رکن دوم دعا، شخص دعا کننده است که مراعات چند شرط برای او لازم و بایسته است:

شرط اول دعا کننده آن است که مقام عبودیت و بندگی و به دیگر بیان، نیاز دایمی خود را نسبت به خلق خود بشناسد؛ یعنی به مقام خود آگاه بوده و بداند که فقیر مطلق است و غنی مطلق او است. امیرالمومنین (ع) می فرماید:

معبودا! درخواست من از تو، مشابه درخواست دیگر درخواست کنندگان نیست، زیرا هرگاه خواسته درخواست کننده به او عطا نشود، از درخواست خودداری می کند، ولی من در هیچ حالی از درخواست از تو بی نیاز نیستم. معبودا! از من خشنود باش و اگر از من خشنود نیستی از من درگذر، زیرا گاه آقا از بنده خود در می گذرد، درحالی که از او خشنود نیست. چگونه تو را بخوانم درحالی که من منم؟! و چگونه از تو نومید گردم که تو تویی؟!1