خانه ما کنار جاده است. ما سال هاست با دسته گلی بر سر راه ابریشم ایستاده ایم. ما روستاییان دره های سرسبز. ما کوچ نشینان رودهای خشک. و قصه های مان «هزار و یک شب» طول می کشد چون نیمه کاره، لب فرو می بندیم! اما گاهی کسی می آید برای شکستن قاعده های کهن و این بار آن کس کار را تمام می کند! زمین را دور می زند با دسته گلی برای همه و به خانه برمی گردد. طلایی تر و آگاه تر و سخت تر از پیش و نام خانه را دوباره بر سر زبان ها می اندازد به نیکی.کارت دشوارتر شد. می دانی حتما. اما دلت قرص و مهربان هم جاده ای عزیزم! اصغر فرهادی! تو خوب می دانی...