به اعتقاد من خشونت ها و جرایمی از این دست، لزوما جنبه اقتصادی ندارد. برای اینکه بسیاری از این موارد توسط یک گروه سنی خاص (مشخصا نسل جوان) رخ می دهد. مقدار خشونتی که در این نسل دیده می شود به گونه ای است که می خواهد آن چیزی که آرزو کرده را به هر نحو داشته باشد، حالایا با زور یا با ایجاد ترس و ارعاب، تحمل هیچ ناکامی ای را نیز ندارد و احساس می کند خشونت جواب می دهد.

من به خصوص تاکید دارم روی این عبارت که «در جامعه ما خشونت جواب می دهد.» این باوری است که در جامعه ما به وجود آمده و همه انگار در ستایش آن حرف می زنند و با آن زندگی می کنند. به اعتقاد من این مساله باید برای هر جامعه ای بسیار هشدار دهنده باشد. گو آنکه برای رسیدن به خواست ها خشونت بهترین و کوتاه ترین راه است. اگر در جامعه ای چنین باوری به وجود آید من به حال آن به شدت تاسف می خورم چون آن جامعه در حقیقت علیه خود قیام کرده و باید گفت با خودش عناد دارد. مساله ما فقط بروز خشونت های خرد نیست، بلکه وقتی دقت می کنی خواهی دید که در بسیاری از فیلم ها و سریال های تلویزیونی خشونت دیده می شود، حتی کمدی های ما پر از خشونت است و این مساله فقط مربوط به امروز نیست، چه زمان دلار هفت تومانی چه دلار هزارتومانی و چه حالاوضع همین بود. من به خصوص در سال های گذشته در مورد مرگ و خشونت که مشتق آن است مطالعات زیادی کرده ام، چه آن زمان که وضع اقتصادی بهتر بود و چه حالا، انگار خشونت همیشه به یک شکل حرف اول را زده است. وقت آن شده که مطبوعات و رسانه ها و وجدان جامعه بیدار شود و ببیند که این خشونت از کجا می آید؟