باید همه خوشحال باشیم که بالاخره پس از یک و نیم قرن افراط و تفریط، ما ایرانیان به کانونی تحت عنوان «اعتدال گرایی» رسیده ایم. البته واقعیت این است که بخش هایی از جامعه هنوز روح و محتوای این مکتب فکری و چارچوب علمی را نپذیرفته است. اتفاقا از منظر گفتمانی، این تعارض برای پیشرفت کشور مفید است مشروط به این که گفتمان ها با استدلال و فکر و شناخت واقعیت های ملموس همراه باشند. در شرایط فعلی، بسیار ضروری است که اعتدال گرایی تعریف شود. طی هفته های گذشته، هر فرد و جریانی سعی کرده اعتدال گرایی را به نظام فکری و مرام خود نزدیک کند. ابهام زدایی از این نوع تعاریف لازم است. هر چند در علوم اجتماعی، تعاریف مطلق