ایرادی که کریستوفر آرتور در کتاب خود «دیالکتیک جدید و سرمایه مارکس» به نسل های زیادی از پژوهشگران مارکسی می گیرد، این است که آنها کار و ارزش را به نحوی «مثبت» با هم یکسان تلقی کرده اند در حالی که به نظر او باید آنها را همچون قطب های «مخالفی» درک کرد که به نحو دیالکتیکی در یکدیگر نفوذ می کنند. در زیر این نظر را توضیح می دهیم.

آرتور از اینجا شروع می کند که نمایان شدن کار در فصل های نخست «سرمایه» به معنای چیزی که ارزش تولید می کند هنوز مفهومی گنگ است. فقط دیرتر است که می فهمیم این وضعیت نتیجه شکست کار در مقابل سرمایه و پیروزی سرمایه در نبرد بر سر تابعیت کار است. این شکست نباید همچون شکست