مجله دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد
سال پنجم شماره 4 (پیاپی 20، زمستان 1382)

کاهش شنوایی حسی عصبی از جمله اختلالات نسبتا رایجی است که باعث کاهش درک و تمایز گفتاری با درجات متفاوت می شود. وقوع آن 1 در 1000 نوزاد است و 50 درصد آنها در نتیجه عوامل ژنتیکی ایجاد می شوند. حدود 80 % ناشنوایی های ارثی غیر سندرومی هستند و به صورت اتوزومی مغلوب به ارث می رسند. مطالعات اخیر نشان داده اند که جهش هایی در ژن کانکسین 26 (گپ جانکشن بتادو) روی کروموزوم 13 وابسته به کاهش شنوایی غیر سندرومی اتوزومی مغلوب در بسیاری از جمعیت هاست. بنابراین مطالعه الگوی شجره نامه خانواده هایی که حداقل دارای یک عضو مبتلا به این نوع از کاهش شنوایی است اطلاعات ذیقیمتی در مورد اتیولوژی بیماری و نیز نحوه توارث آن به دست می دهد. نتایج حاصل در مشاوره ژنتیک با خانواده ها و تعیین افراد در خطر بالا به ما کمک نموده و همچنین زمینه را برای انجام بررسی های مولکولی فراهم می نماید. جامعه آماری ما شامل 30 خانواده ناشنوا با حداقل یک عضو مبتلا به ناشنوایی حسی عصبی مشغول به تحصیل در مرکز باغچه بان همدان بودند. در این مطالعه که از نوع توصیفی تحلیلی می باشد، اطلاعات اولیه از پرونده های ناشنوایان استخراج شد. کسانی به عنوان ناشنوا انتخاب شدند که کاهش شنوایی آنها بیش از 40 دسی بل بود. سپس طی مصاحبه چهره به چهره با والدینشان پرسشنامه مناسبی تکمیل گردید. بر اساس اطلاعات به دست آمده شجره نامه هر یک از خانواده ها رسم شد. سپس با توجه به معیارهای استاندارد، الگوی توارث تعیین گردید. در مرحله بعد به کمک روش های آمار توصیفی نتایج استخراج و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و با نتایج حاصل از سایر مطالعات مقایسه شدند. همچنین در پایان نقش ازدواج های فامیلی و تعلق ایشان به گروه های ایزوله مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصله نشانگر آن است که الگوی توارث کلیه جمعیت مورد مطالعه از نوع اتوزومی مغلوب بود. 90 درصد ازدواج های والدین ناشنوا مورد مطالعه از نوع فامیلی بوده و حدود نیمی از خانواده های مورد بررسی به گروه های ایزوله ژنتیکی تعلق داشتند.

کلوئید و اسکارهایپرتروفیک بیماری هایی هستند ناشی از پاسخ غیر طبیعی پوست بدن به صدمات وارده که به علت تولید بیش از حد بافت های فیبروس متراکم در محل ضایعه ایجاد می شوند. از بین درمان های بسیار زیاد پیشنهاد شده برای این بیماری ها، کرایوتراپی و تزریق داخل ضایعه تریماسینولون جزء متداول ترین این درمان ها است، اما هنوز موفقیت درمانی در این بیماری کامل نیست. هدف از انجام این پژوهش بررسی پاسخ درمانی کلوئید و اسکارهایپروتروفیک به تاتوی بلئومایسین و مقایسه آن با درمان معمول کرایوتراپی و تزریق داخل ضایعه تریامسینولون می باشد. بدین منظور 45 نفر از بیماران مبتلا به کلوئید و اسکارهایپروتروفیک مراجعه کننده به درمانگاه های پوست دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بر اساس ترتیب مراجعه به دو گروه 23) A نفر) و گروه 22) B نفر) تقسیم شدند. گروه A به وسیله تاتوی بلئومایسین و گروه B به وسیله کرایوتراپی و تزریق داخل ضایعه تریامسینولون درمان شدند. درمان ها در چهار مرحله و با فواصل یک ماهه در هر گروه انجام شد و بیماران تا 3 ماه پس از پایان درمان پیگیری شدند. قبل و پس از درمان اندازه (شامل ضخامت و وسعت ضایعات)، علائم کلینیکی، محل و تعداد ضایعات و دیگر اطلاعات مورد نیاز ثبت و در هر گروه مقایسه گردید. پاسخ درمانی که بر اساس کاهش اندازه ضایعات نسبت به ویزیت اول تعریف شده بود، در گروهA، 88.3± 14 درصد و در گروهB، 67.3 ± 22.5 درصد به دست آمد که تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده می شود. ضمن آنکه 69 درصد بیماران گروه A در مقایسه با قبل از درمان بدون علامت شده بودند در حالی که تعداد کسانی که در گروه B بدون علامت شده بودند 49 درصد بود. همچنین در گروه B هر چه اندازه ضایعه بزرگتر بود پاسخ درمانی ضعیف تری به دست می آمد ولی در گروه A اندازه ضایعات تقریبا اثری در پاسخ درمانی ایجاد نکرد. نتیجه آنکه تاتوی بلئومایسین پاسخ درمانی بالائی می تواند در این بیماری ها ایجاد کند خصوصا آنکه در ضایعات با اندازه بزرگ نیز اثر درمانی آن حفظ می شود.

بیشترین پرتوگیری مردم از منابع پرتو ساخت بشر، ناشی از آزمایش های تشخیصی با پرتو ایکس می باشد. این امر به دلیل اجتناب ناپذیر بودن این روش تشخیص، عدم وجود روش های جایگزین و همچنین تعداد این آزمایشات در میان افراد جامعه می باشد. یکی از دلائل عمده پرتوگیری های غیر ضروری مردم، نداشتن برنامه های بررسی کنترل کیفیت(Quality Control) یا تضمین کیفیت (Quality Assurance) در مراکز رادیولوژی است. ضمن اجتناب ناپذیر بودن پرتوگیری از این منابع، برای عملی کردن برنامه کنترل کیفی (کاهش دوز جذبی و افزایش کیفیت تصاویر رادیوگرافی(، پارامترهای مختلفی از قبیل کیلو ولتاژ دستگاه (KVp)، میلی آمپر (mA) زمان تابش (s)، فاصله فیلم تا تیوب اشعه ایکس، فیلترهای اضافی، لایه نیم جذب و شرایط کاست فیلم مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای این منظور هفت دستگاه رادیولوژی تشخیصی در شش بیمارستان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی استان چهارمحال و بختیاری مورد بررسی قرار گرفت. با بررسی آزمایشات مختلف رادیوگرافی و برای مقایسه دوز دریافتی قبل و پس از عملی کردن برنامه کنترل کیفیت، آزمایشات رادیوگرافی قفسه صدری انجام شد. برای هر دستگاه 10 بیمار به صورت تصادفی انتخاب گردید، یعنی در کل 70 بیمار برای آزمایشات قفسه صدری در نظر گرفته شدند. نتایج دوزیمتری که توسط دوز دریافتی پوست (Entrance Skin Dose) ESD برای رادیوگرافی قفسه صدری انجام گرفت حدود 0.7 میلی گرمی قبل از انجام برنامه کنترل کیفی بود. برای کاهش دوز، برنامه کنترل کیفی و شرایط تابش به کار برده شد که متوسط دوز دریافتی برای آزمایشات رادیوگرافی قفسه صدری حدود 40 درصد کاهش یافت. تعداد کل افراد تحت آزمایشات رادیوگرافی حدود 500000 نفر می باشد که اگر برنامه کنترل کیفی به درستی صورت پذیرد، مقدار دوز تجمعی (Collective Dose) در حدود (0.28 mGy×500000) =140 Man-Sievert خواهد بود. بنابراین با کنترل کیفیت در تمامی آزمایشات رادیوگرافی و همچنین تحت شرایط دوز دریافتی کمتر بدون کاهش اطلاعات تصویر، در نتیجه ریسک ابتلا به سرطان ناشی از آزمایشات رادیوگرافی کاهش می یابد.

الکتروشوک درمانی (ECT) جزء یکی از روش های بسیار موثر درمان بیولوژیک در اختلالات روانپزشکی به ویژه افسردگی درون زا، اختلالات خلقی دو قطبی و اسکیزوفرنیا به شمار می رود. تاثیر درمانی آن مستلزم ایجاد یک تشنج جنرالیزه حداقل به مدت 25 ثانیه می باشد و هر چه طول مدت تشنج بیشتر باشد تاثیر درمانی ECT نیز افزایش می یابد. عوامل متعددی بر طول مدت تشنج ناشی از ECT موثر هستند که از آن جمله میزان انرژی داده شده به بیمار، داروهای دریافتی توسط بیمار و اوپیوئیدهای درون زا را می توان نام برد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر داروی نالوکسان به عنوان یک آنتاگونیست اوپیوئیدهای درون زا بر طول مدت تشنج ناشی از ECT می باشد. این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است که بر روی 60 بیمار غیر معتاد در دو گروه 30 نفره که برای اولین بار تحت درمان با ECT قرار می گرفتند انجام شده است. به گروه مورد بلافاصله قبل از شروع بیهوشی 2 میلی گرم نالوکسان به صورت وریدی تزریق شد ولی سایر شرایط از جمله دوز داروهای بیهوشی و میزان انرژی داده شده در دو گروه مورد و شاهد یکسان بوده است. بر اساس نتایج حاصله میانگین طول مدت تشنج در گروه شاهد 21.3 ثانیه و در گروه مورد 27.8 ثانیه بود. با توجه به اینکه طول مدت تشنج به دنبال ECT مهم ترین فاکتور در میزان اثر درمانی آن می باشد. لذا، نالوکسان را به عنوان یک پیشنهاد و جهت افزایشی طول مدت تشنج و نتیجتا افزایش اثر درمانی ECT می توان مطرح نمود.

ضربه های مغزی ناتوانی های شدید و مشکلات روانی و عصبی بزرگ برای بیمار، خانواده بیمار و اجتماع می شود. تروما در طول زندگی انسان سومین علت مرگ و میر بوده و ضربه های مغزی عامل بیش از 70-50 درصد علل مرگ و میر بعد از تروما است. این تحقیق در زمینه بررسی اپیدمیولوژی، عوارض، علل و یافته های ضربه های مغزی در بیمارستان آیت الله کاشانی به عنوان تنها مرکز تشخیص و درمان در استان چهارمحال و بختیاری، طی یکسال متوالی از تیرماه 1379 لغایت آخر خرداد 1380 انجام گرفت. 74.1 درصد بیماران مرد و 25.9 درصد زن و 25 درصد بیماران در گروه سنی 20-11 سال قرار داشتند. شایع ترین علل ضربه مغزی سقوط (33 درصد)، تصادف (29 درصد) و نزاع (15 درصد) بوده است. بر اساس معیار Glascow Coma Scale (GCS)، بیماران از نظر سطح هوشیاری در سه گروه تروماهای خفیف (88.6 درصد) متوسط (6.9 درصد) و شدید (4.5 درصد) تقسیم شدند. 42% بیماران فقط تروما به سر داشته و 58 درصد بیماران آسیب های متعدد به نواحی مختلف بدن داشتند. آمار بالای تروما در دهه دوم زندگی، تروما با علت نزاع و بالا بودن آسیب ها با مکانیسم ترومای مستقیم مثل شکستگی فرو رفته از نکات غیر معمول در این تحقیق بود. استفاده بی مورد از رادیوگرافی ساده در بیش از 78 درصد بیماران و یافته های مثبت آن با کمتر از 5 درصد و همچنین انجام سی تی اسکن نرمال در 84 درصد بیمارانی که CTS شده اند لزوم بازنگری کلی در مورد استفاده صحیح تر از آنها را ایجاب می کند. مرگ و میر در بیماران اعزامی از سایر مراکز به 53 درصد می رسد که بایستی امکانات درمانی و تشخیص مناسب تر در آن مراکز را فراهم نمود.

در سیستم های بهداشتی، به اقدامات مهمی که پس از کشف یک بیمار سل خلط مثبت صورت می گیرد، بیماریابی گویند، که عبارت است از کشف موارد آلوده به بیماری سل و پیشگیری از سل در اطرافیان. هدف اصلی این مقاله، پاسخ به این سوال است که این سیستم بیماریابی در کشف زودرس بیماری در اطرافیان تا چه اندازه موثر بوده است؟ از میان پرونده های موجود در مراکز بهداشت شهرکرد و بروجن، در طی 5 سال، تعداد 56 پرونده بیمار خلط مثبت (16 نفر در بروجن و 40 نفر در شهرکرد) انتخاب شد و طی 5 سال پس از آن بروز بیماری در اطرافیان آنها تحت بررسی قرار گرفت. اقدامات پیگیری در اطرافیان شامل ثبت سن، جنس، واکسیناسیون، وجود اسکار، اسمیر خلط، کشت، تست توبرکولین و گرافی قفسه صدری بود. در بروجن، 16 نفر بیمار سل خلط مثبت، دارای 122 نفر به عنوان اطرافیان بودند، که اکثر اقدامات پیگیری مذکور انجام و ثبت شده بود. 74 نفر آنها را اطرافیان نزدیک تشکیل می دادند و از این افراد 23 نفر زیر 6 سال و در معرض خطر محسوب شده و پیگیری جدی نیاز داشتند. یک مورد (9 %) از 11 مورد بیمار خلط مثبت در دوره دوم مطالعه کشف از میان اطرافیان مذکور بود. در شهرکرد، 40 نفر بیمار سلی دارای 212 نفر به عنوان اطرافیان بودند. اقدامات پیگیری، اکثرا زیر ده درصد ثبت (و احتمالا اقدام) شده بود. گروه اطرافیان، شامل 165 نفر است، که به دلیل عدم ثبت سن، گروه در معرض خطر را نمی توان مشخص کرد. در اطرافیان سه مورد طی 10 روز تا 30 روز و 5 مورد دیگر طی 5 ماه تا 3 سال پس از بیماری اولیه با علامت بالینی مراجعه کردند. در این 8 مورد اقدامات پیگیری مناسب صورت نگرفته بود. در این شهر 8 مورد (21 %) از افراد مسلول دوره بعد از اطرافیان دوره قبل بوده اند. در بروجن پیگیری بیماران و اطرافیان بسیار منظم تر از شهرکرد بوده است و گرچه اذعان باید کرد که در بروجن همین نظم بوده است که سبب کاهش بروز سل گردیده، ولی متاسفانه این اقدامات موفق به کشف بیماران خط مثبت به ویژه در شهرکرد نشده است. احتمالا اگر اقدامات اجرائی و ثبت شده منظم تر صورت می گرفت، می توانست از بروز حداقل %9-%21 مورد جدید سل جلوگیری کند. پیشنهاد می گردد که ضمن بررسی های مشابه در دیگر شبکه های کشور این مساله که با صرف هزینه های بسیار و وقت فراوان با تشکیلات عریض اداری، صورت می گیرد مورد سنجش قرار گیرد تا اگر نقصی در آن است اصلاح گردد.

چاقی رایج ترین مشکل تغذیه ای جهان صنعتی به شمار می رود که می تواند اثرات منفی روانی و فیزیکی بر کودک داشته باشد. این مطالعه با هدف تعیین صدک نودم و برخی فاکتورهای خطر آفرین چاقی در کودکان دبستانی استان چهارمحال و بختیاری انجام شده است. پژوهش حاضر مطالعه ای دو مرحله ای بود که مرحله اول آن یک مطالعه مقطعی گروهی و مرحله دوم آن مورد - شاهدی است. در مرحله اول با استفاده از قد و وزن 2772 دانش آموزان دختر و پسر، صدک نودم (Body Mass Index) BMI به دست آمد. در مرحله دوم از 188 کودک چاق و 282 کودک لاغر به عنوان گروه های مورد و شاهد، پرسشنامه فاکتورهای خطر آفرین تکمیل گردید. سپس اطلاعات مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج مطالعه نشان داد که کودکان دارای 18.26 BMI< به عنوان غیر چاق محسوب می گردند. همچنین شیوع چاقی در زمان مطالعه 9.9 درصد بود و فاکتورهایی نظیر وجود چاقی در والدین و بستگان درجه یک، مصرف برخی مواد غذایی، میانگین وزن زمان تولد (فقط در میان دختران) با میزان چاقی کودک ارتباط معنی دار داشت ولی میزان فعالیت، وضعیت اقتصادی - اجتماعی خانواده، سطح تحصیلات والدین ابتلا به بیماری ها با میزان چاقی کودک ارتباط معنی داری نداشت. با توجه به نتایج به دست آمده در این پژوهش به نظر می رسد با تشویق والدین به حذف این فاکتورهای خطر آفرین می توان از چاقی کودکان پیشگیری نمود و بدینوسیله سلامت آنان را در بزرگسالی بیمه کرد.

با توجه به اینکه مطالعات گذشته درباره اثرات روزه داری بر پارامترهایی که به عنوان مراقبت های دوران بارداری که غیر مستقیم سلامت جنین و مادر را بررسی می کند در ماه مبارک رمضان نتایج متفاوتی را نشان می دهند، این مطالعه برای بررسی تغییرات مراقبت های دوران بارداری که شاخصی از سلامت مادر و جنین است در روزه داران باردار انجام شد. طی یک مطالعه کوهورت از بیست مرکز بهداشتی درمان شهرستان شهرکرد با روش نمونه گیری آسان تعداد 623 نفر خانم حامله وارد مطالعه شدند. از هر نفر در سه نوبت یک هفته قبل از آغاز مطالعه در صبح و روزهای 14 و 28 ماه رمضان یک ساعت قبل از اذان مغرب نمونه گیری ادرار انجام شد و مراقبت های دوران بارداری شامل اندازه گیری فشار خون، قد، وزن، اندازه ارتفاع رحم، سمع قلب جنین و احساس حرکت جنین توسط مادر انجام شد. طول مدت ناشتائی 0.5± 11.5 ساعت در شبانه روز بود. از این تعداد، 466 نفر در نیمه اول ماه رمضان روزه نگرفتند و 152 نفر حداقل 7 روز روزه گرفته بودند و در آخر ماه رمضان تعداد 130 نفر حداقل 15 روز به روزه گرفتن مبادرت کرده اند و 488 نفر بقیه روزه نگرفته بودند. 55 % کل افراد در ترایمستر سوم حاملگی و 26 % در ترایمستر دوم و 19 % در ترایمستر اول قرار داشتند. گروه روزه بگیر باردار با گروه غیر روزه باردار از نظر پارامترهای تغییرات فشار خون سیستولیک و دیاستولیک، شاخص توده بدنی، افزایش ارتفاع رحم، سمع قلب جنین، احساس حرکت جنین توسط مادر و کتون ادرار با هم مقایسه شده اند. بین میانگین فشار خون سیستولیک و دیاستولیک در افراد روزه گیر و غیره روزه نسبت به فشار خون پایه (قبل از ماه رمضان) در دو نوبت وسط ماه رمضان و آخر ماه رمضان اختلاف معنی دار آماری وجود نداشت. همچنین بین میانگین مقادیر افزایش شاخص توده بدنی در وسط و آخر ماه رمضان افراد روزه گیر و غیر روزه گیر نسبت به شاخص توده بدنی پایه تفاوت معنی دار مشاهده نشد. حس حرکت جنین و سمع قلب جنین همه مادران باردار روزه دار و غیر روزه در قبل از ماه رمضان 45.5 % و در آخر ماه رمضان 75.6 % بود که افزایش آن به دلیل افزایش سن حاملگی است. موارد کتون مثبت ادرار افراد باردار روزه گیر در وسط و آخر ماه رمضان نسبت به باردار غیر روزه بیشتر بود. بین میانگین افزایش اندازه ارتفاع در وسط ماه و آخر ماه اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه وجود نداشت و متوسط افزایش اندازه ارتفاع رحم حامله ها در ترایمستر دوم و سوم حاملگی در آخر ماه رمضان 0.3 ± 3.5 سانتی متر بود. نتایج حاصله از این مطالعه نشان می دهد که روزه داری زنان باردار بر روی پارامترهای ارزیابی شده در دو گروه مورد و شاهد تفاوت معنی داری مشاهده نشد، لذا به نظر نمی رسد روزه داری برای مادران باردار مشکل ایجاد کند به شرطی که آنها تحت مراقبت های دوران بارداری قرار بگیرند.

سردرد میگرنی یکی از انواع شایع سردرد می باشد که باعث تغییرات قابل توجهی بر شرایط زندگی افراد مبتلا از جمله افت عملکرد فردی، اجتماعی و شغلی شخص بیمار می گردد و لذا درمان و پیگیری آن منجر به ارتقاء کیفیت زندگی افراد مبتلا خواهد شد. در این تحقیق میزان شیوع سردرد میگرنی و افت عملکرد ناشی از آن در 550 دختر دبیرستانی در شهرستان شهرکرد در اردیبهشت ماه سال 1381 بررسی شد. روش نمونه گیری چند مرحله ای و با استفاده از پرسشنامه های HIS و (Migranie Disability Assessment Questionnaire) MIDAS انجام گرفت که اولی مربوط به شیوع سردرد و دومی مربوط به افت عملکرد ناشی از آن می باشد. نتایج حاصله از این بررسی به قرار زیر است: از بین 550 نفر دانش آموز 73 نفر (13.3%) میگرن شایع تشخیص داده شد که در این افراد علائم همراه سردرد میگرنی به ترتیب شیوع عبارت است از Photophobia (نور گریزی) در 100% موارد، تهوع یا استفراغ در 86.3% موارد و رنگ پریدگی در 72.6% موارد، سردرد در محدوده 4-72 ساعت در 100% موارد، ضرباندار بودن سردرد در 90.4% موارد و یک طرفه بودن سردرد در 71.2% موارد. ضمنا در 80.8% موارد سابقه فامیلی سردرد مثبت بود. بین مقطع تحصیلی و میگرن و بین شدت سردرد و میزان افت عملکرد ارتباط معنی داری مشاهده نشد. در حالی که تشدید سردرد با فعالیت در 98.6% موارد، شدت متوسط تا شدید که مانع انجام فعالیت های روزانه شود (افت عملکرد) 58.9% گزارش شد و بین فرکانس سردرد و میزان افت عملکرد ارتباط معنی دار بود. بنابراین با شناخت این میزان قابل توجه افت عملکرد در قشر جوان باید علل زمینه ای مساعد کننده میگرن را جستجو کرد و با برنامه ریزی بهتر در مدارس آنها و آگاه کردن دبیران و خانواده آنها از وضعیت این دانش آموزان و نیز اقدام سریع جهت بهبودی میگرن و کاهش تعداد حملات سردرد به ارتقای کارآیی عملکرد در محیط تحصیلی به آنها کمک کرد.

سرما درمانی یکی از روش های درمانی فیزیکی است که جهت درمان پاتولوژی های حاد به کار می رود. یکی از برنامه های توانبخشی که اخیرا مورد مطالعه قرار گرفته است ارتباط میان سرما و قدرت عضلات است Power Grip یکی از فعالیت های دست می باشد که منجر به خم شدن همه انگشتان شده و باعث نگهداری شی در دست می شود. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر سرما و سرما و تمرین بر قدرت Grip است. 60 نفر از دانشجویان پسر در محدوده سنی 26-18 سال انتخاب و در یکی از دو گروه مورد آزمایش قرار گرفتند. اندام فوقانی هر دو گروه (سرما به تنهایی و سرما و تمرین) به مدت 30 دقیقه در حمام سرد 15-10 درجه سانتی گراد قرار داده شد. در گروه سرما و تمرین قبل از قرار گیری اندام در آب سرد، این افراد به مدت 5 دقیقه با «دست ورز» به تریم پرداختند. قدرت Pinch، Grip و قدرت عضلات دست هر دو گروه قبل از قرارگیری در حمام سرد توسط dynamometer اندازه گیری شد و این اندازه گیری ها در دقایق 20، 40، 60، 80 دقیقه پس از خارج کردن اندام از حمام سرد تکرار شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس برای داده های تکراری و آزمون Paried-t استفاده کردیم. نتایج این تحقیق موفقیتی در جهت نشان دادن تفاوت معنی داری در قدرت Grip و قدرت عضلات دست پس از به کارگیری سرما و همچنین سرما و تمرین به دست نداد پس از اعمال سرما، قدرت grip و قدرت عضلات دست افزایش پیدا می کند ولی به حد نرمال خودش می رسد. بر اساس نتیجه دیگر تحقیق افزایش معنی داری در قدرت Pinch در هر دو گروه مشاهده شد که این افزایش در گروه سرما و تمرین بیشتر از گروه سرما به تنهایی بوده است. بر اساس نتایج این تحقیق از سرما و تمرین نمی توان به عنوان یک روش درمانی دراز مدت بهره جست.