چهارسال و چهارماه دوری از ایران باعث نشده بود تا «خلیل» و «زن دعافروش» مترو تهران را از یاد ببرم! خلیل، پسرک خردسالی بود که وقتی وارد واگن های مترو می شد، بلافاصله مرغ عشق را از زیر بلوزش درمی آورد و برای مشتریانش فال حافظ می گرفت. «زن دعافروش» هم دسته چندتایی از دعاهای چاپ شده کاغذی را از زیر چادرش بیرون می آورد و چنان برای فروش یک برگ دعا ضجه می زد و از فقر و بدبختی اش می نالید که بیشتر مسافران واگن هایی را که فقط به زنان اختصاص داده شده است، کلافه می کرد. در همین روزهای اول برگشت به وطن، هزینه های سرسام آور همه چیز، از جمله کرایه های تاکسی در مسیر طولانی ای که مجبور به رفت وآمد بودم، باعث