نشریه پژوهش های علوم دامی
سال بیست و ششم شماره 2 (تابستان 1395)

زمینه مطالعاتی: برای طرح ریزی یک برنامه اصلاح نژادی موفق، آگاهی از پارامترهای ژنتیکی صفات اقتصادی اهمیت زیادی دارد.
این تحقیق با هدف برآورد پارامترهای ژنتیکی رکوردهای روز آزمون شیر گاوهای هلشتاین استان تهران انجام شد.
رکوردها توسط مرکز اصلاح نژاد دام کشور طی سال های 1376 تا 1388 گردآوری شده بود. ویرایش داده های خام، توسط نرم افزارهای بانک اطلاعاتی اکسل و فاکس پرو انجام شد که در آن تعداد روزهای شیردهی در دامنه 305-5 روز و سن نخستین زایش به 36-18 ماه محدود گردید. داده های نهایی شامل 122850 رکورد روز آزمون شیر مربوط به 12285 راس گاو هلشتاین زایش اول (هر گاو با 10 رکورد) در 147 گله بود. تجزیه و تحلیل عوامل محیطی توسط یک مدل مختلط خطی انجام شد. مدل مزبور شامل گروه تولید، سال زایش، فصل تولید، نوع اسپرم، اثرات متقابل دوطرفه، و متغیرهای کمکی مربوط به تابع ویلمینک، سن گاو هنگام رکوردگیری، درصد ژن هلشتاین و اثر تصادفی پدر حیوان بود. تجزیه و تحلیل ژنتیکی داده ها با استفاده از یک مدل تابع کواریانس بر پایه چندجمله ای های متعامد لژاندر انجام شد.
همه ی اثرات گنجانده شده در مدل مختلط، بر رکوردهای روز آزمون شیر اثر معنی دار آماری داشتند (001/0P<). کمترین و بیشترین واریانس ژنتیکی افزایشی به ترتیب مربوط به ابتدا (678/3 توان دوم کیلوگرم) و انتهای (305/8 توان دوم کیلوگرم) دوره ی شیردهی بود. بیشترین واریانس محیط دائمی و باقی مانده به ترتیب در انتها (71/17 توان دوم کیلوگرم) و ابتدای (25/19 توان دوم کیلوگرم) دوره ی شیردهی حاصل شد. کمترین وراثت پذیری شیر روز آزمون در ماه اول شیردهی (099/0) و بزرگترین آن مربوط به ماه شیردهی هفتم (251/0) بود. همبستگی های ژنتیکی افزایشی و محیط دائمی رکوردهای روز آزمون با افزایش فاصله بین آن ها کاهش یافت.
نتیجه گیری نهایی: نتایج این تحقیق نشان می دهد که رکوردهای روز آزمون شیر گاوهای شیری ایران در ماه های مختلف شیردهی، تظاهری از یک صفت واحد نیستند؛ و لذا برای ارزیابی ژنتیکی باید از مدل های روز آزمون با تابعیت تصادفی استفاده نمود.

زمینه مطالعاتی: برآورد اجزای واریانس برای طرح ریزی دقیق برنامه های اصلاح نژادی ضروری است.
پژوهش حاضر برای برآورد پارامترهای ژنتیکی صفات تولیدی زایش نخست در گاوهای هلشتاین استان همدان انجام شد.
از رکوردهای زایش نخست 4027 گاو شیرده از 148 گله که توسط سازمان جهاد کشاورزی استان همدان جمع آوری شده بود، استفاده شد. اجزای (کو)واریانس صفات تولید شیر با تجزیه های دو صفتی مدل های مختلط دامی و با الگوریتم میانگین اطلاعات بیشترین درست نمائی محدود شده (AI-REML) برآورد شدند. در این مدل ها اثرات ثابت شامل گله – سال – فصل زایش و درصد هلشتاین (برای همه صفات) و سن زایش (برای صفات تولید شیر، تولید شیر تصحیح شده براساس چربی و تولید چربی 305 روز) بودند. اثر ژنتیکی افزایشی دام به عنوان اثر تصادفی در مدل درنظر گرفته شد.
وراثت پذیری صفات تولید شیر، تولید شیر تصحیح شده براساس چربی، درصد چربی، درصد پروتئین، تولید چربی و تولید پروتئین 305 روز شیردهی در زایش نخست، به ترتیب 16/0، 17/0، 25/0، 18/0، 20/0 و 14/0 و روندهای ژنتیکی آن ها به ترتیب، 510/2 و 010/2 کیلوگرم در سال، 001/0- و 000/0- درصد در سال و 068/0 و 022/0 کیلوگرم در سال برآورد شدند. مقادیر برآورد شده همبستگی ژنتیکی تولید شیر با صفات شیر تصحیح شده براساس چربی، درصد چربی، درصد پروتئین، تولید چربی و تولید پروتئین به ترتیب، 86/0، 27/0- ، 25/0- ، 60/0 و 90/0 بودند. همبستگی ژنتیکی تولید شیر تصحیح شده با صفات درصد چربی، درصد پروتئین، تولید چربی و تولید پروتئین به ترتیب 25/0، 25/ ، 94/0 و 94/0 برآورد شدند.
نتیجه گیری نهایی: با توجه به وراثت پذیری بالاتر تولید شیر تصحیح برای چربی نسبت به تولید شیر و همچنین همبستگی های ژنتیکی بالا و مثبت آن با ترکیبات شیر، به نظر می رسد که انتخاب بر اساس تولید شیر تصحیح شده برای چربی بهتر از تولید شیر باشد.

زمینه مطالعاتی: هدف پژوهش های ژنومیک در گاوهای شیری، شناسایی ژن های کنترل کننده ی صفات اقتصادی است که در برنامه های اصلاح نژادی کاربرد دارند.
هدف این پژوهش بررسی همراهی چندریختی در اگزون 8 ژن DGAT1 و اگزون 4 ژن IGF-I با عملکرد تولیدی و تولید مثلی در یک نمونه از گاو های هلشتاین بود.
در این پژوهش از 133 گاو خونگیری شد و پس از استخراج DNA ژنومیک آنها، ژن های مورد مطالعه با استفاده از آغازگر های اختصاصی و با واکنش های زنجیره ای پلی مراز، تکثیر شدند. برای تعیین ژنوتیپ حیوانات، قطعات تکثیر شده از ژن های DGAT1 و IGF-I به ترتیب با آنزیم های محدود کننده ی CfrI و MboI هضم شدند و سپس نمونه ها روی ژل آگارز 5/2 درصد الکتروفورز شدند. واکاوی همراهی چندریختی ژن های مورد مطالعه با صفات تولید ی و تولیدمثلی با استفاده از رویه ها ی MIXED (صفات پیوسته) و GENMOD (صفات گسسته) در نرم افزار SAS انجام شد و میانگین های حداقل مربعات در سطح معنی داری پنج درصد مقایسه شدند.
نتایج نشان داد که چندریختی K232A در اگزون 8 ژن DGAT1 با دوقلوزایی و تولید شیر همراهی معنی دار داشت (P<0.05)، اما چندریختی MboI در اگزون 4 ژن IGF-I با هیچ کدام از صفات همراهی نداشت.
نتیجه گیری نهایی: اگرچه این پژوهش نشان داد که آلل A از اگزون 8 ژن DGAT1، تولید شیر را افزایش و دوقلوزایی را کاهش داد، با این حال، برای نتیجه گیری بهتر به پژوهش های بیشتر با اندازه ی جمعیت بزرگ تر نیاز است.

زمینه مطالعاتی: استفاده از پسماندهای کشاورزی در تغذیه دام و طیور نقش مهمی در کاهش هزینه های تولید دارد.
این تحقیق جهت ارزیابی اثر سطوح مختلف تفاله گوجه فرنگی تازه و جایگزینی آن با سبوس گندم بر ماده خشک مصرفی، افزایش وزن و سطح فراسنجه های خونی گوساله های پرواری هلشتاین اجرا شد.
آزمایش در 3 تیمار 4 راسی در قالب طرح کاملا تصادفی بر روی 12 راس گوساله نر نژاد هلشتاین انجام گردید. گروه های آزمایشی شامل جیره های حاوی 1) 8 درصد تفاله گوجه فرنگی 2) 16 درصد تفاله گوجه فرنگی و 3) تیمار شاهد (جیره بدون تفاله گوجه فرنگی) بودند.
استفاده از سطوح مختلف تفاله گوجه فرنگی تازه تاثیر معنی داری بر افزایش وزن روزانه و مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی در گوساله ها دارد (05/0P<). استفاده از 8 درصد تفاله گوجه فرنگی اثر معنی داری بر مصرف خوراک و افزایش وزن روزانه دام ها نداشت. با افزایش مقدار تفاله گوجه فرنگی به 16 درصد کاهش معنی داری در افزایش وزن روزانه و افزایش معنی داری در مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی رخ داد (05/0P<). فعالیت نشخوار تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. مقدار پروتئین تام، تری گلیسیرید و کلسترول سرم در حیوانات دریافت کننده جیره های مختلف آزمایشی تفاوت معنی داری باهم نداشتند. جیره حاوی 16 درصد تفاله با میزان گلوکز 81/57 گرم در دسی لیتر و نیتروژن اوره ای خون 88/17 گرم در دسی لیتر، به ترتیب کمترین و بیشترین میزان گلوکز و نیتروژن اوره ای خون را نسبت به تیمار شاهد و 8 درصد تفاله داشت (05/0P<).
نتیجه گیری نهایی: این آزمایش نشان داد که تفاله گوجه فرنگی تازه تا 8 درصد از ماده خشک در جیره گوساله های پرواری بدون تاثیر منفی بر عملکرد آنها می تواند استفاده شود.

زمینه مطالعاتی: سلنیوم جایگاه ویژه ای در بین آنتی اکسیدان های طبیعی دارد و از اکسیداسیون ساختار های سلولی جلوگیری می کند.
این آزمایش به منظور بررسی اثر منابع مختلف سلنیوم بر فراسنجه های خون و پاسخ آنتی اکسیدانی در گاو های شیری هلشتاین تغذیه شده با جیره های غنی از چربی انجام شد.
12 راس گاو هلشتاین با میانگین تولید 4±40 کیلوگرم شیر در روز در قالب طرح مربع لاتین ادغام شده ناقص با 4 تیمار و3 تکرار به ازای هر تیمار، مورد استفاده قرار گرفتند. آزمایش در 3 دوره 28 روزه با 4 تیمار شامل: 1) جیره پایه محتوی 20% پنبه دانه بدون مکمل سلنیوم؛ 2) جیره پایه + 3/0 قسمت در میلیون سلنیوم معدنی، سلنیت سدیم؛ 3) جیره پایه +3/0 قسمت در میلیون سلنیوم آلی، مخمر غنی از سلنیوم و 4) جیره پایه +3/0 قسمت در میلیون نانو سلنیوم) اجرا شد. میزان تولید شیر ثبت شد و در روز های صفر و پایانی هر دوره، نمونه گیری از خون انجام شد.
نتایج نشان داد که افزودن سلنیوم اگرچه تغییری در مصرف ماده خشک ایجاد نکرد اما باعث افزایش تولید شیر و شیر تصحیح شده برای 4 درصد چربی شد (05/0P<)، افزودن سلنیوم به جیره تاثیری بر غلظت گلوکز، ازت اوره ای، کراتنین، پروتئین تام، آلبومین و گلوبولین خون گاو های شیری نداشت. استفاده از سلنیوم بویژه نوع آلی و نانو آن موجب کاهش غلظت متابولیت های چربی و فعالیت آنزیم های آلکالین فسفاتاز و آسپارتات آمینوترانسفراز سرم و افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی خون گاو های شیری شد (05/0P<).
نتیجه گیری نهایی :بطور کلی نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن 3/0 قسمت در میلیون سلنیوم به جیره های حاوی سطوح بالایی از منابع چربی غیر اشباع باعث کاهش معنی دار غلظت چربی های مضر سرم و افزایش فعالیت آنتی اکسیدانی آن می شود، که بازتاب آن در بهبود توان تولیدی گاو ها مشاهده میشود.

زمینه مطالعاتی: لپتوسپیروز یکی از بیماری های مشترک و قابل انتقال از دام به انسان بوده که با علایم بالینی تب، زردی، سقط و ادرار خونی شناخته می شود. بیماری در مناطق شمالی و جنوب غربی ایران بواسطه وجود گاومیش های آذربایجان و خوزستان شیوع بیشتری دارد.
1- تعیین درصد سرمی ابتلاء گاومیش های ارومیه به لپتوسپیراها، 2- تعیین ارتباط جنس و سن در ابتلا به لپتوسپیروز، 3- تعیین عیار سرمی و آنتی ژن های غالب لپتوسپیرا در گاومیش های ارومیه.
تعداد 130 نمونه خون در سال 1390جمع آوری و با آزمایش استاندارد آگلوتیناسیون میکروسکپی و با استفاده از پنج سروتیپ زنده لپتوسپیرا پومونا، گریپوتیفوزا، هارجو، کانیکولا، ایکترهموراژیه و بالوم بررسی گردید.
تعداد 4/25% گاومیش ها (9/26% نرها و 8/23% ماده ها) به یکی از آنتی ژن های لپتوسپیرا با عیار حداقل 1:100 مثبت نشان دادند. سروتیپ پومونا بیشترین (2/16%) و ایکتروهموراژیه کمترین (52/1%) واکنش را داشتند. شایع ترین عیار سرمی 1:100 با 20% (26 نمونه) و بالاترین عیار سرمی 1:200 با 10% (13 نمونه) بودند. فراوانی نمونه های مثبت در گروه سنی زیر 5/1 سال کمترین (5/1%) و 3 تا 4 سال بیشترین میزان (16%) را نشان دادند. نتایج نشان می دهد که از نظر شیوع سرولوژیک بیماری، اختلاف معنی داری بین دو جنس ماده و نر وجود ندارد.
نتیجه گیری نهایی: لپتوسپیروز در بین جمعیت گاومیش های ارومیه یک بیماری مطرح و قابل توجه است و از آنجایی که این دام اغلب در شرایط مرطوب و باتلاقی نگهداری می شود احتمال انتقال بیماری به دام های اهلی و انسان زیاد است. لذا با توجه به عدم واکسیناسیون دام ها در منطقه لازم است توصیه های بهداشتی در خصوص جایگاه دام، زهکشی باتلاق ها، مبارزه با جوندگان و اقدامات مراقبتی توسط دامداران و مسئولین دامپزشکی بیشتر مورد توجه قرار گیرد.

زمینه مطالعاتی: مدل سازی برنامه های اصلاح نژادی برای پیش بینی و مقایسه نتایج، قبل از اینکه یک راهبرد در عمل اجرا شود، مفید می باشد.
به منظور مقایسه روند تغییرات ژنتیکی صفات رشد و هم خونی گوسفند زندی با شرایط واقعی، برنامه شبیه سازی تحلیل ژنتیکی طراحی شد. برای شبیه سازی از نرم افزار R نسخه 0/13/2 استفاده شد. از پارامتر های مدیریتی و میانگین صفات گله های مورد پرورش در روش روستایی گوسفند نژاد زندی به عنوان ورودی های مدل و از ضرایب اقتصادی همان نژاد در ارزیابی ژنتیکی در معادلات شاخص انتخاب استفاده شد.
نتایج حاصل ازپانزده سال انتخاب به روش شبیه سازی نشان داد که در روش پرورش روستایی گوسفند زندی، پیشرفت ژنتیکی برای صفات مورد مطالعه مثبت می باشد. میزان پیشرفت ژنتیکی تجمعی پس از پانزده سال برای صفات وزن تولد، وزن شیرگیری، وزن زنده در شش ماهگی و وزن زنده در نه ماهگی به ترتیب 4/504 گرم، 008/3 کیلو گرم، 433/4 کیلوگرم و 509/5 کیلوگرم محاسبه شد. روند ژنتیکی صفات وزن تولد، شیرگیری، شش ماهگی و نه ماهگی درروش پرورش روستایی گوسفند زندی به ترتیب 0007/0± 08/34، 0057/0± 12/218، 0086/0± 03/326 و0097/0± 20/395 گرم در سال و معنی دار (01/0>P) برآورد شد. میانگین ضریب هم خونی پس از پانزده سال 411/1 درصد و ارزش ژنوتیپی کل پس از پانزده سال انتخاب براساس شاخص چند صفتی7 /249883 ریال برآورد شد.
نتیجه گیری نهایی: نتایج شبیه سازی ژنتیکی نشان داد با تعریف اهداف اصلاحی و ارزیابی صفات با مدل های مناسب و شدت انتخاب مناسب می توان انتظارداشت که در اثر پیشرفت ژنتیکی، میانگین عملکرد در نژاد های ایرانی بیشتر از گزارش های فعلی منتشر شده باشد.

زمینه مطالعاتی: بهبود کمی و کیفی تولید گوشت همراه با تقویت سیستم ایمنی برای مصرف کننده و تولید کننده از اهمیت بالایی برخوردار است.
پژوهش حاضر به منظور بررسی اثرات استفاده از مکمل غذایی ال-آرژنین بر کیفیت گوشت، بافت روده و سیستم ایمنی در جوجه های گوشتی طراحی شد.
در این پژوهش تعداد 192 جوجه گوشتی سویه راس 308 ماده یک روزه در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 جیره غذایی در 4 تکرار تغذیه شدند. جیره های غذایی دارای 100، 153، 168 و 183 درصد آرژنین قابل هضم بر اساس توصیه کاتالوگ راس بودند و از 1 تا 46 روزگی تغذیه شدند. در روز 46 آزمایش، تعداد سه جوجه از هر تکرار به صورت تصادفی انتخاب و کشتار شدند تا کیفیت گوشت، وزن اندام های مربوط به سیستم ایمنی و شاخص های وزنی، طولی و بافت شناسی روده کوچک تعیین شود.
نتایج نشان دادند که مکمل آرژنین اثر معنی دار افزایش دهنده (05/0P<) بر شاخص قرمزی گوشت، وزن نسبی تیموس و طحال و واکنش پوست به فیتوهماگلوتینین P، وزن نسبی و طول روده کوچک و ارتفاع پرز ها و عمق کریپت های بافت روده کوچک داشت، در حالی که نیروی برش و pH گوشت و همچنین نسبت ارتفاع پرز به عمق کریپت، تعداد سلول های گابلت و ضخامت اپیتلیوم کاهش (05/0P<) یافت.
نتیجه گیری نهایی: بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش، مصرف سطح 168 درصد آرژنین قابل هضم بر اساس توصیه کاتالوگ راس توانست بهبود همزمان شاخصه های کیفی گوشت، ویژگی های طولی و وزنی و بافت شناسی بافت روده کوچک و ایمنی را به همراه داشته باشد.

زمینه مطالعاتی: کشور ایران همگام با بسیاری از کشورهای جهان نسبت به توسعه فناوری اطلاعات حرکت کرده است. بکارگیری فناوری اطلاعات یکی از عوامل مهم در پیشرفت و افزایش بهره وری واحدهای مرغداری است.
تحقیق حاضر با هدف بررسی بکارگیری فناوری اطلاعات در واحدهای مرغداری های شهرستان خوی در سال 1393 صورت گرفت.
این تحقیق از نوع توصیفی- همبستگی بود و جامعه آماری آن را مدیران 107 واحد مرغداری تشکیل می دادند. از این تعداد به ترتیب 87 واحد گوشتی، 12 واحد تخم گذار و 8 واحد مرغ مادر بودند. با استفاده از فرمول کوکران و روش نمونه گیری تصادفی ساده تعداد 30 واحد مرغداری گوشتی انتخاب شدند. واحدهای مرغ مادر و تخمگذار نیز تمام شماری شدند. میزان ضریب آلفای کرونباخ پرسشنامه 81/0 به دست آمد.
آنالیز داده ها نشان داد که رابطه مثبت و معنا داری بین متغیر وابسته «بکارگیری فناوری اطلاعات در واحدهای مرغداری» با متغیرهای مستقل نظیر؛ تحصیلات، نگرش نسبت به اتوماسیون، ریسک پذیری، بازدید از نمایشگاه ها، استفاده از تسهیلات بانکی، دانش کامپیوتر و اینترنت، مساحت سالن مرغداری و میزان گله وجود داشت.
نتیجه گیری نهایی: همچنین نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون چندگانه به روش گام به گام نشان داد که ریسک پذیری، میزان گله و بازدید از نمایشگاه 1/61 درصد از واریانس میزان به کارگیری اتوماسیون در واحدهای مرغداری را تبیین می نماید.

زمینه مطالعاتی: اسید های چرب امگا-3 و نسبت آنها با اسیدهای چرب امگا6 تاثیر مهمی بر سلامتی جامعه و کاهش بیماری های قلبی- عروقی، ورم مفاصل و دیابت دارند.
این آزمایش به منظور بررسی تاثیر سطوح روغن کانولا و اسید آمینه لایزین برعملکرد، ترکیب اسید های چرب گوشت و فراسنجه های لپیدی سرم جوجه های گوشتی انجام شد.
از 240 قطعه جوجه گوشتی راس 308 در یک آزمایش فاکتوریل 2×3 با سه سطح روغن کانولا (یک، سه و پنج درصد) و دو سطح لایزین (سطح پیشنهادی و 25درصد بالاتر از سطح پیشنهادی) در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار و 10 پرنده در هر تکرار، استفاده شد. در 42 روزگی، 2پرنده از هر تکرار کشتار و پروفایل اسید های چرب در نمونه های گوشت سینه تعیین شد.
جوجه هایی که جیره های دارای 5 درصد روغن کانولا دریافت کردند رشد بیشتری داشتند (05/0>P). افزایش وزن روزانه پرندگانی که جیره های دارای 5 درصد روغن و سطح پیشنهادی لایزین دریافت کردند بیشتر از پرندگانی تغذیه شده با جیره های حاوی سطوح دیگر چربی و دو سطح لیزین بود(05/0P<). مقدار اسید میرستیک(C14:0) و اسید اولئیک(C18 n-9) در گوشت سینه پرندگانی که باجیره حاوی 5 درصد روغن تغذیه شدند، بیشتر از سایر تیمارها بود (05/0P<). تغذیه جوجه ها با جیره ها ی 3 و 5 درصد روغن کانولا، محتوای اسید لینولنیک را افزایش داد، ولی موجب کاهش اسید آراشیدونیک گوشت سینه شد (05/0P<). پرندگانی که جیره حاوی 5 درصد روغن کانولا و سطح بالاتر لایزین را دریافت کردند، بیشترین مقدار اسید میرستیک (C14) را در گوشت داشتند (05/0P<). پرندگانی که جیره های حاوی 5 درصد روغن و سطح پیشنهادی لایزین را دریافت کرده بودند مقدار تری گلیسرید بالاتری را نسبت به سایر تیمارها در سرم خود داشتند.
نتیجه گیری نهائی: بر اساس نتایج این آزمایش، جیره دارای 5 درصد روغن کانولا و سطح پیشنهادی لیزین، موجب بهبود افزایش وزن می شود ولی تاثیری بر میزان اسید های چرب غیر اشباع در گوشت سینه جوجه های گوشتی ندارد.

زمینه مطالعاتی: بر اساس مطالعات انجام شده و با توجه به بومی بودن گیاه گلرنگ در ایران و میزان بالای اسید لینولئیک در مقایسه با سایر دانه های روغنی، این دانه روغنی می تواند در تغذیه دام مورد استفاده قرار گیرد.
به منظور بررسی تاثیر فرآوری مایکروویو (800 وات و به مدت 3 دقیقه) بر ناپدید شدن شکمبه ای و روده ای ماده خشک و پروتئین خام دانه گلرنگ از دو روش کیسه های نایلونی و کیسه های نایلونی متحرک استفاده شد.
برای روش کیسه های نایلونی دو راس گوسفند نر فیستوله گذاری شده مورد استفاده قرار گرفت. برای تعیین میزان ناپدید شدن خوراک در روده از روش کیسه های نایلونی متحرک استفاده شد. در این روش از یک راس گوساله نر هلشتاین دارای کانولای T شکل روده ای استفاده شد.
مایکروویو کردن دانه گلرنگ سبب کاهش معنی دار ناپدید شدن شکمبه ای ماده خشک (05/0P<) و کاهش عددی در ناپدید شدن پروتئین خام (05/0P>) شده است. میزان ناپدید شدن روده ای ماده خشک و پروتئین خام دانه گلرنگ خام و فرآوری شده با مایکروویو به ترتیب 4/31 و 2/32 برای ماده خشک و 2/28 و 1/31 درصد برای پروتئین خام بود و با توجه به نتایج حاصل ناپدید شدن روده ای ماده خشک و پروتئین خام دانه گلرنگ فرآوری شده با مایکروویو بطور معنی داری بیشتر از دانه خام بود (05/0>P).
نتیجه گیری نهایی: در کل نتایج نشان داد که اعمال فرآوری مایکروویو در دانه گلرنگ نسبت ناپدید شدن ماده خشک و پروتئین خام را در شکمبه و روده به ترتیب کاهش و افزایش داده است و این بدان معنی است که مایکروویو کردن دانه گلرنگ مکان هضم ماده خشک و پروتئین خام دانه گلرنگ را از شکمبه به روده منتقل کرده است. که این امر در تغذیه نشخوارکنندگان پر تولید حائز اهمیت می باشد.

زمینه ی مطالعاتی: دستگاه تولیدمثل دام ها تحت تاثیر هورمون ها میباشد پس میتوان با استفاده از هورمون های سنتتیک فرایند تولید مثل دام ها را کنترل کرده و از ظرفیت تولید مثل آنها حداکثر استفاده را نمود.
از انجام این پژوهش بررسی اثر تزریق هورمون hCG بر روی هورمون تستوسترون سرم خون و سمینال پلاسمای قوچ قزل بود.
در این تحقیق از 6 راس قوچ نژاد قزل خالص 4-3 ساله استفاده شد. به گروه تیمار هورمون hCG 500 واحد بین المللی در فصل تولید مثلی تزریق شد و تزریق هورمونhCG هر هفت روز یکبار به مدت 9 هفته تکرار گردید. نمونه های خون از گروه شاهد قبل از تزریق هورمون و از گروه تیمار در زمان های 30،60و90 دقیقه بعد از تزریق عضلانی هورمون از ورید گردنی گرفته شدند. برای تهیه سمینال پلاسما، اسپرم گیری قبل از تزریق از گروه شاهد و 1و 7 روز بعد از تزریق hCG از گروه تیمارانجام شد و هورمون تستوسترون سرم خون و سمینال پلاسما با استفاده از کیت مربوط و دستگاه الیزا تعیین شد.
نتایج نشان دادند ترزیق hCG سبب افزایش سطح تستوسترون سمینال پلاسما و سرم خون گردید که سطح تستوسترون سرم خون در زمان 90 دقیقه بعد از تزریق هورمون hCG به پیک رسید ولی بین 30 و 60 دقیقه بعد از تزریق بیشترین شیب افزایش را داشت. میزان تستوسترون سمینال پلاسما در روز 1 بعد از ترزیق به پیک مقدار خود رسید و در روز 7 بعد از ترزیق کاهش یافته و نزدیک به مقدار پایه رسید. احتمالا تزریق hCG ازطریق افزایش تستوسترون خون منجربه بهبود ویژگی های تولیدمثلی می گردد.

زمینه مطالعاتی: صحت شجره و اطمینان از درستی روابط بین افراد، ازجمله عوامل مهم تاثیرگذار در ارزیابی صحیح ژنتیکی گوسفند می باشد.
هدف از مطالعه حاضر، انجام آزمون انساب در 32راس گوسفند گوسفندهای آمیخته به کمک پنج نشانگرهای ریزماهواره با استفاده ازروش تکثیر مولتیپلکس پی سی ار می باشد.
روابط شجره در بره های آمیخته پرورش داده شده در ایستگاه تحقیقاتی خلعت پوشان دانشگاه تبریز بررسی شد که در آن تعداد چهار قوچ به همراه 28 نتاج مربوطه تعیین ژنوتیپ شدند. آماره های توصیفی داده های خام مولکولی با استفاده از نرم افزار POPGENE و شاخص قدرت تشخیص ترکیبی با استفاده از نرم افزار CERVUSمحاسبه گردید.
نتایج مطالعه حاضر نشان داده که جایگاه های ریزماهواره کاندید مورد استفاده سطح بالایی از تنوع ژنتیکی و چندشکلی را بروز دادند. در واقع حصول چنین مشاهده ای پیش شرط ادامه تجزیه و تحلیل های بعدی در آزمونهای انساب می باشد. همچنین از مجموع این نشانگرها، شاخص قدرت تشخیص ترکیبی در آنالیز انساب 99/0 برآورد گردید که بر کارایی این مجموعه در آنالیز انساب و تشخیص هویت در این جمعیت اشاره داشت.
نتیجه گیری نهایی: بر اساس نتایج مشاهده شده، به نظر می رسد نشانگر ریزماهواره می تواند بعنوان یکی از ابزارهای قدرتمند برای ردیابی آلل مندلی از پدر و مادر به فرزندان برای بررسی دقت شجره در جمعیت های دو رگ مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه مطالعاتی: برای ارزیابی برنامه های اصلاح نژادی ومدیریتی گذشته و طرح ریزی برنامه های آینده لازم است که پارامترهای ژنتیکی صفات مهم در سال های گذشته برآورد گردند.
هدف از پژوهش حاضر برآورد پارامترهای ژنتیکی با در نظر گرفتن اثرات مادری بر صفات رشد بره های نژاد لری بختیاری استان خوزستان بود. در پژوهش حاضر از اطلاعات شجره ای و رکوردهای وزن بدن که طی سال های 1385 تا 1390 در سازمان جهاد کشاورزی استان خوزستان جمع آوری شده بود استفاده شد. صفات مورد بررسی شامل وزن تولد، وزن از شیرگیری و وزن شش ماهگی، به ترتیب دارای 7238، 6941 و 6663 رکورد برای صفات مذکور بود.
ویرایش داده ها با استفاده از نرم افزار FOXPRO صورت گرفته و برای تصحیح اثر عوامل محیطی از رویه GLMنرم افزار SAS9.1استفاده گردید.
عوامل محیطی سال تولد، تیپ تولد، جنس بره و سن مادر هنگام زایش بر تمام صفات معنی دار بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش بیزی مبتنی بر تکنیک نمونه گیری گیبس، با وجود و بدون در نظر گرفتن اثرات مادری و نرم افزار MTGSAM انجام شد و در نهایت بهترین مدل با استفاده از معیار اطلاعات آکائیک (AIC) محاسبه گردید. براساس برازش مناسب ترین مدل، برای وزن تولد مدل دارای اثر ژنتیکی مستقیم و اثر محیطی دائمی مادری (مدل 2) و برای صفت وزن از شیرگیری و وزن شش ماهگی مدل حاوی اثر ژنتیکی مستقیم، ژنتیک مادری و محیطی دائمی مادری (مدل 6 و 5) مناسب بود. وراثت پذیری مستقیم وزن تولد، وزن از شیرگیری و وزن شش ماهگی به ترتیب 32/0، 18/0 و 25/0برآورد شد.
نتیجه گیری نهایی: با توجه به نتیجه پژوهش حاضر اثرات مادری بخشی از تنوع موجود در صفات رشد بدن بره های لری بختیاری را به خود اختصاص می دهد و سبب برآورد دقیق تر مولفه های واریانس و وراثت پذیری می شود.

زمینه مطالعاتی: فلفل تند به دلیل وجود ماده موثر کپسایسین دارای خواص دارویی بوده و در حیوانات به عنوان محرک رشد استفاده می شود.
در این تحقیق اثرات سه سطح پودر فلفل قرمز تند (کپسایکوم آنوم) (5/0، 1 و5/1 درصد) در مقایسه با 15 میلی گرم در کیلوگرم آویلامایسین بر عملکرد و برخی فرا سنجه های خونی جوجه های گوشتی موردبررسی قرار گرفت.
برای این منظور از 300 قطعه جوجه نر یک روزه سویه راس (308) در پنج تیمار و پنج تکرار به ازای هر تیمار و 12 قطعه جوجه در هر تکرار اختصاص پیدا کرد. تیمارهای آزمایشی در قالب یک طرح کاملا تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند.
افزایش وزن جوجه های تغذیه شده با سطح 1 درصد فلفل به طور معنی داری بالاتر از جوجه های تغذیه شده با جیره شاهد و 5/1 درصد فلفل بود (05/0>P). ضریب تبدیل خوراک جوجه های تغذیه شده با سطح 1درصد فلفل پایین تر از مقدار آن در جیره شاهد بود (05/0>P). اما در میزان مصرف خوراک بین جیره های آزمایشی وجیره ی شاهد اختلاف آماری معنی داری مشاهده نشد. نتایج نشان داد که، افزودن 5/1 درصد فلفل قرمز در جیره باعث افزایش وزن بورس و طحال و کاهش کلسترول خون در جوجه ها می شود (05/0P<).
نتیجه گیری نهایی: به طور کلی مصرف 1 درصد فلفل تند در جوجه های گوشتی بهترین رشد و بهره وری را باعث شد. همچنین سطح بالاتر فلفل تند (5/1 درصد) باعث افزایش وزن بورس و طحال، و کاهش سطح کلسترول پلاسما گردید.

زمینه مطالعاتی:پوست درخت دارچین (Cinnamomum zeylanicum)به دلیل داشتن ماده موثر سینامالدهید دارای اثرات آنتی اکسیدانی و ضد میکروبی است که می تواند در تغذیه جوجه های گوشتی مفید باشد.
این آزمایش به منظور بررسی اثرات افزودن سطوح مختلف پودر دارچین به جیره غذایی با آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین و پروبیوتیک پریمالاک بر عملکرد و خصوصیات ریخت شناسی ژژنوم جوجه های گوشتی انجام شد.
آزمایش با 384 قطعه جوجه نر یکروزه در قالب طرح کاملا تصادفی با هشت تیمار (شامل: 1- جیره پایه 2- جیره پایه + 1/0درصد پودر دارچین 3- جیره پایه + 2/0درصد پودر دارچین 4- جیره پایه + 3/0درصد پودر دارچین 5- جیره پایه + پریمالاک 6- جیره پایه + پریمالاک + 2/0درصد پودر دارچین 7- جیره پایه + ویرجینیامایسین 8- جیره پایه + ویرجینیامایسین + 2/0درصد پودر دارچین) ، چهار تکرار و 12 قطعه پرنده در هر تکرار به مدت 42 روز انجام گرفت.
نتایج آزمایش نشان داد که تیمارهای آزمایشی تاثیری بر صفات عملکرد جوجه های گوشتی در طی 1 تا 21 روزگی و 1 تا 42 روزگی نداشتند (05/0 > P). همچنین تیمارهای آزمایشی تاثیر معنی داری بر وزن و طول روده باریک نشان ندادند (05/0 > P). نتایج مربوط به شاخص های ریخت شناسی ژژنوم نشان داد که شاخص ضخامت لایه اپیتلیوم در تیمار 3 اختلاف معنی داری را با سایر تیمارها و تیمار شاهد داشت(05/0 < P).
نتیجه گیری نهایی: می توان چنین استنباط کرد که استفاده از پودر دارچین بر عملکرد پرنده تاثیرگذار نبود ولی باعث کاهش ضخامت اپیتلیوم بافت ژژنوم جوجه های گوشتی گردید که می تواند منجر به افزایش سطح جذب مواد مغذی در روده باریک گردد.