چه لذت بخش است برای معلمی که در کلاس، درس تاریخ می دهد؛ آن گاه که سعادت یار شود؛ تا گوشه ای از تاریخ را ببیند! وقتی زائران بیت الله الحرام، از سفر حج باز می گشتند؛ شوق فراوانی برای دیدنشان داشتم. با خود می گفتم: باید به دیدن آنها رفت که شنیده ها را دیده اند؛ و اکنون من، بنده ای ناچیز، که خداوند آرزویش را برآورده و او را به مدینه فرا خوانده است. جایی که از آن سرزمین، درخت تناور اسلام، قد برافراشت و بر پهنای بیکران هستی، سایه رحمت گسترد. این جا یثرب است. شهری که نبی اکرم(ص) با قدوم مبارکشان، به آن شکوه و عظمت بخشیدند و اولین سنگ بنای مسجد، مسجدالنبی(ص) را بنا نهادند. اینک بنده ای حقیر، اجازه ورود، به مکانی مقدس را می طلبد، خدایا، آیا رسول الله، مرا قابل خواهند دانست؟! آیا سلامم را پاسخ خواهند داد؟! به اشک های شوقی که از اعماق وجودم سرچشمه می گیرد توجه خواهند نمود؟!