فصلنامه حکمت و فلسفه
پیاپی 4 (زمستان 1384)

مسئله عقلی یا شرعی بودن حسن و قبح یکی از مسائل مهم و کثیر البحث در کلام اسلامی است. طرح اولیه این مسئله را نه در میان مسلمانان بلکه در بین یونانیان باید جستجو کرد. مقاله حاضر عهده دار نشان دادن این نکته است که افلاطون به دنبال زمینه مساعدی که سوفسطاییان فراهم آورده بودند، این مسئله را در محاوره ائوثوفرون به صورتی روشن مطرح کرده است. خود افلاطون در این محاوره از عقلی و ذاتی بودن اوصاف افعال طرفداری می کند؛ و البته اقتضای نظام فلسفی او، با محوریت نظریه مثل، نیز همین است...

هدف این نوشتار، پژوهشی در اسباب و زمینه های تحولات در زبان و تغییراتی که در پیوند زبان و فهم ظهور کرد، است. مقاله در صدد توصیف صرف از آراء و نظرات فیلسوفان عمده زبانی در غرب نیست. در جستار حاضر کوشش می شود تا جستجویی نقادانه از علل و اسباب گذار از زبان تکوینی به زبان تالیفی و سپس زبان هستی شناسانه صورت گیرد. مهمترین سبب در تبدیل شدن زبان به عنوان موضوعی فلسفی در آغاز سده بیستم، تغییر زبان از «ابزار» به زبان به مثابه «دانش» است. پژوهش در تفاوتهای زبان تکوینی یا زبان به عنوان تصویرگر واقعیات «facts» با زبان کارکردی به منزله سازنده فهم و فکر و سپس پیوند زبان و هستی در فلسفه هایدگر و گادامر که مهمترین چرخش و تغییر در زبانشناسی فلسفی محسوب می شود، اساسی ترین قصد نوشتار حاضر است...