مجله دانشگاه علوم پزشکی گرگان
سال نوزدهم شماره 2 (پیاپی 62، تابستان 1396)

مالتیپل اسکلروزیس (Multiple Sclerosis: MS) بیماری التهابی مزمن سیستم اعصاب مرکزی است. علت دقیق بیماری هنوز به خوبی شناخته نشده؛ ولی آنچه در این سال ها به اثبات رسیده واکنش سیستم ایمنی علیه پروتئین های موجود در غشای میلین خودی است. بعد از ناموفق بودن یافته های ژنتیکی برای توضیح دلیل غیریکسان بودن بروز بیماری در دوقلوهای همسان، مطالعات چند دهه گذشته برای یافتن نحوه شروع بیماری MS بیشتر بر روی نقش عوامل محیطی از جمله زندگی در عرض های جغرافیایی متفاوت، سطح ویتامین D، مصرف سیگار و شاید مهم تر از همه برخورد با ویروس های مختلف در افراد مستعد ابتلا ژنتیکی به MS ؛ متمرکز شده است. شواهد زیادی از نقش گسترده ویروس ها به عنوان یک عامل خطرناک محیطی در آسیب زایی بیماری MS وجود دارد.
بیشترین مطالعات بر نقش هرپس ویروس ها به خصوص اپشتین بار ویروس، هرپس ویروس انسانی 6 و ویروس واریسلا زوستر به عنوان ویروس های شایع در جامعه انجام شده است. این مطالعه مروری بر نقش ویروس های مهم در بیماری زایی MS ، مکانیسم های ویروس ها در ایجاد خودایمنی و آشنایی با مدل های حیوانی توسعه یافته برای شبیه سازی شروع بیماری MS با ویروس ها پرداخته است. بااین که نتایج محققان شواهد قوی از وجود قطعات ویروسی یا آنتی بادی های ضدویروسی در پلاک های فعال افراد مبتلابه MS را نشان می دهد؛ ولی هنوز نمی توان با قاطعیت بیان کرد که یک یا چند ویروس خاص به طور همزمان باعث شروع بیماری می شوند و برای اثبات نقش ویروس ها مطالعات گسترده ای نیاز است.

پیری با آنژیوژنز آسیب دیده، گلومرواسکلروز و افزایش ابتلا به آسیب نفروتوکسیک همراه است. این مطالعه به منظور تعیین اثر مستقل و ترکیبی تمرین هوازی شنا و عصاره سیر بر سطح کلیوی عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) و عامل رشد تبدیل بتا -1 (TGF-β1) در موش های صحرایی پیر انجام شد.
در این مطالعه تجربی 35 سر موش صحرایی نر پیر (50-48 هفته ای) از نژاد ویستار به صورت تصادفی در گروه های کنترل، شم، تمرین هوازی، عصاره سیر (2.5 g/kg/bw) و تمرین هوازی + عصاره سیر (2.5 g/kg/bw) قرار داده شدند. حیوانات با تمرین شنا به مدت 60 دقیقه، 3 روز در هفته به مدت 8 هفته ورزش داده شدند. سطح کلیوی VEGF و TGF-β1 به روش الایزا تعیین شد.
8 هفته تمرین شنا، مصرف مکمل سیر و ترکیبی از دو مداخله با افزایش معنی دار سطح VEGF و کاهش معنی دار TGF-β1 در بافت کلیه موش های پیر همراه بود (P<0.05). بین اثر مستقل و ترکیبی این مداخله ها بر سطح TGF-β1 و VEGF کلیوی موش های پیر تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد.
به نظر می رسد بخشی از اثر حفاظتی تمرین منظم شنا، مصرف مکمل سیر و ترکیبی از دو مداخله بر فرایند پیری کلیه به توانایی این مداخله ها در کاهش TGF-β1 و تنظیم مثبتVEGF مربوط است.

بیس فنل آ(Bisphenol A: BPA) یک ماده تخریب کننده اندوکرینی است و به عنوان یک آلاینده زیست محیطی از طریق تولید رادیکال آزاد موجب تخریب بافتی می گردد. این مطالعه به منظور تعیین اثر روغن سیاه دانه در برابر سمیت ناشی از بیس فنل آبر بافت کلیه موش نر نژاد NMRI به روش استریولوژیک انجام شد.
در این مطالعه تجربی 24 سر موش نر بالغ نژادNMRI با میانگین وزنی 3±32 گرم به طور تصادفی به 4 گروه 6تایی کنترل، بیس فنل آ(200 mg/kg/day)، بیس فنل آ(200 mg/kg/day) توام با روغن سیاه دانه (5 ml/kg/day) و روغن سیاه دانه (5 ml/kg/day) تقسیم و به مدت 5 هفته به صورت خوراکی تیمار شدند. در پایان، موش ها تشریح، کلیه چپ آنها خارج، فیکس، برش گیری و پاساژ بافتی شد و با استفاده از روش هایدن هان آزان رنگ آمیزی گردید. سپس مقاطع بافت کلیه با استفاده از تکنیک استریولوژی بررسی و نیز سطح مالون دی آلدئید سرم ارزیابی شد.
وزن و حجم کل کلیه، حجم کورتکس، حجم لوله های پیچیده نزدیک و دور و حجم لومن آن، حجم بافت بینابینی، حجم گلومرول، حجم تافت و همچنین سطح مالون دی آلدئید سرم در گروه بیس فنل آنسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد (P<0.05). متغیرهای فوق در گروه بیس فنل آبه علاوه روغن سیاه دانه در مقایسه با میزان آنها در گروه بیس فنل آبه طور معنی داری کاهش یافت (P<0.05).
روغن سیاه دانه می تواند موجب کاهش سمیت استرس اکسیداتیو القاء شده توسط بیس فنل آدر بافت کلیه موش شود.

یکی از عوارض دیابت زخم های دیابتی است. این مطالعه به منظور تعیین اثر پماد ترکیبی عصاره آبی هسته انگور (Vitis Vinifera) توام با اوسرین بر ترمیم زخم های دیابتی موش صحرایی انجام شد.
در این مطالعه تجربی 48 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در 4 گروه 12 تایی کنترل و سه گروه تجربی تقسیم شدند. موش ها (به جز گروه کنترل) با استرپتوزوتوسین (55 mg/kg/bw) دیابتی شدند. در گروه های تجربی زخمی به مساحت 3 سانتی مترمربع در سمت چپ ناحیه کمری ایجاد شد. گروه کنترل سالم بوده و فقط بافر سیترات درون صفاقی دریافت نمود. گروه تجربی یک شامل موش های دیابتی بود که ترمیم زخم بدون استفاده از هیچگونه تیماری ارزیابی شد. محل زخم گروه تجربی 2 توسط پماد اوسرین (یک گرم روزی دوبار) به مدت 21 روز تیمار گردید. محل زخم گروه تجربی 3 توسط پماد ترکیبی عصاره آبی هسته انگور توام با اوسرین روزی دو بار (نسبت عصاره به اوسرین یک به سه) به مدت 21 روز تیمار گردید. روند ترمیم زخم به صورت ماکروسکوپی و میکروسکوپی ارزیابی شد.
میزان مساحت زخم و درصد سطح زخم پس از تیمار 21 روزه در گروه های تجربی دوم و سوم نسبت به گروه دیابتی بدون تیمار، کاهش آماری معنی دار و درصد بهبودی افزایش آماری معنی داری نشان داد (P<0.05). در ارزیابی میکروسکوپی روند کلاژن سازی گروه تجربی سوم نسبت به سایر گروه ها افزایش نشان داد.
تیمار پماد ترکیبی عصاره آبی هسته انگور توام با اوسرین می تواند سبب افزایش قابل توجه بهبودی زخم پوستی موش های صحرایی دیابتی گردد.

عامل تحریک کننده کلنی گرانولوسیت (G-CSF) و گیرنده آن در فولیکول های در حال رشد، سلول های بافت جنینی و دستگاه تولید مثل وجود داشته و تجمع سرمی G-CSF به طور آشکاری در زمان تخمک گذاری افزایش می یابد. لذا این مطالعه به منظور تعیین اثر عامل تحریک کننده کلنی گرانولوسیت بر میزان تخمک گذاری و موفقیت لانه گزینی رویان های حاصل از آمیزش موش سوری انجام شد.
این مطالعه تجربی روی 40 سر موش سوری ماده نژاد NMRI در دو گروه کنترل و تیمار و 10 سر موش سوری نر انجام شد. در هر دو گروه به منظور تحریک تخمدان و القای اوولاسیون به ترتیب 10 واحد PMSG و 48 ساعت بعد 10 واحد hCG به صورت داخل صفاقی و تک دوز به ازای هر موش تزریق شد. سپس در گروه تیمار، هم زمان با تزریق PMSG ، 50 μg/kg از G-CSF و در گروه کنترل نیز در همین مرحله و هم حجم با آن نرمال سالین به صورت داخل صفاقی تزریق گردید. نیمی از موش های گروه کنترل و تیمار پس از گذشت 16تا 18ساعت از آخرین تزریق به روش دررفتگی مهره های گردنی کشته شدند تا تعداد تخمک های آزادشده به وسیله میکروسکوپ اینورت بررسی شود. نیمی دیگر از موش های گروه کنترل و تیمار با موش های نر آمیزش داده شدند و پس از گذشت 16 روز بعد از لقاح موش های ماده باردار با همان روش کشته و جنین های حاصل از نظر تعداد بررسی شدند.
میانگین تخمک های آزادشده در گروه تیمار (1.25±18.5) بیش از گروه کنترل (1.32±12.1) بود (P<0.05). میزان لانه گزینی در گروه کنترل و تیمار از نظر آماری تفاوت معنی داری نشان نداد.
علی رغم این که عامل تحریک کننده کلنی گرانولوسیت نتوانست بر تعداد لانه گزینی اثر داشته باشد؛ ولی موجب افزایش تعداد تخمک های آزاد شده گردید.

کاربرد روزافزون دستگاه های مولد امواج الکترومغناطیس در زندگی روزمره باعث نگرانی های بسیاری در ارتباط با اثر این امواج بر سلامت انسان شده است. این مطالعه به منظور تعیین اثر امواج مایکروویو تلفن همراه بر ساختار هیستولوژیک ریه، قلب، کبد، پانکراس و مغز موش صحرایی انجام شد.
این مطالعه تجربی روی 80 سر موش صحرایی نر نابالغ نژاد ویستار با وزن تقریبی 140-100 گرم و سن 6-5 هفته انجام شد. موش ها به صورت تصادفی در 4 گروه 20 تایی شامل یک گروه کنترل و سه گروه تجربی قرار گرفتند. گروه کنترل در معرض امواج قرار نگرفتند. گروه های تجربی به مدت 1، 2 و 3 ماه روزانه 5 ساعت در معرض امواج ناشی از تلفن همراه قرار گرفتند. در نهایت پس از تشریح موش ها از بافت های ریه، قلب، کبد، پانکراس و مغز نمونه برداری انجام شد. مقاطع با ضخامت 5 میکرونی تهیه و پس از رنگ آمیزی هماتوکسیلین - ائوزین با میکروسکوپ نوری ارزیابی شدند.
تغییرات بافتی از جمله ادم، ارتشاح سلول های آماسی، دژنرسانس سلول های ریه و دژنراسیون و نکروز انعقادی خفیف سلول های عضلانی میوکارد قلب مشاهده شد. در کبد، اتساع وریدهای مرکزی و سینوزوئیدهای کبد و واکوئله شدن هپاتوسیت ها و همچنین نفوذ سلول های آماسی تک هسته ای مشاهده شد. تغییرات بافتی پانکراس و مغز در تمامی گروه های مورد آزمایش محدود بود. تغییرات در نمونه های بافتی گروه هایی که مدت زمان بیشتری در معرض امواج قرار داشتند؛ بیشتر بود.
امواج حاصل از تلفن همراه بسته به مدت زمان مورد استفاده می تواند اثر تخریبی روی بافت های بدن داشته باشد.

خستگی عضلات پیرامون یک مفصل می تواند باعث تغییر الگوی حرکت، تغییر در هم انقباضی عضلات آن مفصل، تغییر نیروی عکس العمل زمین و در نتیجه افزایش خطر آسیب دیدگی شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر خستگی موضعی عضلات دورکننده ران بر ویژگی های فشار کف پایی در مرحله استانس راه رفتن انجام شد.
این مطالعه شبه تجربی روی 22 پسر در محدوده سنی 21-15 سال انجام شد. برای ایجاد خستگی عضلات دورکننده ران از پروتکل خستگی حرکت ابداکشن ران با بار 50 درصد یک تکرار بیشینه استفاده شد. متغیرهای میانگین فشار، حداکثر فشار، مدت زمان استپ و سطح تماس کف پایی هنگام راه رفتن در هر دو پا قبل و پس از اجرای پروتکل خستگی ثبت شد.
پس از خستگی موضعی عضلات دورکننده ران، با وجود مشاهده کاهش نسبی در متغیرهای میانگین فشار، مدت زمان استپ و سطح تماس و افزایش در ماکزیمم فشار؛ اما این تفاوت ها از نظر آماری معنی دار نبود.
خستگی موضعی عضلات دورکننده ران ویژگی های فشار کف پایی را در مرحله استانس راه رفتن تغییر قابل توجهی ایجاد نمی کند.

یکی از آسیب های شایع سیستم عضلانی – اسکلتی دردهای مزمن گردن و شانه است که باعث بروز اختلالات وضعیتی و کوتاهی های بافت نرم می گردد. این مطالعه به منظور مقایسه طول عضلات کمربند شانه ای بیماران مبتلا به دردهای مزمن گردن – شانه با افراد سالم انجام شد.
این مطالعه مورد – شاهدی روی 16 بیمار و 15 فرد سالم انجام شد. میزان کوتاهی عضلات پکتورالیس ماژور و مینور نیز تراپز فوقانی با تست های عملکردی و دامنه حرکات اکتیو ابداکسیون و اکسترنال روتاسیون شانه و نیز دامنه حرکات فلکسیون و لترال فلکسیون گردن ارزیابی شد.
در سمت راست طول عضلات پکتورالیس ماژور و مینور گروه مورد در مقایسه با گروه شاهد کوتاهی آماری معنی داری مشاهده شد (P<0.05). دامنه حرکت اکتیو لترال فلکسیون گردن در سمت راست گروه مورد در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری کاهش نشان داد (P<0.05). دامنه حرکات اکتیو ابداکسیون و اکسترنال روتاسیون شانه در گروه مورد نسبت به گروه شاهد کاهش آماری معنی دار داشت (P<0.05).
نتایج این مطالعه نشان دهنده کاهش دامنه حرکتی گردن و شانه و کوتاهی قابل ملاحظه طول عضلات شانه در سمت دارای درد مزمن بود.

قارچ کاندیدا جزیی از فلور طبیعی بدن انسان و از دسته قارچ های فرصت طلب محسوب می شود. در شرایط ضعف سیستم ایمنی این قارچ می تواند سبب بروز کاندیدیازیس گردد. این مطالعه به منظور ارزیابی حساسیت دارویی ایزوله های کلینیکی کاندیدا آلبیکنس نسبت به داروهای آمفوتریسینB وکتوکونازول به روش میکرودایلوشن و دیسک آگار دیفیوژن انجام شد.
در این مطالعه توصیفی – تحلیلی تست حساسیت دارویی 30 سوش کاندیدا آلبیکنس جدا شده از بیماران بستری و سرپایی به دو روش میکرودیلوشن طبق استاندارد M27-A2 CLSI و دیسک آگار دیفیوژن مطابق استاندارد CLSI M44-S2 توسط داروهای آمفوتریسینB و کتوکونازول انجام شد. برای ارزیابی صحت کار از سویه های استاندارد کاندیدا آلبیکنس PTCC 5027 و کاندیدا کروزه ای PTCC 5295 استفاده شد. حداقل غلظت بازدارندگی رشد (Minimum Inhibitory of Concentration: MIC) تعیین گردید.
کمترین و بیشترین میزان MIC (μg/ml-1) نسبت به آمفوتریسینB به ترتیب 0.0625 و 4 تعیین شد. در حالی که کمترین و بیشترین میزان MIC نسبت به کتوکونازول به ترتیب 0.5 و 32 حاصل شد. کمترین و بیشترین قطر هاله در روش انتشار روی دیسک برای هردو دارو به ترتیب 6 و 28 میلی متر بود. نتایج تست حساسیت دارویی در هر دو روش اختلاف در ارزیابی سوش های مقاوم و حساس نشان ندادند. 25 نمونه (83.3%) نسبت به کتوکونازول و 2 نمونه (6.7%) نسبت به آمفوتریسینB مقاوم بودند.
علی رغم محدودیت های مصرف آمفوتریسینB، این دارو انتخاب بهتری در درمان کاندیدیازیس نسبت به کتوکونازول است.

ترکیبات نفتی آروماتیک جزء مهم ترین آلاینده های آلی بوده که به واسطه عوارض جانبی متعدد نظیر سرطان زایی، جهش زایی و سم زایی از خطرناک ترین ترکیبات نفتی است. در بین باکتری های تجزیه کننده ترکیبات آروماتیک، سودوموناس ها به واسطه توانایی تولید آنزیم های تجزیه کننده از ابزارهای مهم بیولوژیک در جهت کاهش انواع آلاینده ها از جمله هیدروکربن های سه حلقه ای آنتراسن است. این مطالعه به منظور ارزیابی توانایی سودوموناس آئروجینوزا جدا شده از مصب رودخانه برای تجزیه آنتراسن در مقیاس آزمایشگاهی انجام شد.
در این مطالعه توصیفی – تحلیلی نمونه ها از رسوبات مصب رودخانه بابلرود اخذ و پس از انتقال به آزمایشگاه در محیط کشت حداقل MSM (Minimal Salt Medium) کشت داده شدند. پس انجام تست های بیوشیمایی و آزمایشات تکمیلی مولکولی، یکی از باکتری های جدا شده سودوموناس آئروجینوزا بود. برای ارزیابی تجزیه بیولوژیکی آنتراسن توسط سودوموناس، از عواملی نظیر pH (دامنه 6.5 و 7.5)، دما (25 و 35 درجه سانتی گراد) و غلظت آنتراسن (150 و 200 میلی گرم در لیتر) استفاده شد. روند تغییرات آنتراسن و باکتری در زمان های صفر، 24 و 48 ساعت به ترتیب با استفاده از دستگاه HPLC و قرائت جذب نوری با استفاده از دستگاه اسپکتروفتومتر تعیین گردید.
شرایط بهینه برای تجزیه آنتراسن شامل pH=7.5، دمای 35 درجه سانتی گراد و غلظت 150 میلی گرم در لیتر از آنتراسن بود و با افزایش زمان انکوباسیون، روند تجزیه آنتراسن نیز سریع تر صورت گرفت. بازده تجزیه بیولوژیکی آنتراسن در حضور سودوموناس 50 درصد در طول دو روز بود که نشان دهنده توانایی بالای آنزیمی این باکتری است.
با توجه به پتانسیل رشد بالای سودوموناس در محیط های نامناسب و تولید طیف وسیعی از آنزیم های تجزیه کننده توسط این باکتری می توان از آن به عنوان باکتری شاخص برای حذف آنتراسن استفاده نمود.

کارسینوم مری یکی از سرطان های بسیار کشنده بوده و بیشتر از نوع کارسینوم سلول سنگفرشی است. این مطالعه به منظور تعیین میزان بقاء بیماران مبتلا به کارسینوم سلول سنگفرشی مری انجام شد.
این مطالعه همگروهی تاریخی روی 105 بیمار مبتلا به سرطان مری مراجعه کننده به بیمارستان فیروزگر تهران طی سال های 93-1388 انجام شد. داده های مربوط به بیماران تحت شیمی درمانی به همراه پرتودرمانی با و بدون جراحی جمع آوری گردید.
متوسط سن ابتلای بیماران 63 سال بود. در هر دو جنس فراوانی کارسینوم سلول سنگفرشی مری در گروه سنی 60-51 سال از سایر گروه های سنی بیشتر بود. میزان بقاء 5 ساله در بیماران مبتلا به کارسینوم سلول سنگفرشی مری تحت شیمی درمانی به همراه پرتودرمانی بدون جراحی 9.5% و در بیماران تحت شیمی درمانی به همراه پرتودرمانی با جراحی 31.7% تعیین شد (P<0.05). میزان بقاء یک ساله و سه ساله و پنج ساله در بیماران تحت شیمی درمانی به همراه پرتودرمانی با جراحی به ترتیب 68.5%، 38% و 22.8% تعیین گردید.
میزان بقاء بیماران مبتلا به کارسینوم سلول سنگفرشی مری بسیار پایین ارزیابی شد؛ ولی انتخاب روش شیمی درمانی به همراه پرتودرمانی توام با جراحی باعث افزایش بقاء پنج ساله بیماران شد.

تهدید HIV علیه نظام سلامت جهانی، سبب مطالعاتی برای یافتن ترکیبات جدید ضدویروس HIV شده است. این مطالعه به منظور تعیین اثر ترکیبات جدید 8- فنیل - 4- کینولون با استخلاف های مختلف در موقعیت 3 بازدارنده آنزیم اینتگراز علیه ویروس HIV انجام شد.
در این مطالعه توصیفی ویریون (single cycle replicable) HIV SCR به وسیله ترانسفکت کردن سلول های HEK293T با سه پلاسمید pmzNL4-3 ، pSPAX.2 و pMD2.G تولید شد. سلول های هدف HeLa با ویروس SCR آلوده شدند و میزان P24 مایع رویی سلول ها با سنجش P24 توسط روش الایزا اندازه گیری شد. سمیت سلولی این ترکیبات و توانایی زنده ماندن سلول ها در این ترکیبات به وسیله روش XTT ارزیابی گردید.
همگی ترکیبات از جمله NPZ-4F ، NPZ-2F ، NPZ-4CL و NPZ-2CL بهترین اثر مهارکنندگی را در غلظت mM100 با Inhibition Rate به ترتیب 51 درصد، 48 درصد، 33 درصد و 25 درصد داشتند. از میان این ترکیبات دو ترکیب NPZ-4F و NPZ-2CL سمیت سلولی ناچیزی داشته و از همانندسازی HIV در بالاترین غلظت بازداری کردند.
ترکیبات جدید مشتق از 8-فنیل-4-کینولون با استخلاف های مختلف در موقعیت 3 مورد آزمایش در این مطالعه، قادر به بازداری از همانندسازی HIV با توانایی ضدویروسی بالا و سمیت سلولی پایین کاندیدای مناسبی برای مطالعات بیشتر ضدویروسی است.

انتروکوک ها باکتری های گرم مثبتی هستند که در دستگاه گوارش انسان یافت می شوند. عفونت های بیمارستانی و مقاومت آنتی بیوتیکی سبب افزایش اهمیت انتروکوک ها شده است. این مطالعه به منظور ارزیابی مولکولی ژن های van A و van B در جدایه های انتروکوکی بیمارستانی مقاوم به ونکومایسین و تیکوپلانین با استفاده از روش مولکولی PCR انجام شد.
در این مطالعه توصیفی 113 جدایه از بخش های مختلف بیمارستان علی بن ابی طالب (ع) شهرستان زاهدان به تفکیک جنس و گونه از لحاظ ویژگی های بیوشیمیایی و فنوتیپی بررسی شدند. آزمون آنتی بیوگرام برای سنجش حساسیت آنتی بیوتیکی انجام گردید. بررسی حداقل غلظت بازدارندگی رشد به روش E-test انجام شد. سپس بررسی مولکولی ژن های van A و van B با استفاده از روش PCR انجام شد.
جدایه ها از نمونه های ادراری، کشت خون و ترشحات ریوی به ترتیب با مقادیر 92%، 6.2% و 1.8% به دست آمدند. این مطالعه نشان داد گونه های انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم بیشترین مقاومت را در برابر آنتی بیوتیک های ونکومایسین و تیکوپلانین داشته و ژن van A در تمامی این نمونه ها جدا شد و ژن vanB در همگی غایب بود.
فراوانی انتروکوکوس فکالیس به مراتب بالاتر از گونه های دیگر بود؛ اما مقاومت گلیکوپپتیدی در انتروکوکوس فاسیوم سهم بیشتری داشت.

سودوموناس آئروژینوزا باکتری فرصت طلب با عوامل بیماری زایی متعدد از جمله فسفولیپاز C و پیلی نوع IV است. از مشکلات عمده عفونت های سودوموناسی، مقاومت آنتی بیوتیکی آن است که اغلب درمان چنددارویی برای آن پیشنهاد می گردد. این مطالعه به منظور شناسایی ژن های مولد فسفولیپاز و پیلی تیپ IV در ایزوله های بالینی سودوموناس آئروژینوزا با مقاومت چند دارویی انجام شد.
این مطالعه توصیفی روی 93 سویه سودوموناس آئروژینوزا جداسازی شده از نمونه های بالینی (ادرار، خون، ترشحات تنفسی، مدفوع، خلط و زخم) انجام شد. پس از تعیین هویت و تایید سویه ها با تست های بیوشیمیایی، الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی به روش کربی-بائر و براساس استانداردهای CLSI انجام شد. DNA ایزوله ها استخراج و با روش PCR و پرایمرهای اختصاصی ژن های plcH ، plcN ، pilA و pilB ارزیابی گردید.
بیشترین میزان مقاومت آنتی بیوتیکی مربوط به سفوکسیتین (95.6%) و کمترین درصد مقاومت مربوط به آمیکاسین (26.8%) بود. 80.6% ایزوله ها مقاومت چنددارویی داشتند. در بین 75 ایزوله با مقاومت چنددارویی، فراوانی ژن های plcH ، plcN، pilA و pilB به ترتیب 97.3%، 49.3%، 26.6% و 17.3% تعیین شد.
با توجه به فراوانی بالای ژن فسفولیپاز C در ایزوله های سودوموناس آئروژینوزا با مقاومت چنددارویی جداسازی شده از منابع بالینی مختلف، به نظر می رسد این عامل ویرولانس نقش مهمی در فرایند بیماری زایی این باکتری ایفا کند. همچنین نتایج این مطالعه اهمیت کمتر پیلی در ایزوله های با مقاومت چنددارویی را نشان داد.

بیماری لیشمانیوز احشایی (کالاآزار) یکی از مهم ترین بیماری های تک یاخته ای ناقل زاد است که به وسیله پشه خاکی ها به انسان منتقل می شود. در این مقاله هفت مورد بیماری کالاآزار در شهرستان مراوه تپه در استان گلستان طی سال های 1386 لغایت 1394 گزارش می گردد. با استفاده از Geographical Information System (GIS) روستاهایی که موارد مثبت بیماری از آنها گزارش شده بود؛ مکان یابی شد. مختصات جغرافیایی، ارتفاع از سطح دریا و شرایط جغرافیایی آنها استخراج شد و روستاهای دارای شرایط مشابه این روستاها، به عنوان روستاهای در معرض خطر انتقال بیماری کالاآزار در نظر گرفته شد. همگی بیماران مبتلا دارای سن زیر 6 سال بوده و دارای تب، بزرگی طحال و کمتر از حد طبیعی بودن میزان هموگلوبین و پلاکت بودند. این موارد از 6 روستا در سه دهستان شهرستان گزارش شده بودند. همگی این روستاها در مناطق گرم و خشک شهرستان قرار داشته و از لحاظ توپوگرافیک بیشتر آنها دارای شرایط کوهپایه ای یا نیمه کوهستانی با ارتفاع بالاتری نسبت به بقیه روستاها بودند. تعداد 52 روستای شهرستان، به عنوان روستاهای مستعد گزارش بیماری کالاآزار معرفی شدند. بیماری کالاآزار به صورت اسپورادیک در شهرستان مراوه تپه در جریان بوده و بیماریابی مداوم روستاهای این شهرستان برای تشخیص و درمان به موقع مبتلایان ضروری است.

نوروفیبروماتوز نوع یک با شیوع یک در 3500 شایع ترین اختلال ژنتیکی پوستی عصبی است که به علت جهش در ژن NF1 ایجاد می گردد. این ژن حدود 350 کیلو جفت باز اندازه دارد و تاکنون حدود 2434 جهش در این ژن گزارش شده است. این ژن بر روی کروموزوم 17 قرار داشته و پروتئین نوروفیبرومین را کد می کند. نفوذ این ژن نزدیک به 100 درصد است و در حال حاضر با استفاده از روش های جدید تعیین توالی چالش اصلی بررسی ژنتیکی این ژن مرتفع شده است. در مطالعه حاضر بیماران نوروفیبروماتوز نوع یک براساس علایم بالینی همانند وجود نقاط شیرقهوه، نوروفیبروماهای پلکسی فرم، درگیری عصب بینایی و وجود چندین بیمار در بستگان درجه اول مشخص شدند. این بیماران در سنین مختلف 73 ساله، 20 ساله، 44 ساله و 63 ساله با علایم بالینی و شدت های متفاوت بودند. در این مقاله یک خانواده نوروفیبروماتوز نوع یک با ظهور بیماری در 3 نسل متوالی با 4 مورد بیمار معرفی شده است.