فصلنامه بیهوشی و درد
سال دوم شماره 4 (تابستان 1391)

در بیماران جراحی هیپوترمی پدیده شایعی است و می تواند عوارض جدی را در مادر و نوزاد در عمل جراحی سزارین به دنبال داشته باشد و کنترل آن می تواند به بهتر شدن نتایج جراحی بیانجامد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر تجویز داخل وریدی مایعات گرم بر کاهش میزان هیپوترمی در مادران و عوارض آن در نوزادان انجام شد.
این یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سو کور تصادفی شده بود که روی 70 بیمار کاندید جراحی سزارین غیراورژانس انجام شد. در گروه اول بیماران مایعات تزریقی گرم شده در حد 38 درجه سانتیگراد و در گروه دوم مایعات با دمای اتاق تزریق شد و افراد از نظر هیپوترمی زمان عمل و پس از عمل در زمان های مختلف و نیز فشارخون و ضربان قلب و ایجاد لرز در مادر و آپگار نوزاد مورد بررسی قرار گرفتند و نتایج مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گزفت.
نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد گرم کردن مایعات داخل وریدی در حد 38 درجه از بروز لرز (01/p =) و هیپوترمی در زمان ریکاوری (برای نیم ساعت و یکساعت بعد از ورود به ریکاوری به ترتیب 006/p = و001/p =) جلوگیری کرده، ولی درمورد متغیرهای دیگر (اعم از فشارخون، ضربان قلب، دمای مرکزی بدن مادر و آپگار نوزاد) تفاوت معنی داری ایجاد نمی کند.
با توجه به مطالعه ما تجویز مایعات گرم می تواند باعث کاهش عوارض حاصل از هیپوترمی از جمله لرز گردد.

با وجود به کارگیری تکنیک های مختلف برای کاهش خونریزی حین جراحی اندوسکوپی سینوس، این مورد یکی از مهم ترین معضلات مشترک گروه بیهوشی و جراحی باقی مانده است. این مطالعه جهت بررسی اثر کلونیدین خوراکی قبل از عمل بر روی میزان خونریزی و کیفیت موضع جراحی در جراحی اندوسکوپی سینوس طراحی شده است.
در یک کارآزمایی بالینی کنترل شده با دارونما 84 بیمار با شرایط فیزیکی 1و2 که تحت جراحی اندوسکوپی سینوس جهت سینوزیت مزمن قرار گرفتند به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. دسته اول افرادی که کلونیدین خوراکی 2/0 میلی گرم خوراکی و دسته دوم افرادی که شبه قرص کلونیدین نود دقیقه قبل از ورود به اتاق عمل دریافت کردند.
میزان خونریزی در گروه کلونیدین67±214 ودر گروه دارونما 78±276 بود (05/0>p). در گروه کلونیدین در مقایسه با گروه دارونما جراح رضایت بیشتری از دید موضع جراحی خود داشت.
تجویز خوراکی کلونیدین 2/0میلی گرم قبل از عمل به طور موثری باعث کاهش خونریزی در ضمن جراحی آندوسکوپی سینوس می شود.

استرس جراحی موجب انتقال یک سری پیام های عصبی و هورمونی از محل آسیب به مراکز کنترل کننده شده که موجب واکنش های فیزیولوژیکی می شود که اهم آن عبارتند از: تحریک آدرنرژیک و در نتیجه تغییرات هورمونی مانند افزایش نورآدرنالین، کورتیزول، هورمون رشد و کاهش انسولین و هم چنین افزایش مقاومت به انسولین و اختلال در تنظیم قند خون به صورت هایپرگلیسمی به واسطه افزایش گلوکونئوژنز و کاهش مصرف گلوکز. در این مطالعه بیهوشی عمومی که از طریق بلوک سیگنال های مغزی می تواند موجب کاهش واکنش به استرس جراحی و هایپرگلیسمی شود، با روش بیحسی اسپاینال در سطح پایین که در بلوک واکنش های هورمونال و آدرنرژیک از طریق محیطی تاثیر دارد، مقایسه شده است. این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده برروی دو گروه 30 نفره بیماران با هدف مقایسه بیهوشی عمومی با اسپاینال در کنترل واکنش های سمپاتوآدرنرژیک از طریق اندازه گیری قند خون انجام شده است. در گروه اسپاینال بیماران تا سطح T12 بلوک شدند و در گروه بیهوشی عمومی با روش یکسان و داروهای مشابه تحت عمل جراحی فتق اینگویینال قرار گرفتند. بیماران دارای رتبه بندی فیزیکی ASA)) 1 و2 و فاقد سابقه بیماری یا مصرف داروهای موثر بر قندخون بوده و درحالی که ناشتا بودند تحت عمل جراحی قرار گرفتند. قند خون بیماران یک ساعت قبل از عمل و به فواصل 1 و 6 ساعت پس از عمل در حالی که تزریق وریدی یکسان داشتند بوسیله گلوکومتر اندازه گیری شد. قند خون قبل از عمل تفاوت معنی داری در دو گروه شاهد (بیهوشی عمومی) و مورد (اسپاینال) نداشته است، ولی یک و شش ساعت بعد از عمل در گروه اسپاینال کاهش یافته است. بی حسی اسپاینال در مقایسه با بیهوشی عمومی توانایی بهتری در کنترل قند خون و شاید واکنش های آدرنرژیک و متابولیک نسبت به استرس دارد و می تواند در صورت عدم ممنوعیت جایگزین خوبی برای بیهوشی عمومی خصوصا در بیماران با مشکلات متابولیک باشد

تماس طولانی مدت با گازهای استنشاقی بیهوشی به ویژه هالوتان به عنوان یک خطر جدی برای سلامتی کادر اتاق عمل محسوب می گردد. این مطالعه با هدف مقایسه سطح آنزیم های کبدی پرسنل اتاق عمل با کادر درمانی خارج از اتاق عمل انجام گرفت.
مطالعه از نوع مقطعی-تحلیلی می باشد،180 نفر از پرسنل بیمارستان های آموزشی اردبیل وارد طرح شدند و اطلاعات دموگرافیک و سوابق کاری در پرسشنامه جمع آوری شد. سپس تست های کبدی و بیلی روبین این افراد مورد سنجش قرار گرفت و در موارد با مقادیر آنزیمی بالاتر از حد نرمال، به منظور رد هپاتیت B و C تست هایHCV-Ab، HBS-Ag، HBS-Ab و برای رد کبد چرب سونوگرافی کبدی انجام گرفت. بر اساس معیارهای ورود و خروج، اطلاعات مربوط به تست های کبدی 100 نفر (53 نفر پرسنل اتاق عمل و 47 نفر پرسنل خارج از اتاق عمل) با آزمون آماری مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.
مشخصات دموگرافیک و مدت اشتغال در دو گروه همسان بود. میانگین آنزیم های AST،ALT در کادر اتاق عمل به طور معنی داری بالاتر از کادر خارج اتاق عمل بود(05/0>P) و میانگین آنزیمهای ALP،GGT و بیلی روبین در دو گروه اختلاف معنی داری نداشت(05/0

نتیجه گیری

نتایج نشان داد پرسنل اتاق های عمل مراکز آموزشی درمانی احتمالا در معرض عوامل هپاتوتوکسیک (هالوتان و N2O) قرار دارند، که منجر به افزایش معنی دار آنزیم های کبدی در آنها گردیده است

درد پس از عمل از عوارض شایع در کودکان تحت بیهوشی عمومی است. بیهوشی با سووفلوران در اطفال با افزایش بروز بی قراری حاد پس از عمل جراحی در مقایسه با داروهایی چون هالوتان همراه بوده است که برخی درد پس از عمل را مسبب آن می دانند. مداخلات دارویی گوناگونی مثل استفاده از کتامین، دکسمدتومیدین، کلونیدین و مخدرها برای کاهش درد پس از عمل استفاده شده است. در این پژوهش تاثیر دو روش ضد درد بلوک کودال و استامینوفن وریدی بر درد پس از عمل مقایسه شد. در این کارآزمایی بالینی 60 کودک دو تا هشت ساله کاندید جراحی الکتیو هرنی اینگوینال به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و پس از بیهوشی با سووفلوران، یک گروه بی حسی کودال و گروه دیگر استامینوفن وریدی گرفتند. پس از خارج کردن لوله تراشه، درد بیمار با استفاده از معیار Children’s Hospital of Eastern Ontario Scale (CHEOPS) ارزیابی و ثبت شد و در صورت درد شدید) 10 (CHEOPS>=فنتانیل تزریق شد.
درد پس از عمل در گروه بلوک کودال به طور معنی داری کمتر از گروه استامینوفن بود) 017/0= (p و نیاز به ماده مخدر در گروه استامینوفن به طور محسوسی بالاتر بود.) 003/0 (p= بلوک کودال در مقایسه با استامینوفن وریدی در کاهش درد پس از عمل موثرتر است و میزان نیاز به مخدر را کاهش می دهد

درمان درد حاد بعد از اعمال کوچک جراحی از اهمیت ویژه ی برخوردار است. پره گابالین درکنترل دردهای مزمن نورپاتیک موثر بوده، ولی مطالعات اندکی در مورد تاثیر آن در کنترل درد حاد بعد از عمل وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر یک مقدار تنهای خوراکی پره گابالین درکنترل درد و کاهش مصرف مخدر بعد از اعمال کوچک جراحی می باشد.
تعداد 60 بیمار کاندید اعمال کوچک جراحی تحت بیهوشی عمومی بصورت تصادفی انتخاب شده و به دو گروه تقسیم شدند: گروه مورد پره گابالین 150 میلی گرم و گروه شاهد دارونما یک ساعت قبل از عمل دریافت کردند. روش بیهوشی در هر دو گروه یکسان بود. پس از عمل در صورت نمره درد بالاتر از 3، پتیدین وریدی 25 میلی گرم تزریق می گردید. نمره درد بیماران با روش نمره بندی مشابه بینایی VAS و مقدار مصرف پتیدین و عوارض تا 24 ساعت بعد از عمل ثبت گردید. سطح معنی دار این مطالعه 05/0 در نظرگرفته شد.
مشخصات دموگرافیک در دو گروه تفاوت معنی داری با هم نداشت. نمره درد و مصرف مخدر در 24 ساعت پس از عمل در گروه پره گابالین بطور معنی داری کمتر از گروه شاهد و بدون عوارض بیشتر بود (01/0P<) مصرف یک مقدار تنها (150 میلی گرم) پره گابالین خوراکی قبل از اعمال کوچک جراحی می تواند نمره درد و مصرف مخدر را در 24 ساعت بعد از عمل کاهش دهد