داستان هجرت، همیشه برایم زیباست و مدینه شهر آرزوهایم. هرگاه در کلاس درس، کلمه مدینه را بر زبان می آوردم، بغض گلویم را می گرفت، تا جایی که، دانش آموزان هم متوجه این نکته شده بودند. در خواب و رؤیا، مدینه و آن چه شنیده بودم در هاله ای از نور به تصویر کشیده می شد، تصویری که دیدنش برایم شیرین و زیبا بود. روزی، رؤیا به حقیقت پیوست و مقدمات سفر حج فراهم گردید، شب قبل از سفر، وقت نماز مغرب و عشاء ترسی تمام وجودم را فرا گرفت. با صدایی بلند گریستم، چنان از این گریه سرخوش بودم که باورش مشکل بود. ترس هم، نوعی ترس توام با شوق بود. شوق از این که انتخاب شده بودم و ترس از این که نتوانم حرمت این انتخاب را حفظ کنم، شعر زیبای حافظ را به یاد آوردم که: