شاید یکی از مهم ترین وجوه آثار ادبی و به ویژه حوزه شعر در هر دوره یی برای ارتباط پذیری بیشتر با مخاطبان و خوانندگان خود، وجود مرزهای مشترک تجربه های انسانی در آثار آن دوره باشد که حاصل حضور هر مولفی در بطن اتفاقات جامعه خود و درک چگونگی ساختارهای اجتماعی آن جامعه از سوی اوست. مولف به عنوان فردی از جامعه با نگاهی ژرف و متفاوت اتفاقات پیرامون خود را در جامعه اش دیده بانی می کند و با تاثیرپذیری از آنها به لحاظ تجربه های فکری و حسی، اثر خود را به منصه آفرینش می رساند. اثری که اگرچه برآمده از تجربه های مشترک اجتماعی است اما باید از گذرگاه نگاه فردی شده مولف نیز بگذرد تا دارای شخصیتی مستقل شود.