونده با نام تجاری کرب 1، 5/1، 2 و 5/2 لیتر/کیلوگرم و اتوفومزات (با نام تجاری اتو) 1، 5/1، 2 و 5/2 لیتر انجام شد. کارایی علف کش ها در کنترل سس زراعی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 17 تیمار و چهار تکرار در گلخانه موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور و 16 تیمار در مزارع تحقیقاتی واقع در کرج و ارومیه بررسی شد. تیمارها در مرحله چهار برگی چغندرقند و قبل از اتصال سس زراعی به آن اعمال گردیدند.کارایی تیمارهای علف کش بر وزن تر و خشک سس زراعی و عملکرد چغندرقند ارزیابی شد. نتایج گلخانه نشان داد پروپیزامید برست 5/2 لیتر/کیلوگرم در هکتار به عنوان بهترین تیمار، منجر به بیشترین کاهش وزن تر و خشک سس زراعی (93 تا 99 درصد نسبت به شاهد آلوده به سس زراعی) و بیشترین افزایش وزن تر و خشک (51 تا 94 درصد) اندام هوایی چغندرقند رقم رسول مشاهده شد. بر اساس نتایج پژوهش مزرعه ای نیز پروپیزامید 2 تا 5/2 لیتر/کیلوگرم در هکتار و اتوفومزات 5/2 لیتر در هکتار، بهترین تیمارها در کاهش وزن تر و خشک سس زراعی (کاهش 52 تا 93 درصدی نسبت به شاهد آلوده به سس زراعی) و افزایش عملکرد چغندرقند (حداقل 43 درصد) بودند. از آنجایی که کاربرد فرمولاسیون سوسپانسیون کپسوله (SC) بدلیل انحلال راحت تر در آب و عدم ایجاد ریزگرد هنگام اختلاط با آب ارجحیت دارد، می توان پروپیزامید برست 2 تا 5/2 لیتر و اتوفومزات 5/2 لیتر در هکتار را برای کنترل سس زراعی در چغندرقند توصیه کرد.
    کلیدواژگان: فرمولاسیون، علف کش پس رویشی، علف هرز انگل، مدیریت شیمیایی
  • رسول فخاری، احمد توبه، محمد تقی آل ابراهیم، محمدعلی باغستانی، اسکندر زند صفحات 211-220
    به منظور بررسی تاثیر گیاه پوششی و زمان کاشت آن بر جمعیت علف های هرز و عملکرد ذرت در دو نظام کم خاک ورزی و مرسوم، آزمایشی با کشت ماشک گل خوشه ای، شبدر ایرانی، چاودار و شاهد (بدون گیاه پوششی، بدون وجین علف هرز) در سه تاریخ کاشت (1 مهر، 15 مهر و 30 مهر) با کشت ذرت رقم زودرس (108) در شرایط کم خاک ورزی (در سال1393-1392) و کشت ذرت رقم دیررس (704) در شرایط خاک ورزی مرسوم (در سال 1394-1393) در موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج انجام گرفت. نتایج نشان داد در هر دو سال در اولین تاریخ کاشت، گیاهان پوششی با تولید زیست توده بیشتر، جذب نیتروژن، تولید بقایا و در نتیجه تولید مواد آلی بیشتر و افزایش حاصلخیزی خاک پس از انجام خاکورزی، موجب بهبود شرایط در جهت رشد گیاه ذرت و علف های هرز شده ولی در تاریخ کاشت های دوم و سوم احتمالا محدودیت میزان نیتروژن خاک موجب کاهش عملکرد و اجزای عملکرد ذرت و رشد علف های هرز گردید. در شرایط کم خاک ورزی چاودار (34 درصد) و در خاکورزی مرسوم، هر سه گیاه پوششی (به طور میانگین 53 درصد) موجب کاهش زیست توده علف های هرز گردیدند. بطور کلی بین دو سیستم خاکورزی، درصد کربن آلی در کم خاک ورزی بیشتر از خاک ورزی مرسوم بود. از نظر نیتروژن جذب شده در هر دو نوع خاکورزی انجام شده بیشترین میزان مربوط به تیمار چاودار بود. عملکرد دانه ذرت رقم زودرس ذرت در تیمار مربوط به چاودار (304/5 تن بر هکتار) در کم خاک ورزی و عملکرد دانه رقم دیررس ذرت در تیمار شبدر ایرانی (298/9 تن بر هکتار) در خاک ورزی مرسوم بیشتر بود.
    کلیدواژگان: چاودار، کم خاک ورزی، مواد آلی، نیتروژن خاک
  • ارسطو عباسیان، علی نخ زری مقدم، همت الله پیردشتی، ابراهیم غلامعلی پور علمداری صفحات 222-235
    این تحقیق در پاییز 1392 به صورت کشت مخلوط دو گیاه سیر و نخود فرنگی در دو منطقه گنبدکاووس و ساری، جهت ارزیابی تغییرات تنوع، جمعیت و زیست توده علف های هرز در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و با سه تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایشی ترکیب های مختلف کشت مخلوط در نه سطح شامل کشت خالص سیر، کشت خالص نخود فرنگی، مخلوط جایگزینی 25 : 75، 50 :50، 75 : 25 درصد، مخلوط افزایشی 25 + 100، 50 +100، 75 + 100، 100 + 100 درصد نخود فرنگی و سیر در نظر گرفته شد. بر اساس نتایج، زیست توده علف های هرز در شهرستان ساری با میانگین 5/2080 بیشتر از منطقه گنبد کاووس با میانگین 4/1479 گرم در متر مربع بود. هر چند علف های هرز در شهرستان گنبد کاووس (88/44 بوته در متر مربع) از تراکم بیشتری برخوردار بودند. بیشترین وزن زیست توده (3/3387 گرم در متر مربع) و تراکم علف های هرز (83/61 عدد در متر مربع) به ترتیب به کشت خالص سیر در شهرستان ساری و مخلوط جایگزینی 75% نخودفرنگی+ 25% سیر در شهرستان گنبد کاووس تعلق گرفت. میانگین شاخص غنای گونه ای مارگالف، منهینک و شاخص تنوع شانون-واینر در شهرستان ساری (به ترتیب: 33/1، 01/1 و 96/1) در مقایسه با شهرستان گنبدکاووس (به ترتیب 86/، 7/0 و 03/1) بالاتر بود. در مقایسه، دو شاخص غالبیت سیمپسون (63/0) در کشت خالص نخود فرنگی و شاخص یکنواختی شانون-واینر (89/0) در تیمار جایگزینی کاشت 75% نخود فرنگی+ 25% سیر در گنبد کاووس دارای مقدار بیشتری بود. شاخص تنوع برگر-پارگر (77/0) در کشت خالص سیر در ساری، شاخص تنوع شانون- واینر (42/1) و شاخص تنوع سیمپسون (94/3) هر دو در تیمار جایگزینی کاشت 75% نخودفرنگی+ 25% سیر در ساری از مقدار بالاتری برخوردار بودند. در مجموع، هرچند بین دو منطقه به دلیل ویژگی هایاقلیمی و خاکی، شاخص های تنوع علف های هرز متفاوت بودند اما الگوهای کشت مخلوط در مقایسه با نظام تک کشتی موجب افزایش تنوع و کاهش غالبیت علف های هرز در دو منطقه شدند.
    کلیدواژگان: تراکم، زیست توده، غنای گونه، یکنواختی، غالبیت
|
  • Satar Javid, Hassan Alizadeh, Mohammad Reza Jahansouz, Farshid Nouralvandi Pages 121-131
    This experiment was conducted to study the residual effect of some wheat herbicides on following corn (Zea mays L.) crop under different tillage systems in Karaj province. Tillage treatments included: conventional tillage, minimum tillage and, no-tillage. Herbicide treatments were: 1- bromoxynil MCPA (EC 40%) 1.5 lit/ha, 2- triasulfuron dicamba (WG 70%) 150 gr/ha, 3- mesosulfuron-methyl iodosulfuron-methyl-sodium (62 WG) 400 gr/ha, 4- metsulfuron methyl sulfosulfuron (w/v %5) 36 gr/ha, 5- tribenuron methyl (EC 8%) clodinafop propargyl (DF 75%) 20 gr/ha and 0.8 lit/ha respectively, as well as unweeded control (without herbicide). Soil sampling for bioassay tests made from surface layer (0-12.5 cm) and, sub-surface layer (12.5-25 cm). Bioassay experiment was conducted with Cress (Lepidium sativum) as a test plant and corn. Cress emergence percentage and cress and corn dry matter and height was assessed. Results indicated that herbicide bio- availability was depended on tillage system; in fact herbicide bio-availability was minimum in no-tillage systems. Triasulfuron dicamba, mesosulfuron-methyl iodosulfuron-methyl-sodium and metsulfuron methyl sulfosulfuron were the most persistent herbicide based on bio-availability, respectively. Therefore, these herbicides may damage the following corn crop in rotation although, corn was more tolerant to metsulfuron methyl sulfosulfuron. On the other hand, the persistence of bromoxynil MCPA and tribenuron methyl clodinafop propargyl herbicides in the soil was negligible and damage seems unlikely by theses herbicide in rotation.
    Keywords: Bioassay, No-tillage, Minimum tillage, Herbicide persistance, Rotation
  • Hamidreza Sasanfar *, Mehdi Rastgo, Eskandar Zand, Abdolreza Bagheri, Mohammad Hassan Rashed Mohassel Pages 133-150
    Winter wild oat is an important and troublesome weed in wheat fields. Herbicides that inhibit the enzyme acetyl-coenzyme A carboxylase (ACCase inhibitors) have been widely used to control grass weeds such as wild oat in Iran, which has resulted in evolution of resistance to theses herbicides in wild oat. Whole-plant dose-response assay with 10 doses (from 0 to 32 times of the recommended rate, 64 g ai ha-1) was conducted to determine resistance level (RI) to clodinafop-propargyl (EC 8%) in 15 resistants and one susceptible wild oat populations from Fars and Khuzestan in southwest Iran. To evaluate the mechanism of resistance in resistant populations, cleaved amplified polymorphic sequence (CAPS) and derived cleaved amplified polymorphic sequence (dCAPS markers were used). The results of dose-response experiment clearly revealed that four (M2, M3, S4 from Fars and R5 from Khuzestan) out of fifteen populations were highly resistant to clodinafop-propargyl, where these populations were not even controlled over the range of 32 times of clodinafop-propargyl recommended rate. Therefore, resistance level in above population was greater than 21/93, the highest estimated RI for AN13. Three populations (M1, S1 and F3 from Fars) showed moderate resistance to clodinafop-propargyl with RI, 5-10. Based on molecular approaches, two known mutations (Ile-1781-Leu and Ile-2041-Asp) were identified in resistant populations. Results of a robust molecular assay demonstrated that the Ile-2041-Asp substitution occurred in M2 and R5 populations and the Ile-1781-Leu substitution occurred in the R5 population and 6 other populations; S1 S2, S3, S4, ES1 from Fars and AN13 from Khuzestan. This is the first report of a winter wild oat population carrying the both mutations in the world. Interestingly, this study revealed that Ile-2041-Asp substitution is associated with conferral of high-level resistance to clodinafop-propargyl and possibly other herbicides from FOPs family in winter wild oat.
    Keywords: Accase Inhibitors, CAPS, dCAPS Methods, Herbicide resistance, Resistance index
  • Aliasghar Chitband, Reza Ghorbani, Mohammadhassan Rashedmohassel, Mohammadali Baghestani, Mahboube Nabizadeh Pages 151-169
    In order to determine how exposure affects the Kautsky curve and its parameters, two dose-response experiments were carried out for chlorophyll fluorescence measuring.The treatments involved desmedipham phenmedipham ethofumesate, chloridazon and clopyralid on redroot pigweed (Amaranthusretroflexus L.)andblack nightshade (Solanum nigrum L.) at the research glasshouse of Agricultural Faculty of Ferdowsi University of Mashhad, Iran, during 2013. On the base of observation evaluation results, Solanum nigrum showed the highest susceptibility to desmedipham phenmedipham ethofumesate, so that application of 308.25 g a.i. ha-1 of herbicide resulted in 100 percent control, 21 days after treatment. The results of chlorophyll fluorescence showed that the mentioned herbicides effect was more in S. nigrum than in A.retroflexus.As Kautsky curve were affected and changed in an almost horizontal lines by desmedipham phenmedipham ethofumesate in both weed species at 4 HAS at doses of 51.38 mg a.i. ha-1,whereasthefluorescence rate was reduced in S. nigrum and A.retroflexusat doses of 81.25 and 325 mg a.i. ha-1 respectively bychloridazon. According to visual observations, chloridazon had significant effect on the control of Solanum nigrum and Amaranthus retroflexus, and clopyralid controlled Solanum nigrum better than Amaranthus retroflexus. Thefluorescence rate was decreased at doses of 240 mg a.i. ha-1 inA. retroflexus, 180 and 240 mg a.i. ha-1 for S. nigrum, and therefore, Kautsky curve was changed entirely. Among fluorescence parameters, Fvj andArea parameters were severely reduced.
    Keywords: Dose-response, Fvj, Kautsky curve, photosynthetic apparatus, visual observations
  • Sirous Hassannejad, Sohila Pourhaidarghafari Pages 171-183
    Ientification and survey of weed distribution in fields and gardens is a main step for the management of these unwanted plants. The objective of the present investigation was identification and assessment of community indices,similarity, and distribution of weed species in the botanical garden of the University of Tabriz. In order to achieve this purpose, data sampling from weed species was performed by grid method (5 m × 5 m) in 13 sections of the botanical garden. Totally, 52 weed species from 25 plant families were recorded in different sections of the garden. Poaceae and Asteraceae with family dominance indices of 131/1 and 54/19, respectively, were the dominant plant families. Wall barley (Hordeum murinum) and cheatgrass (Bromus tectorum) with dominant indices of 73/38 and 35/11, were the first and the second dominant grass weeds. Burdock (Arctium lappa) and Persian speedwell (Veronica persica) with dominant indices of 44/61 and 23/97, were the first and the second dominant Dicot weeds. Maximum and minimum species diversity with Shannon-Wiener indices of 2.41 and 0.61 were observed in sections 13 and 7, respectively. Maximum and minimum richness were found in sections 2 and 5, respectively. The highest amount of Simpson dominance index in section 1 (14.78), indicates dominance of some weed species and reduction in uniformity of species distribution and species diversity in this section. Dodder (Cuscuta monogyna), as an important shoot parasitic weed, with relative dominance index of 3.55 out of 400, was one of the invasive weed species present in this garden. Presence of this parasitic weed in only one section of 13 surveyed sections, is an alarm for other sections.
    Keywords: Botanical garden, relative dominance, richness, species diversity, weed
  • Seyedeh Asiyeh Khatami, Mohammadtaghi Alebrahim, Roghayeh Majd Pages 185-198
    In order to study the effect of rimsulfuron application time and dose on weed control and potato tuber yield, a field experiment was carried out in Ardabil during 2014. Treatments included different rates of rimsulfuron (0, 5, 10, 20, 30, 40 and 50 g ai ha-1), and rimsulfuron application time at different potato growing stages (potato emergence, stolon initiation and potato tuber bulking). A weed free treatment was also considered as control for evaluating potato yield components. Results showed that application of 50 g ai ha-1 rimsulfuron reduced weed biomass by 94.6 %. Which was not statistically different from 30 and 40 g ai ha-1. Among rimsulfuron application times, potato emergence produced maximum percent reduction of weed biomass. On the other hand, application of 50 g ai ha-1 at potato emergence stage caused the highest mean weight of potato tuber, tuber per plant and total tuber yield. There was no significant difference between 20, 30 and 40 g ai ha-1. Visual assessment results showed that rimsulfuron had minimum harm in potatoes which was negligible.
    Keywords: Dose-response, weed dry weight, yield components
  • Fariba Meighani, Noushin Nezamabadi, Mohammad Reza Karaminejad, Naser Jafarzadeh Pages 199-209
    To investigate chemical control of dodder (Cuscuta campestrisYunk.) which is spreading insugarbeet fields, an experiment was conducted using metolachlor (commercial name Dual gold) at 1, 2, 2.5 &3 Lha-1, two formulations of propizamid (Wettable Powder: WP), commercial name Kerb and Suspension Concentrate: SC), commercial name Burst) at 1, 1.5, 2 &2.5 L/kg ha-1 and ethofumesate (commercial name Etho) 1, 1.5, 2 & 2.5 Lha-1. The experiment was performed in the Weed Research Department greenhouse, Karaj and Orumieh fields. The expermints were carried out in a randomized complete blocks design with 17 treatments and 4 replications in the greenhouse and 16 treatments with 4 replications in the fields. All dosages were sprayed at 4 leaf stages of sugarbeet and before dodder attatchment. The effect of herbicide treatments was analysed on dodder fresh and dry weight and sugarbeet yield. Greenhouse results indicated that propizamid Burst 2.5 Lha-1 as the the best herbicide treatment and caused the most decrease in dodder fresh and dry weight (93 to 99%, compared to dodder infested control), and also the most increase in sugarbeet shoot fresh and dry weight (51 to 94%) with Rasool cultivar. Based on field studies, propizamid Burst 2 to 2.5 Lha-1 and ethofumesate 2.5 Lha-1 were the best treatments. As SC formulation is safer and easier to apply than WP formulation, propizamid Burst 2 to 2.5 Lha-1 and ethofumesate 2.5 Lha-1 are recommended for dodder control in sugarbeet.
    Keywords: Chemical management, Formulation, Parasitic weed, Post-emergence herbicide
  • Rasoul Fakhari, Ahmad Toube, Mohammad Taghi Alebrahim, Mohammad Ali Baghestani, Eskanar Zand Pages 211-220
    In order to study the effect of cover crops and sowing time on weed population and corn yield in minimum an conventional tillage systems, an experiment was conducted in the Seed and Plant Improvement Research Institute, Karaj, using Vicia villosa (V), Trifolium resupinatum (T) and Secale cereale (S) as cover crops, plus control (no cover crops, allowing weeds to grow). The cover crops were planted at three different dates of September 23rd, October 7th and October 27thin a corn field. In the first year (2013-2014) early ripening corn (Var. 108) was planted under minimum tillage. In the second year (2014-2015) late ripening corn (Var. 704) was planted under conventional tillage. Results indicated that the first cover plant sowing time was favorable in both years. This was mostly due to nitrogen availability of the soil which resulted in higher grain yield and better weed growth. Under minimum tillage, S reduced weed biomass by 34%. Under conventional tillage system, all the cover crops reduced weed biomass by 53%. Generally, percentage of organic carbon was higher in minimum tillage than in conventional system. S showed highest nitrogen uptake among the three cover crops in both tillage systems. In minimum tillage, the highest corn yield was under S cover crop with 5.304 t/ha. In conventional tillage, the highest corn yield was under T cover crop with 9.298 t/ha.
    Keywords: Minimum tillage, Organic materials, Rye, Soil nitrogen
  • Arastoo Abasian, Ali Nakhzarimoghadam, Hemmatollah Pirdashti, Ebrahim Gholamalipour Alamdari Pages 222-235
    This study was conducted as intercropping of garlic and peas to assess the diversity, bio-mass, and population of weeds in two regions of Gonbad Kavoos and Sari during autumn 2013. The experiment was implemented in a randomized complete blocks design with three replications in both regions. Different combinations of intercropping were considered in nine levels of garlic and peas pure cultures, replacement intercropping of 75:25, 50:50, 25:75%, and additive intercropping of 100, 100, 100, 100흍 for garlic and peas. Results showed that the average biomass value of weeds in Sari (2080.5 gm-2) was greater than in Gonbad region. However, a higher weed density (44.88 m-2) was observed in Gonbad. The highest levels of biomass (3387.3 gm-2) and density (61.83 m-2) of weeds were measured for garlic pure culture in Sari and the intercropping replacement of 75% peas:25% garlic in Gonbad Kavoos. Mean value of Margalef species richness index, Menhinick index, and Shannon-Wiener diversity index were calculated as 1.33, 1.01, and 1.96 in Sari, respectively, which were higher than 0.86, 0.7, and 1.03 in Gonbad. By contrast, the Simpson's dominance index (0.63) for peas pure culture and Shannon-Wiener evenness index (0.89) to replacement intercropping of 75% peas: 25% garlic were greater in Gonbad Kavoos. Berger-Prager diversity index (0.77) for pure garlic culture, and both Shannon diversity (1.42) and Simpson's diversity (3.94) indices for replacement intercropping of 75% peas: 25% garlic were greater in Sari. There was a difference between the two regions in terms of climatic and edaphic characteristics which resulted differences in weed diversity indices, intercropping increased diversity while reducing dominance as compared to the monoculture cropping system in both regions.
    Keywords: Biomass, density, dominance, evenness, species richness