دریا به شدت توفانی بود و امواج سهمگین، همچون پتکی بر بدنه ناوشکن فرود می آمد، شبی ظلمانی با محاق ماه، به یکباره دیده بان سمت راست فریاد کشید: موشک. موشک!

از صندلی فرماندهی در پل فرماندهی، به بیرون جستم درحالی که آژیر <محل جنگ> را به صدا درآوردم، بعلت وقت کم عکس العمل، خود به پشت مسلسل دویدم و آتش گشودم. اما موشک زوزه کشان هر لحظه نزدیک تر می شد و نور بنفش کور کننده اش تمام فضا را پوشانده بود. برخورد موشک را با تمام وجود بر ناوشکن تحت فرماندهیم احساس کردم، و بعد از آن در میان شعله و دود به هوا پرتاب شدم. صدایی از بلندگوی پل فرماندهی، مرا به خود آورد: