سینماگر ایرانی با گذشت تاریخی صدساله در به کارگیری مولفه های نقد اجتماعی به واسطه ترسیم مکرر تاثیر فرد بر جامعه، تاثیر متقابل جامعه بر او و از همه مهمتر تسلط جامعه بر فردیت به تبحر رسیده و همین امر سینمای ایران را در عین بیماری لاعلاج ژانرناپذیری تا این زمان سرپا نگاه داشته است. ایده ای مبتنی بر توالی بحران های بارز اجتماعی منبع تغذیه مناسبی برای حوادث پیرنگ در این رده متون محسوب می شود، اما همیشه نیز سهمی تعیین کننده در مضامینی که از فیلمنامه استخراج می