نشریه جراحی ایران
سال هفدهم شماره 2 (تابستان 1388)

هدف از نگارش این مقاله به صورت «بررسی متون» به چالش کشیدن اندیکاسیون ها و یا روش های مختلف جراحی دیسک کمر نمی باشد، بلکه هدف طراحی یک سئوال بوده است: «آیا بروز فرسایش در دیسک کمر یک بیماری است؟» تا بتوان در خوانندگان محترم، ضمن یادآوری سریع و اشاره ای از گزارش های موجود در متون، انگیزه طراحی بررسی های تکمیلی برای یافتن پاسخ به سئوال فوق را بوجود آورد.
مطالعه به صورت مرور متون انجام شد. براساس کلمات کلیدی دیسک سیاه شده، فتق دیسک و کمر درد جستجو در مدلاین انجام گردید. معیارهای ورود عبارت بودند از: موضوع مرتبط با عنوان، روش کارآزمایی بالینی تصادفی شده، یک مطالعه کوهورت یا مقایسه ای و یا سیر طبیعی.
از بین مطالعات بررسی شده، 8 کارآزمایی بالینی تصادفی شده، یک مطالعه سیر طبیعی و یک مطالعه کوهورت انتخاب شدند. همان طور که ملاحظه خواهد شد، نه تنها مطالعات موجود نتوانسته است پاسخ مناسب را برای این سئوال بیابد، بلکه تعداد مطالعات ضعیف و یا حتی منحرف کننده نیز در این مورد کم نمی باشد.

ایسکمی و نکروز فلپ یکی از مشکلات جراحی ترمیمی می باشد. داروهای زیادی جهت جلوگیری و یا معکوس کردن این روند بروی فلپ پوستی راندوم آزمایش شده اند. هدف این پژوهش تعیین اثر آسپرین، دگزامتازون و ترکیب آنها در بقاء فلپ پوستی خلفی راندوم در موش می باشد.
40 موش مذکر Sprague – Dawley به صورت تصادفی به چهار گروه مساوی تقسیم شدند. گروه کنترل، گروه آسپرین، گروه دگزامتازون، گروه آسپرین + دگزامتازون. گروه اول زیر بیهوشی فقط فلپ پوستی خلفی راندوم بر پایه دیستال مطابق روش تغییر یافته مک فارلین به ابعاد 11×3 سانتیمتر بلند شد و مجددا پس از گذاشتن ورقه درپ استریل زیر آن سرجایش دوخته شد. گروه دوم آسپرین خوراکی mg/kg 100 داده شد و یک ساعت بعد از عمل مذکور برایش انجام شد. گروه سوم بعد از جراحی فلپ آمپول دگزامتازون mg/kg 5/2 در نیمه دیستال فلپ تزریق موضعی شد که تا 2 روز متوالی دیگر روزانه همین مقدار تزریق شد. گروه چهارم هر دو موارد گروه دوم و سوم برایشان انجام شد. پس از هفت روز تمام موش ها بیهوش و پس از عکسبرداری دیژیتال، سطوح زنده فلپ مورد مقایسه و مطالعه آماری قرار گرفتند.
میانگین سطح زنده فلپ در گروه کنترل 5/6 ± 44%، در گروه آسپرین 5/7 ± 53%، گروه دگزامتازون 5/8 ± 7/58% و گروه آسپرین + دگزامتازون 8 ± 60% بود. در مقایسه اختلاف میانگین های بین گروه ها تنها گروه دگزامتازون و گروه آسپرین + دگزامتازون توانستند بهبودی بارزی در بقاء فلپ نسبت به گروه کنترل ایجاد کنند، ولی اثر آسپرین بارز نبود (P <0.05). کاربرد دگزامتازون در بقاء فلپ پوستی راندوم موش مؤثر بود، ولی استفاده از آسپرین تنها تاثیر بارزی در بقاء فلپ نداشت.

تاکنون به تنگی تراشه به دنبال لوله گذاری در نای در بیماران با مشکلات قلبی کمتر توجه شده است. هدف این تحقیق، بررسی این موضوع و تعیین تفاوت های احتمالی در این گروه خاص بیماران بوده است.
این مطالعه یک بررسی گذشته نگر می باشد که در بیماران با تنگی نای که در بیمارستان مسیح دانشوری در طی سال های 1373 تا 1387 تحت درمان قرار گرفته اند و مقایسه نتایج حاصل از درمان این گروه از بیماران با بیماران مشابه که بطور همزمان دچار مشکلات قلبی (در زمینه بیماری اولیه قلب و یا اعمال جراحی قلب) بوده اند، می باشد.
افراد در گروه مورد، میانگین سن بالاتری نسبت به گروه شاهد داشته و نتایج حاصل از درمان در دو گروه قابل مقایسه و مشابه بود. گرچه در گروه مورد، پاسخ به درمان های غیر جراحی نسبت به گروه شاهد بیشتر بوده است.
وجود زمینه بیماری قلبی در بیماران تنگی تراشه نباید مانع از اقدام مناسب برای درمان این بیماران شود و رزکسیون و آناستوموز تراشه توسط افراد آشنا به این عمل استرس و عمل بزرگ از نظر قلبی محسوب نمی گردد.

درد پاشنه به علت التهاب غلاف کف پایی (Plantar Fascitis) شایعترین علت درد پاشنه است. دلیل آن کاملا«واضح نیست، لذا روش های درمانی مختلفی برای آن ذکر شده است. در این مطالعه سعی شده است نتایج درمانی دو روش شایع درمان شامل تزریق کورتیکواستروئید و کشش غلاف کف پایی از نظر کاهش شدت درد و بهبود عملکرد با هم مقایسه گردند.
66 بیمار مبتلا به درد پاشنه که سایر علل درد پاشنه در آنها رد شده بود و تشخیص بالینی شان التهاب غلاف کف پایی بود به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. دریک گروه درمان با تزریق کورتیکواستروئید موضعی و در گروه دیگر درمان با کشش غلاف کف پایی انجام شد و در هفته دوم و هشتم از نظر شدت درد و بهبود عملکرد مورد مطالعه قرار گرفتند.
تفاوت معنی داری از نظر سن، جنس، قد، وزن و توده بدنی بین دو گروه نبود. سطح درد و عملکرد در گروه کورتیکواستروئید در هفته دوم به صورت معنی داری نسبت به گروه دیگر بهبودی نشان داد ولی در پایان هفته هشتم این دو معیار در هر دو گروه یکسان بود.
این مطالعه نشان می دهد که گرچه تزریق کورتیکواستروئید در کوتاه مدت (هفته دوم) سبب کاهش درد و بهبود عملکرد می شود، ولی در پایان هفته هشتم شدت درد و سطح عملکرد دو گروه یکسان می شود، پس شاید بکار بردن روش کم عارضه تر و ارزانتر کشش نسوج به صلاح باشد ولی در مواردی که بیمار نیاز به کاهش سریع درد و بهبود عملکرد دارد، استفاده از کورتیکواستروئید توصیه می شود.

نتایج کلی ترمبوز وریدی عمقی [Deep Vein Thrombosis (DVT)]، بستگی زیادی به موقعیت آناتومیک سگمان وریدی ترمبوز شده دارد. به طور کلی هدف از درمان DVT حاد پیشگیری از گسترش لخته، عود DVT، آمبولی ریه و ایجاد عوارض کوتاه مدت و بلند مدت ناشی از DVT می باشد. در مقاله حاضر نتایج بلند مدت درمان ضد انعقاد سیستمیک در بیمارن مبتلا به ترمبوز ایلیوفمورال و بیماران مبتلا به ترمبوز فموروپوپلیته ال، مقایسه می شود.
تمام بیماران مبتلا به ترمبوز ایلیوفمورال و ترمبوز فموروپوپلیته ال که در بین سال های 1379 تا 1382 تحت درمان با ضدانعقادی استاندارد قرار گرفته بودند، بعد از یک دوره متوسط 5 ساله، مجددا تحت معاینه قرار گرفتند. در پیگیری، باز بودن مجرای وریدی و نیز ایجاد ریفلاکس دریچه های وریدی به وسیله سونوگرافی داپلر، ارزیابی شده به روش کای اسکوار آنالیز گردید.
52 بیمار مبتلا به ترمبوز ایلیوفمورال و 85 بیمار مبتلا به ترمبوز فموروپوپلیته ال در پیگیری 5 ساله تحت بررسی قرار گرفتند. میزان ریفلاکس دریچه های وریدی در بیماران با DVT ایلیوفمورال 81% و در بیماران با DVT فموروپوپلیته ال 61% بود. میزان باز بودن مجرای وریدی در بیماران با DVT ایلیوفمورال 21% و در بیماران با DVT فموروپوپلیته ال 40% بود. 81% از بیماران با DVT ایلیوفمورال علائم سندرم بعد از ترومبوز [Post Thrombotic Syndrome (PIS)] داشتند و در DVT فموروپوپلیته ال به میزان 63% بود. علائم شدید PTS در DVT ایلیوفمورال 5/40% و در DVT فموروپوپلیته ال 21% بود.
با توجه به بروز عوارض بیشتر و شدیدتر در بیماران مبتلا به DVT ایلیوفمورال در مقایسه با DVT فموروپوپلیته ال در پاسخ به درمان ضدانعقادی، به نظر می رسدکه درمان تهاجمی همچون ترمبولیز به واسطه کاتتر یا ترمبکتومی جراحی جهت حذف سریعتر لخته، حفظ دریچه های فانکشنال و برقراری باز بودن لومن وریدی دراین گروه از بیماران، ارجح باشد.

آپاندیسیت حاد، یکی از شایعترین اورژانس های جراحی است. قدم اصلی در تشخیص، شرح حال دقیق، ارزیابی بالینی و معاینه فیزیکی می باشد که با بررسی های آزمایشگاهی مثل افزایش لوکوسیتوز تقویت می گردد. با توجه به تشخیص افتراقی زیاد آپاندیسیت، تشخیص آپاندیسیت مشکل می باشد. ارزش تشخیصی CRP (C-Reactive Protien) با حساسیت بالا در تشخیص آپاندیسیت حاد در این مطالعه مورد ارزیابی قرار گرفته است.
در یک مطالعه توصیفی تحلیلی، نمونه های خون 84 بیمار مشکوک به آپاندیسیت در بیمارستان شهید بهشتی کاشان جهت اندازه گیری میزان CRP با حساسیت بالا سرمی، قبل از عمل آپاندکتومی گرفته شد. بر اساس هیستوپاتولوژی بیماران به دو گروه پاتولوژی مثبت (آپاندیسیت حاد) و پاتولوژی منفی (اندیس نرمال) تقسیم شدند و میزان CRP با حساسیت بالا اندازه گیری شده به روش الایزا، در این دو گروه مقایسه گردید.
از 84 بیمار، 9/61% بیماران مرد و 1/38% زن بودند. نسبت مرد به زن 6/1 به 1 بوده است. 9/86% بیماران با توجه به پاتولوژی آپاندکتومی مثبت و 10/13% آپاندکتومی منفی داشته اند. نقطه برش حاصله برای CRP با حساسیت بالا 48/31 میکروگرم در میلی لیتر (049/0P=) با حساسیت 74% و ویژگی 46% به دست آمد. سطح زیر منحنی ROC، 699/0 بوده و ارزش اخباری مثبت 90%، ارزش اخباری منفی 20% حاصل گردید.
با توجه به یافته ها، CRP با حساسیت بالا می تواند در تایید تشخیص بالینی آپاندیسیت قابل استفاده باشد و سبب کاهش آپاندکتومی های منفی غیر ضروری گردد.

فیستول های شریانی وریدی راه انتخابی برای همودیالیز می باشند. از عوارض ایجاد فیستول های شریانی وریدی تغییرات آنوریسمال فیستول و سندرم استیل (Steal Syndrome) می باشد. در این مقاله ما دو روش جدید برای کنترل این عوارض در فیستول های پهلو به پهلو اندام فوقانی معرفی خواهیم کرد.
در این مطالعه که به صورت مجموعه موردی طراحی شده بود، برای بیماران با تغییرات آنوریسمال، ابتدا ورید در ابتدا و انتهای آنوریسم لیگاتور شد، سپس ورید آنوریسمال در دو انتها قطع و آزاد گردید و بوسیله فشار در محل، محتویات آنوریسم تخلیه شده و بعد از ترمیم محل برش ها، پانسمان فشاری محل به مدت یک هفته انجام شد. در روش دیگر بیماران مبتلا به سندرم استیل با فیستول شریانی وریدی پهلو به پهلوی آرنج، توسط سونوگرافی داپلر، اندام فوقانی مورد ارزیابی قرار گرفته و ورید پرفوران اندام فوقانی لیگاتور گردید.
برای تغییرات آنوریسمال در طول یک هفته پانسمان فشاری محل آنوریسم با ایجاد فیبروز در محل، آنوریسم حذف شد و در پیگیری این بیماران هیچ عارضه ای دیده نشد. در مورد سندرم استیل نیز نتایج مطالعه، افزایش جریان خون در ورید پرفوران را نشان داد. در نتیجه ما توانستیم با بستن ورید پرفوران پدیده استیل را کنترل کنیم. علائم سندرم استیل در تمام بیماران ناپدید شد و در 80% بیماران فیستول شریانی وریدی را حفظ گردید.
نتایج ما نشان داد، در درمان بیماران با سندرم استیل در فیستول های پهلو به پهلو می توان از بستن ورید پرفوران استفاده کرد. همچنین تجربه ما نشان داد، در زمان ایجاد فیستول شریانی وریدی، قطع ورید پرفوران می تواند مانع توسعه این سندرم شود. در پیگیری بیماران با تغییرات آنوریسمال، هیچ عارضه ای در بیماران مشاهده نشد.

یکی از عمل های شایع در جراحی پلاستیک، ماموپلاستی کاهنده (Reduction Mammaplasty) است. معمولا خانم هایی که برای این عمل جراحی مراجعه می کنند، شکایت های متفاوتی دارند و تکنیک های مختلفی برای این عمل جراحی معرفی شده است. هدف از جراحی، کوچک کردن پستان ها به اندازه دلخواه با زیبایی مناسب، نتایج ماندگار، کاهش اسکار جراحی و تکنیک کم عارضه می باشد. سالم ماندن حس پستان یکی از موضوعات مهم در این جراحی است. در مورد تغییر حس پستان بعد از عمل جراحی، نظر یکسانی وجود ندارد. با توجه به این اختلاف نظرها در مورد حس پستان و اهمیت این عضو، این مطالعه طراحی و اجرا شده است.
به مدت 6 ماه در فاصله زمانی مهر ماه 86 لغایت اردیبهشت 87 بیمارانی که برای انجام عمل جراحی مامو پلاستی کاهنده به مرکز آموزشی و درمانی حضرت فاطمه(س) مراجعه کردند و به بررسی حس پستان قبل و بعد از عمل جراحی رضایت دادند، در این مطالعه گنجانده شدند. بیمارانی که قبلا روی پستان آنها عمل جراحی شده بودیا بیماری نورولوژیک داشتند، از مطالعه حذف گردیدند. مجموعا 41 بیمار وارد مطالعه و بررسی شدند. هر پستان به پنج منطقه شامل یک چهارم های فوقانی مدیال و لترال، یک چهارم های تحتانی مدیال و لترال و نیز ناحیه نیپل آرئول تقسیم بندی گردیدند و تست های مونوفیلامان (اسمیت و نفو،رولیان آمریکا)، تمایز دو نقطه استاتیک و تمایز دو نقطه دینامیک (اسمیت و نفو، رولیان آمریکا) در زمان های قبل از عمل و شش ماه بعد از عمل برای همه بیماران انجام شد. روش جراحی با پدیکول مدیال باعث کاهش حس با اختلاف معنی دار در ناحیه نیپل آرئول و یک چهارم های فوقانی در تست تمایز دو نقطه دینامیک به نسبت قبل از عمل می گردد (05/0 > P). روش جراحی با پدیکول فوقانی باعث کاهش حس در نواحی یک چهارم های تحتانی و نیپل آرئول با تست تمایز دو نقطه دینامیک شده است و این تفاوت معنی دار بوده است (05/0 > P). با روش جراحی پدیکول تحتانی، حس نیپل آرئول و همچنین حس نیمه خارجی پستان کاهش و نیمه داخلی پستان افزایش می یابد و این تفاوت ها معنی دار بوده اند (05/0 > P). از این سه تست بکار رفته، تست تمایز دو نقطه دینامیک بهترین روش برای بررسی حس پستان است. مطالعات بافت شناسی می توانند مؤید این نظریه باشد. هر سه روش جراحی ماموپلاستی کاهنده با پدیکول های فوقانی، مدیال و تحتانی باعث کاهش حس پستان در ناحیه نیپل آرئول می شوند و این موضوع باید قبل از عمل جراحی برای بیمار توضیح داده شود. سه روش جراحی فوق الذکر تفاوتی از نظر تاثیر در حس پستان در مناطق پنجگانه ندارند و بنابراین حفظ حس، فاکتوری در تصمیم گیری محسوب نمی شود. اسکار کمتر، فرم زیباتر و ماندگاری بیشتر فاکتورهای مهمتری در تصمیم گیری برای تکنیک جراحی می باشند.

روش ساب موکوز ال یکی از تکنیک های هموروئیدکتومی است که در حال حاضر کمتر انجام می شود. این روش با آسیب کمتر به مخاط و آنودرم ناحیه مقعد انجام می شود. این مطالعه با هدف مقایسه دو روش جراحی هموروئیدکتومی ساب موکوزال و هموروئیدکتومی فرگوسن انجام شد.
در یک کارآزمایی بالینی شاهددار دوسوکور، 60 بیمار مبتلا به هموروئید با درجه 3 و 4، بصورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: 1) هموروئیدکتومی به روش ساب موکوزال (30 بیمار) و 2) هموروئیدکتومی به روش فرگوسن (30 بیمار). این بیمار ان از لحاظ عو ارض زودرس و دیررس پس از عمل شامل درد،خونریز ی، احتباس ادر ار ی، یبوست، تجمع مدفوعی، بی اختیار ی، عفونت محل عمل، شقاق، ز ائده پوستی، اکتروپیون، تنگی مقعد و عود مورد بررسی و مقایسه قر ار گرفتند. در دوره های پیگیر ی 24سا عت، یک هفته، 3 ماه و 6 ماه بعد از عمل بیماران بطور منظم پیگیری شدند. اختلاف معنی دار آمار ی بین دو گروه از لحاظ سن، جنس و درجه هموروئید وجود ند اشت. در بیمار انی که با روش سا ب موکوز ال عمل شده بودند، درد پس از 24 سا عت اول بصورت معنی دار از لحاظ آمار ی کمتر از روش فرگوسن بود (026/0‎(P=‬، ولی از لحاظ بروز تنگی مقعد بین دو گروه تا 6 ماه بعد از عمل تفاوتی وجود ند اشت. همچنین از لحاظ سایر عو ارض بین دو گروه اختلاف معنی دار وجود ند اشت.
تکنیک ساب موکوز ال با کاهش قابل ملاحظه درد بخصوص در 24 سا عت اول بعد از عمل همر اه بوده است و تا 6 ماه پیگیر ی هیچ مورد ی ازتنگی مقعد در بیمار ان گز ارش نشد. سایر عوارض در گروه ساب موکوزال مشابه روش فرگوسن بود. روش ساب موکوز ال می تو اند به عنو ان یک روش مناسب در هموروئید های پرولابه و با درجه بالا با روش معمول مقایسه شود.

در مطالعات قبلی نشان داده شده که تجویز کلسیم خوراکی پروفیلاکتیک در بیماران با تیروئیدکتومی توتال و ساب توتال، موجب کاهش علائم هیپوکلسمی و کاهش طول مدت بستری در بیماران پس از عمل گردد. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج حاصل از تجویز کلسیم خوراکی پروفیلاکتیک در بیماران با تیروئیدکتومی توتال و ساب توتال می باشد.
در یک کار آزمایی بالینی تصادفی شده، 43 بیمار کاندید عمل جراحی تیروئیدکتومی توتال و ساب توتال شدند. پس از عمل، به صورت تصادفی در یکی از دو گروه مورد (23N=) و کنترل (20N=) قرار گرفتند. به بیماران در گروه مورد، در دوران پس از عمل کربنات کلسیم 1 گرم سه بار در روز تجویز شد. مشخصات دموگرافیک بیماران، طول مدت بستری، علائم هیپوکلسمی، سطح کلسیم و دفعات استفاده از کلسیم وریدی در دو گروه با هم مقایسه شد.
میانگین میزان کلسیم 12 و 24 ساعت پس از عمل به طور معنی داری در گروه شاهد پائین تر از گروه مورد بود (049/0=P، 021/0=P به ترتیب). تعداد افرادی که دچار پاراستزی دور لب در 12 و 24 ساعت پس از عمل جراحی شدند، به طور معنی داری در گروه شاهد بالاتر از گروه مورد بود (02/0=، P04/0=P به ترتیب). مدت زمان بستری در بیمارستان به طور معنی داری در گروه مورد کمتر از گروه شاهد بود (006/0=P).
تجویز کلسیم خوراکی پروفیلاکتیک پس از عمل جراحی توتال و ساب توتال سبب کاهش بروز پاراستزی در 12 تا 24 ساعت پس از عمل جراحی و کاهش نیاز به کلسیم تزریقی و همچنین کاهش مدت بستری بیماران در بیمارستان می گردد.

دررفتگی ناشی از ضربه مفصل کارپومتاکارپال [Carpo-Metacarpal (CMC)] انگشت شست یک آسیب غیرشایع بوده و دررفتگی منفرد آن بیشتر نادر می باشد. تاخیر در تشخیص و درمان این نوع دررفتگی معمولا با یک نتیجه نامطلوب به علاوه درد و کاهش قدرت انقباضی انگشت شست همراه خواهد بود، حتی می تواند با یک آرتریت تخریبی نیز همراه باشد. به همین دلیل باید دررفتگیCMC انگشت شست را به سرعت تشخیص داد و یک درمان مناسب آن جهت برگشت عملکرد طبیعی دست آسیب دیده شروع کرد. در این گزارش موردی، ما یک مورد دررفتگی ناشی از ضربه مفصل کارپومتاکارپال انگشت شست در یک مرد 17 ساله را مورد بررسی قرار داده ایم. بیمار به علت حادثه تصادف با موتور سیکلت دچار دررفتگی مفصل کارپومتاکارپال انگشت شست دست راست شده بود، که در معاینه، درد و حساسیت در لمس در ناحیه CMC انگشت شست به همراه مختصری تغییر شکل و تورم داشت. بعد از عمل جراحی جاندازی فوری، انگشت شست برای مدت 6 هفته بی حرکت و ثابت شد و بعد از آن بیمار تحت برنامه بازتوانی قرار گرفت. پس از 6 ماه، درد، بی ثباتی مفصل و محدودیت حرکت وجود نداشت.

تعداد کمی گزارش متاستاز پوستی از سرطان مری وجود دارد، بخصوص از آدنوکارسینومای مری. در حال حاضر موردی از مردی 71 ساله با متاستاز آدنوکارسینومای مری در پوست سر داریم. یافته های بالینی و بافت شناسی مورد بحث قرار می گیرند و توصیه های لازم برای پزشکان بیان می شود.

در حال حاضر جراحی زیبایی بینی از جمله متداولترین و در عین حال پرطرفدارترین اعمال جراحی در دنیا و بخصوص در کشور ما می باشد و نتیجه آن به مهارت، علم و دانش، دقت نظر، زیبا شناسی، روانشناسی و درایت جراح وابسته است. جراحان ایرانی که در این ر شته فعالیت می کنند دارای تجربه بالایی بوده و نظرات آنها در دنیا مورد توجه می باشد. در جستجوی گوگل در اینترنت، چندین مرکز خبرگزاری جهان، ایران را به عنوان پایتخت جراحی بینی جهان معرفی کرده اند.1 این عمل حدود 50 سال پیش در ایران شروع شده و روز بروز طرفداران بیشتری در بین مردم و جراحان رشته های مختلف بخود جلب کرده است که این روند باعث شد تا بررسی اجمالی در مورد این جراحی را در اختیار همکاران قرار دهیم.

آیا تعداد مقالاتی که خوانده ایم بسیار است؟ به روش های تحقیق آشنائی داریم؟ نقد مقاله و کتاب ها را موشکافانه بررسی کرده ایم؟ در این صورت شرایط مناسبی برای پیدا کردن قابلیت نقد مقاله و کتاب برایمان فراهم شده است. از خواندن یک مقاله و کتاب و پذیرش مطالب آن تا نقد مقاله فاصله زیادی وجود دارد. از آن گذشته پس از کسب این ارتقاء کیفی راهکارهایی جهت انتقاد از مطالب یک مقاله یا کتاب وجود دارد که در این مقاله به آن می پردازیم.

فراهم آوردن راهنمایی قابل تجدید نظر در خصوص چگونگی استفاده از داروهای ضد ویروس به منظور درمان بیماران مبتلا و همچنین پروفیلاکسی دارویی در برابر عفونت با ویروس آنفلوانزای (H1N1) A با منشاء خوکی. این راهنما، نحوه برخورد دارویی با بیماران قطعی، موارد متحمل یا مشکوک و همچنین موارد تماس نزدیک با عفونت آنفلوانزای A با منشاء خوکی را شامل شود.