بله، مردم. رسم روزگار مردم بی ادعا این گونه بود که این همه سیاسی کارهای طرح کادی از صدقه سر این جماعت بی نام و نشان، به سرعت از وزارت و وکالت سر در آوردند. قصه جنگ مردم اما، حکایتی دیگر دارد.

یک تراژدی که معجونی است از غم و شادی، زشت و زیبا. زشت، به زشتی عدم درک بعضی از اسم و رسم دارها و زیبا، به زیبایی پیوند قلبی آنان با امام برای شکستن بتی چون صدام. برنده این جماعت در جنگ، دویست و اندی هزار نفر بودند، زیرک و بصیر، خاموش و با هوش. بیاییم جنگ را یک بار دیگر بازسازی کنیم؛ با این تفاوت که مردم وارد نشوند و جنگ را بسپاریم به ارتش، سپاه، ژاندارمری، نمی دانم هر کارشناس نظامی و مدعی. آسمان هفتم