گویا سری مکتوم در شوق زیستن هست که تحول خواهان این جامعه را باز به جسوری نجیبانه اخلاقی و معرفتی و معنوی فرا می خواند. از پای نمی افتند و فعالیت های متنوع فکری، گفتمانی و اجتماعی خود را برای بقا و توسعه و آینده ایران از سر می گیرند. حیطه «حیات شهروندی» بسی وسیع تر از این یا آن انتخابات است. بسته شدن یک راه به معنای پایان اصل طریق نیست. راه ها از ما پیدا می شوند. رهرو و راه یکی است. عزم رفتن، مهم تر است و آن آهنگ دگرگون شدن که در دل های بیقرار ماست. جامعه ما هنوز گرسنه عمل اجتماعی طولانی است؛ در سطوح معرفتی، اخلاقی، آموزشی و فرهنگی. ما نیازمند تحولاتی ژرف در «میان مدت» و «درازمدت» هستیم. سعی و اهتمام و صبوری و هم کنشی بسیار لازم داریم و ظرفیت سازی، بستر سازی و توانمندسازی در بدنه اجتماعی.

ما یکی ما نیستیم. «شهروندان» ایم، «نهادهای مدنی» و «سمن»هاییم... گروه های دوستی و همسایگانیم. صنف ها و حرفه هاییم. اجتماعات محلی و مردمی هستیم. شبکه های اجتماعی ما، مثل سیمرغ سالک در منطق الطیر عطار، وصف کمال سیمرغ را در خویش جست وجو می کنند.

زمان جامعه ایران با اعدادی بزرگ تر رقم می خورد. زمانی که از شمارهای روز و ماه و سال بیرون می زند و جاری می شود. «به پای او دمی است این درنگ درد و رنج» (سایه). صداها می مانند و نه فقط صداها، بلکه انواع اعمال اجتماعی ما نیز می مانند. صورت های متنوع کار برای ایران، آرام آرام اما با اصرار و پافشاری، در این سرزمین روان می شوند و نفوذ می کنند تا همچنان هنوز انرژی های معرفتی، اخلاقی و اجتماعی و مدنی بیشتری برای گذار جامعه، آزاد کنند.