اگر چهار سال و نیم پیش، مارک هوادار قدیمی لیورپول روی پیشانی شما داغ شده بود، احتمالا در حال شانه بالاانداختن و فحاشی به سران این باشگاه بابت انتخاب رافائل بنیتس دیده می شدید اما اگر اکنون هفت ساله هستید و اتفاقی از لیورپول خوش تان آمده باشد، در رویاهای کودکانه خود سرمربی سابق والنسیا را نهایتا یک پله پایین تر از مربیان بزرگ لیگ برتر می بینید، همان طور که دوستداران بالغ پرافتخارترین باشگاه جزیره سبد افتخارات منچستریونایتد را یک پله پایین تر از شخصیت و شناسنامه لیورپول می بینند. فتح لیگ برتر درست همین جا به یک «الزام» تبدیل می شود. اگر امسال منچستریونایتد برای یازدهمین بار قهرمان انگلیس شود، باد کلاه ژنرالی لیورپول را خواهد برد و در این شرایط چشم امید آنفیلدی ها به شخصی است که این کلاه را روی سر شمالی ها نگه دارد. بنیتس می تواند فرد مورد نظر باشد. به نظر «اولیور کی» مرد اسپانیایی به خاطر تصمیمات خاص موفق شده است. به طور مثال او، رابی کین (زننده دو گل بازی مقابل بولتون) را بیرون کشید تا بازی با یک مهاجم را تجربه کند. البته انتخاب های تاکتیکی او چندان هم خالی از ایراد نیست. منتقدان می گویند شیوه بازی تیم رافا مقابل چلسی و منچستریونایتد گرچه باعث کامیابی قرمزپوشان شد اما چشمه خلاقیت بازیکنان را خشکاند. بله، همان محدودیت تاکتیکی احتمالا در ادامه فصل مشکل ساز خواهد بود. با این حال لیورپول برای اولین بار از سال 1990 شتابان به سمت قهرمانی پیش می تازد و تا وقتی آبی های لندن با شیاطین سرخ منچستر و توپچی های امارات زیر دست قهرمان پنج دوره اروپا قرار دارند انتقاد از خریدها، سبک بازی، نوع استفاده از بازیکنان و عدم وجود تاکتیک پایه، بیجا تلقی می شود. می گویند برای پیروزی فقط یک راه وجود دارد: پیروزی. «رافا لوژن» لیورپولی هم چنین تعریفی دارد. برای موفقیت در فوتبال باید از فرم به محتوا رسید. فرم پیروزمندانه لیورپول آفریننده محتوای خوبی مانند گل های تورس، چارچوب شناسی جرارد و حضور مفید آلونسو است.

این موضوع به خصوص درباره لیورپول کاملا صدق می کند وگرنه تیم خوب گراهام سونس در اوایل دهه 90، ردنپ، فاولر و مک منمن (معبودهای آنفیلد) را در اختیار داشت اما چون فرم (روح پیروزی) نداشت پشت سر دارودسته فرگی به دیوار ناکامی چنگ زد.