برای تعیین تقسیمات زمان، بشر اولین بار از خود طبیعت استفاده نمود. واحدهای سال، ماه و شبانه روز از روی عوامل طبیعت اندازه گیری شده و علاوه بر اندازه های فوق واحدهای قراردادی نیز وجود دارد که برخی از آنها در زمان های مختلف به وجود آمده و در هر دوران و در نزد هر ملت وضع مخصوصی داشته است. سال را بر مبنای گردش خورشید (به طوری که سابقا فکر می کردند) قرار دادند و تقسیمات «ماه» را از مدت تغییرات ماه آسمان اقتباس نمودند.

لغت «ماه» در اغلب زبان ها همان نام قمر زمین یا یکی از مشتقات آن است. در نوشته های مصر قدیم نیز علامت کلمه «ماه» همان شکل قمر زمین بود. چون مجموع دوازده ماه قمری نزدیک به یک سال شمسی است. در تقویم های خورشیدی نیز سال را به دوازده ماه تقسیم نمودند.