فهرست مطالب

نشریه جراحی ایران
سال هجدهم شماره 4 (زمستان 1389)

  • تاریخ انتشار: 1389/12/28
  • تعداد عناوین: 10
|
  • سید کمال فروتن، ابوالفضل عبدیزدانی، حسین اکبری، محمد جواد فاطمی، میر سپهر پدرام، سید جابر موسوی صفحه 1
    زمینه و هدف
    سالیانه تعداد زیادی از بیماران با مشکلات حرکتی ناشی از ضایعه عصبی روبرو هستند. ترمیم صحیح این ضایعات با روش مناسب جهت برگشت فعالیت های عضلانی بسیار مهم است. هدف از این پژوهش مقایسه سه روش جراحی پیوند انتها به انتها به تنهایی، پیوند انتها به انتها به همراه پوشش وریدی و پوشش آمنیون برای ترمیم عصب سیاتیک قطع شده می باشد.
    مواد و روش ها
    36 رت مذکر از یک نژاد با وزن 350-250 گرم به صورت تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند. پس از بی حسی، عصب سیاتیک به صورت یکسان در تمامی رت ها قطع شد. در گروه اول ترمیم ساده با استفاده از سوچور دو انتها، در گروه دوم ترمیم با استفاده از پوشش غشاء آمنیونی و در گروه سوم ترمیم با استفاده از غلاف وریدی انجام شد. پس از گذشت 12 هفته از جراحی، از الکترومیوگرافی برای تعیین میزان عملکرد عصب ترمیم شده استفاده شد. برای هر یک از رت ها شمارش آکسونی انجام شد. همچنین از آزمون Foot Print نیز جهت تعیین میزان بهبودی عصب در هفته های اول و دوازدهم استفاده شد. آزمون Paired Sample T-Test جهت مقایسه نتایج هفته دوازدهم با هفته اول و آزمون One Way ANOVA جهت مقایسه نتایج در گروه های سه گانه به کار گرفته شد.
    یافته ها
    نتایج بیانگر آن است که وضعیت Foot Print با گذشت زمان در هر سه گروه مورد بررسی بهبود یافته است. در هفته دوازدهم تفاوت معنادار آماری بین گروه های آناستوموز انتها به انتها با پوشش آمنیونی (75/19±75/53-) با گروه آناستوموز انتها به انتهای ساده (79/11±68/79-) وجود داشته است (P=0.017). نتایج حاصل از بررسی الکتروفیزیولوژیک بیانگر نتایج بهتر در گروه گرافت عصبی به همراه پوشش آمنیونی بوده است، ضمن آنکه نتایج الکتروفیزیولوژیک بین این گروه و گروه گرافت عصبی با پوشش وریدی از لحاظ آماری تفاوت معناداری داشته است (P=0.044). نتایج بررسی بافت شناسی حاکی از آن است که شمارش اکسونی در گروه گرافت عصبی با پوشش آمنیونی بیشتر بوده و در مقایسه با گروه گرافت عصبی با پوشش وریدی تفاوت معنادار آماری مشاهده شده است (P=0.041).
    نتیجه گیری
    نتایج این تحقیق در راستای نتایج تحقیقات مشابه تایید کننده اثرات مفید و معنی دار آمنیون در مقایسه با سایر گرافت های عصبی است.
    کلیدواژگان: گرافت عصبی، پوشش آمنیونی، الکترومیوگرافی
  • امیر درخشان فر، علی قلعه ایها، امین نیایش، سعیده علیزاده، محمد تقی گودرزی، منوچهر قربانپور صفحه 9
    زمینه و هدف
    بروز بالای دلیریوم بعد از عمل به دنبال جراحی انتخابی غیر قلبی (54- 4%)، یک سرآغاز بالینی سودمند برای مطالعه ارتباط آن با اختلالات شناختی و عملکردی بعد از عمل ارائه می کند. مطالعه حاضر با هدف بررسی شیوع اختلال شناختی در ساللمندان، قبل و بعد از عمل جراحی در بخش های جراحی بیمارستان های آموزشی همدان انجام شد.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه توصیفی تحلیلی 160 نفر از سالمندان مراجعه کننده به بخش های جراحی بیمارستان های آموزشی همدان در یک مقطع زمانی یک ساله (زمستان 87 تا زمستان 88) مورد بررسی قرار گرفتند. برای هر بیمار پرسشنامه ای شامل سن، جنس، نوع عمل جراحی، نوع بیهوشی و طول مدت بیهوشی تکمیل گردید. برای بررسی وضعیت شناختی، بیماران قبل از عمل جراحی و سه روز بعد از آن توسط پرسشنامه (Mini Mental State Examination) MMSE مورد ارزیابی قرار گرفتند. در پرسشنامه مذکور نمره 30 نمره کامل، نمره زیر 25 نشان دهنده احتمال تخریب شناختی و زیر 20 نشان دهنده تخریب قطعی می باشد.
    یافته ها
    میانگین سنی بیماران مورد مطالعه 80/5±40/75 سال بود. بیشتر این بیماران (6/35%) در گروه سنی 71 تا 75 سال و مرد (5/67%) بودند. نمره MMSE قبل از عمل جراحی در 6/75% بیماران؛ بالای 25، در 9/16%؛ 20 تا 25 و در 5/7% بیماران؛ کمتر از 20 بود. این نمره بعد از عمل جراحی در 5/52% بیماران؛ بالای 25، در 8/28%؛ 20 تا 25 و در 7/18% بیماران؛ کمتر از 20 بود. تفاوت معنی داری بین درصد افرادی که قبل از عمل نمره کمتر از 20 دریافت کرده بودند و بیمارانی که بعد از عمل نمره کمتر از 20 دریافت کرده اند، وجود دارد (001/0 >P).
    نتیجه گیری
    افزایش موارد اختلال شناختی بعد از عمل جراحی در مطالعه حاضر نشان از تاثیر عمل جراحی بر عملکرد شناختی بیماران سالمند دارد. به نظر می رسد ارزیابی عملکرد شناختی بیماران سالمندی که تحت عمل جراحی قرار می گیرند، توسط تیم درمانی ضروری است.
    کلیدواژگان: اختلالات شناختی، بیماران سالمند، عمل جراحی
  • بابک سیاوشی، محمد مهدی غیلیان، محمدرضا گلبخش، محمد جواد زهتاب، میر مصطفی سادات صفحه 19
    زمینه و هدف
    سندرم تونل کارپ شایعترین نوروپاتی محیطی است. جراحی به شیوه کمتر تهاجمی روشی است که هیچ مطالعه ای در ایران بر روی آن انجام نشده است و اطلاعات قابل استنادی در رابطه با موثر بودن، سلامت روش، موفقیت و عوارض این روش جراحی در دست نیست. این تحقیق با هدف بررسی نتایج درمان سندرم تونل کارپ به روش کمتر تهاجمی بر اساس پرسشنامه (Disability of Arm، Shoulder and Hand) DASH و (Visual Analogue Scale) VAS در بیماران مراجعه کننده به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان سینا در طی سال های 86-1388 انجام شده است.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه مقطعی کلیه بیماران مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان سینا بین سال های 86 تا 88 که با تشخیص سندرم تونل کارپ کاندید عمل جراحی به روش کمتر تهاجمی بودند و فرم رضایت نامه ورود به مطالعه را پر کردند، وارد مطالعه شدند. بیماران در 21، 42، 84 روز پس از عمل جراحی به وسیله DASH ارزیابی شدند، درد بعد از عمل به وسیله VAS ارزیابی شد و اطلاعات به دست آمده وارد نرم افزار SPSS 15 شد و مورد آنالیز قرار گرفت.
    یافته ها
    در این مطالعه 62 بیمار (43 زن، 19 مرد، میانگین سن 65/9±76/49 سال) مورد عمل جراحی قرار گرفتند. میانگین مدت علامت دار بودن قبل از عمل 4/3±2/21 ماه بود. طول مدت جراحی 9/6±33/39 دقیقه بود و هیچ عارضه جانبی خاصی در طول مدت جراحی رخ نداد. میانگین امتیاز DASHو VAS بیماران بعد از جراحی به صورت معنی داری کاهش یافت (P=0.00). رابطه معنی داری بین امتیاز DASH و VAS در سن، جنس و مدت زمان عمل وجود نداشت، اما رابطه معنی دار بین کلیه امتیازهای قبل و بعد از جراحی با مدت زمان علامت دار بودن بیماران وجود داشت (P=0.00). رابطه معنی داری میان میزان درد بعد از جراحی و پارستزی با جنس، سن، مدت زمان علامت دار بودن قبل از عمل و طول مدت عمل جراحی وجود نداشت.
    نتیجه گیری
    با توجه به مقایسه امتیاز DASH و VAS بیماران بعد از جراحی، این روش در کاهش علائم بیماری مؤثر است
    کلیدواژگان: سندرم تونل کارپ، روش کمتر تهاجمی
  • فرهاد حافظی، بیژن نقیب زاده، علیرضا سلیمی، امیرحسین نوحی، غزل نقیب زاده صفحه 26
    زمینه و هدف
    بی حسی اپی دورال (Epidural Anesthesia) به عنوان عاملی برای پیشگیری از ترومبوآمبولی بعد از جراحی شناخته شده ولی مکانیسم عملکرد آن به خوبی مشخص نشده است. در بررسی که در متون انجام دادیم، گزارشی از تاثیر بی حسی اپی دورال بر کاهش ریسک ترومبوآمبولی وریدی در اعمال جراحی در حیطه شکم و لیپوساکشن پیدا نکردیم. بیشتر متون پزشکی که در این زمینه به چاپ رسیده اند، بیماران ارتوپدی را مورد بحث و بررسی قرار می دهند.
    مواد و روش ها
    از خرداد ماه 1369 تا مرداد 1372، 27 مورد ابدومینوپلاستی و 12 مورد ساکشن چربی از اندام تحتانی و شکم، تحت بیهوشی عمومی (گروه یک) و از شهریور 1372 تا مرداد 1388، 379 مورد ابدومینوپلاستی با لیپوساکشن و 204 مورد لیپوآسپیریشن اندام تحتانی و شکم، تحت بی حسی اپیدورال (گروه دو)، توسط نویسنده اول (ف.ح) انجام شده است. سی و دو بیمار مربوط به گروه دوم (5/5%) به دلیل عدم موفقیت در بی حسی اپیدورال، از گروه دوم به گروه اول منتقل شدند. به منظور تحلیل داده های این مطالعه از روش های آمار توصیفی و برای مقایسه حوادث ترومبوآمبولیک و همسانی توزیع جنسیت در دو گروه از آزمون دقیق فیشر استفاده شد.
    یافته ها
    در گروه اول، در دو مورد (5/5%) حوادث ترومبوآمبولیک رخ داد (یک بیمار با ترومبوز وریدی ساق پا و دیگری با آمبولی ریوی). در گروه دوم، با حذف بیمارانی که به دلیل مشکلات پزشکی نیاز به پروفیلاکسی دارویی داشتند و موارد عدم موفقیت بی حسی اپیدورال، هیچ موردی از ترومبوز ورید عمقی یا آمبولی ریوی مشاهده نشد.
    نتیجه گیری
    استفاده از بی حسی اپیدورال با مکانیسم های بلوک عصبی اختصاصی و حرکت دادن عضلات اندام تحتانی در حین عمل جراحی، می توانند مفیدترین روش ها در پیشگیری از ترومبوز ورید عمقی و آمبولی ریوی ناشی از جراحی باشد.
    کلیدواژگان: بی حسی اپی دورال، ترومبوآمبولی، پیشگیری
  • احمدرضا سروش، ژامک خورگامی، مرتضی تارخ، سمیه کلهر صفحه 32
    زمینه و هدف
    عمل جراحی اسپلنکتومی جزو اعمالی است که امروزه به شکل لاپاروسکوپیک نیز انجام می شود. یکی از مشکلات این عمل بستن عروق در آن می باشد. خصوصا در مورد طحال، که یک عضو خونریزی دهنده است و جدا کردن آن نیز بر پایه بستن عروق ناف آن می باشد، این موضوع از اهمیت حیاتی برخوردار است. روشی مثل استفاده از لیگاشور که با روش بستن عروق با اتصال فضای جریان دو قطبی عمل می کند، روشی است که به نظر ساده، مؤثر و مطمئن می باشد. در این مطالعه عملکرد، ایمنی و عوارض این روش بررسی شده است.
    مواد و روش ها
    این مطالعه توصیفی بوده و به بررسی بیماران جهت ارزیابی ایمنی و معایب به کارگیری لیگاشور در عمل جراحی اسپلنکتومی لاپاروسکوپیک پرداخته است. بررسی بر روی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان دکتر شریعتی که به دلیل پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایدیوپاتیک نیازمند اسپلنکتومی بودند، انجام شد. در طی این مطالعه 35 مورد اسپلنکتومی لاپاروسکوپیک با لیگاشور در این مرکز صورت گرفت. فاکتورهایی مثل طول مدت جراحی، میزان خونریزی حین عمل و بعد از آن، کاهش هموگلوبین خون بعد از جراحی، نیاز به تزریق خون حین عمل و بعد از آن، تبدیل به عمل جراحی باز، همچنین عوارض پس از جراحی و مدت زمان بستری پس از عمل مورد بررسی قرار گرفت.
    یافته ها
    به طور کلی 35 بیمار مطالعه شدند که میانگین سن آنها 2/9±5/31سال بود که 25 نفر زن و 10 نفر مرد بودند. متوسط مدت زمان عمل جراحی40 ±132 دقیقه بود. خونریزی حین عمل در جراحی 103±145 سی سی بود. کاهش هموگلوبین بعد از جراحی لاپاراسکوپی 1±8/1 میلی گرم در دسی لیتربود. میزان بستری پس از عمل 4/1±8/3 روز بود. هیچ یک از عمل های جراحی لاپاراسکوپی به باز تبدیل نشد. 3 نفر از بیماران نیاز به تزریق خون حین عمل جراحی یا بعد از آن پیدا کردند. میزان خونریزی از درن پس از عمل 90 ±104 سی سی بود.
    نتیجه گیری
    با توجه به نتایج به دست آمده از عمل مطالعه ما، به نظر می رسد انجام عمل جراحی لاپاراسکوپیک اسپلنکتومی با لیگاشور در بیماران مبتلا به پورپورای ترومبوسیتوپنیک روشی مناسب و با اطمینان بوده که هموستاز مناسب جهت بستن عروق طحال برقرار می کند و عوارض خونریزی دهنده عمده ای حین یا بعد از جراحی ندارد. لذا این روش در اسپلنکتومی بیماران بدون طحال بزرگ مانند پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایدیوپاتیک توصیه می شود.
    کلیدواژگان: اسپلنکتومی، لاپاروسکوپی، لیگاشور
  • علی اکبر سالاری، فریبا بینش، سیما ولی زاده صفحه 39
    زمینه و هدف
    سارکوم های بافت نرم 1% سرطان ها را تشکیل می دهند، با این حال مرگ و میر بالا دارند، به طوری که سالانه بیش از 50% افراد مبتلا در آمریکا به دنبال این بیماری فوت می کنند. پاتوژنر اکثر سارکوم های بافت نرم نظیر سایر نئوپلاست ها ناشناخته است، فاکتورهای مختلف محیطی و ژنتیکی در بروز آن مؤثر شناخته شده اند. هدف از این مطالعه بررسی اپیدمیولوژی سارکوم های بافت نرم در یزد می باشد.
    مواد و روش ها
    این تحقیق از نوع توصیفی و گذشته نگر بوده و تمام سارکوم های بافت نرم در 93 بیمار که طی سال های 1384-1373 به بیمارستان های شهید صدوقی و شهید رهنمون دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد مراجعه کرده بودند را مورد بررسی قرار داده است و متغیرهای سن، جنس، شغل، نوع سارکوم، محل ضایعه، محل سکونت و عود بیماری استخراج شدند و داده ها با استفاده از 13 SPSS مورد بررسی قرار گرفتند.
    یافته ها
    از 93 بیمار مورد مطالعه، 54 نفر مرد و 39 نفر زن بودند. محدوده سنی 1 تا 89 سال و میانگین سنی 22 ± 99/49 سال بود. شایعترین موارد عبارت بودند از سارکوم های فیبروهیستیوسیتیک (4/20%) سارکوم سینویال (15%) رابدومیوسارکوم (8/10%) لیپوسارکوم (7/9%). شایعترین سارکوم ها در مردان سارکوم های فیبروهیستیوسیتیک و در زنان سارکوم سینویال (6/25%) بود. اندام ها شایعترین محل سارکوم ها (3/33%) بودند.
    نتیجه گیری
    بر اساس این مطالعه وضعیت سارکوم های بافت نرم در یزد در تطابق نزدیک با کشورهای غربی می باشد. مطالعات بیشتری در زمینه نقش کارسینوژن های شغلی و محیطی در تعیین علت این نوع سارکوم ها ضروری به نظر می رسد.
    کلیدواژگان: بافت نرم، سارکوم
  • علی غفوری، بابک حاجی براتی، حسین محمودزاده، ژامک خورگامی صفحه 45
    زمینه و هدف
    هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج جراحی سینوس پایلونیدال با دو روش «بستن اولیه» با «روش باز» می باشد.
    مواد و روش ها
    کلیه بیماران مبتلا به سینوس پایلونیدال مراجعه کننده به درمانگاه جراحی بیمارستان دکتر شریعتی در سال 1387-1386 در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی وارد شدند. در تمامی بیماران خارج کردن بافت های ناسالم همراه با بستن در خط وسط (بستن اولیه، N=40) یا برداشتن بافت ها بدون ترمیم (روش باز، N=40) صورت می گرفت. بیماران با آبسه پایلونیدال از مطالعه خارج می شدند. پیامدهای مهم شامل طول مدت بستری در بیمارستان، طول مدت بهبودی کامل زخم، طول مدت دوری از کار، درد پس از عمل، میزان رضایت بیماران و میزان عود بودند.
    یافته ها
    اکثر بیماران مذکر بودند (50/87/0%). طول مدت بستری در بیمارستان اختلاف معنی داری نداشت. میانگین طول مدت دوری از کار در جراحی به روش بستن اولیه (73/1±65/8 در برابر33/2±53/11روز، 001/0 P=) و طول مدت بهبودی کامل (92/0±43/3 در برابر 79/0±3/5 روز، 001/0 P=) به میزان معنی داری کوتاهتر بودند، اما اختلاف معنی داری در طول مدت بستری و تعداد ویزیت ها مشاهده نشد. در جراحی به روش بستن اولیه میانگین شدت درد در روز اول (5/6±75/37 در برابر 06/5±63/43، 001/0 P=)، روز دوم (66/6±75/26 در برابر 48/5±63/34، 001/0P=)، روز سوم (05/6±25/18 در برابر 88/6±88/27، 001/0P=) و روز هفتم (85/3±45/8 در برابر 19/6±88/17، 001/0 P=) پس از عمل به میزان معنی داری کمتر بود. فراوانی بروز عارضه و نیاز به تکرار عمل جراحی در دو گروه اختلاف معنی داری نداشتند. میانگین میزان رضایت بیماران در گروه جراحی به روش بستن اولیه (53/0±15/4 در برابر 5/0±6/3، 001/0 P=) بیشتر بود.
    نتیجه گیری
    براساس نتایج این مطالعه، خارج کردن و بستن اولیه، روشی برتر برای درمان بیماران مبتلا به سینوس پایلونیدال است. این روش با مزایایی همچون میانگین کوتاهتر طول مدت دوران دوری از کار، بهبودی سریعتر زخم، کمتر بودن درد پس از عمل و رضایت بیشتر بیماران با عوارض و عود مساوی در مقایسه با روش باز همراه است.
    کلیدواژگان: سینوس پایلونیدال، نتایج، عوارض
  • محمد مظفر صفحه 53
    در گذشته درمان سنتی آنوریسم های کاذب ناشی از ضربه به آئورت توراسیک نزولی توسط جراحی باز انجام می شده که عوارض زیادی را به همراه داشته است. اخیرا با پیشرفت روش های کم تهاجمی داخل عروقی امکان درمان این بیماری با عوارض کمتر، مهیا شده است. ما در این مقاله به معرفی سه بیمار می پردازیم که در اثر ضربه دچار آنوریسم کاذب آئورت توراسیک نزولی شده و علیرغم آسیب به ارگان های مختلف، با روش آندووسکولار بدون هیچ گونه عارضه ای درمان و از مرکز ما مرخص شدند.
    کلیدواژگان: تروما، اندوسکولار
  • مصطفی جابرانصاری، مهندس فرامرز تطهیری مقدم، نازنین جابرانصاری صفحه 62
    اهمیت تاریخ جراحی مطالعه و درک تاریخ جراحی به منظور آموزش صحیح جراحان و ایجاد زمینه های انسانی و اخلاقی و برداشت عمیق از ویژگی های این حرفه مقدس از اهمیت خاصی برخوردار است. جراحی فرآیندی آمیخته با آموزش در تمام عمر است که باید به تجربه های لذت بخش و سراسر امید تبدیل گردد. شناخت تاریخ جراحی به تبدیل این فرآیند آموزشی به فرآیندی پویا و پرنشاط برای همکاران جراح کمک خواهد کرد. آشنائی جراحان جوان با شرایط حال و گذشته خود از نظر فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی در کنار مطالب علمی و تخصصی، تجربه های بسیار آموزنده خواهد بود، به ویژه آن که شناخت میراث علمی و فرهنگی نیاکانمان به احیاء هویت ملی و تقویت انگیزه خدمت به انسان ها کمک خواهد کرد. آشنائی با گذشته یک حرفه به درک بهتر وضعیت فعلی و برنامه ریزی برای آینده کمک خواهد کرد.
  • سیدعباس میرمالک صفحه 69
    در خاتمه ارائه یک مقاله زمان کوتاهی برای پرسش و پاسخ در نظر گرفته می شود. نوشتار ذیل دستورالعمل لازم برای سخنران و حضار برای نحوه مطلوب پرسش و پاسخ است.
|
  • Page 1
    Introduction &
    Objective
    Annually, a lot of patients experience motor problems due to nerve lesions. Reviving the muscle activity is essential to bodily function. There are a variety of methods which can be adopted to repair motor difficulties. The aim of this study was to compare and contrast the three methods of invasive transplantation surgery, namely: end-to-end alone, end-to-end coverage with vein tube and coverage with amniotic membrane.
    Materials and Methods
    36 male rats weighing 250-350 grams, and of the same breed were randomly divided into three equal groups. After being treated with anesthesia, the sciatic nerve in all three examined rat groups was cut. Surgery was performed on the three groups of rats, using the three mentioned invasive methods. The first group of rats were operated upon using two suture ends, the second group was operated upon using the amniotic membrane, and for the third group, the venous conduit was used. Twelfth weeks after surgery, EMG was used to determine the restoration of nerve function. For each rat axon counted. Furthermore, the Foot Print test was used in the first and the Twelfth weeks to determine nerve function. Paired sample t-test was used to compare the results of the first and twelfth weeks, and one way Anova test used to compare the results of the three groups.
    Results
    The results of this research indicate that the foot print gradually improved in all three groups. There were significant statistical differences between end to end anastomosis with amniotic membrane coverage (-53.75+/-19.75) and simple end to end anastomosis (-79.68/+-11.79) groups in the 12th week (P=0.017). The best electrophysiological result was in the end to end anastomosis with amniotic coverage group. The electrophysiological results indicate that there are significant statistical differences between end to end anastomosis with amniotic membrane coverage and end to end anastomosis with vein conduit coverage groups (P=0.044). The histological results showed that the most axonal count were in the end to end anastomosis with amniotic membrane coverage group. The axonal count indicate that there were significant statistical differences between end to end anastomosis with amniotic membrane coverage and end to end anastomosis with vein conduit coverage groups (P=0.041).
    Conclusions
    The result of this research, in line with results from similar studies, confirms a significant and beneficially effective Amniotic membrane on nerve grafts as compared with other grafts.
  • Page 9
    Introduction &
    Objective
    The high incidence of postoperative delirium (POD) after elective, non-cardiac surgery (4–54%), provides a useful clinical venue to study its relationship to postoperative cognitive and functional impairments Present study was done to assess the prevalence of cognitive disorder in older patients before and after surgery in Hamadan educational Hospitals.
    Materials and Methods
    In this descriptive-analytic study, 160 old person who referred to surgery wards of teaching hospitals of Hamedan city were assessed during a one-year period (2009-2010). A questionnaire included age, sex, type of surgical operation, type of anesthesia, and duration of anesthesia was fulfilled for each patient. For the assessment of cognitive function, patients were evaluated with MMSE (Mini Mental State Examination) questionnaire before operation (day of admission) and three days after it. In mentioned questionnaire the ideal score is 30, score below 25 indicates probable cognitive impairment and a score below 20 indicates definite cognitive impairment.
    Results
    The mean age of the studied patients was 75.40 ± 5.80. Most of these patients were males in an age of range 71 to 75 years (67.5%). Pre-operative MMSE score was higher than 25 in 75.6% of patients; 20 – 25 in 16.9% of patients and below 20 in 7.5% of patients. After operation this score was higher than 25 in 52.5% of patients; 20 t0 25 in 28.8% of patients; and below 20 in 18.7% of patients. There is a significant difference between the percentage of patients who had pre-operative score below 20 and the patients who had score below 20 after operation (P
  • Page 19
    Introduction &
    Objective
    Carpal tunnel syndrome is the most prevalent peripheral neuropathy. Surgery through a less invasive method has not been studied in Iran and there is no reliable data about the effectiveness, safety, success and side effects of this method. This study is performed in order to assess the outcome of carpal Tunnel Release treatment with less invasive method by DASH (Disability of Arm, Shoulder and Hand) questionnaire and visual analogue scale (VAS) in patients attending the orthopedic clinic of Sina hospital, during 2007-2009.
    Materials and Methods
    In the present cross sectional study, patients who had attended orthopaedic clinic of Sina hospital from 2007 to 2009 and who were candidates for decompression surgery with less invasive method for carpal tunnel syndrome and who had signed for inclusion in this study were included. After performing limited open surgical approach, patients were assessed by DASH score on days 21, 42 and 84 days after their operation. Post operative pain was assessed by visual analogue scale (VAS). All gathered data was analysed using SPSS 15.
    Results
    Sixty two patients (43 female, 19 male, with mean age of 49.76±9.65 years) were entered in this study. The mean duration of symptoms before surgery was 21.2±3.4 months. The mean operation time was 39.33±6.9 minutes. No major complication occurred during the operation. The mean DASH and VAS score declined significantly during the follow up period (P=0.00). There was no statistically significant relationship between DASH and VAS scores, operation period, patient's age and sex, but there was significant relationship between all score of pre and post operation with pre-operative symptom's duration (P=0.00). There was no statistically significant relationship between post operative pain and parasthesia, operation period, patient's age and sex and duration of symptoms before surgery.
    Conclusions
    Based on DASH and VAS scores after surgery, this method is effective in decreasing symptoms.
  • Page 26
    Introduction &
    Objective
    Epidural anesthesia (EA) is known as a prophylaxis of postoperative thromboembolism, but the mechanisms are poorly understood. Reviewing the literature, we found no reports about the ability of epidural anesthesia to reduce the risk of venous thromboembolism in abdominal contouring surgery and liposuction. The majority of medical publications in this field are derived from orthopedic cases.
    Materials and Methods
    From June 1992 to August 1995, 27 cases of abdominoplasty and 12 cases of liposuction of lower extremities and abdomen were done under GA (Group1) and from September 1995-August 2009 about 379 cases of abdominoplasty-liposuctioning and 204 lipoaspiration of lower extremities and abdomen were done under EA (Group2) by the 1st author (FH). Thirty two cases (5.5%) of the group 2 transferred to the group 1 due to unsuccessful epidural anesthesia. To have an analysis of the data of this study descriptive statistical methods were used and to compare thromboembolic events and similar distribution of gender in the two groups, fisher test was used.
    Results
    Two cases (5.5%) of thromboembolic events happened in the group1 (1 case of lower leg venous thrombosis and 1 case of pulmonary embolism). Excluding the patients with medical problems who needed chemical prophylaxis and cases of epidural anesthesia failure from this study, no cases of deep venous thrombosis or pulmonary embolism were detected in the group2 patients.
    Conclusions
    Employing the differential epidural nerve block mechanism and moving lower limb muscles during the operation is the most effective way to prevent deep venous thrombosis and resultant pulmonary embolism.
  • Page 32
    Introduction &
    Objective
    Splenectomy is among the operations that are performed laparoscopically nowadays. One of the challengaes in this surgery is hilar vessels ligation. It is especially critical about the spleen which is prone to hemorrhage and its resection is based on hilar vessels ligation. Ligasure which ligates the vessels with bipolar electrical activity seems simple, effective and safe. The purpose of the current study was to evaluate the function and safety of ligasure in performing laparoscopic splenectomy and its possible complications.
    Materials and Methods
    This was a descriptive study to assess safety and weakness of Ligasure in laparoscopic splenectomy. The study carried out on patients with idiopathic thrombocytopenic purpura (ITP) who needed splenectomy in Shariati hospital. During the study period, 35 patients with ITP underwent laparoscopic splenectomy with Ligasure vessel sealing system. We assessed surgery duration, intraoperative and postoperative bleeding, decrease in hemoglobin due to surgery, need to blood transfusion during or after surgery, and need to conversion to open surgery as well as post operative complications and hospital stay.
    Results
    35 patients were included in this study, with the mean age of 31.5±9.2 years. 25 patients were male and 10 were female. Mean operative time was 132±40 minutes. Intraoperative bleeding volume was 145±103 ml. Decrease of hemoglobin level due to surgery was 1.8±1.1dL. Postoperative hospital stay was 3.8±1.4 days. None of the cases converted to open surgery. Intraoperative or postoperative blood transfusion was required for three patients. The amount of bleeding from abdominal drain was 104±90 cc.
    Conclusions
    According to the result of our study, ligating hilar vessels of spleen with ligasure in patients with ITP is safe in laparoscopic surgery which results in appropriate hemostasis without major bleeding during or after operation. Thus, this method is recommended in the case of laparoscopic splenectomy of patients without splenomegaly, such as idiopathic thrombocytopenic purpura.
  • Page 39
    Introduction &
    Objective
    Soft tissue sarcomas constitute 1% of all cancers. But they have high overall mortality. More than 50% of such patients in America die from soft tissue sarcoma. Pathogenesis of the soft tissue sarcomas like other neoplasms is unknown. Environmental and genetic factors are effective in this incidence. The aim of this study is an epidemiologic evaluation of soft tissue sarcoma in Yazd.
    Materials and Methods
    In this descriptive and retrospective study the case of soft tissue sarcomas in 93 patients, who had referred to the hospitals of Shahid Sadoughi University of Yazd, Iran, from 1994-2005, is studied. Questionnaires containing sex, age, job, residency, type of sarcoma, anatomical site and recurrence, were filled out and the data was analyzed by SPSS 13.
    Results
    Of these 93 patients 54 (58.1%) were male and 39 (41.9%) were female. The age range was 1 to 89 years old and median age was 42.99 ± 22 year old. The most frequent sarcomas were fibrohistiocytic sarcoma (20.4%), synovial sarcoma (15%), rhabdomiosarcoma (10.8%) and liposarcoma (9.7%). The most frequent sarcoma in males was fibrohistiocytic and in female was synovial sarcoma (25.6%). Limbs are the most common locations for sarcoma (33.3%).
    Conclusions
    We conclude that frequency distribution of soft tissue sarcoma in Yazd is similar to that of Western countries. More studies are necessary to evaluate the role of environmental carcinogens, as the cause of the sarcomas.
  • Page 45
    Introduction &
    Objective
    The aim of this study was to compare the results of pilonidal sinus surgery with primary closure versus open method.
    Materials and Methods
    In a randomized clinical trial, all the patients with the diagnosis of chronic natal cleft pilonidal sinus, referring to the surgical clinic of Shariati Hospital during 2007 - 2008 were included. They underwent either excision with midline closure (primary closure, n=40), or excision without closure (open wound management, n=40). Patients who came with an acute pilonidal abscess were excluded from the study. The recorded outcomes were hospital stay, healing time, off work period, postoperative pain, patient’s satisfaction and the recurrence rate.
    Results
    The majority of patients were male in both groups (87.50%). There was no significant difference in the hospital stay. Off work period (8.65±1.73 vs. 11.53±2.33 days, P=0.001) and healing time (3.43±0.92 vs. 5.3±0.79 days, P=0.001) were shorter in the primary closure group; but, there were no significant differences in their hospital stay and number of visits. The intensity of postoperative pain in the 1st (37.75±6.5 vs. 43.63±5.06, P=0.001), 2nd (26.75±6.66 vs. 34.63±5.48, P=0.001), 3rd (18.25±6.05 vs. 27.88±6.88, P=0.001), and 7th (8.45±3.85 vs. 17.88±6.19, P=0.001) days were lower in the primary closure group. Statistically there was no significant difference in the complication and recurrence rate between the two groups. Patients’ satisfaction was higher in the primary closure group (4.15±0.53 vs. 3.6±0.5, P=0.001).
    Conclusions
    According to the results of this study, excision and primary closure is the preferred procedure in the management of patients with pilonidal sinus. It has the advantages of shorter time off work, earlier wound healing, lesser postoperative pain, higher patients’ satisfaction, while complication and recurrence rates are comparable with open method.
  • Page 53
    Traumatic descending thoracic aorta pseudoaneurysm has been treated traditionally with open surgery in the past, which had noticeable rates of mortality and morbidity. A safer less invasive method of treatment for this disease is made possible with recent progress in endovascular treatment techniques. We present three cases of traumatic descending thoracic aorta pseudo aneurysm that were treated with Thoracic endovascular aortic repair (TEVAR) and were discharged from our clinic without any complication.