کوثر خانم سلام! این نوشته را درست 20 سال پیش یعنی نهم اسفند 92 برای این روزهای تو می نویسم. جمعه روزی که چهل شب از آسمانی شدن پدرت گذشته است. جمعه دلتنگی است و باز هم ندبه خوانان گریستند و خبری از آمدن مولانبود. غروب دلگیر آدینه ای دیگر و امید به آینده روشن پیشرو.

کوثر جان! شاید برای بعضی در روزگار تو داستان بی پدریت کهنه باشد و خسته شوند از این قصه، اما این روزها که احیانا خواستگاران بسیار داری و می خواهی سنت پیامبر(ص) را امتداد دهنده باشی جای خالی «بابا” را بیش از این روزهای ما می فهمی...سایه پدری که مسئولیت برخی تصمیمات سنگین را به دوش او واگذاری و از مشورت های حکیمانه اش بهره ببری.