ایده برگزاری نمایشگاه «عکس‎های کوچک» را خیلی می‎پسندم چون ترکیبی از عکاسان شناخته شده در سطح دنیا به همراه جوان‎هایی است که برخی از آنها برای اولین‎بار آثارشان ارایه می‎شود. آثار خوبی در این نمایشگاه دیدم که از تنوع زیادی برخوردار بودند. عکس ها از نظر موضوع، دید عکاسانه و فضاهای شخصی نیز برایم جذاب بودند. به نظر می رسد برخی از عکس ها، در فضاهای 20 یا 10سال پیش و برخی از آنها، امروزی تر هستند اما در نهایت، برگزاری چنین نمایشگاه هایی موقعیتی برای دیده شدن جوان ها و بسیار ارزشمند است. نکته مورد توجه دیگر درباره این نمایشگاه این است که این روزها به دیدن هر نمایشگاهی که می رویم، آثار خیلی بزرگی می بینیم. خوبی چنین نمایشگاهی این است که در تضاد با آن نمایشگاه‎هاست. کار بزرگ کردن در ایران تبدیل به یک مرض شده است حتی اگر یک کاری امکان بزرگ شدن را هم نداشته باشد، آنقدر روی هنرمند فشار می آورند که مجبور می شود کار بزرگ خلق کند. حتی هنرمندانی را می شناسم که می توانند صفحه کارشان را در اندازه 50 در 70 سانتیمتر کنترل کنند یعنی ظرافت فضا، رنگ و کمپوزیسیون اثرشان از این حد بیشتر نیست بنابراین اینطور نیست که کار بزرگ حتما خوب است. یادم است یک بار یک اثری دیدم که دومتر در دومتر بود ولی کیفیت بدی داشت. یکی از دوستانم گفت: «چه لزومی دارد اثری به این بدی با چنین حجمی تولید شود؟» کار کوچک ظرافت های خاص خود را دارد. اینطور نیست که کار کوچک بی اهمیت باشد. در چنین مواقعی یاد حرفی از عباس کیارستمی می افتم. یک بار گفته بود: «خوب است یک اثر آنقدر کوچک باشد که به آن نزدیک شویم و ارتباط میان تماشاچی و کار برقرار شود، یا آنقدر بزرگ باشد که از دور به آن نگاه کنیم.» این حرف خیلی برایم جذاب بود. متاسفانه الان آثار کوچک مورد سرزنش قرار می گیرند چون فکر می کنند یک هنرمند باید یک کار بزرگ کند تا اثرش وارد حراج ها شود و مورد توجه قرار گیرد. تصورم این است اگر برعکس این جریان هم انجام شود، خوب است و اگر بتوان کارهای کوچک خوب را معرفی کرد، مهم است. برگزاری این نمایشگاه ها می تواند در جریان های هنری ما تعادل ایجاد کند.