سه روز مذاکرات فشرده و پیچیده هسته ای ایران و گروه 1+5 در ژنو با ارزیابی مثبت طرفین پایان یافت. با این حال، برخلاف برآوردها و انتظارات اولیه، این مذاکرات به صدور تفاهمنامه یا بیانه مشترک ختم نشد. دلایل و علل مختلفی را می توان برای این امر طرح و تحلیل کرد؛ اما مهمترین دلیل عدم تلاقی منافع حداکثری 1+5 با منافع حداقلی جمهوری اسلامی ایران بود.

اکنون پرسش اساسی آن است که آیا ناتمام ماندن مذاکرات به معنای ناکامی دیپلماسی هسته ای کشور در این مقطع حساس است؟ پاسخ منصفانه به این پرسش منفی است. زیرا، واقعیت های میدانی نشان می دهد که این ماموریت نیمه تمام دستاوردهای مهمی برای کشور داشته است. از قضا